Μόνο, μην στέκεσαι, κάνε κάτι

Χθες που μαζεύαμε τα πράγματα στο Κερατσίνι βρήκα αυτό το χαρτάκι.. Μόλις κατάλαβα πόσο γελοίο ήταν αυτό που κάναμε. Πήγαμε σ’ ένα ξεκάρφωτο μέρος, σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το ίντερνετ (ενημερώνονται από τηλεόραση), που δεν μας ήξερε κανείς τους (αν είμαστε από...

κάποιο κόμμα, αν πληρωνόμαστε -κανείς δεν πίστεψε, ακόμη μέχρι σήμερα, ότι το κάνουμε για τον αγώνα), για να αρχίσουμε τα ουτοπικά/ανυπόστατά μας, τα σχετικά με αυτάρκεια και αυτοδιαχείριση (δεν είχαν ξανακούσει τις έννοιες).

 

Όμως, η αστεία αυτή κατάσταση είχε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα που δεν είχα καν υποπτευθεί τότε που τ' αρχίζαμε.

Η Μάρω κι εγώ ίσως είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που δεν έχουμε σήμερα κατάθλιψη!!!

Ένα μήνα καταπιανόμαστε μ’ αυτές τις τρέλες και η σωματική κούραση δεν περιγράφεται, σταματάμε το τρέξιμο στις 8, πέφτουμε κατευθείαν ξερές στο κρεβάτι, και ξανά μανά την επομένη.

Τι κατάλαβα όμως… Αν όλο αυτόν τον μήνα ήμουν σπίτι μου, εισπράττοντας όλη αυτή την μαυρίλα από τους γύρω μου, έχοντας και τους βάρβαρους ακόμη στα βάθρα τους, και να στέκω άπραγη επειδή δεν έχω βρει τρόπο αντίδρασης.. πραγματικά δεν υπήρχε περίπτωση να το άντεχα!!

 

Κάνοντας τα ουτοπικά μου νιώθω ότι κάτι κάνω, κι ας μην φέρνω κανένα πλήγμα στο σύστημα, κι ας μην αλλάζω κανενός συμπολίτη μου την ρότα, κι ας μην διορθώνω καθόλου την κουραδοκατάσταση. Το ότι δεν μένω άπραγη κρατά τη δύναμή μου στα ύψη.

 

Και το προτείνω σαν τη μόνη λύση: Βρες τρόπο να αντισταθείς, ό,τι σου ‘ρθει στο μυαλό, να μην σε νοιάζει αν πιάσει, ούτε αν καταφέρεις κάτι. Κάνε αυτό που θεωρείς σωστό, αυτό που θεωρείς χρέος σου. Θα πάρεις όλη τη δύναμή σου. Μόνο μην στέκεσαι…

 

Στ. Λυγερού