Αγγ. Φατούρου- Άξιος ο μισθός τους!

της
Αγγ. Φατούρου*

Μοιράστηκαν οι θέσεις των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης σε πρόσωπα που προέρχονταν από τα κόμματα που συγκροτούν την τρικομματική Κυβέρνηση. Επτά από τη Ν.Δ., τέσσερις από το ΠΑΣΟΚ και δυο από τη ΔΗΜΑΡ. Είναι γνωστό ότι οι αστικές κυβερνήσεις θεωρούν τις δημόσιες υπηρεσίες κομματικό τους φέουδο. Ιδιαίτερα στο χώρο της εκπαίδευσης, οι εναλλαγές των αστικών κομμάτων στην κυβερνητική...
εξουσία, συνοδεύονταν με ξήλωμα του παλιού διοικητικού μηχανισμού και στελέχωσή του με εκπαιδευτικούς προσκείμενους στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η άλωση των διευθυντικών θέσεων ήταν «το λάφυρο του νικητή», αφενός για να αποζημιώσει τους πιστούς του για την κομματική τους προσήλωση, αφετέρου –και κυρίως– για να μπορεί να ελέγχει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση.
Επίσης, δεν μας προκάλεσε καμιά έκπληξη το γεγονός ότι «αξιοποιήθηκαν», ως επί το πλείστον, μέλη των συνδικαλιστικών παρατάξεων των αστικών κομμάτων (εν ενεργεία μέλη Δ.Σ των εκπαιδευτικών σωματείων), με αποκορύφωμα μέλος του Δ.Σ της ΟΛΜΕ-συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ που «δεν είχε προφτάσει» καν να παραιτηθεί τη μέρα που ανακοινώνονταν ο διορισμός του ως Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Αττικής. Στις περιπτώσεις αυτές επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι η συμμετοχή στο συνδικαλισμό για τα στελέχη των αστικών κομμάτων δεν είναι παρά το τίμημα που πρέπει «να πληρώσουν» για να περάσουν στα πόστα των ονείρων τους. Φαντάζουν, έτσι, απίστευτα ειρωνικές και προκλητικές για τους εργαζόμενους οι θρασείς ανακοινώσεις των κυβερνητικών παρατάξεων μια-δυο μέρες πριν την ανακοίνωση των νέων διευθυντών, για «αξιοκρατία και δικαιοσύνη» (ΔΑΚΕ ΠΕ) και για «επικράτηση των αξιών, την αντικειμενική αναγνώριση των προσωπικών ικανοτήτων, των επιστημονικών προσόντων και της επάρκειας των στελεχών της εκπαιδευτικής κοινότητας… και τη δημιουργία συνείδησης για την εμπέδωση πνεύματος της αξιοκρατίας στους θεσμούς» (Νομαρχιακή Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου Ιωαννίνων ΠΑΣΟΚ)!!
Όμως οι πράξεις τους δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαρακτηρίζουν το Συνδικάτο. Δεν έχουν σχέση όλοι αυτοί με τους μάχιμους εκπαιδευτικούς που αναμετρώνται καθημερινά με τα ογκούμενα προβλήματα της τάξης, που αγωνίζονται να βρουν λύσεις, που διεκδικούν, που κινητοποιούνται, που δίνουν τεράστιο κομμάτι της ζωής τους στη μόρφωση των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων, ακόμα και όταν αμείβονται άθλια, μέσα σε σχολεία ερείπια, χωρίς θέρμανση και υποδομές, μετακινούμενοι με δικά τους έξοδα από σχολείο σε σχολείο, από πόλη σε πόλη. Χαρακτηρίζουν τους πολιτικοσυνδικαλιστικούς χώρους από τους οποίους προέρχονται και τους ίδιους σαν πρόσωπα [σαν ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, πρωτίστως]. Κι αν οι εναπομείναντες σε Δ.Σ. ΕΛΜΕ – ΟΛΜΕ εκπρόσωποί τους ψελλίσουν τα γνωστά «δεν ευθύνεται η παράταξη για τις ενέργειες ενός μέλους», τους υπενθυμίζουμε πως δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, δεν είναι τρείς, «είναι 1013» εδώ και δεκαετίες. Οι παρατάξεις τους και η ιδεολογία τους είναι που εκκολάπτουν τέτοιες περιπτώσεις, τέτοια ηθική, τέτοιες επιλογές και στάσεις ζωής!
Αυτά τα φαινόμενα, όμως, όχι μόνο δεν πρέπει να αποτελέσουν αιτία απομάκρυνσης από το συνδικάτο, αλλά αντίθετα πρέπει να χρησιμοποιηθούν σαν κίνητρο αυξημένης δραστηριοποίησης, μεγαλύτερου ελέγχου και μαζικής συμμετοχής στις ΕΛΜΕ, ώστε να αποκατασταθεί ο ταξικός προσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, να χτυπηθεί η γραφειοκρατική λειτουργία των σωματείων, να αποκαθηλωθεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός από παντού [από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ, από την ΟΛΜΕ, από την ΑΔΕΔΥ κλπ.], δηλαδή να περάσουν τα συνδικάτα και οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων. Το συνδικάτο είναι το σπίτι μας, καιρός να φύγουν «οι καταχραστές»!
Αν, ωστόσο, τα παραπάνω γίνονται φανερά «δια γυμνού οφθαλμού», κάθε φορά που έχουμε διορισμούς ή κρίσεις και επιλογές για στελέχωση θέσεων του κρατικού μηχανισμού πλανιέται ένας μύθος. Πως τάχα «έχουν σημασία τα πρόσωπα», και γι’ αυτό σοβαρή διαχρονική ευθύνη έχουν και οι παρατάξεις της ρεφορμιστικής αριστεράς. Πάνω από τον τρόπο που έγιναν οι «επιλογές» των νέων προϊστάμενων, πέρα από τα πρόσωπα, το κυριότερο ζήτημα παραμένει η φιλοσοφία και το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης, που «οικοδομεί» στελέχη που καλούνται να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα αποτελειώσει την ήδη ρημαγμένη «εκπαιδευτική γη». Από την άποψη αυτή, το ποιος και πως επιλέγεται στη θέση του στελέχους είναι στενά συνδεμένο με την πολιτική που θα υπηρετήσει. Όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει τις λειτουργίες στις οποίες επιδιώκει να εισχωρήσει, αυτός ήδη βρίσκεται σε πορεία συναίνεσης με τα «καθήκοντα» που η θέση αυτή κουβαλάει [ακόμη χειρότερα αν αυτός υποτίθεται ότι προέρχεται από την αριστερά…]. Γιατί είναι απαραίτητη μια ομάδα εμπίστων και άνευ όρων υπάκουων, διατεθειμένων να υλοποιήσουν οποιοδήποτε μέτρο; Όπως π.χ εκείνοι οι προϊστάμενοι που έσερναν τις προηγούμενες χρονιές από σχολείο σε σχολείο για συμπλήρωση ωραρίου χιλιάδες εκπαιδευτικούς, προχωρούσαν σε συμπτύξεις τμημάτων, έκαναν παράνομες διχοτομήσεις των κενών αναπλήρωσης και προσλάμβαναν ωρομίσθιους αντί για αναπληρωτές, καταργούσαν τις τάξεις υποδοχής, επέβαλαν υποχρεωτικές υπερωρίες, προχωρούσαν σε διώξεις για συνδικαλιστική δράση, απέλυαν ωρομίσθιους, ή όπως εκείνοι οι διευθυντές που πριν μια 20ετία «διέταζαν» τους εκπαιδευτικούς να παίρνουν απουσίες των μαθητών στα πεζοδρόμια τη μέρα που δολοφονούνταν ο Νίκος Τεμπονέρας, ή όπως εκείνη η προϊσταμένη των σχολείων του Πειραιά η οποία, πριν κάμποσα χρόνια, απειλούσε τους εκπαιδευτικούς την ίδια ώρα που αποκαλύπτονταν ότι είχε πλαστογραφήσει τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών για να νομιμοποιήσει τη θέση της; Πρόκειται για την επιχείρηση δημιουργίας ενός μηχανισμού επιτήρησης και τιμωρίας, έτσι ώστε να αστυνομευτεί και να χειραγωγηθεί ο κόσμος των εκπαιδευτικών και των μαθητών, στους οποίους επιβλήθηκε ένα άθλιο παρόν και επιφυλάσσεται ένα ακόμα ζοφερότερο μέλλον. Ακριβώς για να υλοποιηθούν όσα σχεδιάζονται (κατάργηση μόνιμων διορισμών-ελαχιστοποίηση συμβασιούχων, νέες περικοπές μισθών, συμπτύξεις τμημάτων, συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, μετακινήσεις εκπαιδευτικών σε όλη την Ελλάδα, σκληρή αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.α), χρειάζεται ένας σκληρός διοικητικός μηχανισμός, κομματικά ελεγχόμενος από το αστικό μπλοκ εξουσίας. Τα ανώτερα στελέχη της διοίκησης θα κληθούν να προωθήσουν αντιλαϊκές-αντιεκπαιδευτικές αποφάσεις, αλλά κυρίως να ασκήσουν αφόρητες πιέσεις, σπανιότερα πλέον με το καρότο των εξυπηρετήσεων, κυρίως με το μαστίγιο του αυταρχισμού, με στόχο την κατάργηση κάθε κεκτημένου ενός κλάδου που αρκετές φορές στο παρελθόν έδειξε απείθαρχος και αγωνιστικός, την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και την εμπέδωση ενός σκληρά ταξικού σχολείου, φθηνού, υποταγμένου, ανελεύθερου.
Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε, για να καταρρίπτεται και ο μύθος της «αξιολόγησης», ότι -χωρίς καμία διαδικασία “αξιολόγησης”- στους απερχόμενους περιφερειακούς διευθυντές εκπαίδευσης αυτομάτως θα ανατεθούν καθήκοντα σχολικού συμβούλου και μάλιστα σε περιοχές που οι ίδιοι επιθυμούν, όπως επίσης ότι οι απερχόμενοι Περιφερειακοί Διευθυντές «τιμώνται» με θέσεις στο ΙΕΠ, όπως ο Κουμέντος, εναντίον του οποίου έχει μάλλον εκδώσει τις περισσότερες καταγγελίες το σ.κ.!

*Η Αγγελική Φατούρου είναι εκπρόσωπος των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ