του
Λ. Μπόλαρη
Η Κομμουνιστική
Επιθεώρηση, το θεωρητικό περιοδικό της Κ.Ε του ΚΚΕ, αφιερώνει στο
τελευταίο τεύχος της –ακόμα- μια επίθεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή τη φορά ο
κλήρος του «ξεσκεπάσματος» πέφτει στον Αποστόλη Παππά που θέτει το ερώτημα:
«ΑΝΤΑΡΣΥΑ: ‘Αντικαπιταλιστική γραμμή’ ή νέο οπορτουνιστικός
πόλος;». Η απάντηση, όπως μπορεί να... μαντέψει ο καθένας πριν διαβάσει καν
το άρθρο, είναι δεδομένη εκ των προτέρων.
Η μεθοδολογία του αρθρογράφου μαρτυράει πολλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζει το κίνημα, την εργατική τάξη και συνολικά τις πολιτικές εξελίξεις η ηγεσία του ΚΚΕ. Η βασική ιδέα του άρθρου είναι η εξής: «Ο νέος ρόλος που αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα οδηγεί αργά ή γρήγορα στην ανάδειξη του αστικού σοσιαλδημοκρατικού διαχειριστικού χαρακτήρα της πολιτικής του πρότασης...Έτσι ενισχύονται και οι διεργασίες για τη διαμόρφωση ενός ‘τρίτου πόλου στην αριστερά’ που θα εκφράζει πιο καθαρά το οπορτουνιστικό ρεύμα». Σ’ αυτές τις ζυμώσεις εντάσσεται «αντικειμενικά» και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε απλά ελληνικά, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ΠΑΣΟΚ και στη θέση που άδειασε, μπαίνει η αντικαπιταλιστική αριστερά.
Για την ηγεσία του ΚΚΕ απλά δεν υπάρχει στροφή της εργατικής τάξης προς τ’ αριστερά. «Απόδειξη» γι’ αυτό είναι η κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του κόμματος. Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών συμπέρενε για παράδειγμα ότι: ««Η μαζική καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ… Συνοδεύτηκε από μείωση απαιτήσεων και έκπτωση αιτημάτων».» Αρα, αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας είναι μια ανακατάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού όπου η άρχουσα τάξη με χαρακτηριστική άνεση διατάσσει τα «αναχώματά της».
Τέτοιου τύπου αναλύσεις θυμίζουν εκείνους τους αστρονόμους που για λογαριασμό της Εκκλησίας αναλάμβαναν να αποδείξουν την ορθότητα του πτολεμαϊκού γεωκεντρικού συστήματος. Για να στηρίξουν τη θέση ότι η Γη είναι ακίνητη και το κέντρο του Σύμπαντος αναγκάζονταν να καταφεύγουν σε όλο και πιο περίπλοκα μοντέλα για τη κίνηση των ουράνιων σωμάτων. Έτσι βλέπει η ηγεσία του ΚΚΕ τη σχέση του κόμματος με την εργατική τάξη. Οσο το «μοντέλο» έρχεται σε σύγκρουση με τη πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την τελευταία.
Η πραγματικότητα στενάζει κάτω από την πένα του αρθρογράφου της ΚΟΜΕΠ. Κατηγορεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι: το «άμεσο πολιτικό πρόγραμμά» της καλλιεργεί αυταπάτες για μια «αριστερή διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού». Επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δεν έχει ξεκάθαρη θέση» για την ΕΕ, αφού υποτίθεται διαχωρίζει την έξοδο από το ευρώ από την ρήξη με την ΕΕ. Που στηρίζει αυτό το κατηγορητήριο; Όχι στα κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις ανακοινώσεις της, στις αποφάσεις της Συνδιάσκεψής της, των πανελλαδικών σωμάτων της. Καταφεύγει στο τι υποστήριξαν «ομάδες μελών» της τάδε ή της δείνα οργάνωσης που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προεκλογικά ή απλά συκοφαντεί.
Η μεθοδολογία του αρθρογράφου μαρτυράει πολλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζει το κίνημα, την εργατική τάξη και συνολικά τις πολιτικές εξελίξεις η ηγεσία του ΚΚΕ. Η βασική ιδέα του άρθρου είναι η εξής: «Ο νέος ρόλος που αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα οδηγεί αργά ή γρήγορα στην ανάδειξη του αστικού σοσιαλδημοκρατικού διαχειριστικού χαρακτήρα της πολιτικής του πρότασης...Έτσι ενισχύονται και οι διεργασίες για τη διαμόρφωση ενός ‘τρίτου πόλου στην αριστερά’ που θα εκφράζει πιο καθαρά το οπορτουνιστικό ρεύμα». Σ’ αυτές τις ζυμώσεις εντάσσεται «αντικειμενικά» και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε απλά ελληνικά, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ΠΑΣΟΚ και στη θέση που άδειασε, μπαίνει η αντικαπιταλιστική αριστερά.
Για την ηγεσία του ΚΚΕ απλά δεν υπάρχει στροφή της εργατικής τάξης προς τ’ αριστερά. «Απόδειξη» γι’ αυτό είναι η κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του κόμματος. Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών συμπέρενε για παράδειγμα ότι: ««Η μαζική καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ… Συνοδεύτηκε από μείωση απαιτήσεων και έκπτωση αιτημάτων».» Αρα, αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας είναι μια ανακατάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού όπου η άρχουσα τάξη με χαρακτηριστική άνεση διατάσσει τα «αναχώματά της».
Τέτοιου τύπου αναλύσεις θυμίζουν εκείνους τους αστρονόμους που για λογαριασμό της Εκκλησίας αναλάμβαναν να αποδείξουν την ορθότητα του πτολεμαϊκού γεωκεντρικού συστήματος. Για να στηρίξουν τη θέση ότι η Γη είναι ακίνητη και το κέντρο του Σύμπαντος αναγκάζονταν να καταφεύγουν σε όλο και πιο περίπλοκα μοντέλα για τη κίνηση των ουράνιων σωμάτων. Έτσι βλέπει η ηγεσία του ΚΚΕ τη σχέση του κόμματος με την εργατική τάξη. Οσο το «μοντέλο» έρχεται σε σύγκρουση με τη πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την τελευταία.
Η πραγματικότητα στενάζει κάτω από την πένα του αρθρογράφου της ΚΟΜΕΠ. Κατηγορεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι: το «άμεσο πολιτικό πρόγραμμά» της καλλιεργεί αυταπάτες για μια «αριστερή διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού». Επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δεν έχει ξεκάθαρη θέση» για την ΕΕ, αφού υποτίθεται διαχωρίζει την έξοδο από το ευρώ από την ρήξη με την ΕΕ. Που στηρίζει αυτό το κατηγορητήριο; Όχι στα κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις ανακοινώσεις της, στις αποφάσεις της Συνδιάσκεψής της, των πανελλαδικών σωμάτων της. Καταφεύγει στο τι υποστήριξαν «ομάδες μελών» της τάδε ή της δείνα οργάνωσης που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προεκλογικά ή απλά συκοφαντεί.
Αντικαπιταλισμός
Τα αιτήματα που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι κυβερνητικό πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι μεταβατικά αιτήματα που στόχο έχουν να συνδέσουν την πάλη της εργατικής τάξης για τις ζωτικές της ανάγκες σήμερα με τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Είναι αιτήματα αντικαπιταλιστικά. Και γι’ αυτό δεν τα βάζει υπό αίρεση στο όνομα της «πλατιάς ενότητας». Όποιος ψάχνει για θολή πολιτική, δεν έχει παρά να παρατηρήσει τις παλινωδίες της ηγεσίας του ΚΚΕ στο ζήτημα του ευρώ για παράδειγμα. Για καιρό η θέση ήταν «είτε με ευρώ είτε με δραχμή θα πληρώσει ο λαός». Πόση διαφορά έχει αυτή η θέση από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι «το ζήτημα του νομίσματος δεν είναι το κύριο»;
Σε ένα άλλο σημείο, ο αρθρογράφος κατακεραυνώνει τη θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο: «Η καπιταλιστική κρατική παρέμβαση είτε με τη μορφή της κρατικοποίησης είτε με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης, εξυπηρετεί τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Ωστόσο, η αστική τάση για εκτεταμένες κρατικοποιήσεις δεν μπορεί να επανέλθει στις σημερινές συνθήκες απελευθέρωσης των αγορών».
Αν είναι έτσι, τότε δεν έχει και πολύ άδικο ο κάθε Μανδραβέλης και ο κάθε ΣΚΑΪ όταν πάει να μας πείσει ότι οι ιδιωτικοποιήσει είναι «πρόοδος» και όσοι αντιστέκονται στο ξεπούλημα είναι «οπισθοδρομικοί». Στη σημερινή συγκυρία όποιος βγαίνει και λέει «τι ιδιωτικοποιήσεις, τι κρατικοποιήσεις», χύνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουρέλη.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο ότι οι μεγάλες κουβέντες της ηγεσίας καλύπτουν μια πολύ δεξιά στάση στο κίνημα και τους αγώνες. Είναι καιρός να κάνουν το επόμενο βήμα, να δώσουν την εμπιστοσύνη τους στην αριστερά του αντικαπιταλισμού και της επανάστασης. Και εδώ είναι το μοναδικό σημείο που ο συγγραφέας λέει κάτι σωστό: η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά το εκλογικό αποτέλεσμά της, είναι πράγματι πόλος. Για οπορτουνισμό ας κοιτάξει στον καθρέφτη.
Πηγή:
εφημερίδα εργατικη
αλληλεγγυη 5/9/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου