παρέμβαση- ΔΥ­ΝΑ­ΤΟ­ΤΗ­ΤΕΣ ΚΑΙ Α­ΔΥ­ΝΑ­ΜΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

των
Π. Κλαυ­δια­νού
Θ. Μι­χό­που­λου

Ξαφ­νι­κά [;] φέ­τος το κα­λο­καί­ρι

Τα συμ­βά­ντα που θα σχο­λιά­σου­με σ’ αυ­τό το ση­μείω­μα έ­χουν μεν χρο­νι­κά α­πο­μα­κρυν­θεί α­πό την ε­πι­και­ρό­τη­τα, ό­μως η α­νά­γκη σχο­λια­σμού τους, αν εί­ναι δυ­να­τόν και α­να­ζή­τη­σης των πη­γών που τα τρο­φο­δό­τη­σαν και προ­κά­λε­σαν στη συ­νέ­χεια α­να­τα­ρά­ξεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ρα­μέ­νει. Ανα­φε­ρό­μα­στε στις...
πρό­σφα­τες το­πο­θε­τή­σεις και α­ντα­πα­ντή­σεις, εν εί­δει διορ­θω­τι­κών πα­ρεμ­βά­σεων, στε­λε­χών του. Συ­γκε­κρι­μέ­να για θέ­μα­τα ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής (ε­πί­σκε­ψη Πέ­ρες), πλευ­ρών της οι­κο­νο­μι­κής μας πο­λι­τι­κής (α­πο­κρα­τι­κο­ποιή­σεις, τρά­πε­ζες, χρέ­ος κ.ά.), φο­ρο­δια­φυ­γής (Ύδρα), χρε­ο­κο­πίας κ.ά.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει ή­δη ξε­κι­νή­σει τις δια­δι­κα­σίες με­τα­σχη­μα­τι­σμού του σε ε­νιαίο φο­ρέα, και εί­ναι α­νά­γκη και ευ­και­ρία να κα­θιε­ρώ­σει δη­μο­κρα­τι­κή, συλ­λο­γι­κή λει­τουρ­γία στο ε­σω­τε­ρι­κό του και να ε­μπνεύ­σει ι­κα­νή αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των στε­λε­χών του. Σε μια κρί­σι­μη στιγ­μή για την πο­λι­τι­κή του, την ι­κα­νό­τη­τά του να α­πο­δεί­ξει ό­τι μπο­ρεί να α­πο­τρέ­ψει α­ντι­λαϊκά μέ­τρα και να πα­ρα­μεί­νει στη συ­νεί­δη­ση της κοι­νω­νίας ως η α­να­γκαία κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση α­πό την πλευ­ρά της Αρι­στε­ράς, εί­ναι λο­γι­κό ο κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εκ­φρά­ζει δυ­σα­ρέ­σκεια ή και α­πο­γοή­τευ­ση ό­ταν συμ­βαί­νουν ό­λα αυ­τά.

Το υ­πό­βα­θρο των α­ντι­πα­ρα­θέ­σεων

Το κύ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, μπο­ρού­με να πού­με, των πε­ρι­πτώ­σεων ό­που α­να­φε­ρό­μα­στε, ή και άλ­λων πα­ρό­μοιων πα­λαιό­τε­ρα, εί­ναι η δη­μό­σια α­ντι­πα­ρά­θε­ση, η φρο­ντί­δα ο­ρι­σμέ­νων στε­λε­χών να α­να­δεί­ξουν τις δια­φο­ρε­τι­κές τους α­πό­ψεις, να ε­ξα­σφα­λί­σουν θέ­σεις ε­πιρ­ροής, να πα­ρέμ­βουν. Απο­μα­κρυ­νό­μα­στε, με τις πρά­ξεις αυ­τές, α­πό την α­νά­γκη πλου­ρα­λι­σμού και δια­τύ­πω­σης α­πο­χρώ­σεων. Πρό­κει­ται για κά­τι ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό. Υπο­θέ­σεις για τα κί­νη­τρα αυ­τών των πα­ρεμ­βά­σεων μπο­ρού­με να κά­νου­με πολ­λές - και δεν εί­ναι ό­λες οι πε­ρι­πτώ­σεις ί­διες. Εί­τε πρό­κει­ται για ε­πι­κοι­νω­νια­κές κι­νή­σεις, προ­κει­μέ­νου να ε­ξα­σφα­λι­στούν τα 20 δευ­τε­ρό­λε­πτα της κα­θη­με­ρι­νής δη­μο­σιό­τη­τας, εί­τε για «πρό­βα» δια­γκω­νι­σμών εν ό­ψει και της πα­νελ­λα­δι­κής συν­διά­σκε­ψης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­τε α­κό­μη και α­πό τώ­ρα ε­πι­δίω­ξη προ­κα­θο­ρι­σμού μελ­λο­ντι­κών κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­τι­κών του ό­ταν γί­νει κυ­βέρ­νη­ση. Κα­νείς δεν πρέ­πει, βέ­βαια, να α­πο­κλείει και το εν­δε­χό­με­νο να πρό­κει­ται για μια τυ­πι­κή εκ­δή­λω­ση πο­λυ­γλωσ­σίας, χω­ρίς βά­θος, α­πό α­πει­ρία ή και ε­πι­πο­λαιό­τη­τα.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και ως έ­να βαθ­μό αυ­τό εί­ναι εύ­λο­γο, δεν έ­χει λύ­σει α­κό­μη ζη­τή­μα­τα λει­τουρ­γίας του. Αυ­τό εί­ναι σή­με­ρα το βα­σι­κό του κε­νό και υ­πό­βα­θρο ε­νός εί­δους α­ντα­γω­νι­στι­κής πο­λυ­γλωσ­σίας. Ίσως, μά­λι­στα, αρ­γή­σει να τα λύ­σει. Επι­κρα­τούν, ε­πο­μέ­νως, υ­πάρ­χου­σες α­δρά­νειες. Οι τά­σεις, π.χ., του Συ­να­σπι­σμού και ο τρό­πος λει­τουρ­γίας τους – α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις, κα­τά­λη­ψη θέ­σεων για κα­θο­ρι­σμό πο­λι­τι­κής γραμ­μής, κ.τ.λ. – με­τα­φέ­ρο­νται και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όπως – αν και πο­λύ λι­γό­τε­ρο – και οι «συ­νή­θειες» συ­νι­στω­σών.
Ο τρό­πος α­νά­δει­ξης στε­λε­χώ­ν – ή σω­στό­τε­ρο η έλ­λει­ψη ο­ποιασ­δή­πο­τε μορ­φής συλ­λο­γι­κής α­νά­δει­ξης και α­ξιο­λό­γη­σης της δου­λειάς των στε­λε­χών, εί­ναι ε­πί­σης μια αι­τία που ω­θεί α­κό­μη και ι­κα­νούς συ­ντρό­φους στην «προ­σω­πι­κή φρο­ντί­δα» της α­νά­δει­ξής τους. Τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης εί­ναι, α­π’ αυ­τή την ά­πο­ψη, σε πρώ­τη ζή­τη­ση για να ε­πι­τευχ­θεί ο στό­χος της «α­νά­δει­ξης». Λες και δεν υ­πάρ­χει άλ­λη μορ­φή κομ­μα­τι­κής και πο­λι­τι­κής δρά­σης.

Ανά­γκη ε­νιαίου κα­θο­δη­γη­τι­κού κέ­ντρου

Η μη ύ­παρ­ξη ε­νός α­πο­τε­λε­σμα­τι­κού ε­νιαίου κα­θο­δη­γη­τι­κού κέ­ντρου σή­με­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι α­κό­μη μια πη­γή για την πο­λυ­γλωσ­σία. Αυ­τό, σε συν­δυα­σμό και με την α­κό­μη μη ι­κα­νο­ποιη­τι­κή συλ­λο­γι­κή ε­πε­ξερ­γα­σία, με­λέ­τη και πα­ρα­γω­γή προ­γραμ­μα­τι­κών θέ­σεων και γραμ­μής δεν δη­μιουρ­γεί έ­να δε­σμευ­τι­κό πλαί­σιο για ό­λους, ά­με­σα ο­ρα­τό και ε­λε­γκτέο α­πό τον κό­σμο μας. Θέ­σεις που, ε­πί­σης, θα εί­ναι σα­φές κά­θε φο­ρά ποιες εί­ναι «α­πο­φά­σεις» προς δρά­ση και ποιες εί­ναι α­κό­μη α­νοι­χτές και ά­ρα α­παι­τούν ζύ­μω­ση, συμ­βο­λές κ.τ.λ. Απ’ αυ­τή την ά­πο­ψη, α­κό­μη και ο ο­ρι­σμός ε­νός «κώ­δι­κα δε­ο­ντο­λο­γίας» θα συ­νέ­βα­λε. Ιδίως για την εμ­φά­νι­ση στα η­λεκ­τρο­νι­κά μέ­σα που ως γνω­στόν το εί­δος της δη­μο­σιο­γρα­φίας που α­σκούν ευ­νο­εί το α­πο­σπα­σμα­τι­κό, ά­ρα και την αλ­λοίω­ση.
Δια­φο­ρε­τι­κή ο­πτι­κή ως προς το πώς βλέ­πει ο κα­θέ­νας τα πράγ­μα­τα προϋπήρ­χε και θα υ­πάρ­χει και στο μέλ­λον. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό το 5% βρί­σκε­ται στο 27% και προο­πτι­κή εί­ναι να βρί­σκε­ται σύ­ντο­μα στη θέ­ση της α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης, με τε­ρά­στια προ­βλή­μα­τα μπρο­στά του προς ε­πί­λυ­ση, α­πό τον ρό­λο της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης που βρί­σκε­ται σή­με­ρα. Θέ­ση πρω­τό­γνω­ρη. Έχο­ντας δη­μιουρ­γή­σει μια νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυ­τό θέ­τει, εκ των πραγ­μά­των, νέα κα­θή­κο­ντα και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­σει δια­φο­ρε­τι­κά, με νέ­ους κα­νό­νες λει­τουρ­γίας, αλ­λη­λεγ­γύη, αυ­το­συ­γκρά­τη­ση. Αυ­τό, ταυ­τό­χρο­να, δη­μιουρ­γεί και το α­ντι­κει­με­νι­κό έ­δα­φος για τη δη­μιουρ­γία δια­φο­ρε­τι­κών ρευ­μά­των, που ως τώ­ρα τα συ­να­ντού­με με α­σύν­δε­τες θέ­σεις. Να α­πο­τρα­πεί, με τη βοή­θεια και της δη­μο­κρα­τι­κής συλ­λο­γι­κής λει­τουρ­γίας του, η προ­σπά­θεια να γί­νου­με ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο άλ­λος πό­λος του κα­τε­στη­μέ­νου δί­πο­λου.
Γι’ αυ­τά τα νέα κα­θή­κο­ντα δεν υ­πάρ­χουν α­κό­μα [και πο­λύ κα­λώς] πλή­ρεις α­πα­ντή­σεις και, πι­θα­νόν, δι­καιο­λο­γούν πε­ρι­στα­τι­κά δια­φο­ρο­ποιή­σεων. Ού­τε, ε­ξάλ­λου, ό­λα τα συμ­βά­ντα εί­χαν την ί­δια ση­μα­σία ή και α­φε­τη­ρία. Η ε­πι­δίω­ξη ό­μως να «αρ­πά­ξω» την ευ­και­ρία για να ε­νι­σχύ­σω τη δη­μό­σια «θέ­ση» μου και (ή) την «τά­ση» μου, ε­πί ζη­μία της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, α­κό­μη και αν οι δη­λώ­σεις «διόρ­θω­ναν» υ­παρ­κτές α­στο­χίες σε δη­λώ­σεις συ­ντρό­φων μας, εί­ναι κα­τα­κρι­τέα. Και στα συμ­βά­ντα που α­να­φερ­θή­κα­με στην αρ­χή α­νι­χνεύε­ται κά­πο­τε τέ­τοια «φρο­ντί­δα» α­πό συ­ντρό­φους.

Οι κα­λο­και­ρι­νοί μή­νες

Η ει­κό­να που πα­ρου­σία­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τους κα­λο­και­ρι­νούς μή­νες - βο­η­θού­ντων βέ­βαια και των δια­κο­πών - υ­στε­ρού­σε α­πό την κι­νη­μα­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά της γνώ­ρι­μης ταυ­τό­τη­τάς μας. Η α­νά­πτυ­ξή του σε και­νούρ­για ε­δά­φη και α­κρο­α­τή­ρια δεν προ­χώ­ρη­σε σχε­δόν κα­θό­λου. Αυ­τό, βέ­βαια, δεν ση­μαί­νει ό­τι στη νέα φά­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­το­πί­στη­κε προς έ­να μο­νο­σή­μα­ντα δρων στους θε­σμούς κόμ­μα, ό­που η α­νά­πτυ­ξή του δεν προϋπο­θέ­τει τη συμ­με­το­χή του λα­ού. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­μως, κα­τ’ ε­ξο­χήν αν­τλεί και στη­ρί­ζει την ύ­παρ­ξή του, τις ι­δέες του, τις προ­τά­σεις του, τις κι­νή­σεις του στον λαό και τις κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις του. Στην πα­ρου­σία των πο­λι­τών σ’ ό­λα αυ­τά τα πο­λύ­μορ­φα -και με­ρι­κές φο­ρές α­ντι­φα­τι­κά- κι­νή­μα­τα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι ο θρίαμ­βος της κί­νη­σης έ­να­ντι της α­κι­νη­σίας.
Αυ­τή η κί­νη­ση εί­ναι που του έ­δω­σε τα συ­γκε­κρι­μέ­να ε­κλο­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα, ο λαϊκός πα­ρά­γο­ντας ή­ταν που α­νέ­δει­ξε το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τή η κί­νη­ση, κα­θώς α­τό­νη­σε με­τά τις ε­κλο­γές, α­ντι­κα­τα­στά­θη­κε ντε φά­κτο α­πό την πα­ρα­γω­γή «ει­δή­σεων» μέ­σα α­πό α­να­κοι­νώ­σεις ή συ­νε­ντεύ­ξεις στε­λε­χών σε ρα­διό­φω­να και τη­λε­ο­ρά­σεις. Και α­πό κα­μιά προ­κλη­τι­κή δή­λω­ση ό­σων α­να­ζη­τούν το χώ­ρο τους στα μί­ντια. Όλοι ε­πί πα­ντός ε­πι­στη­τού χά­ριν ο­λί­γης δη­μο­σιό­τη­τας; Αυ­τό πρέ­πει να το α­πο­φύ­γου­με. Πα­ρά­γει ει­κό­να μειω­μέ­νης α­ξιο­πι­στίας, δεν ε­κλαϊκεύει τη γραμ­μή μας.




πηγή: ΕΠΟΧΗ