Ειρηναίου Μαράκη
Ένα μήνα μετά από τις εκλογές τις 6ης Μαίου και την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή που προκάλεσε σοκ στον κόσμο της εργασίας και σε όλους τους δημοκράτες πολίτες, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια σειρά απαντήσεων τόσο για την ταυτότητα της Χρυσής Αυγής, όσο και για τον τρόπο που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και τους απόγονους των Γερμανοτσολιάδων.
Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι μόνο...
θετικό είναι όταν βλέπουμε στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ένα γενναίο "ψαλίδισμα" των ποσοστών της Χ.Α. Μάλιστα, σε μια από αυτές θα παρατηρήσουμε το εντυπωσιακό γεγονός ότι ένα ποσοστό γύρω στο 15% που είχε ψηφίσει Χ.Α. στις προηγούμενες εκλογές κατευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το σύνολο του κόσμου που τους ψήφισε δεν είναι ούτε μαχαιροβγάλτης, ούτε ενστερνίζεται τις ναζιστικές ιδέες αλλά αντίθετα αναγνωρίζει τον κατασταλτικό ρόλο της και την εγκληματική πολιτική της.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική συμμορία. Δεν είναι μια ακροδεξιά που, όπως έχουμε δει αλλού, προσπάθησε να ξεπλυθεί για να μπει στο πολιτικό σκηνικό. Για να ορίσουμε επακριβώς την θέση της στον πολιτικό χάρτη θα λέγαμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί του δρόμου και βρίσκονται στα δεξιά του Καρατζαφέρη, της Λεπέν, του Βίλντερς ή οποιουδήποτε ακροδεξιού πολιτικού έχουμε δει στην Ευρώπη. Δεν χωράει κανένας εφησυχασμός ότι οι θεσμοί θα τιθασσεύσουν το ναζιστικό θηρίο, μια άποψη δημοφιλής στα ΜΜΕ ακόμα και μέσα στην Αριστερά. Έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα φασιστικής απειλής όπως τη γνωρίσαμε στη δεκαετία του '30. Την ίδια στιγμή, δεν χρειάζεται πανικός. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξεκινάμε από την αφετηρία ότι η πλειοψηφία του κόσμου σιχαίνεται τους φασίστες. Η ελληνική κοινωνία έχει βαθιές αντιφασιστικές αντιναζιστικές μνήμες. Μάλιστα τις τελευταίες μέρες όπου η Χρυσή Αυγή προσπάθησε να παρέμβει, είτε φορώντας τη μάσκα του κοινοβουλευτικού κόμματος, είτε δρώντας με ξεκάθαρο κατασταλτικό ρόλο (Πάτρα, Νέα Φιλαδέλφεια, επίθεση στα γραφεία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος αλλά και σε Βιάννο και Δίστομο πριν τις εκλογές) ήταν ο κόσμος των γειτονιών, της εργασίας και των κινημάτων που δεν επέτρεψε να προπαγανδίσουν τα κηρύγματα μίσους τους.
Πολύ κουβέντα έχει γίνει και για την ταυτότητα των ψήφων που πήρε η Χρυσή Αυγή προσπαθώντας να μας πείσουν ότι το σύνολο της κοινωνίας όχι μόνο είναι συντηρητικό αλλά δεν γίνεται να ακολουθήσει τις προτάσεις της Αριστεράς ενάντια στην κρίση γιατί είναι ανεδαφικές και ανεφάρμοστες κι ας είναι η Αριστερά δεύτερη εκλογικη δύναμη στην χώρα, ξεπερνώντας το ιστορικό ποσοστό της ΕΔΑ, ως αποτέλεσμα ενός κύματος αγώνων που ξεδιπλώνεται με ορμή δυο χρόνια τώρα και έχει τις ρίζες του σε ξεσπάσματα που προηγήθηκαν. Οι νεολαίοι που ξεσηκώθηκαν το Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, οι απεργοί που έδωσαν μάχες στις συγκοινωνίες, στους δήμους και στα νοσοκομεία και έκαναν καταλήψεις σε υπουργεία, οι 17 Πανεργατικές της τελευταίας διετίας και ο κόσμος που πλημμύριζε το Σύνταγμα και τις πλατείες των άλλων πόλεων, οι απεργοί της Χαλυβουργίας, του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας που συνεχίζουν. Συμπερασματικά, οι ψήφοι της Χ.Α μπορούν να καταταχτούν σε τρεις ομόκεντρους κύκλους. Ο πρώτος κόσμος που τον κορόϊδεψαν ότι πρόκειται για μια ψήφο ενάντια στο κατεστημένο, στα κόμματα που είναι όλα ίδια, ενάντια στους πολιτικούς που τα παίρνουνε. Ο δεύτερος κύκλος είναι στενότερος και έχει να κάνει με τη δεξιά πολυκατοικία. Τα ποσοστά της αρχίζουν να απογειώνονται από τον Οκτώβρη όταν η ΝΔ κάνει την κωλοτούμπα, το ΛΑΟΣ παίρνει υπουργεία κι η Χ.Α αυτοπροβάλλεται ως η συνεπής δεξιά δύναμη. Ο τρίτος ομόκεντρος κύκλος, ο στενότερος, είναι οι νεοναζί που αποτελούν τον πυρήνα της και έχει μεγαλώσει. Όπως σημειώνει ο Θανάσης Καμπαγιάννης στο άρθρο του "Κοινός αγώνας ενάντια στους νεοναζί" στο περιοδικό "Σοσιαλισμός από τα Κάτω": " η Χρυσή Αυγή έχει στρατολογήσει, έχει αποκτήσει πιο πανελλαδική δικτύωση (όπως φαίνεται από το άνοιγμα γραφείων σε δεκάδες πόλεις) και το άφθονο χρήμα που θα ρεύσει στα ταμεία της μετά την είσοδό της στην Βουλή θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερες οργανωτικές δυνατότητες ανάπτυξης. Η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε βέβαια στις τελευταίες εκλογές να σχηματίσει πλήρεις εκλογικές λίστες (συμμετείχε με περίπου 220 υποψήφιους, δεν κατόρθωσε δηλαδή να παρουσιάσει 440 ονόματα που είναι και ο μάξιμουμ αριθμός). Ωστόσο, πολλά από τα ψηφοδέλτιά της ήταν σταυρωμένα, γεγονός που δείχνει υπαρκτή οργανωτική δικτύωση. Ταυτόχρονα με την μεταμφίεση των ναζιστών συμμοριτών σε «αξιότιμους εθνικιστές βουλευτές», η Χρυσή Αυγή θα συνεχίσει και θα εντείνει την προσπάθειά της να μεγαλώσει τον σκληρό ναζιστικό πυρήνα των μελών της, με στόχο να ελέγξει τους δρόμους. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία στην ιστορία της και δεν θα την αφήσει να πάει χαμένη." Εδώ είναι που η Αριστερά και το εργατικό κίνημα πρέπι να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες τους και να μπουν μπροστά στην νεοναζιστική απειλή ώστε να δώσουν το παράδειγμα της μάχης ενάντια στην Χρυσή Αυγή και στο επίσημο Κράτος που την στηρίζει. Γιατί είναι πια σε όλους μας αποδεκτό ότι Η κυρίαρχη τάξη έχει την απόλυτη ευθύνη για το μεγάλωμα της Χ.Α. Γιατί επέλεξε τα μνημόνια, γιατί έκανε μια τεράστια ρατσιστική εκστρατεία νομιμοποιώντας τους φασίστες και τελικά προστατεύοντάς τους. Το ίδιο τεράστιες είναι οι ευθύνες των κομμάτων που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του μνημονίου. Αν κοιτάξουμε το ΠΑΣΟΚ θα δούμε ότι όσο περισσότερο είχε να διαχειριστεί το μνημόνιο τόσο περισσότερο στρεφόταν στο ρατσισμό.
Πώς όμως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Χρυσή Αυγή; Ο ιστορικός και ακαδημαϊκός Σπύρος Μαρκέτος, συγγραφέας του βιβλίου "Πως φίλησα τον Μουσολίνι" και μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει μια πρώτη απάντηση: "Για την καταπολέμηση του φασισμού χρειάζεται στρατηγική. Και μολονότι ισχύει ότι ο ελληνικός λαός απεχθάνεται το φασισμό, η Αριστερά δεν έχει στρατηγική, πρέπει να εγκαλέσουμε και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν στρατηγική σ' αυτό το θέμα, το υποβαθμίζανε απαράδεκτα. [..] Αυτή η στρατηγική θα πρέπει να προσπαθεί από τη μια μεριά να κόψει τον ομφάλιο λώρο της Χρυσής Αυγής με το κράτος (που γίνεται φανερός με τα αποτελέσματα της ψήφου των αστυνομικών στην Αθήνα) αλλά, από την άλλη μεριά, θα πρέπει να κινηθούμε στον δρόμο, στις μάζες. Αυτό είναι το πολύ βασικό. [...] πρέπει να θυμόμαστε, επίσης, ότι το ζήτημα θα κριθεί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Θα πρέπει να κερδίσουμε την κεντρική πολιτική μάχη σήμερα. Αν κερδίσουν αυτοί, τότε ο φασισμός είναι μια από τις εκδοχές που έχουν να στήσουν την κυριαρχία τους και μάλλον η πιο πιθανή. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα κερδίσουν αλλά θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη. Αν κερδίσουμε εμείς και στρέψουμε αλλού την ελληνική κοινωνία, θα ξεφουσκώσουν οι βαθύτερες κοινωνικές αιτίες που τρέφουν το φαινόμενο του φασισμού και συνδέονται με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές. Αν συνεχιστεί η ζούγκλα του μνημόνιου, η κόλαση της πολιτικής που προκαλούν, ένα κομμάτι της θα είναι και η άνοδος του φασισμού. Δίνουμε τη μάχη για όλα."
Χρειάζεται λοιπόν η οικοδόμηση ενός ευρύτατου κοινωνικού μετώπου με τον κόσμο της εργασίας, των κινημάτων και των γειτονιών για να αντιμετωπίσουμε στην ρίζα της την φασιστική απειλή και παράλληλα να απαντήσουμε στην κρίση του καπιταλισμού που ευνοεί την ανάπτυξη τέτοιων συμμοριών με την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και προβάλλοντας διεκδικήσεις σε ένα αντικαπιταλιστικό πλάισιο εξόδου από την ΕΕ και την ΟΝΕ, με διαγραφή του χρέους, εργατικό κι αγροτικό έλεγχο στην παραγωγή και στις επιχειρήσεις ώστε και να αντιμετωπίσουμε με τον δικό μας τρόπο την εξαθλίωση που καλλιεργούν και τις ναζιστικές συμμορίες που ποντάρουν ακριβώς σε αυτό. Αυτό είναι το καθήκον μας τώρα που ο ιστορικός χρόνος έχει συμπιεστεί, αλίμονο, για τα καλά.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
3/6/2012 http://networkedblogs.com/yiEsg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου