Την Κυριακή 21 Απριλίου 2012 , σε μια συμβολική ημερομηνία 45 χρόνια από το πραξικόπημα της Χούντας, σύντροφοι και φίλοι του Κώστα Τζιαντζή, ηγετικού...
στελέχους του ΝΑΡ, τίμησαν τη μνήμη του, έξι μήνες από το θάνατό του. Άνθρωποι που γνώρισαν και αγάπησαν τον Κώστα από τα χρόνια της παρανομίας στη δικτατορία μέχρι τελευταία στους αγώνες του για την επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού κινήματος ήταν εκεί για να τον τιμήσουν σε μια εκδήλωση αντάξια της σεμνότητας και του ήθους του . Η Iskra δημοσιεύει τέσσερα κείμενα του Κώστα Τζιαντζή που διαβάστηκαν στην εκδήλωση τιμώντας τον αγωνιστή που σημάδεψε τα καλύτερα χρόνια για πολλούς από μας που συμμετείχαμε στο αντιδικτατορικό κίνημα της νεολαίας και στους αγώνες του Κομμουνιστικού κινήματος.
Η ΠΡΩΤΟΠΟΡIΑ ΤΩΝ «ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ»
Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την έκδοση ενός βιβλίου για τους Κεφαλλονίτες και τους Ιθακίσιους φοιτητές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον πρόωρα χαμένο Χάρη Γαϊτανίδη. Μέσα από το κείμενο αυτό ο Κώστας Τζιαντζής συνοψίζει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα άποψη για το τότε και το τώρα του επαναστατικού κινήματος.
«Η αντιδικτατορική πάλη χωρίζεται σε δυο περιόδους και σε δυο γενικά παρατάξεις, αντίθετες μεταξύ τους, αλλά και σφιχταγκαλιασμένες στον πολιτικό χώρο και στο χρόνο. Η πρώτη είναι η περίοδος και η παράταξη των λυγμών της προδομένης δημοκρατίας. Η δεύτερη (κυρίως από το 1971 περίπου και μετά) είναι η περίοδος - η παράταξη μιας νέας επαναστατικής επαγγελίας που αρχίζει να σιγοτραγουδά σε διάφορες παραλλαγές.
Στην πρώτη ηγεμονεύουν οι διαμαρτυρίες για τον καταποντισμένο εκσυγχρονισμό του μεταπολεμικού αστικού συστήματος. Περισσεύουν οι κατάρες, οι αλληλοκατηγορίες και οι μικρομεσαίες προσδοκίες του ευρύτερου «δημοκρατικού στρατοπέδου» (αντιδεξιού και αριστερού) γύρω από την επιστροφή της χαμένης άνοιξης (ή του Καραμανλή), την εθνική συμφιλίωση και τον εξευρωπαϊσμό (δυτικόστροφο, αριστερόστροφο ή ανάμικτο), γύρω από τα πολύμορφα οράματα των κοινωνικών συμβολαίων και τα εξόριστα στιχάκια του εκδημοκρατισμού.
Η δεύτερη παράταξη φωτίζεται απ' τις παλιές και τις καινούργιες υποσχέσεις των αντάρτικων, απ' τον κόκκινο Οκτώβρη και τα μαύρα μάτια του Τσε, απ' τις ξαναγεννημένες, σοφές και ταυτόχρονα αμάθητες, επαναστατικές απόπειρες σαν του Μάη του '68. Είναι αυτή που γεννιέται μες στα χαράματα μιας νέας ιστορικής εποχής, της καθαυτό, θα λέγαμε, «εργατικής εποχής» της ανθρωπότητας, με λίγα λόγια της σημερινής εποχής.
Στο πρώτο επίπεδο κυριαρχούν οι ήρωες. Ο Μανδηλαράς, ο Ελής, ο Μίκης, ο Γέρος της δημοκρατίας, ο Μουστακλής, ο Καράγιωργας, ο απροσκύνητος Παναγούλης, ο άλλος Αντρέας της ταράτσας, «τακ-τακ εσύ, τακ-τακ κι εγώ».
Στο δεύτερο κυριαρχούν οι πολλαπλές πρωτοπορίες των «άγνωστων στρατιωτών» μιας ριζικής ανατροπής, χωρίς αστικά κοινωνικά όρια, χωρίς ακρωτηριασμένα δικαιώματα, χωρίς απαγορευμένες ζώνες, αλλά και χωρίς –δυστυχώς- επαναστατική στρατηγική. Να πω ονόματα δίχως την άδειά τους; Ο Παντελής Κιουρτσής, ο Αντώνης Καλαμπόγιας, ο Λάκης Χριστοδουλόπουλος, ο Θάνος Τσούνιας, ο Σταύρος Σταυρόπουλος, ο Βασίλης Καραπλής, ο Τάκης Κυπραίος, ο Τάκης Κοντογιάννης, ο Παναγιώτης, ο Μιχάλης, ο Άλκης, η Μπούλη και κυρίως, «οι τόσοι άλλοι».
Είναι αυτοί που μετέπειτα τους ονόμασαν (αδιακρίτως ηλικίας και τοποθέτησης) «παιδιά» της Νομικής και του Πολυτεχνείου, παιδιά της «κοινωνικής μεταπολίτευσης». Μαζί τους, ξεχωριστός και όμοιος, ο Χάρης Γαϊτανίδης, φοιτητής τότε του Πολυτεχνείου, από το Αργοστόλι, από την πέρα Κεφαλονιά, όχι την καλή νοικοκυρά μα την ατίθαση και τη φευγάτη.
Η ιστορία του Χάρη είναι η ιστορία όλων αυτών, ξεχωριστή και όμοια και αντίθετη και διασπασμένη, στο ίδιο μελλοντικό μέτωπο.
Η δικτατορία νίκησε και επιβλήθηκε, γιατί στην προδικτατορική δημοκρατία είχε κοπεί η ανάσα, δεν υπήρχε πια χώρος για την επαναστατική επαγγελία, το μόνο αντίπαλο δέος το οποίο μπορεί να αναχαιτίζει τις ολοκληρωτικές νεοπλασίες του «παραγινομένου καπιταλισμού», που σήμερα διογκώνονται εκρηκτικά.
Η δικτατορία ηττήθηκε, ανατράπηκε, γιατί τελικά ο επαναστατικός αγώνας, η ριζική επαναστατική προοπτική μπήκαν ξανά στη ζωή, απείλησαν με ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Οι ιστορικές αδυναμίες της νέας επαναστατικής εξαγγελίας, ο πρωτολειακός χαρακτήρας μιας συνολικής επαναστατικής ανασυγκρότησης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η ηγεμονία του «εκσυγχρονιστικού» ή μαχητικού, αριστερού ρεφορμισμού (με ή χωρίς κομμουνιστικό περίβλημα), έκριναν και το χαρακτήρα της δικής μας μεταπολίτευσης, μαζί με πολλά άλλα, ασφαλώς πολύ σπουδαιότερα, μαζί με την εξέλιξη του μεγάλου Οκτώβρη, τον Μάη, το Βιετνάμ, την επανάσταση των γαρυφάλλων κλπ.
Στη χώρα μας (όπως άλλωστε στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και αλλού) σφραγίστηκε η νίκη και η χρησικτησία της πρώτης αντιδικτατορικής παράταξης πάνω στη δεύτερη, της πρώτης περιόδου πάνω στη δεύτερη. Τελικά, η νίκη αυτή επέβαλε ένα σύστημα, που αντικειμενικά διέψευσε όλες τις αυθεντικές προθέσεις και τις φλογερές επιδιώξεις των αγωνιστών ακόμα και της πρώτης αντιδικτατορικής παράταξης.
Η μεταπολίτευση γεννήθηκε από το αίμα των ανυπότακτων ανθρώπων, αλλά πήρε το κυρίαρχο σχήμα της από τη σύγχρονη βιομηχανία της πλαστικής πολιτικής χειρουργικής. Αρκετοί, ως γνωστόν, από τους αγωνιστές της δεύτερης περιόδου, της δεύτερης παράταξης, απέκτησαν επίσημα επώνυμα. Η εκφωνήτρια της αντίστασης αναμορφώθηκε σε φτωχή παρουσιάστρια.
Ωστόσο, η πλειονότητα αυτής της πρωτοπορίας των «αγνώστων στρατιωτών» της ανατροπής, μέσα από τις πολλαπλές αντιθέσεις της, τις απογοητεύσεις, τις αφομοιώσεις και τις εξάρσεις της, έμεινε πιστή (μάλλον «άπιστη» και κριτική, άστατη και πάντα ερωτευμένη) απέναντι σ' αυτό που η ίδια ονόμασε, με την όμορφη ξύλινη γλώσσα της, «ο αγώνας συνεχίζεται».
Και ίσως σήμερα, στην περιπετειώδη διαχρονική της προέκταση, αυτή η, πολλές φορές, ηττημένη, η «δίκαια» πολυτραυματισμένη και «χιλιοτσακωμένη» παράταξη, είναι η πιο δικαιωμένη απ' οποιοδήποτε κόμμα ή ό,τι άλλο. Είναι αυτή που συγχωνεύεται περισσότερο με την όψη και την αστραπή των νέων ανθρώπων, με τη ζωή και τις ανάγκες της σύγχρονης εργασίας, πιο εκστατική και υπεύθυνη απέναντι σ' αυτά που βλέπει να έρχονται, πιο προβληματισμένη κι απρόβλεπτη από κάθε άλλη εποχή».
Η ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
«H τάση επανεκτίμησης και επανάκτησης της ενότητας της θρυμματισμένης Ιστορίας είναι μια αντικειμενική ανάγκη, που είτε θα καλυφθεί από την ηγεμονία της αντιδραστικής ιστορικής «αναθεώρησης» και τις διάφορες παραλλαγές της, είτε θα σφραγισθεί από το εγχείρημα ενός νέου εργατικού πολιτισμού της κομμουνιστικής επανίδρυσης.
Ο Τσε, ο Κάστρο, ο Μάο κι ο Άρης, ο κόκκινος Ρούντι που έγινε πράσινος, ο Στάλιν, ο Τρότσκι ακόμα και ο Μπακούνιν και φυσικά πάνω απ' όλους ξανά ο Μαρξ και ο Λένιν, φαντάζουν σχεδόν σαν σημερινοί ήρωες στις αναζητήσεις των πιο αντιφατικών τάσεων, μαζί με τον Κομαντάτε Μάρκος, τους μάρτυρες της Ιντιφάντα ή ακόμα και τον... Μπιν Λάντεν.
Το επαναστατικό παρελθόν δεν εμφανίζεται μέσα από αποστειρωμένες «από το κακό» ιστορικές ζώνες, ούτε κομματιάζεται σε γενιές και σε υποκειμενικές ιστορικά «απόλυτες σταθερές». Στην «απόλυτη σταθερά» του κοινωνικού καπιταλισμού του '45-70, για τους κλασικούς ρεφορμιστές. Ή στις σημαντικές αλλά και ακαταστάλαχτες και εν μέρει «φτωχοπροδρομικές» δεκαετίες του '60-70 για την «μοντερνίζουσα» αριστερά του ιστορικού συμβιβασμού ή του κινηματισμού. ΄Η στην «απόλυτη σταθερά» του κοινωνικού και πατριωτικού '40-50 για το Κ.Κ.Ε. Στον κοινωνικο-ανεξαρτησιακό χαρακτήρα μα και αμυντικό όσο και αδιέξοδο «αντιαναθεωρητισμό» του '56-68, για τους Μαοϊκούς. Την προφητική όσο και αντιφατική ελεγεία της «προδομένης επανάστασης» για τους Τροτσκιστές. Το αιώνιο «εδώ και τώρα», για τους αναρχικούς και τους νεοαναρχικούς. Το μαζικό, «επαναστατικό», αλλά και ρηχά στην ουσία «υπερπολιτικό» και ιστορικά και θεωρητικά ηγεμονευόμενο '70-80, για τη «γενιά του Πολυτεχνείου» και της πρώτης μεταπολίτευσης. Το ιστορικό «μπλακ άουτ» της δεκαετίας του '90, για τη «γενιά της κατάρρευσης» και της προέλασης των ακραίων ανταγωνιστικών αστικών σχέσεων.
Αντίθετα:
η ιστορική δυναμική της ταξικής πάλης είναι όλα αυτά μαζί, αλλά κυρίως είναι η ουσιαστική και επαναστατική υπέρβασή τους.
Η απάντηση για το ποια είναι η αλήθεια και το ποιος έχει δίκιο σήμερα, βρίσκεται περισσότερο και πιο καθαρά από ποτέ, εδώ, στη συγκεκριμένη Ιστορία, όπως μεταφέρεται και μετασχηματίζεται στις σημερινές αντικειμενικές συνθήκες και στους σημερινούς συσχετισμούς.
Αυτή η «Ιστορία της σύγχρονης πραγματικότητας», δεν μπορεί να «δικαιώνει» απόλυτα κανέναν, δεν μπορεί να απομονώνει και να αποθεώνει καμιά ιστορική περίοδο.
Δεν μπορεί επίσης να δικαιώνει και να αθωώνει τη στασιμότητα και την νωθρότητα όσων θέλουν να «επιμένουν επαναστατικά», απέναντι στα αναπόφευκτα αντικειμενικά «κενά» και στα υποκειμενικά λάθη, απέναντι στις ανερμήνευτες περιοχές, η στις απρόσιτες ακόμα κορυφές, του ίδιου του εργατικού επαναστατικού ρεύματος.
Και ιδιαίτερα, δεν μπορεί να ανέχεται την αυτάρκεια και την υποτίμηση απέναντι στην άμεση πολιτική αναγκαιότητα για μια πορεία ανασύνθεσης της σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής. Και επομένως υπέρβασης όλων των τάσεων και των πλευρών του επαναστατικού ρεύματος που αποδείχτηκαν και αποδείχνονται σήμερα ιστορικά ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις αντίπαλες δυνάμεις του εκφυλισμού και της ήττας και να επανιδρύσουν μια νέα νικηφόρα προοπτική».
Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
«Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ανώτερη μέχρι σήμερα επαναστατική τομή και πραγματοποιείται στο μεταίχμιο των δύο εποχών του καπιταλισμού. Με την Οκτωβριανή Επανάσταση «ανακαλύπτεται» η υλική μορφή του κοινωνικού μετασχηματισμού, η πρωτολειακή μορφή της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Ταυτόχρονα, «ανακαλύπτεται» και το βάθος των προβλημάτων της μεταβατικής επαναστατικής περιόδου, ο περίπλοκος χαρακτήρας των διαδικασιών της ταξικής πάλης για την οικοδόμηση της ουσιαστικής εργατικής εξουσίας και ιδιαίτερα για την πλήρη κυριαρχία της κοινωνικής ιδιοκτησίας απέναντι στην ατομική ιδιοκτησία.
Ανακαλύπτεται η αντοχή, η αντίσταση και η ικανότητα μετασχηματισμού της ατομικής ιδιοκτησίας μέσα στην επαναστατική κοινωνία. Ανακαλύπτεται - με αρνητικό τρόπο- ο καθοριστικός ρόλος του κοινωνικού καταμερισμού, η ηγεμονία πάνω στην πρωτόλεια μορφή της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής που ασκούν οι ταξικές διακρίσεις, ανάμεσα στη διανοητική και χειρωνακτική εργασία, ανάμεσα στους «εκπροσώπους» και στους «εκπροσωπευόμενους», στους κυβερνώντες και στους κυβερνώμενους στις δημόσιες υποθέσεις.
Ταυτόχρονα, ανακαλύπτεται με δραματικό τρόπο η καθοριστικότητα του «κοινωνικού» απέναντι στην προτεραιότητα της πολιτικής.
Αυτό αποτυπώνεται στην πικρή εμπειρία από τη μετατροπή της χιλιοτραγουδισμένης εξουσίας των Σοβιέτ σε μια τεράστια απάτη και της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας σε μια τεράστια «πυραμίδα» που γκρεμίστηκε με πάταγο για να φέρει στο προσκήνιο τις βαθύτερες κυρίαρχες σχέσεις της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, η Οκτωβριανή Επανάσταση άφησε σαν παρακαταθήκη ένα επίσης άκρως γενικό, αφηρημένο και ιδιαίτερα παραμορφωμένο σχέδιο της κομμουνιστικής κοινωνίας, που η επανάσταση της εποχής μας καλείται με τη σειρά της να ανακαλύψει με επιστημονικό και κυρίως με πρακτικό υλικό τρόπο».
ΤΟ ΝΕΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
«Το νέο επαναστατικό εγχείρημα θα μπορέσει να «ολοκληρωθεί» τελικά ως υπαρκτός και αυτοτελής παράγοντας των εξελίξεων και των ανατρεπτικών προοπτικών της νέας εποχής, να ενισχύσει μακροπρόθεσμα την «ηγεμονία» των επαναστατικών εργατικών συμφερόντων, μόνο με δυο προϋποθέσεις:
Πρώτον: Εφόσον μέσα στις σημερινές συνθήκες και όχι στο απώτερο διάστημα, καταφέρει τουλάχιστον να οργανώσει μια στοιχειωδώς επαρκή προγραμματική και πρακτική ενότητα των αντιφατικών «εσωτερικών», αλλά και ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της υπό διαμόρφωση «επαναστατικής κομμουνιστικής πρωτοπορίας».
Δηλαδή,
μόνο εφόσον καταφέρει να συγκροτήσει μια σχετική ηγεμονία των χαρακτηριστικών της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, μέσα στις πιο πρωτοπόρες τάσεις του εργατικού κινήματος.
μόνο εφόσον καταφέρει να συγκροτήσει μια σχετική ηγεμονία των χαρακτηριστικών της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, μέσα στις πιο πρωτοπόρες τάσεις του εργατικού κινήματος.
Δεύτερο: Μόνο αν καλλιεργήσει τη διαλεκτική «αυτογνωσία» του, την ικανότητά του να αντιμετωπίζει αυτοκριτικά και να υπερβαίνει τον εαυτό του και την κατάστασή του. Να μετασχηματίζει και να αναπτύσσει ποιοτικά την εργατική και κομμουνιστική φυσιογνωμία και δράση του, με καθοριστικό κριτήριο, όχι τις υποκειμενικές του φαντασιώσεις, αλλά τον πρακτικό ρόλο ενός ευρύτερου ανεξάρτητου ταξικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Εκεί, στο συλλογικό αγώνα για την απόκρουση και την ήττα της «τρομοκρατικής» εκστρατείας του κεφαλαίου και την προώθηση ουσιαστικών πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
Οι νέες τάσεις εργατικής χειραφέτησης εκφράζουν με διάφορες μορφές, έστω με αδύνατο, ασυνεχή και αδιαμόρφωτο πολιτικό τρόπο, μια νέα ποιοτική στρατηγική επιλογή τεράστιας σημασίας. Αυτή η επιλογή συμπυκνώνεται σ' ένα ιστορικό τρίπτυχο που περιέχει:
- Το επαναστατικό αίτημα της αυτοτέλειας του νέου εργατικού κινήματος απέναντι σε όλες τις εργατικές και μη κοινωνικές πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις και παραλλαγές της εξάρτησης των εργαζομένων από το παλιό σύστημα.
- Τη διεκδίκηση μιας νέας ενότητας του «κοινωνικού» με το «πολιτικό» και την καθοριστικότητα εκείνων των κοινωνικών πολιτικών στόχων που δεν απαιτούν απλά την αξία της εργατικής δύναμης, αλλά επιδιώκουν να ανακτήσουν και να αλλάξουν ποιοτικά όλο το χαμένο χρόνο και όλο τον κλεμμένο πλούτο.
-Και τέλος, την αντίληψη ότι η αυτοτέλεια και ο διαχωρισμός τους από τις δυνάμεις της ενσωμάτωσης δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα βαθύτερη ενότητα της πλειονότητας των εργαζομένων, σε ένα ευρύτερο εργατικό μέτωπο που έχει τη δύναμη να ηγεμονεύει και να συσπειρώνει ολόκληρη την εκμεταλλευόμενη κοινωνία.
...Το κάθε προγραμματικό εγχείρημα δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από τις θεωρητικές ιδέες, αλλά κυρίως από τη συνειδητή, θεωρητική, πολιτική, οργανωτική, πολιτιστική, πρακτική. Έχει δηλαδή υλική υπόσταση. Προέρχεται, συγκροτείται και εκφράζεται από αυτή την πρακτική. Ακόμα και το έργο του Μαρξ, από το «Μανιφέστο» έως το «Κεφάλαιο» και το «Πρόγραμμα της Γκότα», δεν μπορούσε να υπάρξει παρά μόνο σαν γέννημα και σαν έκφραση της προγραμματικής ανάγκης της πρακτικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος και της κομμουνιστικής οργάνωσης της τότε Κομμουνιστικής Διεθνούς.
ΠΗΓΉ: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου