ΜΕΤΑ ΑΠΟ 65 ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Ο ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

Τους 31 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος τίμησε απόψε, για πρώτη φορά μετά 65 χρόνια, σε μια συγκινητική εκδήλωση ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μετά από ομόφωνη απόφαση. Στην εκδήλωση εκτός από τον καθηγητή Γιώργο Αναστασιάδη, μίλησαν ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, οι επικεφαλής των παρατάξεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Δαυίδ Σαλτιέλ ο οποίος...αναφέρθηκε στην πρόσφατη βεβήλωση του μνημείου για το ολοκαύτωμα στην πλατεία Ελευθερίας και ο κ. Χάιντς Κούνιο που ευχαρίστησε τον Δήμαρχο εκ μέρους των επιζησάντων. Το περιστατικό της βεβήλωσης του μνημείου του Ολοκαυτώματος σχολίασε ο δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, λέγοντας: "Το λέω για ακόμη μια φορά. Ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει. Η ισραηλιτική Κοινότητα είναι και θα παραμείνει ζωντανή για πάντα". Ο αντιδήμαρχος κ. Χασδάι Καπόν στην ομιλία του σημείωσε: «Είναι πολύ σημαντική για μένα η σημερινή ημέρα. Αισθάνομαι συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για την απόφαση των γονιών μου να μην εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη», «Πατέρα σε ευχαριστώ» είπε συγκινημένος απευθυνόμενος στο γέρο Βενιαμίν Καπόν που ήταν ένας από τους τιμώμενους. Την εκδήλωση έκλεισε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος οποίος επεσήμανε ότι μπορεί να τιμήσατε σήμερα τους επιζήσαντες, αλλά παραμένει ένα μεγάλο ανεξόφλητο χρέος στους χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίους που χάθηκαν. Και πρότεινε να ονομαστεί η πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού σε πλατεία «Άουσβιτς» και να μεταφερθεί ένα παλιό βαγόνι για να θυμίζει πάντα τη μεγάλη φυγή. Επιτέλους! Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακάλυψε και τίμησε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργου Τσαρουχά κι απόψε το Ολοκαύτωμα.
Μια πόλη συμφιλιώνεται με την Ιστορία και το παρελθόν της.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ 31 ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ
ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Σήμερα (Δευτέρα) 20 Ιουνίου 2011, στην Αίθουσα Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση τιμής για τους επιζήσαντες ομήρους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Πρόκειται για 30 μέλη της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης και ενός της ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας, που επέζησαν της ναζιστικής θηριωδίας, τους οποίους ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε για πρώτη φορά με την ανώτατη τιμητική διάκριση της πόλης, που προβλέπεται για αυτές τις περιπτώσεις.


ΟΙ ΤΙΜΩΜΕΝΟΙ: Ματίκα Αζαρία, Κορίνα Άντζελ, Φλώρα Άντζελ, Ραφαήλ Βαρσάνο, Τζίλντα Γιομτώβ, Βενιαμίν Καπόν, Έυα Καράσσο, Ράσελ Κοέν, Στερίνα Κοέν, Ζωζέτ Κούνιο, Χάιντς Κούνιο, Φλώρα Μίχαελ, Μπέλλα Μπαρζιλάι, Νίνα-Λίλη Μπενρουμπή, Ραχήλ Παρέντε, Ισάκ-Ίζη Ρεβάχ, Ράσελ Ρεβάχ, Ρίνα-Ρέινα Ρεβάχ, Άννα Σαατζόγλου, Δάριο Σαλτιέλ, Ρόζυ Σαλτιέλ, Μύριαμ-Αιμιλία Σαούλ, Ραούλ Σαπόρτα, Γρασία Σασσών, Σύλβια Σεβή, Αννέτα Σεβή- Ναχμία, Βάσω Σταματίου, Σουλτάνα Ταραμπουλούς, Κολόμπα Τζιβρέ, Όσκαρ Φλωρεντίν και Σαμουήλ Φράνσες.


Εκδήλωση Τιμής για Τριανταένα Επιζήσαντες των Ναζιστικών Στρατοπέδων ΣυγκέντρωσηςΟμιλία Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη Σήμερα τιμούμε ως Δήμος Θεσσαλονίκης τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που συντελέστηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τριάντα εκ των μελών της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και μιας χριστιανής ορθόδοξης επιζώσας, που είναι ακόμη μαζί μας.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με ικανοποιεί ιδιαίτερα ως Δήμαρχος Θεσσαλονίκης που τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους και, στο πρόσωπο τους, τιμούμε και όλους τους άλλους επιβιώσαντες των στρατοπέδων, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, και που επέλεξαν να επιστρέψουν στην μητέρα-πόλη, την Θεσσαλονίκη.
Θα μπορούσαν να είχαν πάει στο Ισραήλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μακριά δηλαδή από την Ευρώπη που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τους προστατέψει, τους ίδιους, την κοινότητα τους και την φυλή τους. Αλλά δεν το έκαναν. Και όπως είπα και στην επέτειο του Ολοκαυτώματος, μη αφήνοντας την πόλη της Θεσσαλονίκης –παρόλες τις δυσκολίες της επιστροφής καθώς και τον πόνο και την πικρία του να ζουν στην Θεσσαλονίκη που ξέχασε την καθοριστική και ηγετική παρουσία της κοινότητας τους– έδωσαν στην πόλη μια ακόμη γενιά, μια δεύτερη και τώρα μια τρίτη. Αυτή η διάσταση μου προέκυψε για πρώτη φορά όταν με επισκέφτηκαν πριν από ένα μήνα τα παιδάκια του σχολείου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.
Η μικρή Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης που διατήρησαν ζωντανή και δραστήρια, η οποία αριθμεί λιγότερες από δύο χιλιάδες ψυχές, έχει δυσανάλογα μεγάλο βάρος για την Θεσσαλονίκη του σήμερα. Πρώτον, διότι είναι ζωντανή υπενθύμιση της παράδοσης της πόλης μας για συλλογική δράση – στην παιδεία, τον πολιτισμό, την κοινωνική πρόνοια-παράδοση στην οποία διακρίθηκε εξίσου η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Θεσσαλονίκης και την οποία πρέπει να αναβιώσουμε. Δεύτερον, διότι είναι ισχυρός δίαυλος και σύμβολο της αποφασιστικότητας της πόλης μας να παραμείνει ανοιχτή και όχι κλειστή πόλη, να συνδιαλεγεί με την διεθνή πραγματικότητα και την πολυεθνικότητα.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή την σύντομη τοποθέτηση μου αναφερόμενος στο γεγονός, όπως είπα και στην αρχή, ότι σήμερα τιμούμε και τους χριστιανούς επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος. Είναι διττή υπενθύμιση ότι η Ναζιστική Κατοχή, ακόμη και στις πιο ακραίες εκφάνσεις της, όπως αυτή του Ολοκαυτώματος, στιγμάτισε ανεξίτηλα μέλη όλου του πληθυσμού της χώρας και ότι σε καθεστώτα τυραννικά και ολοκληρωτικά, όπως αυτό της Ναζιστικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες: Αργά ή γρήγορα όλοι υποφέρουν.
Τέλος θα ήθελα να καταδικάσω ακόμα μια φορά την απαράδεκτη ενέργεια της βεβήλωσης του Μνημείου του Ολοκαυτώματος της Πλατείας Ελευθερίας. Να τονίσω προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει και να υπενθυμίσω ότι η Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα.