Το "ΟΧΙ", το Brexit και ο στραβός γιαλός των αναλυτών- Ο κόσμος δεν θα περιμένει, θα εκφραστεί από τους ...άλλους και αλίμονο

Επέτειος του ΟΧΙ του ελληνικού δημοψηφίσματος σήμερα και αρκετοί είναι αυτοί που έσπευσαν να προχωρήσουν σε μια αποτίμηση τόσο του αποτελέσματος όσο και συνδυαστικά με την πρόσφατη απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ. Ομολογώ ότι δεν εξεπλάγην από τις αναλύσεις ή τις προσεγγίσεις αφού όλες εντάσσονται στην κομματική προέλευση ενός εκάστου. Πιστοί όλοι και όλες στην κομματική «νομιμότητα» και μαθημένοι σε μια συγκεκριμένη εργαλειακή προσέγγιση επαναλαμβάνουν τους....

εαυτούς τους και βέβαια συνεχίζουν τα λάθη του παρελθόντος καθηλώνοντας τα κόμματα της επαναστατικής αριστεράς σε ακίνδυνα όρια, χωρίς κοινωνική γείωση και κατά συνέπεια χωρίς ουσιαστική παρέμβαση.

Είχα υποστηρίξει πέρσι ότι το ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ενιαίο, ομογενές και ούτε είχε ίδια αφετηρία. Ήταν ένα αποτέλεσμα που συμπύκνωνε τον θυμό του λαού τόσο από τα οικονομικά μέτρα όσο και από την συμπεριφορά των ισχυρών της ΕΕ έναντι του λαού και της χώρας. Συμπύκνωνε την αγανάκτηση του λαού έναντι της εγχώριας πολιτικής τάξης που με τις πολιτικές που διαχρονικά άσκησαν χρεοκόπησαν το δημόσιο ταμείο και υποθήκευσαν την δημόσια περιουσία. Συμπύκνωνε την ταξική αντίθεση των εξαθλιωμένων τάξεων έναντι των αφεντικών που είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ του ΝΑΙ. Συμπύκνωνε το ΟΧΙ των εθνικιστών και των υπερπατριωτών που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι τα πιο πιστά σκυλιά του συστήματος.

Το ΟΧΙ λοιπόν του ελληνικού λαού ήταν προδήλως πολύχρωμο και αντιφατικό και αν είχαμε προσεγγίσει με νηφάλιο τρόπο την όλη διαδικασία θα έπρεπε να αναμένουμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί κινηματική συνέχεια. Αυτό δε σημαίνει ότι έκανε καλώς το ΚΚΕ που είχε προτείνει αποχή και έτσι έχασε την ευκαιρία να διασυνδεθεί με κόσμο που βγήκε στο δρόμο και στις πλατείες, έχασε το πλεονέκτημα να τους συναντήσει στη συνέχεια και να τους θυμίσει ότι ήταν μαζί σε έναν αγώνα με τεράστιο λαϊκό ενδιαφέρον. Καλώς έκανε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν εκεί και πρόταξε το τριπλό ΟΧΙ, το ΟΧΙ μέχρι τέλους πλην όμως θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί διότι απουσίαζε το κίνημα που το επέβαλε.

Ωστόσο, η επιμονή στις αναλύσεις ότι το ΟΧΙ αυτό όπως και η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ έχει «ταξικά χαρακτηριστικά» και εκφράζει την αντίθεση των εργαζομένων στην καπιταλιστική ΕΕ είναι λάθος και οδηγεί σε αδιέξοδα. Αδιέξοδα που έρχονται κάθε τόσο μπροστά μας είτε αυτά αφορούν στο μεγάλωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε στο προχώρημα του κινήματος είτε στην πάλη για την κυριαρχία της αντικαπιταλιστικής διεξόδου. Κανένα από τα παραπάνω ζητούμενα δεν έχει γίνει κτήμα ευρέων λαϊκών μαζών γιατί πολύ απλά οι μάζες είτε αγνοεί την ύπαρξή μας, είτε αγνοεί την πρότασή μας που παραμένει υπό διαμόρφωση και είναι συνεπώς ζητούμενο, είτε γιατί εκφράζεται με τρόπο τέτοιο που δεν γίνεται κατανοητή είτε γιατί αυτό που ακούει δεν τον συγκινεί. Βρίσκετε εσείς καμιά άλλη αιτία;

Είναι αξιοπερίεργο η εμμονή των αναλυτών να βλέπουν ταξική ψήφο στο ελληνικό δημοψήφισμα και μετά από έναν μήνα οι ίδιοι ψηφοφόροι να δίνουν συντριπτικά ποσοστά στα κόμματα εκείνα που είχαν ταχθεί υπέρ του ευρώ. Αν μη τι άλλο η αντίφαση είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Δε γίνεται να ψηφίζεις ΟΧΙ και το ΟΧΙ αυτό να έχει αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, κατά τους αναλυτές, και μετά από έναν μήνα να δίνεις ψήφο σε κόμματα που είναι ταγμένα αναφανδόν υπέρ του ευρώ και της ΕΕ. Προφανώς το περιεχόμενο της ψήφου της συντριπτικής πλειοψηφίας δεν ήταν αντικαπιταλιστικό ούτε ταξικό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί πολιτικά αυτή η συμπεριφορά. Κι όμως, υπάρχουν αναλυτές που την …ερμηνεύουν.

Αντίστοιχα στο δημοψήφισμα της Βρετανίας το ερώτημα ήταν απολύτως σαφές. Μένουμε ή φεύγουμε από την ΕΕ. Το αποτέλεσμα, έστω και οριακό, έδειξε φεύγουμε. Οι αναλυτές βάλθηκαν να μας πείσουν ότι έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Κουβέντα δε λένε ότι οι εργάτες που ψήφισαν έξοδο το έκαναν γιατί εκτιμούν ότι η ανεργία τους ή η λιτότητα οφείλεται στην μετανάστευση και ότι επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες και ότι με την αποχώρηση θα εκλείψουν αυτά τα δυσάρεστα αποτελέσματα. Προφανώς στην εκτίμηση αυτή δεν υπάρχει τίποτα το ταξικό ούτε το αντικαπιταλιστικό. Κι όμως, άμα διαβάσει κάποιος τις αναλύσεις του αποτελέσματος από τους εγχώριους αναλυτές θα διαπιστώσει ότι αυτοί γνωρίζουν αυτό που δεν γνωρίζει ο ψηφοφόρος του Brexit. Όταν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί σου τότε …καλά να πάθει.

Δεν αρνούμαι ότι τόσο το εγχώριο δημοψήφισμα όσο και αυτό της Βρετανίας είναι σπουδαία πολιτικά γεγονότα πλην όμως αυτά πρέπει να αναλυθούν σωστά και κάτω υπό το πρίσμα της κοινής λογικής εφόσον βέβαια οι αναλυτές έχουν επαφή με τον κόσμο και απελευθερωθούν από τις αγκυλώσεις τους. Μόνον τότε υπάρχει ελπίδα να ξεφύγει από τις μηδενικά ποσοστά η επαναστατική αριστερά.

Οι έλληνες έχοντας κουλτούρα ανάθεσης εδώ και δεκαετίες έχοντας δείξει από το 2012 ότι θέλει να λειτουργήσει δια της κοινοβουλευτικής οδού για να απεμπλακεί από τα μνημόνια δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να πράξει ανάλογα και την επομένη του δημοψηφίσματος. Το έκανε και με το παραπάνω ψηφίζοντας μάλιστα τον Σύριζα εκ νέου για να συνεχίσει την διακυβέρνηση καθώς και όλα εκείνα τα κόμματα που έλεγαν «πάση θυσία ευρώ». Οι αναλύσεις όμως επιμένουν ότι έναν χρόνο μετά το ΟΧΙ δεν γίνονται μνημόσυνα αλλά ότι θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα του ΟΧΙ μέχρι την τελική νίκη. Καλή η πρόθεση αλλά από μαξιμαλισμούς χορτάσαμε και ο κόσμος δεν θέλγεται από παχιά λόγια.

Τι θέλει ο κόσμος; Θέλει απλά πράγματα και καθαρές κουβέντες. Θέλει απαντήσεις στα καθημερινά του προβλήματα. Θέλει πλήρη ανάλυση στο πως θα είναι η ζωή του μετά την αποχώρηση από το ευρώ, από την ΕΕ και ότι αυτά πρέπει να γίνουν με δυνατό κίνημα για να συντρέξει και πολιτική αλλαγή. Διότι έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ με δεξιό πρόσημο είναι μια τρύπα στο νερό. Ο κόσμος θέλει να ακούσει πρακτικά και καθαρά πόσα χρήματα θα παίρνει, πόσο θα κοστίζει η διαβίωσή του, με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί αυτό. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι όλα αυτά θα επιτευχθούν με την διαγραφή του χρέους και τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις. Σωστό αλλά δεν αρκεί όπως μπορούμε να κάνουμε ταμείο έξι χρόνια μετά από τότε που ακούστηκαν.

Συνεπώς, ας αφήσουμε τις γνωστές νόρμες προσέγγισης όλων των ζητημάτων και ας αποφασίσουμε να ακούσουμε τον κόσμο, τις διαθέσεις του, τα όνειρά του. Ας σταματήσουμε να τους λέμε εμείς τι πρέπει να κάνουν και ποιο είναι το δικό τους καλό. Ας επιχειρήσουμε να το αναζητήσουμε μαζί τους και να το παλέψουμε από κοινού. Ας του δώσουμε ρόλο και ας σταματήσουμε να το παίζουμε ξερόλες γράφοντας σεντονιάδες που είναι ακαταλαβίστικες. Ο κόσμος είναι εκεί έξω και προφανώς δεν θα περιμένει, θα βρει άλλους εκφραστές και αλίμονό μας αν σκεφτούμε ποιοι καραδοκούν για να τον εκφράσουν…

Χάρης Μόχλας