Περίοδο
με εξαιρετικό ενδιαφέρον αποτέλεσαν οι φετινές εκλογές, όχι επειδή έφεραν τάχα
“μια ιστορική ευκαιρία για την αριστερά”, ή επειδή φτάσαμε δεύτερη φορά να λέμε
“πρώτη φορά αριστερά” αλλά επειδή σε μια περίοδο δύσκολη για αυτούς που μιλάνε
για αγώνες και κινήματα, ακόμα και το πεδίο των εκλογών μπορεί να δώσει χρήσιμα
συμπεράσματα. Ομολογώ, ότι έχω...
ζήσει δυο προεκλογικές περιόδους, την μια
ζητώντας από τον λαό να απέχει από τις εκλογές, που νομιμοποιούν το σφαγείο που
λέγεται Ε.Ε. στη συνείδηση του λαού και την άλλη ζητώντας από τον λαό να πάει
κόντρα σε μια σειρά αυταπατών, ψευτο-διλλημάτων, λογικών ανάθεσης και σωτήρων
και να στηρίξει μια συνεργασία που προάγει την πάλη και την αντίσταση η οποία
δεν έχει καμία αίγλη σύμφωνα με τα αστικά πρότυπα.
Και στις δυο περιπτώσεις ένιωθα ότι έδινα έναν αγώνα εκτός έδρας, όχι γιατί τα
επιχειρήματα μου δεν είχαν την λάμψη των άλλων, αλλά γιατί ενώ εγώ μιλούσα για
αγώνες και συγκρούσεις, το σύστημα και οι μηχανισμοί του έχουν κάνει τόσο καλά
την δουλεία τους έτσι ώστε οι σημερινοί ταξικοί συσχετισμοί να είναι τόσο
δυσμενείς ώστε οποιαδήποτε φωνή αντίστασης να καταπνίγεται από μια πληθώρα
αστικών απόψεων.
Και η αλήθεια είναι πως τότε άρχισα να προβληματίζομαι και να απογοητεύομαι για
το κατά πόσο όντως την προεκλογική περίοδο κατάφερα να «δώσω» και να «πάρω»
πράγματα από τον κόσμο.
Σύντομα όμως, όχι απλά διαψεύστηκα αλλά ένιωσα ένα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα
της περιόδου αίσθημα ελπίδας. Στα πλαίσια της παρέμβασης κατά τη διάρκεια των
εκλογών βρέθηκα σε μια κουβέντα σε ένα καφενείο της μουσουλμανικής μειονότητας
στην Ξάνθη. Μια από τα ίδια θα έλεγε κάποιος, εισήγηση-τοποθέτηση-χειροκρότημα.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά ένιωσα να κερδίζω τόσα πολλά αλλά συγχρόνως να
νιώθω και τόσο αμόρφωτος. Δυο τοποθετήσεις από εργάτες της μειονότητας ήταν
αρκετές για να αναδείξουν ποσό πίσω βρίσκεται η αριστερά και πόσα ακόμα έχει να
μάθει! Τοποθετήσεις απλές, λιτές αλλά ουσιαστικές και βαθιά ταξικές, που
πηγάζουν από τη διπλή καταπίεση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και την ταξική
αλλά και την εθνική, τοποθετήσεις οι οποίες ξεδίπλωναν όλο το πλαίσιο της
καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και τις αδικίες
που γεννά αυτό το σάπιο σύστημα. Τοποθετήσεις, οι οποίες δεν είχαν πηγή μια
βαθιά μελέτη του μαρξισμού-λενινισμού αλλά την ίδια την συμμέτοχη τους στην
ταξική πάλη.
Πόσο πίσω βρισκόμαστε άραγε όσο αφορά την ένταξη τέτοιων ατόμων σε πιο βαθιά
κινηματική τροχιά αλλά και ποσό χρειαζόμαστε τη σοφία αυτών των ανθρώπων και
για την χάραξη της άποψης μας αλλά και για τον τρόπο παρέμβασης μας. Οι
επιλογές μιας οργάνωσης και ο προτεραιότητες που θέτει δεν θα πρέπει να
πηγάζουν μονό από εσωστρεφείς διαδικασίες , και από αντιθέσεις που οξύνονται
στο εσωτερικό της αλλά και με βάση το τι βλέπει και εκτιμάει μέσα από τις
σχέσεις που έχει με την κοινωνία και την τάξη που υπηρετεί ! Για εμάς είναι
ξεκάθαρο ότι οι πραγματικά μεγάλοι αγώνες, αυτοί που βάζουν παρακαταθήκες και
αλλάζουν τους ταξικούς συσχετισμούς είναι αυτοί οι οποίοι έχουν εργατικό
πρόσημο. Αυτοί δηλαδή που η εργατική τάξη έχει καταφέρει να αποκτήσει την
ιδεολογική ηγεμονία έναντι της μικροαστικής, θέτει τους αγώνες στην πραγματική
τους ταξική βάση και όχι με βάση προσωρινά μπαλώματα και αδημονίες. Η μονή τάξη
η οποία θα μπορέσει να αποτελέσει το πραγματικό υποκείμενο της επαναστατικής
πάλης, να θέσει ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και σοσιαλισμού, να έρθει σε
πραγματική ρήξη με αυτό το σύστημα είναι η εργατική.
Σε μια άλλη εκδήλωση τέθηκε το ζήτημα των αγώνων και των κινημάτων που έχουμε
δει τα τελευταία χρόνια, αγώνες όπως ο Δεκέμβρης, οι πλατείες, οι
αντιφασιστικές διαδηλώσεις για τον Φυσσα. Αγώνες που ενώ υπήρχε μια
συγκεκριμένη κίνηση κόσμου είχαν ένα ταβάνι. Γιατί? Γιατί φυσικά έλειπε η
εργατική τάξη, ΠΟΣΟ διαφορετικός θα ήταν ο Δεκέμβρης άμα η νεολαία είχε συνδέσει
τον αγώνα της με ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, εάν στο δρόμο κατέβαιναν
χιλιάδες εργάτες με τα σωματεία τους και έβαζαν αναβαθμισμένα αιτήματα πάλης?
ΠΟΣΟ διαφορετικές θα ήταν οι πλατείες που πέρα από το πιο αντιδραστικό τους
κομμάτι κυριαρχούσε έντονα η μικροαστική αδημονία, εάν η εργατική τάξη είχε
μεγαλύτερη συμμέτοχη και έπαιρνε το πεδίο της αντιπαράθεσης από τους 300 της
βουλής και την αλλαγή κυβέρνησης και έθετε πραγματικά αιτήματα πάλης και ρήξης
με το σύστημα, ΠΟΣΟ διαφορετικός θα ήταν ο αντιφασιστικός αγώνας που δόθηκε
πρόσφατα εάν είχε ποτιστεί με γενικότερα στοιχεία για το τι σημαίνει φασισμός
και φασιστικοποίηση και έθετε ως επίδικο τη σύνδεση της αντιφασιστικής πάλης με
την αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική;
Η εργατική τάξη είναι η τάξη που πρέπει να συγκροτηθεί ως τάξη για τον εαυτό
της για να μπορέσει να αποτελέσει το πραγματικό επαναστατικό υποκείμενο και να
υλοποιήσει το ταξικό της καθήκον. Όσοι ονειρεύονται αλλαγές και ανατροπές χωρίς
αυτήν, όπως αλλαγές κυβερνήσεων, τότε μιλάνε εκ-μέρους άλλης τάξης και σίγουρα
δεν ονειρεύονται την ανατροπή αυτού του συστήματος παρά μόνο τη διαχείριση του.
Η αριστερά θα πρέπει να ξαναγυρίσει στην βάση της, να δει που βρίσκεται η
εργατική τάξη, να δομήσει σχέσεις πολιτικές μαζί της, να δανειστεί την σοφία
που έχει να δώσει και να βάλει τα δυνατά της να βοηθήσει στην συγκρότηση της
και έτσι μονό θα έρθει η ανατροπή... Μέχρι τότε ας αφήσουμε τα μπαράκια για
λίγο και ας πάμε στο διπλανό καφενείο, είμαι σίγουρος ότι και εκεί έχουμε να
μάθουμε πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου