 |
| του Σ. Ανδρονίδη* |
Το
κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς βαδίζει προς το συνέδριο του βαθιά «πληγωμένο»
και συρρικνωμένο. Η συνεδριακή διαδικασία νοείται ως η κορυφαία εσωκομματική
δραστηριότητα, δραστηριότητα που τείνει να «αναζωογονήσει» πολιτικά και
ιδεολογικά ένα πολιτικό σχηματισμό. Η αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής Τάσης και
του Σπύρου Λυκούδη ανέδειξε και «επέλυσε», τρόπον τινά, τις δομικές αντιφάσεις
που διαπερνούσαν και διαπερνούν ακόμη το κόμμα της «ανανεωτικής» Αριστεράς.
Αυτός ο...
διαμορφούμενος δομικός δυϊσμός συνέβαλλε στην άρση εκείνων των
χαρακτηριστικών που προσδιορίζουν την πορεία και «παρουσία» ενός κόμματος στο
κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Ο δομικός δυϊσμός πλέον μετασχηματίζεται σε
αντιφάσεις «ζώσας» πολιτικής που ταλανίζουν το εσωτερικό του κόμματος της
Δημοκρατικής Αριστεράς.
Το
επερχόμενο συνέδριο του κόμματος έρχεται σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή, ακριβώς
στο μεταίχμιο της πολιτικής δραστηριοποίησης του κόμματος. Η συνεδριακή
διαδικασία και συζήτηση εκκινεί από δύο συγκεκριμένους άξονες: 1. Το πολύ
χαμηλό εκλογικό ποσοστά που έλαβε η ΔΗΜ.ΑΡ στις Ευρωεκλογές του τρέχοντος
έτους. Το 1.2% διαμορφώνει τις
προϋποθέσεις «ολικής» κοινωνικής και πολιτικής απίσχνανσης του κόμματος. Φυσικά
δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα «συμβεί» στο άμεσο μέλλον και σαφώς δεν
αναλύουμε τα τεκταινόμενα στο κόμμα με βάση μόνο την χαμηλή εκλογική του
επίδοση. 2. Η αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής τάσης και του Σπύρου Λυκούδη
στερεί από το κόμμα εκείνο το στελεχικό δυναμικό που είναι κρίσιμο για την
προσίδια πολιτική και οργανωτική «αναπαραγωγή» του. Πλέον, η πολιτική και
οργανωτική του «αναπαραγωγή» θα διεξάγεται υπό τους όρους διασφάλισης της
πολιτικής και οργανωτικής του «επιβίωσης.
Κύριο θέμα συζήτησης και διαβούλευσης θα
αποτελέσει ο στρατηγικός προσανατολισμός του κόμματος. Η τάση προσανατολισμού
προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τάση που φαίνεται να ενστερνίζεται η ηγετική ομάδα του
κόμματος ακυρώνεται εν τη γενέσει της διότι ακριβώς αφίσταται εκείνων των
αναγκαίων πολιτικών και προγραμματικών προϋποθέσεων σύγκλισης με το κόμμα της
αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και εδώ ακριβώς εγγράφονται τα αντιφατικά πολιτικά
χαρακτηριστικά στο πολιτικό «κύτταρο» που λέγεται Δημοκρατική Αριστερά.
Ο
προσανατολισμός και η σύγκλιση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ακυρώνονται, διότι, την ίδια
στιγμή, η ηγετική ομάδα του κόμματος περιλαμβάνει στους εν δυνάμει συνομιλητές
της το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται να αποκλείει μία εν τοις όροις πολιτική και
προγραμματική συμπόρευση με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το πλαίσιο η ΔΗΜ.ΑΡ
μένει να ταλανίζεται σε ένα ιδιότυπο κοινωνικό και πολιτικό «κενό», ένα «κενό»
συγκεκριμένων κοινωνικών αναφορών,
προγραμματικού περιεχομένου, ιδεολογικής στόχευσης και πολιτικής
στρατηγικής.
Ακόμη και σε περίπτωση συμπόρευσης με τον
ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η συμπόρευση δεν θα λάβει τα χαρακτηριστικά μίας δομικής και
«ολικής» ταυτόχρονα σύγκλισης, λόγω και της σχεδόν μηδενικής επιρροής του
κόμματος στο πεδίο του κοινωνικού (συνδικάτα). Η συνεδριακή διαβούλευση πρέπει
να θέσει επί τάπητος τις προηγούμενες πολιτικές επιλογές του κόμματος,
(συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012,
αποχώρηση από την κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013), επιλογές που εν πολλοίς
συνέβαλλαν στην εκλογική απίσχναση του κόμματος.
Ιδιαίτερα οφείλει να ξεκαθαρίσει το τι
σημαίνει στις σημερινές συνθήκες «υπεύθυνη» και «κυβερνώσα» αριστερά. Με ποιο
τρόπο συγκροτείται για την Δημοκρατική Αριστερά μία συμπαγής και διακριτή
αριστερή ταυτότητα; Με ποιο τρόπο το ιδεολόγημα της «κυβερνώσας» αριστεράς
συνέβαλλε σε έναν προσίδιο πολιτικό και ιδεολογικό «εκφυλισμό» του κόμματος; Τι
σήμαινε για το μπλοκ των λαϊκών τάξεων η συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ στην κυβέρνηση
συνεργασίας που προέκυψε μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012; Πως
συμβιβάζεται το τύποις αριστερό πρόσημο με την εφαρμογή πολιτικών που τείνουν
να συμβάλλουν στην επιδείνωση των όρων καθημερινής διαβίωσης των λαϊκών τάξεων;
Και
ακριβώς η Δημοκρατική Αριστερά, ως «υπεύθυνη» και «κυβερνώσα» αριστερά
εγκολπώθηκε συγκεκριμένες πολιτικές στρατηγικές διαχείρισης της οικονομικής
κρίσης, «μετασχηματιζόμενη», την ίδια στιγμή, σε οργανικό υποσύνολο μίας
κυβέρνησης συνεργασίας που κινούνταν με όρους δομικής απόκλισης εξόν του πεδίου
παρέμβασης υπέρ του μπλοκ των λαϊκών-υποτελών τάξεων. Αυτή η «επίπονη» πολιτική
και ιδεολογική συζήτηση πρέπει να διεξαχθεί στο εσωτερικό του κόμματος. Και το
συνέδριο προσφέρει μία τέτοια πολιτική «ευκαιρία». Η σημερινή αντιπολιτευτική
παρουσία του κόμματος δομείται με όρους μίας προγραμματικής αντιπολίτευσης, και
όχι με τους όρους μίας «αντιθετικής» αντιπολίτευσης η οποία θα αποκλίνει δομικά
από στρατηγικές κατευθύνσεις και πολιτικές αναδιανομής πλούτου «από τα κάτω»
προς τα «άνω». Ταλανιζόμενη από δομικές εσωτερικές αντιφάσεις, «μετεωριζόμενη»
εντός ενός ιδιότυπου κοινωνικού και πολιτικού «κενού», η Δημοκρατική Αριστερά
«βιώνει» τους τελευταίους σπασμούς μίας πολιτικής περιδίνησης.
Όπως
πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, «Δεν είναι «χρήσιμη» πλέον
(σ.σ: η ΔΗΜ.ΑΡ) ούτε στον αριστερό και δημοκρατικό κόσμο, αφού δεν είχε καταφέρει
με τη συμμετοχή της να επηρεάσει θετικά (όπως ισχυριζόταν στο δημόσιο λόγο της)
έστω και εν μέρει τις ασκούμενες πολιτικές. Δεν είναι χρήσιμη ούτε και στη
«δεξιά» και στο μνημονιακό στρατόπεδο, αφού αποτελεί ένα βαρίδι με ασαφείς
διαθέσεις και «ιδεολογικά κολλήματα» που απορρέουν από το μακρινό της
παρελθόν».[1]
[1] Βλ.σχετικά, Βερναρδάκης Χριστόφορος, ‘Το επικείμενο
συνέδριο της ΔΗΜΑΡ και μια συμβουλή προς τον Φ. Κουβέλη’, στο, www.vernardakis.gr .
*πολιτικός επιστήμονας, υποψήφιος διδάκτωρ ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου