 |
| του Παν. Χιονίδη |
τι σημασία έχει ποιας εθνικότητας είναι οι μεν και ποιας οι δε. Άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τις οικογένειες τους για να πάνε να βρουν μια δουλειά για να ταΐσουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που τους κατέστρεψαν τα σπίτια τους βομβαρδίζοντας τα και προσπάθησαν να επιβιώσουν σαν κάθε ζωντανό πλάσμα της γης. Άνθρωποι που...
ποτέ δεν ήταν το όνειρο τους να φύγουν από τα μέρη που γεννήθηκαν, ήρθαν εδώ στην χώρα που και εγώ ζω, που κατά τύχη γεννήθηκα εδώ, και ζήτησαν ένα κομμάτι ψωμί για μεροκάματο και αφού τους ξεζούμισαν τους τάισαν βόλια.
Δεν είμαι κανένας επαναστάτης, δεν γεννήθηκα ήρωας, ίσα ίσα ένα ανθρωπάκι είμαι, ίσως να μην είμαι καν αριστερός, ένας υπαλληλάκος που λίγα ζήτησα από τη ζωή.
Και τι βλέπω πλέον! να γυρνάμε πίσω στον Μεσαίωνα και το χειρότερο όλων, αυτοί που περίμενα να βάλουν ένα κάποιο φρένο να σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι πιο "αυθεντικός" πιο "γνήσιος" πιο "επαναστάτης"!
Πήγα τις 2 τελευταίες μέρες στα δικαστήρια της Πάτρας να παρακολουθήσω την δίκη των "φραουλάδων" και είδα την απέραντη αλαζονεία τους και την ειρωνική τους έκφραση σε αυτά που απολογούνταν, και "απέναντι" τους ανθρωπάκια που το μόνο που ζητούσαν ήταν να μην τους πυροβολούν αλλά να παίρνουν τα ψίχουλα για μεροκάματο. Τους θαύμασα χωρίς να καταλαβαίνω την γλώσσα τους, τους θαύμασα σαν μπήκα στην αίθουσα του δικαστηρίου και σηκώθηκαν να μου δώσουν τη θέση τους να καθήσω και όταν έφυγα από εκεί με είπαν χαμηλόφωνα με "σπασμένα" ελληνικά "σας ευχαριστούμαι που ήρθατε"!
Και από έξω? Να λείπει το ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!!
δεν είμαι μέλος κανενός κόμματος και δεν με δεσμεύει καμιά "γραμμή" και δεν πρόκειται να σιγήσω για να μη θίξω κάποιους! Το πρωί της Τρίτης 29/7 μια μέρα πριν να βγει η απόφαση έγινε πορεία συμπαράστασης με ελάχιστους "Έλληνες" λες και δεν καταλαβαίνουν ότι "σήμερα πυροβολούν Μπαγκλαντεσιανούς αύριο έλληνες". Και η Αριστερά? να σκοτώνονται ποιος είναι ο πιο αυθεντικός επαναστάτης και ποιος είναι οπορτουνιστής!
Ποιος κατέχει την αλήθεια και ποιος είναι...και γω δεν ξέρω τι?
Σήμερα μετά την ανακοίνωση του δικαστηρίου έβλεπα αυτά τους ανθρώπους που φύγαν από τις μακρινές πατρίδες τους για να βρουν ένα μεροκάματο να κλαίνε! δεν είχα την "αρενόποτητα" να σταματήσω τα δάκρυα μου. Να κλαίω γι αυτούς, για μένα, για σένα ηλίθιε που νομίζεις ότι είσαι "επαναστάτης", για τα σκατά που φάγαμε τόσα χρόνια νομίζοντας πως είμαστε "πρωτοπορία"!
Δεν θα ξεχάσω το ειρωνικό χαμόγελο ενός "ορίτζιναλ" που ήρθε στο δικαστήριο για να δει τι? η για να ρουφιανέψει? και πέταξε μια κουβέντα "...ααα με τους οπουρτουνιστές..."
ΑΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΑΛΑΚΑ!!!!
ναι ντρέπομαι για πολλά πράγματα αλλά δεν ντρέπομαι που ήμουν από τους λίγους τους ελάχιστους ΕΛΛΗΝΕΣ που ήμουν μαζί με τους ΜΠΑΓΚΛΕΝΤΑΣΙΑΝΟΥΣ εργάτες στη δίκη των αφεντικών που στο τέλος αθωώθηκαν. Άραγε αν ήταν το σύνολο της Αριστεράς εκεί έξω στα δικαστήρια τι όμορφη μέρα θα ξημέρωνε την επαύριο, με τι δύναμη και τι κουράγιο τόσοι και τόσοι σαν αυτούς θα παίρναν δύναμη από τη νίκη τους? Ποιός φταίει για την ήττα των αλλοδαπών εργατών?
Δεν φταίνε τα αφεντικά και τα ματωμένα λεφτά τους! δεν φταίνε οι δικηγόροι τους ούτε οι δικαστές τους!
ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΦΤΑΙΕΙ με την απουσία της και δεν πρόκειται να της το συγχωρήσω ποτέ της!
Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη κανενός και δεν γουστάρω καμμιά αντιπαράθεση του στυλ "...δεν είναι έτσι τα πράγματα...και να το συζητήσουμε...και είσαι αυστηρός...είσαι οπουρτουνιστής...είσαι δογματικός..." και τέτοιες ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ, χάσατε και την πρωτοπορία σας και την αριστεροσύνη σας και όλα
Αυτοί ήταν η Αριστερά φίλε μου, αυτοί οι λίγοι που είδες μέσα κι έξω από το δικαστικό μέγαρο Πατρών και τις δυό μέρες που ήρθες εσύ και τις υπόλοιπες από την αρχή του Ιούνη για σχεδόν δύο μήνες που φύλαγαν σκοπιά μαζί με τους ίδιους τους εργάτες που κι αυτοί ήταν η Αριστερά επί τόπου! Η άλλη εκείνη που εσύ έψαξες και δεν βρήκες απλά δεν υπάρχει ως τέτοια! Ήμουνα εγώ που ξύπναγα κάθε πρωί στις 5:30 να ξεκινήσω με τον οδηγό του λεωφορείου από την Αμαλιάδα για να παραλάβω (τι να παραλάβω, τις τελευταίες μέρες τους ξύπναγα μέσα στις καλύβες για να σηκωθούν επιτέλους, καθώς κάτι το ραμαζάνι κάτι αυτή η ταλαιπωρία Μανωλάδα-Πάτρα κι επιστροφή αργά το απόγευμα πολλές φορές νηστικοί και διψασμένοι τους είχε εξουθενώσει)τους εργάτες, ήταν τα ακούραστα παιδιά της ΚΕΕΡΦΑ και του ΣΕΚ με πρωτοπόρους την Τόνια και τον Νεκτάριο, ήταν τα παιδιά της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας με πρώτο και καλύτερο τον Πάνο που φρόντισε και για κατάλυμα για τους δικηγόρους μας, ήταν τα παιδιά από το αυτόνομο στέκι και γενικά τον αντιεξουσιαστικό χώρο που ήταν καθημερινοί εκεί, ήταν τα μέλη της κίνησης υπεράσπισης δικαιωμάτων προσφύγων Πάτρας, του Αντιφασιστικού μετώπου Ηλείας, μεμονομένοι σύντροφοι από το ΕΕΚ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ! Ποιοί έλειπαν; Οι άλλοι! Τα στελέχη! Οι παράγοντες! Η πεφωτισμένη ηγεσία! Λαμπρή εξαίρεση ο αριστερός δημοτικός σύμβουλος Χρήστος Πατούχας, η τοπική βουλευτίνα Μαρία Καννελοπούλου που "πέρασε" κανα δυό φορές στην αρχή της δίκης τόσο όσο για να κάνει και κάποιες δηλώσεις στα "μέσα", η Μάνια η Παπαδημητρίου η αντικαταστάτρια του Μ. Γλέζου στη βουλή η οποία εκμεταλευόμενη την κάθοδο της στην Πάτρα για μια θεατρική παράσταση πέρασε αρκετές ώρες παρακολουθώντας τις απολογίες, προφανώς από τα ίδια έδρανα που παρακολούθησες κι εσύ, αριστερά, όπως έμπαινε κανείς στην αίθουσα Νο4 και τέλος η Βασιλική η Κατριβάνου που ήρθε με το λεωφορείο που είχε ναυλώσει η ΚΕΕΡΦΑ από την Αθήνα την ημέρα των αγορεύσεων, μαζί με δικηγόρους μέλη του Ελληνικού συμβουλίου για τους πρόσφυγες και αλληλέγγυους αγωνιστές. Το ΚΚΕ "ξεχρέωσε" με μια οργανωμένη παρουσία την πρώτη μέρα έξω στο πεζοδρόμιο και στην πρώτη πορεία που διοργανώθηκε and thats it. Για του "άλλους" τα είπαμε.....Δυστυχώς - κάποιος είπε - πως μάλλον αυτοί οι δικαστές δεν ήξεραν πια δίκη δίκαζαν! Εγώ λέω πως η "Αριστερά" αυτή που εσύ εννοείς και ήταν απούσα μάλλον δεν κατάλαβε πια δίκη διεξαγόταν στο ΜΟΔ αυτές τις μέρες! Η απόφαση αυτή ως εξέλιξη της ιστορίας της Μανωλάδας ισοδυναμεί, κατά την άποψή μου, με μικρή "Βάρκιζα" και αν έχεις παρατηρήσει τα κινηματογραφικά ντοκουμέντα κι εκεί κάποιοι δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, καθώς πετάνε τα κουμπούρια και τους γκράδες στο απλωμένο σεντόνι! Κουράγιο!
ΑπάντησηΔιαγραφή