ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ -Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά ! / Γ. Ουρσουζίδης

του Γ. Ουρσουζίδη

Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν

     το γεράκι δεν μπορεί ν΄ ακούσει πια τον γερακάρη,

     τα πάντα γίνονται κομμάτια, το κέντρο δεν αντέχει,

                                 ωμή η αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,

               απ΄ το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού

                                  η τελετή της αθωότητας πνίγεται,

                                  οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι

                                  είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.

                                  Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά. 

            W.B.Yeats  «Η Δευτέρα Παρουσία», μτφρ. Γιώργος Σεφέρης.

        

Ο Ισραηλινός υπουργός εξωτερικών, Σιμόν Πέρες, τον...

Μάρτιο του 2001, προέβλεπε δύο πιθανές μελλοντικές εξελίξεις για τη Μέση Ανατολή : είτε ένα «σαιξπηρικό» σενάριο «όπου όλοι πεθαίνουν στο τέλος», είτε ένα «τσεχωφικό» σενάριο «όπου όλοι είναι απογοητευμένοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά ζωντανοί». Δυστυχώς για το Ισραήλ, ο  Αριέλ Σαρόν δεν ταιριάζει με τον Τσέχωφ.

            Τα εγκλήματα και οι αδικοπραγίες περίσσεψαν στους «Αγίους Τόπους», Εβραίων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών. Το Όρος του Ναού (Χαράμ αλ-Σαρίφ), το τέμενος Αλ-Ακσά (705–715), ο Τρούλος (ή Θόλος) του Βράχου, το Δυτικό τείχος, ο Ναός του Πανάγιου Τάφου, ο κήπος της Γεσθημανής, οι Τάφοι των Βασιλέων και το Όρος των Ελαιών, τόποι λατρείας και σεβασμού στο Θεό και στο συνάνθρωπο δεν  ησυχάζουν εδώ και εκατονταετίες. Tα τελευταία χρόνια όμως, η ωμή βία και η υποκρισία έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

             

Η Αγία Πόλη, η Ιερουσαλήμ, πέρασε διαδοχικά στα χέρια των Βαβυλωνίων, των Περσών, των Ελλήνων, των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων και των Ρωμαίων και γνώρισε διαδοχικές καταστροφές, αλλά πάντοτε αναστηλωνόταν. Η Παλαιστίνη κατακτήθηκε από Βυζαντινούς (330-640 μ.χ.), από Άραβες (7ο αιώνα μ.χ.), Σελτζούκους Τούρκους (1071 μ.χ.), Σταυροφόρους Ευρωπαίους (1099 - 1187μ.χ.), Μαμελούκους Αιγύπτιους (περί το 1250 - 1516 μ.χ.), Οθωμανούς (1516-1831), Αιγύπτιους (1831-1841) και πάλι Οθωμανούς/Τούρκους (1841 - 1917), ενώ διετέλεσε βρετανικό προτεκτοράτο μεταξύ 1920 - 1948.  Δηλαδή η περιοχή της Παλαιστίνης παρέμεινε ως επί το πλείστον μουσουλμανική κατά την πλειονότητα των κατοίκων της από το 1270 μ.Χ. έως και τον 20ο αιώνα.

            

Το 1922 ο αραβικός πληθυσμός της Παλαιστίνης εκτιμάται σε 600.000 άτομα και ο εβραϊκός σε 84.000. Έντεκα χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ στη Γερμανία, για όσους Εβραίους δεν μπόρεσαν να πάρουν βίζα για τις Η.Π.Α., η Παλαιστίνη αποτελεί καταφύγιο. Μεταξύ 1929 κα 1939 η Παλαιστίνη δέχεται 250.000 Εβραίους έποικους, εκ των οποίων το 25% από την Γερμανία. Η μοίρα επιφύλαξε στο ναζισμό, που εξόντωσε 6.000.000 Εβραίους πολίτες της Ευρώπης στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων, να γίνει και η βασική αιτία της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, εφαρμόζοντας μεθόδους που θυμίζουν αυτές που οι ίδιοι υπέστησαν από τους ναζί !         

            

Ο Εβραϊκός εθνικισμός, ο οποίος είναι γνωστός ως σιωνισμός, προσβλέπει πλέον στην δημιουργία ενός κράτους με ένα εδαφικό όραμα, στην ανάδειξη της έννοιας του λαού, στη δύναμη της ενιαίας γλώσσας και στην ιστορία, τους μύθους και τα όνειρα. Φυσικά σε βάρος των Αράβων κατοίκων της περιοχής, αδιαφορώντας για το κόστος των επιλογών σε ανθρώπινες ζωές και αξίες, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα. 

             

Το τυφλό μίσος και το πάθος των «χειρότερων» στην εξουσία κυριαρχεί, έναντι των συνετών και μετριοπαθών πολιτικών που συγκυριακά έρχονται στην εξουσία. Η θρησκευτική προκατάληψη  υποδαυλίζει τις προσπάθειες για ειρήνευση στην περιοχή, είναι άλλωστε εντελώς απαραίτητη για την αιτιολόγηση των ανομιών και των εγκλημάτων που διαπράττονται στο βωμό της «πίστης»!

              

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των «χείριστων» που αναρριχήθηκαν στην εξουσία, ο Αριέλ Σαρόν - η    «μπουλντόζα της Νεγκέβ» - μέσα σε 30 χρόνια πολιτικού βίου ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε σαν άνθρωπος που αναζητά διευθέτηση της κρίσης, σαν άνθρωπος της ειρήνης. Από τις συμφωνίες στην Αίγυπτο (1978) μέχρι τις συμφωνίες του Όσλο (1993), πάντοτε τορπίλιζε με την ψήφο του κάθε αισιόδοξο κείμενο σχετικά με την  ειρηνική διευθέτηση των διαφορών. 

               

Μετά τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου, ό άλλος κυρίαρχος της πολιτικής του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δήλωνε στην El Pais. Ερώτηση: «Μιλάτε για μια αυτοκρατορία της τρομοκρατίας, ποιοι την  αποτελούν;» Απάντηση : «Κατ΄ αρχάς το Ιράν.[…]  Στη συνέχεια το Ιράκ και άλλα Αραβικά κράτη. Και φυσικά το καθεστώς Αραφάτ που έχει μεταμορφωθεί σε ένα εργοστάσιο τρομοκρατίας. Αυτός ανέπτυξε τις τακτικές από τις οποίες  εμπνεύστηκε ο Μπιν Λάντεν».

                 

Από τις δύο πολιτικές φιγούρες που κυριαρχούν στο Ισραήλ τα τελευταία 30 χρόνια, συμπεραίνει κανείς, ότι η ειρήνη και η συνύπαρξη  δεν έχει καμία τύχη στην Παλαιστίνη.

                 

Ο Μαρουάν Μπαργούτι, μέλος του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου και αρχηγός της Φατάχ   στη Δυτική Όχθη, γράφει σε άρθρο του στην Washington Post στις 16 Ιανουαρίου του 2001: «Εάν το Ισραήλ διατηρεί το δικαίωμα να μας βομβαρδίζει με F-16 και ελικόπτερα, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται που οι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να προμηθευτούν αμυντικά όπλα για να καταρρίψουν αυτά τα αεροπλάνα. Και μπορεί εγώ ο ίδιος και το κίνημα της Φατάχ [...] να είμαστε αμετακίνητα αντίθετοι στις επιθέσεις κατά αμάχων στο εσωτερικό του Ισραήλ […], διατηρώ όμως το δικαίωμα να προστατευτώ, να αντισταθώ στην κατοχή της χώρας μου […]. Αν αναμένεται από τους Παλαιστίνιους να διαπραγματευτούν υπό καθεστώς κατοχής, θα πρέπει τότε το Ισραήλ να δεχθεί να διαπραγματευτεί ενόσω αντιστεκόμαστε στην κατοχή.»

                

«Δεν είμαι ούτε τρομοκράτης, ούτε φιλειρηνιστής», συνέχιζε. «[…] Είμαι απλά συνηθισμένος Παλαιστίνιος που διεκδικεί ό,τι διεκδικούν όλοι οι καταπιεσμένοι: το δικαίωμα να βοηθήσω εαυτό μου αφού δεν υπάρχει καμία άλλη εξωτερική βοήθεια. […] Αυτή η αρχή μπορεί βέβαια να οδηγήσει στη δολοφονία μου. Για αυτόν τον λόγο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου ώστε ο θάνατος μου να μην είναι […] ένας αριθμός παραπάνω “ στον πόλεμο του Ισραήλ κατά της τρομοκρατίας”. Επί έξι χρόνια ήμουν πολιτικός κρατούμενος στις Ισραηλινές φυλακές όπου βασανίστηκα κρεμασμένος με τα μάτια δεμένα, ενώ ένας Ισραηλινός χτυπούσε τα γεννητικά μου όργανα με το γκλομπ. Όταν όμως το 1994 πίστεψα ότι το Ισραήλ μιλούσε σοβαρά για τον τερματισμό της κατοχής, έγινα ένας ακάματος υπερασπιστής της ειρήνης […]. Εξακολουθώ να επιδιώκω την ειρηνική συνύπαρξη δύο ίσων και ανεξάρτητων χωρών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, που θα βασίζεται στην ολοκληρωτική αποχώρηση από τα παλαιστινιακά εδάφη που κατελήφθησαν το 1967 και στον δίκαιο διακανονισμό των δεινών των Παλαιστινίων προσφύγων σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Δεν θέλω να καταστρέψω το Ισραήλ αλλά να βάλω τέλος στο καθεστώς κατοχής της χώρας μου.» (Mouna Naim, 17 Απριλίου 2002.)

              

Τα τελευταία αποτρόπαια γεγονότα στη Γάζα με θύματα μικρά παιδιά και αμάχους, ο αδιανόητος βομβαρδισμός σχολείων και νοσοκομείων, η εκκωφαντική σιωπή του Χριστιανικού κόσμου απέναντι στα φαινόμενα τυφλής βίας  του σιωνιστικού εθνικισμού, δηλώνουν ξεκάθαρα ότι η διευθέτηση του Παλαιστινιακού ζητήματος είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί την δύναμη που ωθεί τις εξελίξεις.

              

Το «δίκαιο της πυγμής» μόνο προσωρινά διαμορφώνει τις καταστάσεις! Αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά, «το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και στο τέλος πάντα νικάται, σκληρός και απαραβίαστος νόμος της φύσης, αν δεν υπήρχε ο κόσμος από χιλιετίες θα είχε χαθεί»! (Ν. Καζαντζάκης).

           

Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει σε Θεό, ενώ διαπράττει, υποθάλπει, ή ανέχεται τέτοιου είδους εγκλήματα.

      Βέροια 11/8/2014                                                     

Ουρσουζίδης Ν. Γιώργος

·                     Στους Ραφίκ, Μπασάμ, Σάλεχ, Χαλιφέ, Αμίν, και τα άλλα παιδιά… ενός

« κατώτερου Θεού», καθώς και στον «Τζιχαντιστή κατά του  καρκίνου» φίλο μου Βασίλη, που πρόσφατα μας άφησε.

  

 * Φατάχ (πολιτικο-στρατιωτική οργάνωση των Αράβων Παλαιστινίων που ιδρύθηκε το 1958 από Παλαιστίνιους παλαίμαχους των αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων του 1948 και 1956)

 *  Τζιχάντ  αγώνας, προσπάθεια, το να μοχθεί κανείς με όλες του τις δυνάμεις ή να αντιμάχεται οποιοδήποτε αντικείμενο αποδοκιμασίας.

*  Χαμάς «Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης», είναι μία παλαιστινιακή σουνιτική παραστρατιωτική οργάνωση και πολιτικό κόμμα που κατέχει σήμερα την πλειοψηφία των εδρών του εκλεγμένου νομοθετικού συμβουλίου στην Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

*  Ιντιφάντα αλ - Άκσα  εξέγερση κατά των κατακτητών, ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2000, όταν η Ισραηλινή αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εκατοντάδων διαδηλωτών στην Πλατεία των Τεμένων.