Δήμαρχοι και περιφερειάρχες έντιμοι και χρηστοί διαχειριστές ή χρήσιμοι λαϊκοί αγωνιστές;

Προσθήκη λεζάντας

του Γιώργου Χαρίση

Μπορεί όντως στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές να μην εκφράστηκε μια κοινωνική δυναμική ανατροπής, που θα οδηγούσε τα ψηφοδέλτια, που υποστήριξαν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, στην ανάδειξη στη διοίκηση περισσότερων περιφερειών και δήμων, όμως το γεγονός ότι επικράτησαν στις περιφέρειες Αττικής και Ιονίων Νήσων και σε αρκετούς δήμους της Αττικής και της περιφέρειας, μπορεί να ανοίξουν το δρόμο στη ...
συγκρότηση ενός αυτοδιοικητικού – κοινωνικού μετώπου, που με όρους εξουσίας θα αντιπαρατεθούν απέναντι στη μνημονιακή πολιτική και τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Το σίγουρο είναι ότι το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την τοπική αυτοδιοίκηση και η σημερινή μνημονιακή ασφυξία, στην οποία καλούνται να ασκήσουν την πολιτική τους οι νέοι αριστεροί δήμαρχοι και περιφερειάρχες, δεν τους δίνουν μεγάλα περιθώρια για να εφαρμόσουν μια εναλλακτική κοινωνική πολιτική, που να αντιστοιχεί σ’ ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που οραματίζεται η Αριστερά.

Κινδυνεύουν λοιπόν να εγκλωβιστούν σε μια καθημερινή διαχείριση, να «πνιγούν» στη γραφειοκρατική χαρτούρα, που δεν θα τους διαχωρίζει από τους άλλους συναδέλφους τους και που θα δικαιολογούν την αδυναμία αντιμετώπισης των προβλημάτων, επιρρίπτοντας απλώς την ευθύνη στην κεντρική εξουσία και όχι και στην απουσία εναλλακτικού σχεδίου.

Στο τέλος θα μένει ως μοναδικό στοιχείο σύγκρισης η ανιδιοτέλειά τους και η προσπάθεια για χρηστή και διαφανή διαχείριση των υποθέσεων της τοπικής εξουσίας, στοιχείο όμως που ούτε μοναδικό προνόμιο των ανθρώπων της Αριστεράς είναι, ούτε πολύ περισσότερο συνιστά διαφορετική πολιτική, αντίθετα θα έλεγα επειδή θα παίζουν και εκτός έδρας, δεν θα είναι και οι καλύτεροι διαχειριστές.

Αν λοιπόν οι αριστερές τοπικές εξουσίες, κινηθούν στο πλαίσιο της νομιμότητας, όσον αφορά την άσκηση της πολιτικής και κινηματικά στην έκφραση μιας απλής κλασσικής διαμαρτυρίας και καταγγελίας απέναντι στην κυβερνητική εξουσία, τότε είναι σίγουρο ότι θα διαψεύσουν τις ελπίδες των πολιτών, που τους ψήφισαν και θα απογοητεύσουν τους οπαδούς, που επιθυμούν πιο ριζοσπαστικές ανατροπές και συγκρούσεις και περίμεναν απ’ τις αριστερές τοπικές διοικήσεις να αποτελέσουν τον πολιορκητικό κριό απέναντι στην κυβέρνηση του μνημονίου.

Σήμερα που η κοινωνία χειμάζεται στη μνημονιακή βαρβαρότητα, που καλούνται πολλές φορές οι εργαζόμενοι και οι πολίτες σε ανυπακοή απέναντι σε προδήλως άδικα και ταξικά και αντισυνταγματικά ακόμη μέτρα, ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν οι αριστερές τοπικές αρχές είναι η συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου ανυπακοής και σύγκρουσης με τις μνημονιακές πολιτικές και την κεντρική εξουσία, που θα συμπεριλαμβάνουν την άρνηση εφαρμογής του αντεργατικού και αντικοινωνικού θεσμικού πλαισίου.

Αυτή η προσπάθεια αν γίνει σχεδιασμένα, με όρους μαζικούς, που είναι ρεαλιστικό να ξεπερνά ακόμη και τον αριθμό των δημάρχων και περιφερειαρχών της Αριστεράς, που θα στηρίζεται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα των ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού και στους δημότες τους, τότε μπορεί να δημιουργήσει μια κρίσιμη δύναμη, που θα κάνει αδύνατη την άσκηση των κατασταλτικών μέτρων σε βάρος τους.

Αν η Αριστερά λοιπόν δεν θέλει απλά να κυβερνήσει, που ούτε αυτό θα κάνει αν συμβιβαστεί, αλλά να αλλάξει τα πράγματα και να φέρει τα πάνω κάτω και τους εργαζόμενους στο προσκήνιο, τότε πρέπει στις σημερινές έκτακτες συνθήκες, που τμήματα της κοινωνίας μας βιώνουν την ανθρωπιστική κρίση, που καταργείται το εργατικό δίκαιο και μεταμορφώνεται η εργασία σε ζούγκλα και που η χώρα μας και ο δημόσιος πλούτος εκποιείται στους δανειστές, να χρησιμοποιήσει όλους τους μοχλούς εξουσίας και κυρίως να στηριχθεί στο λαϊκό παράγοντα, για να ασκήσει μια άλλη εργατική-λαϊκή εξουσία από τα κάτω, που θα αποτελέσουν παράλληλα και τα φύτρα μιας άλλης μορφής κοινωνικής οργάνωσης.

Αυτό σημαίνει πρώτον ότι θα αρνηθούν τις απολύσεις, την ψευτοαξιολόγηση, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τις «Κοινωνικές» Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ), θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης των κοινωνικών συνεπειών του μνημονίου έτσι ώστε να μην υπάρχει πολίτης στην επικράτειά τους, που να στερείται ρεύματος και νερού, να μην έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, να μην έχει φαγητό και στέγη ή να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και δεύτερον ότι θα τεθούν απέναντι στην πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της ιδιωτικοποίησης-εμπορευματοποίησης των βασικών κοινωνικών αγαθών, αποτρέποντας το ξεπούλημά τους.

Για να γίνουν όμως αυτά δεν θα πρέπει να αφεθεί ο κάθε δήμαρχος και περιφερειάρχης να αντιμετωπίσει από μόνος του τα προβλήματα, αλλά να ενταχθούν σε ένα συνολικό σχέδιο της Αριστεράς, που θα πάρει παλλαϊκές και πανευρωπαϊκές διαστάσεις και έτσι από πειραματόζωο ο ελληνικός λαός να μετατραπεί σε αρχιτέκτονας νέων ριζοσπαστικών δρόμων με σοσιαλιστικό ορίζοντα.