Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να γράψει ιστορία / Μ. Μπαλαούρας

του Μάκη Μπαλαούρα*

«Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές 

Είμαστε πια πρωταθλητές… Έρχονται άλλες εποχές»

Αχός πολύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν από διάφορα δημοσιεύματα σε «φίλια» ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης, με στόχο τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό, μετά τη μεγάλη νίκη του, που εδραιώθηκε ως πρώτο κόμμα, προχωρώντας προς την κατάκτηση της κυβέρνησης. Οι «φίλοι» αυτοί ζητούν επιτακτικά να πεταχτούν στον κάλαθο της Ιστορίας «τα οπισθοδρομικά, αριστερίστικα βαρίδια του 4%, που δεν...

θέλουν να κυβερνήσει το κόμμα τους, εθισμένα στη μόνιμη ανεύθυνη αντιπολίτευση». Ορισμένα με σοβαροφάνεια, ορισμένα και με χαρακτηρισμούς ευτέλειας απέναντι σε στελέχη του κόμματος.

Ποια η σκοπιμότητα τέτοιας πρωτοφανούς, ενορχηστρωμένης επίθεσης και παρέμβασης, συνήθως ανώνυμων ή με ψευδώνυμο αναλυτών; Προφανώς, βλέπουν και αυτοί ότι έρχεται κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και επομένως προσπαθούν να τον οδηγήσουν στον «σωστό» δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, ξεκομμένο από τις κοινωνικές του αναφορές και ευαισθησίες, τα κινήματα, τον ριζοσπαστικό του λόγο. Επιθυμούν να σερβίρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία σκορδαλιά χωρίς το ανατρεπτικό σκόρδο του. Δεν διστάζουν να ομνύουν στο όνομα του Τσίπρα, υπονομεύοντας ουσιαστικά και αυτόν, δείχνοντας ότι ξεχνούν πως, τουλάχιστον από το πανευρωπαϊκό ντιμπέιτ μέχρι την προχθεσινή Γραμματεία, για να πάρουμε το τελευταίο διάστημα, ήταν σαφής στις ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές του αναφορές.

Οι «αναλυτές» αυτοί λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε οροφή και επομένως του χρειάζονται σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, κεντροαριστερά ανοίγματα και συμμαχίες. Σκοπεύουν στην ιδεολογική αφυδάτωση και στην πολιτική παράδοσή του, με μεθόδους τούς πολιτικούς τακτικισμούς, τις ντρίμπλες, ακόμα και χωρίς ηθικούς φραγμούς, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι το, μοναδικό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε μέσα από την ενότητα δυνάμεων της Αριστεράς και σφυρηλατήθηκε στα κινήματα και στο κοινωνικό καμίνι με ανατρεπτικά συνθήματα. Ξεχνούν ότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντισυστημική δύναμη, εκτινάχτηκε από το 4% στο 17% και στο 27%.

Δεν υπήρξαν οροφές και αδιαπέραστοι πολιτικοί τοίχοι. Οι από κάτω προσήλθαν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ για τις (ταξικές) ανάγκες τους και την ελπίδα που τους έδινε για μια τελείως διαφορετική κοινωνία και διαφορετική μεταχείρισή τους από τη φθαρμένη και διεφθαρμένη επί σαράντα χρόνια διακυβέρνηση των, μέχρι πρότινος, μεγάλων κομμάτων. Δεν ήταν ένα αστείο της Ιστορίας. Οι εξοβελισμένοι από τον νεοφιλελευθερισμό και τη μνημονιακή πολιτική, άνεργοι, απλήρωτοι μισθωτοί, συνταξιούχοι, άστεγοι, μικρομεσαίοι, μαζί με τους νέους, τους χωρίς φωνή έσπασαν τα συντηρητικά και δογματικά πλαίσια των αναλυτών.

Ωριμο τέκνο της οργής αλλά και της ανάγκης. Συνέπεσε αυτό που λέγαμε παλαιότερα, για ωρίμανση αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Βρισκόμενος όμως στο κατώφλι της κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια νέα εκκίνηση:

*Διεκδίκηση της ηγεμονίας στα στρώματα των από κάτω και ως εκ τούτου της αυτοδυναμίας, όχι για να διαχειριστεί αλλά να εφαρμόσει τις ριζοσπαστικές του θέσεις.

*Σαφές και χωρίς αμφισημίες πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας και άρα με ταξική μεροληψία, προβάλλοντας ταυτόχρονα τα οραματικά του στοιχεία για τον σοσιαλισμό. Ετσι, επιπλέον, αποσαφηνίζονται οι δυνατότητες συμμαχιών και το πλαίσιό τους με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς.

*Προσπάθεια αναζωογόνησης των κινημάτων και άρρηκτη συμπόρευση μαζί τους και για τώρα και το αύριο.

*Εμβάθυνση της δημοκρατίας σ’ όλη την κομματική κλίμακα. Αλλωστε το μοντέλο του κόμματος είναι και το μοντέλο της κοινωνίας που επιθυμείς να φτιάξεις.

*Οργανωτική ανασυγκρότηση προκειμένου να συμβαδίσει, όσο το δυνατόν, με τον κόσμο που τον υποστηρίζει.

*Καμία έκπτωση στα ζητήματα ήθους που κουβαλάει από τη γέννησή της η Αριστερά. Καταπολέμηση της πολυγλωσσίας και του παραγοντισμού.

Δεν ζούμε απλώς ιστορικές στιγμές. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να γράψει Ιστορία. Σ’ αυτόν έλαχε ο κλήρος και για την Ελλάδα και την Ευρώπη και για όλο τον κόσμο της εργασίας, που παρακολουθεί αυτόν τον πρωτοφανέρωτο πολιτικό οργανισμό. Αυτός μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης συμβάλλοντας στην αναγέννηση των ευρωπαϊκών κινημάτων και κομμάτων.

Με άλλα λόγια, όπως θα έλεγε ο ποιητής, να πυρπολήσει τον ατίθασο κόσμο της εργασίας.

  

*Μέλος της Κ.Ε. και πρώην μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή: ΕΦ.ΣΥΝ