Η
επερχόμενη μάχη των αυτοδιοικητικών και των περιφερειακών εκλογών, εξ ορισμού και εξ αντικειμένου αποκτά και
κρίσιμα αντιφασιστικά χαρακτηριστικά. Τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν
ότι τα ποσοστά του νεοναζιστικού μορφώματος παραμένουν σχετικά υψηλά, παρά την
προφυλάκιση ηγετικών στελεχών του. Η δολοφονία του νεαρού μουσικού Παύλου Φύσσα
τον Σεπτέμβριο του 2013 απετέλεσε σημείο τομής για την «αποκάλυψη» του
εγκληματικού χαρακτήρα του νεοναζιστικού μορφώματος.....
Και κυρίως αυτή η
«αποκάλυψη» σχετίζεται με την «αφύπνιση» των διωκτικών αρχών και του δικαστικού
σώματος. Η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής ήταν πολύ καιρό γνωστή στο συνεπές ταξικό-εργατικό
κίνημα. Τα ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, καθώς
και ο πολιτικός και ιδεολογικός λόγος
του μίσους κατέληξαν στη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα.
Η βία και
η άσκηση βίας εγγράφονται στον πυρήνα του φασισμού-ναζισμού. Έτσι λοιπόν, η
άσκηση σωματικής βίας συνδυασμένη με την λεκτική βίας απόρριψης και δαιμονοποίησης του «άλλου» και του
διαφορετικού, ορίζουν και προσδιορίζουν ταυτόχρονα το νεοναζιστικό μόρφωμα της
Χρυσής Αυγής. Η κοινωνική, πολιτική και
εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, συνδέεται με την ταυτόχρονη «αυταρχικοποίηση»
των κρατικών θεσμών. Ο ιδιότυπος «αυταρχικός κρατισμός» ( την αποκωδικοποίηση
της θεωρητικής έννοιας του «αυταρχικού κρατισμού» την οφείλουμε στον Νίκο
Πουλαντζά) εδράζεται πάνω στην «αυταρχική ενεργοποίηση» των σωμάτων ασφαλείας.
Η
κατίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος της νομοθετικής, η ουσιαστική
υποχώρηση των δημοκρατικών θεσμών, η περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και
ελευθεριών μας δίνουν το περίγραμμα της έννοιας του «αυταρχικού κρατισμού» ο
οποίος αποτελεί «ασφαλές καταφύγιο» της άρχουσας τάξης ιδίως σε περιόδους
βαθιάς οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή. Θα λέγαμε πως στο κοινωνικό πεδίο, στο πεδίο
δηλαδή των έντονων ζυμώσεων και διεκδικήσεων, η έννοια του «αυταρχικού
κρατισμού» αποκρυσταλλώνεται στην «συμβολική ενεργοποίηση» των σωμάτων
ασφαλείας. Με αυτό τον τρόπο η κρατική καταστολή, αποσείει από πάνω της το
«μανδύα της ουδετερότητας» λειτουργώντας ως δύναμη επιβολής του «νόμου και της
τάξης» ενάντια φυσικά στη δράση και στην κινητοποίηση των εργαζόμενων που
διεκδικούν και αγωνίζονται. Αυτή η δομική μετατόπιση αφαιρεί το περίβλημα του ουσιαστικού
δημοκρατικού γίγνεσθαι. Με την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την
κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2011, η οργανική και στρατηγική σύμφυση Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ
οδήγησε στον μετασχηματισμό της κομματικής και οργανωτικής δομής των δύο
κομμάτων, οδηγώντας στο «ενιαίο κρατικό κόμμα».
Τα δύο
κόμματα πλέον λειτουργούν ως ενιαία κομματική-κρατική «ολότητα» εφαρμογής και
λήψης αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων, ορίζοντας την δράση τους με στόχο την
υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της άρχουσας τάξης και εις βάρος
της εργατικής. Αυτή η νέα «ποιοτική» στροφή κατίσχυσης της εκτελεστικής
εξουσίας και της «δραστηριοποίησης» του «ενιαίου κρατικού κόμματος» αντανακλάται
και στο κοινωνικό πεδίο με την επιδίωξη αποκοπής των εργατικών συνδηλώσεων από
τις τρέχουσες κοινωνικές «ροές». Το αμάλγαμα του «αυταρχικού κρατισμού» την
περίοδο της κρίσης περιλαμβάνει: 1. Στο εκτελεστικό επίπεδο την «ενιαιοποίηση»
του κρατικού κόμματος, από κοινού με την απορρόφηση της αντιπροσωπευτικής
διάστασης του Κοινοβουλίου, σε κοινωνικό επίπεδο την συμβολική ενεργοποίηση των
σωμάτων ασφαλείας και σε ιδεολογικό επίπεδο την αναγκαιότητα διατήρησης της
κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας, ενώ η διατήρηση του ευρωπαϊκού
προσανατολισμού της χώρας «φιλτράρεται» ιδεολογικά και γίνεται το ιδεολογικό
«στοιχείο» που συγκροτεί και ανασυγκροτεί την κυρίαρχη αστική τάξη.
Στη
σημερινή συγκυρία, θα λέγαμε πως τα σώματα ασφαλείας, «Επιπλέον, μπορούν να
αποτελούν κοινωνικές δυνάμεις, ειδικές
κατηγορίες, που καταλήγουν σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να έχουν «κατάλληλα
αποτελέσματα», όπως τα έχουμε ορίσει, στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής,
χωρίς ωστόσο να είναι τάξεις και μερίδες τάξεων».[1]
Χωρίς να εμπλέκονται άμεσα στην «ζωντανή» παραγωγική διαδικασία λειτουργούν ως
άμεσες «κοινωνικές δυνάμεις» αποκτώντας μία συγκεκριμένη θέση μέσα στο πολιτικό
εποικοδόμημα. Και αυτή η συγκεκριμένη θέση έγκειται στην επιδίωξη περαιτέρω
«απορρόφησης» της «ζωντανής» εργατικής δύναμης. Τα σώματα ασφαλείας μπορούν να
«έχουν τα κατάλληλα αποτελέσματα» συντελώντας και συμβάλλοντας στην απομόνωση
της εργατικής δύναμης και στην αναδιαμόρφωση του όλου πεδίου των κοινωνικών
σχέσεων με αποτέλεσμα να «διαστέλλεται» και να «μικραίνει» ο κοινωνικός χρόνος,
κάτι που οδηγεί και στην μη-παραγωγή σημαντικών και μεγάλων ταξικών-εργατικών
συγκρούσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Σε αυτόν τον νέο και πολύμορφο
«αυταρχικό κρατισμό» εντάσσεται οργανικά και ομαλά το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής
Αυγής. Μπορούμε να εντοπίσουμε τρία σημεία που καταδεικνύουν την παραπάνω
διαπίστωση: 1. Η ανοχή που επεδείκνυε η αστυνομία όταν η Χρυσή Αυγή προχωρούσε
σε ρατσιστικά πογκρόμ, 2. Τα υψηλά ποσοστά που συγκέντρωσε το νεοναζιστικό
μόρφωμα στα εκλογικά τμήματα που ψήφισαν οι αστυνομικοί (Εκλογές 2012), και, 3.
Οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών ανάγονται στη σφαίρα στήριξης και
υπεράσπισης των συμφερόντων της αστικής τάξης διότι οι μετανάστες αποτελούν
αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης. Ο «αυταρχικός κρατισμός» περιλαμβάνει
και το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής το οποίο αναπτύσσει «προνομιακές
σχέσεις» με μερίδες της άρχουσας τάξης, (βλ. εφοπλιστικό κεφάλαιο). Οι
εργαζόμενοι, το συνεπές εργατικό-ταξικό κίνημα πρέπει να απομονώσουν την εγκληματική
οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Πρέπει να αποκρούσουν την περαιτέρω διάχυση του
φασιστικού-ρατσιστικού δηλητηρίου.
Το
νεοναζιστικό μόρφωμα λειτουργεί ως οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι του
κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος και του κυρίαρχου καπιταλιστικού τρόπου
παραγωγής κινούμενο στον αντίποδα των εργατικών συμφερόντων, αναγκών και
διεκδικήσεων. Οι τελευταίες κινήσεις του δείχνουν ότι θέλει να παρέμβει στο
κοινωνικό πεδίο, στο χώρο όπου ζουν και
δραστηριοποιούνται οι εργαζόμενοι. Η επιδίωξη δημιουργίας σωματείου στο χώρο
της Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος πρέπει να συναντήσει την σθεναρή
αντίσταση των εργαζομένων, Ελλήνων και
μεταναστών.
Οι
δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα σχετίζονται με την υπεράσπιση των
συμφερόντων του εφοπλιστικού κεφαλαίου, με στόχο φυσικά την περαιτέρω συμπίεση
της τιμής της εργατικής δύναμης. Και όλα αυτά στο όνομα μίας αμφίβολης
«ελληνικότητας» η οποία στο όνομα της «καθαρότητας» της φυλής θέλει να ορθώσει
εμπόδια στην κοινή δράση Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, διαχωρίζοντας τους
με βάση το χρώμα του δέρματος, την γλώσσα και την θρησκεία. Το νεοναζιστικό και
φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, θέλει να συμβάλλει στον εκ νέου
επαναπροσδιορισμό του συσχετισμού δύναμης, προς όφελος φυσικά του κεφαλαίου. Χρέος
των εργαζομένων είναι να την στείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, εκεί
όπου ανήκει. Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να αγωνιστεί για την απόκτηση
της ιδεολογικής ηγεμονίας.
[1] Βλ.σχετικά, Πουλαντζάς Νίκος, ‘Πολιτική Εξουσία και
Κοινωνικές Τάξεις’, τόμος α΄, γ΄ έκδοση, Μετάφραση: Φιλίνης Κώστας, Εκδόσεις
Θεμέλιο, Αθήνα, 1982, σελ. 128-129.
*υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στην Ημαθία της "Ανταρσία στην κεντρική Μακεδονία - αντικαπιταλιστική αριστερά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου