ΜΗ ΑΜΕΣΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΩΠΙΚΗΣ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ / Γ. Ρούσης

Γιώργος Ρούσης

Η αναγκαιότητα της κεντρικής μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης, των αριστερών πολιτικών δυνάμεων που όσο καθυστερεί φθείρεται, προκύπτει από:

-Την ανεπάρκεια του αυθόρμητου λαϊκού κινήματος.

-Την ανεπάρκεια των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να ανταποκριθούν η κάθε μια από μόνη της, ή μέσα από τα υπάρχοντα μετωπικά σχήματα, ή απλώς μέσω επί μέρους θεματικών μετώπων και κοινών δράσεων, στις ανάγκες των καιρών.

-Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την όποια εσωτερική αριστερή του...

αντιπολίτευση, υποτάσσεται με ραγδαίους ρυθμούς στις απαιτήσεις του κυρίαρχου συστήματος, χαμηλώνοντας έτσι αντί να ανυψώνει το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση αυτοσκοπό, η οποία θα στηρίζεται ακόμη και στην αντιμνημονιακή δεξιά.

-Το ότι η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας», αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση, υπονομεύει με την υποχωρητικότητα της όλους τους μεγάλους αγώνες του λαού μας.

-Τον κίνδυνο αν δεν υπάρξει μια αντισυστημική αριστερά να καρπωθεί το φασιστικό τέρας σημαντικότμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας.

-Την ανάγκη να υπάρξει μια δύναμη η οποία λαμβάνοντας υπόψη της το κατακτημένο επίπεδο συνειδητότητας πλατειών λαϊκών στρωμάτων, θα το προωθεί παραπέρα μέσω της επίτευξης άμεσων ρηγμάτων στο σύστημα και κατακτήσεων προς μιας σοσιαλιστική προοπτική.

-Και κυρίως την ανάγκη άμεσης αναπτέρωσης των ελπίδων ενός αριστερού κόσμου ο οποίος ψάχνει κάπου να ακουμπήσει.

Σήμερα είναι πια σαφές ότι όλοι οι συμμετέχοντες στο σχετικό διάλογο, παρά τις όποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις μας , οι οποίες άλλωστε αν δεν υπήρχαν δεν θα γίνονταν λόγος για μετωπική συμπόρευση, αλλά για δημιουργία ενιαίου πολιτικού φορέα, συμφωνούν επί της ουσίας τόσο με το περιεχόμενο του εισαγωγικού κειμένου, όσο και με όλες πλην μιας με τις επί μέρους διατυπώσεις του γενικού προγραμματικού πλαισίου . Αυτές οι συμφωνίες έχουν καταγραφεί . Όσον αφορά αυτήν τη μια(ΕΕ) με κάθε υπευθυνότητα μπορώ να ισχυριστώ ότι έχει επιτευχθεί συμφωνία τουλάχιστον ως προς:

-Το ότι η καπιταλιστική κρίση εκφράζεται και από τα αδιέξοδα ΕΕ και ευρωζώνης

-Το χαρακτήρα της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικού οργανισμού, ο οποίος δεν μεταρρυθμίζεται, αντίθετα αντιδραστικοποιείται και γι’ αυτό πρέπει να διαλυθεί .

-Το ότι στόχος είναι αντί της ΕΕ, να διαμορφωθεί η ισότιμη και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση.

-Το ότι το πρόγραμμα που προτείνεται, ακόμη και μόνο η καταγγελία του μνημονίου, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί μέσα στην ΕΕ.

-Το ότι στην κάθε περίπτωση αφού τίθεται θέμα μη υλοποίησης του προγράμματος της μετωπικής συμπόρευσης μέσα στην ΕΕ, προκρίνεται η αποδέσμευση από αυτήν.

-Ότι σε αντίθεση από το ΚΚΕ, η υλοποίηση αυτού του μεταβατικού προγράμματος και πιο ειδικά η έξοδος από την ευρωζώνη, αλλά και η ρήξη έως και η αποδέσμευση από την ΕΕ, μπαίνουν ως αγωνιστικοί  στόχοι  του λαϊκού κινήματος εδώ και τώρα και δεν παραπέμπονται στην «λαϊκή εξουσία» .

Αν όλα αυτά μετά από εφτά επίπονες συνεδρίες (η συμφωνία της Γιάλτας επιτεύχθηκε σε εφτά μέρες) καταγραφούν από κοινού σε ένα κείμενο-πρόταση και εγκριθούν τούτη την Κυριακή από τα όργανα των συνιστωσών που συμμετείχαν στον διάλογο, τότε έστω και καθυστερημένα θα αναφωνήσουμε habemus Μέτωπο, και θα το ενισχύσουμε πολύπλευρα με όλες μας τις δυνάμεις, όπως είναι βέβαιο ότι θα πράξουν χιλιάδες αριστεροί αγωνιστές.

Αν όχι, αν δηλαδή στην ουσία δεν βρεθεί λύση ως προς το που θα τοποθετηθεί μέσα στο κείμενο ο όρος «Έξω», ή «Αποδέσμευση» από την ΕΕ, και ακολουθηθεί για πολλοστή φορά η παρελκυστική τακτική της επ’ αόριστον συνέχισης των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να καταλογιστούν δημόσια στους υπεύθυνους του ναυάγιου οι βαρύτατες ευθύνες τους. Και βεβαίως όσοι από εμάς θέλουμε να είμαστε έστω και ελάχιστα συνεπείς, θα πρέπει να απορρίψουμε ξεκάθαρα τη στήριξη κάθε εκλογικής συνεργασίας δυνάμεων που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό προγραμματικό άξονα, διότι μια τέτοια συνεργασία θα έχει ένα οπορτουνιστικό , καιροσκοπικό χαρακτήρα, και θα αποτελεί, σε αντίθεση από τα διακηρυσσόμενα, μια ενέργεια πρόταξης του κοινοβουλευτισμού απέναντι στο λαϊκό κίνημα.

*Eφημερίδα «Πριν»