Η μετωπική συμπόρευση ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ πρέπει να προχωρήσει άμεσα

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

1. Η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε καθολικό αδιέξοδο από την εφαρμογή καταστροφικών πολιτικών. Ακρογωνιαίος λίθος των συγκεκριμένων πολιτικών είναι ο...

σεβασμός στο διεθνές πλαίσιο: Η ένταξη και παραμονή στην ΕΕ και στο σκληρό της πυρήνα, στην ΟΝΕ, αποτελούν στρατηγική και αδιαπραγμάτευτη επιλογή για την ελληνική άρχουσα τάξη. Κάθε απόπειρα να λυθεί ο γόρδιος δεσμός της ανεργίας, της καθίζησης, της φτώχειας και της μετανάστευσης, αναγκαστικά θα αναμετρηθεί με τις δουλείες του συγκεκριμένου ευρωπαϊκού πλαισίου.

2. Κλείνουν σχεδόν τέσσερα χρόνια απο την ανάγκη μετωπικής συγκρότησης εκείνων των δυνάμεων που βλέπουν τη διέξοδο στη ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ευρώ. Εδώ και τέσσερα χρόνια δυνάμεις προερχόμενες απο διαφορετικούς φορείς και χώρους, ενώ συγκλίνουν σε βασικά στοιχεία ενός προγράμματος διεξόδου, έχουν προχωρήσει σε μικρές, δειλές και αναντίστοιχες κινήσεις με τις απαιτήσεις της εποχής. Απο την πρώτη στιγμή της ελληνικής χρεοκοπίας η πολιτική πρόταση της διαγραφής του χρέους και της παύσης πληρωμών, της εξόδου απο το ευρώ και της ρήξης με την ΕΕ, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της εθνικοποίησης τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας, ενώ συναντά σημαντική αποδοχή σε μια κοινωνία που αναζητά λύσεις, εντούτοις δεν συγκροτείται σε πολιτικο ρεύμα.

3. Οι ευθύνες ειναι σημαντικές και το καθήκον ειναι ιστορικό. Η επιδερμική και επιπόλαια αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα σωθεί η χώρα με μια νέα διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης και με άθικτες τις σχέσεις με την ΕΕ, θα αποβεί καταστροφική. Η απόσυρση του ΚΚΕ απο το πεδίο της πολιτικής πάλης και του μετωπικού αγώνα για την επιβίωση του λαού, γίνεται όλο και πιο ακραία. Ο εγκλωβισμός δυνάμεων που υιοθετούν στοιχεία ενός προγράμματος ρήξης, αλλά υποτάσσονται στα όρια των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς, είναι -εκ του υπάρχοντος αποτελέσματος- αδιέξοδος και αναποτελεσματικός. Κινήσεις όπως το Σχέδιο Β, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυνάμεις που προέρχονται απο το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και έξω απο τους χώρους της πολιτικής Αριστεράς οφείλουν να ανταποκριθούν και να καλύψουν το πολιτικό κενό.

4. Οι Ευρωεκλογές είναι μια σημαντική ευκαιρία να εκφραστεί η μετωπική συμπόρευση ανάμεσα στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που υπερασπίζονται ένα πρόγραμμα ρήξεων, αλλαγών και ανατροπών. Η αντιπαράθεση στην Ευρώπη κινδυνεύει να πάρει συντηρητικό πρόσημο, όσο η Ευρωπαϊκή Αριστερά μένει να υπερασπίζεται τη χρεοκοπημένη και αδιέξοδη ολοκλήρωση. Ακροδεξιές και λαϊκιστικές δυνάμεις επιχειρούν ήδη να καλύψουν το κενό εμφανιζόμενες ενάντια στο ζουρλομανδύα του ευρώ. Η Ελλάδα μπορεί να συνεισφέρει στη δημιουργική και προοδευτική αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με την πολιτική και εκλογική συγκρότηση ενός μετώπου πάνω σε ένα βασικό πρόγραμμα: Παύση πληρωμών στο χρέος. Έξοδος από το ευρώ. Εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών στρατηγικών τομέων. Δημοκρατικός σχεδιασμός και κοινωνικός έλεγχος. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Εκτεταμένη δημόσια παρέμβαση. Ρήξη με την ΕΕ στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης. Ένα τέτοιο μέτωπο θα όφειλε να διεκδικήσει την κοινή πολιτική και εκλογική έκφραση, αναδεικνύοντας τη μοναδική διέξοδο που σήμερα μπορεί να υπάρξει.

5. Οι διαφορές και οι διαφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν τη μετωπική και εκλογική συμπόρευση δεν είναι ούτε ανυπέρβλητες ούτε ανταγωνιστικές. Η ανάδειξη της εξόδου από το ευρώ σε βασικό σημείο του προγράμματος διεξόδου, δεν αναιρεί ούτε αποσιωπά άλλες βασικές πλευρές μιας συνολικής πολιτικής πρότασης. Η ανάγκη συγκρότησης μετώπου για τη διαγραφή του χρέους και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν ταυτίζεται με τη συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Τέλος, η κομματική αυταρέσκεια δεν καλύπτει την άμεση πολιτική και κοινωνική ανάγκη συγκρότησης μετώπου για τη διέξοδο απο την κρίση σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

6. Όσο δε συγκροτείται μια τέτοια μετωπική συμπόρευση, τόσο θα φαντάζει μονόδρομος και θα ενισχύεται η αδιέξοδη πολιτική πρόταση της άρνησης του μνημονίου, με αναγνώριση του χρέους και παραμονή στο ευρώ. Όσο δεν προχωρά και δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματική ζωή η βούληση συνεργασίας όσων συγκλίνουν στις βασικές γραμμές ενός προγράμματος πραγματικής διεξόδου για το λαό και τον τόπο, τόσο θα σκορπίζεται η απογοήτευση σε ενα υπαρκτό και σημαντικό τμήμα του αγωνιζόμενου κόσμου. Πολυτέλεια για ακόμα μια χαμένη ευκαιρία δεν υπάρχει.