Ανατολική Γερμανία και Ελλάδα / Κ. Παπουλής

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, έχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο, απλωμένο το χέρι του επαίτη προς το Βερολίνο. Ο πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας, ελπίζουν σε «ελαφρύνσεις» για το χρέος, ως ανταμοιβή για το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχαν, βυθίζοντας τον λαό και την πατρίδα σε μια πρωτοφανή κρίση και τραγωδία.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, το πάει πιο πέρα. Ελπίζει ότι...

θα καταφέρει, όχι μόνο σημαντικό «κούρεμα» του χρέους, αλλά και θα εξασφαλίσει πόρους από το Βερολίνο για δημόσιες επενδύσεις.

Στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, χρειάζεται μια μεγάλη ώθηση για να βγει από την κρίση. Η μόνη λογική λύση, επιστημονικά και πολιτικά, είναι η στάση πληρωμών, για να υπάρξει διαπραγμάτευση του χρέους με όρους ελληνικού συμφέροντος, σε συνδυασμό με την έξοδο από την ευρωζώνη και την «παραβίαση» της συνθήκης του Μάαστριχτ, ώστε να αποκτηθούν τα βασικά μέσα οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, συναλλαγματικής, νομισματικής κ.λπ.) που μπορούν να δώσουν την απαραίτητα ώθηση και να οδηγήσουν στην ανάκαμψη.

Είναι «αφέλεια» να περιμένεις από τους δανειστές, χωρίς δικιά σου πρωτοβουλία (στάση πληρωμών), να σε ανακουφίσουν από το χρέος, αλλά μεγαλύτερη αφέλεια, αν όχι συνειδητή εξαπάτηση του λαού, είναι να περιμένεις να σε χρηματοδοτήσει η Γερμανία για να σε ωθήσει στην ανάκαμψη.

Αυτό που λησμονιέται στην Ελλάδα, είναι το πώς αντιμετωπίστηκε η Ανατολική Γερμανία μετά την επανένωση. Αφού η βιομηχανία της Ανατολικής Γερμανίας, που ήταν ο πιο ισχυρός της κλάδος βρέθηκε σε τραγική κατάσταση λόγω της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του ανταγωνισμού αγαθών από την Δ. Γερμανία, όρισαν την ισοτιμία του δυτικού με το ανατολικό μάρκο σε 1:2, ενώ κανονικά η αναλογία θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον 1:4, και για τους μισθούς 1:1. Έτσι δεν άφησαν κανένα περιθώριο αντίδρασης στην οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας. Ότι, δηλαδή έχουν κάνει και στον ευρωπαϊκό Νότο, που του έχουν φορέσει την θηλιά του ευρώ. Η δημόσια περιουσία και η βιομηχανία (συχνά ως ακίνητα) της Ανατολικής Γερμανίας ξεπουλήθηκε σε δυτικογερμανικές και ξένες επιχειρήσεις. Ουσιαστικά η Ανατολική Γερμανία λεηλατήθηκε, μια που η αξία της κρατικής βιομηχανίας είχε υπολογιστεί σε 200-600 δις μάρκα και εισπράχθηκαν 44. Το κοινωνικό της κράτος καταστράφηκε, ενώ 2,5 εκ εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο. Τα επιδόματα ανεργίας συρρικνώθηκαν αργότερα με τον Στρέντερ το 2005, ενώ η ανεργία στην Ανατολική Γερμανία ήταν στο 20%, δηλαδή οι περικοπές στόχευαν κυρίως τους ανατολικούς.

Μέσα σε λίγα χρόνια ο πληθυσμός της Ανατολικής Γερμανίας μειώθηκε κατά 3 εκ, ενώ η πτωτική τάση συνεχίζεται. 1,3 εκ διαμερίσματα έμειναν κενά και χιλιάδες κατεδαφίστηκαν. Το επιστημονικό δυναμικό της μετανάστευσε ενισχύοντας την οικονομία της Δυτικής. Εν τω μεταξύ άνοιξε ένα «πολιτισμικό χάσμα» ανάμεσα στους Όσι και στους Βέσι. Στην πολιτική διαίρεση βρίσκει την πολιτική του αναλογία, στην μεγαλύτερη υποστήριξη των ανατολικών στην αριστερά αλλά και στις ισχυρές νεοναζιστικές ομάδες.

Η Ανατολική Γερμανία παρόλο που έχει καταστραφεί προς όφελος της Δυτικής, απορροφά ακόμη σημαντικά ποσά μεταβιβαστικών πληρωμών από την Δυτική, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί για την Ελλάδα. Ήδη οι Βαυαροί ζητούν την μείωσή τους.

Αν λοιπόν η εξουσία στο Βερολίνο φέρθηκε έτσι στους ομοεθνείς της, γιατί να περιμένουμε μια διαφορετική αντιμετώπιση για την Ελλάδα; Μόνο το εξαρτημένο ελληνικό κατεστημένο και η ιδεοληψία του (αριστερού και δεξιού) ευρωπαϊσμού, ελπίζουν στο έλεος του Βερολίνου και οδηγούν το ελληνικό έθνος στην υποδούλωση, αν όχι στον αφανισμό. Είναι η ώρα, να πάψουμε να είμαστε προτεκτοράτο, να αποκτήσουμε εθνική και οικονομική κυριαρχία, επιστρέφοντας καταρχάς στο εθνικό μας νόμισμα, που αντί για δραχμή, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ελευθερία.

* Ο Κ. Παπουλής είναι μέλος της γραμματείας του Σχεδίου Β. 

** Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το Χωνί"