ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ / Αν. Ταρπάγκος

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΜΕ ΙΣΧΥΡΗ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

 

Και οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν την εκλογική πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ (29%) , εντούτοις όμως αναδεικνύουν ταυτόχρονα τις δυσχέρειες ανάδειξής του στην πολιτική διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό γιατί πρωτίστως προκύπτει μια ισχυρή σταθερότητα της ΝΔ (28%), πράγμα που δείχνει την αντοχή της, παρόλη την...

άσκηση της καταστρεπτικής της πολιτικής στον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Και βέβαια ο κυβερνητικός συνεταίρος της δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να βλέπει την εκλογική του απήχηση να υποδιπλασιάζεται (από το 12% στο 7%), ωστόσο όμως η Χ.Α. καταγράφει έναν διπλασιασμό της εκλογικής της επιρροής (από το 7% στο 13%). Αναδεικνύεται δηλαδή εν πρώτοις απέναντι στις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ένα ισχυρό μπλοκ αστικών μνημονιακών και νεοναζιστικών δυνάμεων (όλες με κύριο μέλημα την άμεση μνημονιακή στήριξη του εδώ και πέντε χρόνια παραπαίοντος ελληνικού καπιταλισμού, που κρατιέται στα πόδια του χάρη στις μνημονιακές κυβερνητικές «ενέσεις») που φτάνει σχεδόν στο μισό του εκλογικού σώματος (48%), και συγκροτεί ένα ισχυρό αστικό πολιτικό συνασπισμό.

Από την άλλη πλευρά, το ΚΚΕ μπορεί να επιτυγχάνει μια στοιχειακή ανάκαμψη (από το 4,5% στο 6,5%), η οποία όμως σαφώς υπολείπεται της προηγούμενης δύναμής του (8,5%), εντούτοις όμως κινείται σε μια τροχιά αντιπαλότητας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και σε κάθε περίπτωση σε μια ασύμπτωτη πολιτική τροχιά, τόσο στο επίπεδο ενός ενωτικού κοινωνικού μετώπου κινηματικής μορφής, όσο και στο επίπεδο της προοπτικής συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Τέλος, οι ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις βλέπουν την εκλογική τους επιρροή να μειώνεται, εφόσον οι ΑΝ.ΕΛΛ. υποχωρούν (από το 7,5% στο 5,5%), και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται πλέον να τείνει προς την κοινοβουλευτική της εξαφάνιση (από το 6% στο 2,5%), πληρώνοντας το τίμημα της ετήσιας συμμετοχής της στην τρικομματική συγκυβέρνηση του 3ου Μνημονίου.

 

Ο «ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ

Άρα προκύπτει ότι το ζήτημα των συμμαχιών αναδεικνύεται σε πρόβλημα – κλειδί για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που προσβλέπουν στον σχηματισμό αριστερής διακυβέρνησης. Σ' αυτή την περίπτωση, η συμμαχική συμπαράταξη με το ΚΚΕ θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτη επαρκή αφετηρία (από κοινού προφανώς με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), σχηματισμού ενός αριστερού, πολιτικού και κοινωνικού, συνασπισμού, που με αξιώσεις να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, με επίγνωση του γεγονότος ότι θα έχει απέναντί του το μπλοκ του «ευρωπαϊκού μνημονιακού συναγερμού», σε παράλληλη πορεία με το νεοφασιστικό ρεύμα. Εντούτοις η επικέντρωση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ στην επιδίωξη «ανατροπής του καπιταλισμού» ως μοναδικής διεξόδου λαϊκής εξουσίας (τη στιγμή που αυτό αποτελεί στρατηγικό ζήτημα αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών μακράς πνοής), και άρα η συστηματική εναντίωσή του στον ΣΥΡΙΖΑ, καθιστούν αφετηριακά τουλάχιστον, την αριστερή συμμαχική συμπαράταξη ανέφικτη.

Από την άλλη πλευρά, η οποιαδήποτε πολιτική συμμαχία με τις «ενδιάμεσες» πολιτικές δυνάμεις, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα μπορεί να επιλύσει. Μπορεί αδιαμφισβήτητα οι ΑΝ.ΕΛΛ. να έχουν πολιτευτεί ως μια συνεπής αντιμνημονιακή πολιτική δύναμη, ωστόσο όμως, στην μετά την κατάργηση των μνημονίων περίοδο, πώς είναι δυνατό να συντεθούν οι κατευθύνσεις της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής μ' αυτές του οικονομικού φιλελευθερισμού της λαϊκής δεξιάς, που είναι από μια γενική άποψη ασύμβατες ; Και παράλληλα, ακόμη και αν η ΔΗΜΑΡ κατορθώσει να εξασφαλίσει την είσοδο της στη βουλή, γεγονός εξαιρετικά αμφίβολο, εφόσον συνεχίζει να «πατά σε δύο βάρκες» (χαρακτηριστικά υποστηρίζει τις εκπαιδευτικές διεκδικήσεις, αρκεί να μην παρεμποδίζουν την λειτουργία των σχολείων, απεργία δηλαδή αλλά ιαπωνικά), είναι προβληματική η οποιαδήποτε πολιτική σύμπραξη μαζί της, στο βαθμό που υπερψήφισε τις διατάξεις του 3ου Μνημονίου, δια μέσου του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2013, και έτσι η οποιαδήποτε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε το μελανό στίγμα της «Αριστεράς της ευθύνης», που θα αμαύρωνε την συνολική εικόνα μιας εναλλακτικής αντιμνημονιακής διακυβέρνησης.

Κατά συνέπεια γίνεται περισσότερο από εμφανής, μ' αυτά τα δεδομένα πολιτικής επιρροής που καταγράφονται στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις, η δυσχέρεια αν όχι αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς, στο μέτρο που η επιθυμητή συμμαχία με το ΚΚΕ συναντά την κατηγορηματική αντίθεσή του, ενώ η εφικτή συμπαράταξη με τις «ενδιάμεσες δυνάμεις» (ΑΝ.ΕΛΛ. και ΔΗΜΑΡ) τείνει να ακυρώσει το περιεχόμενο της αριστερής λαϊκής ριζοσπαστικής πολιτικής. Και βέβαια «αδιέξοδα» δεν υπάρχουν για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, μόνον που αυτά για την Αριστερά δεν λύνονται πρωτίστως στο κοινοβούλιο, αλλά στο πεδίο του λαϊκού κοινωνικού κινήματος.

 

Η ΑΝΗΦΟΡΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Η πρωταρχική έτσι πριμοδότηση του πολιτικού ρόλου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ως «καταλύτη», ως υποστηρικτικής δύναμης ανάπτυξης και γενίκευσης του σύγχρονου εργατικού απεργιακού κινήματος, με κατεύθυνση την ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης, γίνεται ο μονόδρομος για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο όρος για την επίλυση του «γόρδιου δεσμού» του προβλήματος κατάκτησης της πολιτικής διακυβέρνησης. Αυτή η ενδεχόμενη ανάταξη της λαϊκής κινηματικής δυναμικής είναι σε θέση να τονώσει την καθημαγμένη υποκειμενικότητα των εργαζομένων τάξεων, να συμβάλλει στην ριζική αλλαγή των λαϊκών συνειδήσεων, να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του κοινωνικού υποκειμενικού παράγοντα, να επιφέρει με την κλιμακωμένη κινητοποίηση τον εξαναγκασμό της κυβέρνησης των μνημονίων σε παραίτηση. Αυτή είναι η δύσκολη ανηφορική πορεία που έχουμε να διανύσουμε, προκειμένου να σηκώσουμε τον βράχο στην κορυφή του βουνού, και να τον κρατήσουμε εκεί, αν θέλουμε να μην επαναλαμβάνουμε την μέχρι σήμερα σισύφεια πορεία του αριστερού κινήματος του 20ου αιώνα.

Μέσα από αυτή την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνικής κινηματικής δυναμικής υπάρχει η δυνατότητα της αντικειμενικής ενωτικής συμπαράταξης και κοινής δράσης με τις υπόλοιπες δυνάμεις του ελληνικού αριστερού κινήματος, καθώς και με λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται στην επιρροή των αστικών μνημονιακών σχηματισμών. Μ' αυτό τον τρόπο εξαναγκάζονται οι πολιτικές δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επαναπροσδιορίσουν μια ενωτική πολιτική στάση που να οδηγεί και στην συμμετοχή στην αριστερή διακυβέρνηση. Διαφορετικά ο ίδιος ο αριστερός λαϊκός κόσμος θα ενανασυσπειρωθεί πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως συνέβη μεταξύ Μαίου και Ιουνίου 2012), εγκαταλείποντας τις αντίστοιχες «ηγεσίες» στην ολύμπια απομόνωσή τους. Και από την άλλη πλευρά ο μαζικός κινηματικός δρόμος είναι η μόνη οδός που είναι σε θέση να φέρει τις εργατικές και μικροαστικές δυνάμεις, που έχουν πληγεί και βρίσκονται στην εκλογική επιρροή των αστικών κομμάτων, στη φυσική κοινωνική και ταξική τους κοίτη, αυτήν της Αριστεράς