της Βασιλικής Σιούτη
Είναι γεγονός ότι οι πρόσφατες συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δε θυμίζουν ένα κόμμα που έχει ρεύμα κι ετοιμάζεται να κατακτήσει την εξουσία, παρ' ότι αυτό είναι πολύ πιθανό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η άλλη επιλογή είναι να παραμείνει αυτή η καταστροφική κυβέρνηση....
Είναι γεγονός ότι οι πρόσφατες συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δε θυμίζουν ένα κόμμα που έχει ρεύμα κι ετοιμάζεται να κατακτήσει την εξουσία, παρ' ότι αυτό είναι πολύ πιθανό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η άλλη επιλογή είναι να παραμείνει αυτή η καταστροφική κυβέρνηση....
Στις συγκεντρώσεις του, πράγματι, πηγαίνουν περίπου αυτοί που πήγαιναν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4,6 %. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι το διαπιστώνουν με χαιρεκακία, οι υπόλοιποι οφείλουν να προβληματιστούν. Δεν υπάρχει λόγος όμως, να αρνείται κανείς την προφανή διαπίστωση.
Εξίσου προφανής ήταν κι η διαπίστωση ότι και το πρόσφατο συνέδριο (που χαρακτηρίστηκε "σταθμός" ) του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπόθεση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ του 4,6%. Τα ίδια πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού της Κουμουνδούρου ήταν αυτά που οργάνωσαν και έλεγξαν το συνέδριο.
Εξίσου προφανής ήταν κι η διαπίστωση ότι και το πρόσφατο συνέδριο (που χαρακτηρίστηκε "σταθμός" ) του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπόθεση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ του 4,6%. Τα ίδια πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού της Κουμουνδούρου ήταν αυτά που οργάνωσαν και έλεγξαν το συνέδριο.
Κανένα νέο στέλεχος που αναδείχθηκε από αγώνες, από κινήματα, από την κοινωνία, δεν είδαμε να προστίθεται στην ηγετική ομάδα. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας, νεότερος όλων των πολιτικών αρχηγών, μιλάει πλέον όλο και συχνότερα με έναν στερεοτυπικό λόγο, που θυμίζει παλιότερη πολιτική γενιά και όχι τη δική του. Λείπει η φλόγα, το πάθος αυτών που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Και δεν είναι τόσο το ύφος, όσο η ουσία. Γιατί χωρίς το πάθος για αλλαγή, που μπορεί να κινητοποιήσει μόνο η πίστη σε ένα ειλικρινές όραμα, ο κόσμος δεν θα εμπνευστεί.
Όχι με υπολογισμούς, όχι με τη λογική των "κολλητών" πάλι, όχι με τους "δικούς μας" ξανά. Όχι με το φόβο του ανοίγματος στην κοινωνία και με την εμμονή του ελέγχου. Ο κόσμος δεν έχει καμία διάθεση να ξαναδεί το ίδιο έργο. Ούτε και ξεγελιέται εύκολα πια. Οι αποφάσεις του και οι επιλογές του -θετικές ή αρνητικές- είναι πιο συνειδητές από ποτέ. Γιατί τώρα ξέρουν.
Όχι με υπολογισμούς, όχι με τη λογική των "κολλητών" πάλι, όχι με τους "δικούς μας" ξανά. Όχι με το φόβο του ανοίγματος στην κοινωνία και με την εμμονή του ελέγχου. Ο κόσμος δεν έχει καμία διάθεση να ξαναδεί το ίδιο έργο. Ούτε και ξεγελιέται εύκολα πια. Οι αποφάσεις του και οι επιλογές του -θετικές ή αρνητικές- είναι πιο συνειδητές από ποτέ. Γιατί τώρα ξέρουν.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε σχεδόν στο 27%, , χωρίς ούτε κι ίδιος να το περιμένει, κάποιοι άρχισαν να σκέφτονται -όπως έπρεπε- πως θα υποδεχθούν τον κόσμο που τους εμπιστεύτηκε. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα ήταν οι πρώτες λαϊκές συνελεύσεις. Ο κόσμος πήγαινε, ήθελε να ακούσει και να μιλήσει. Να συμμετάσχει. Να δράσει. Γρήγορα ξεφούσκωσαν όμως, και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που άρχισαν να νιώθουν ντεκόρ, σταμάτησαν να πηγαίνουν γιατί δεν είδαν τίποτα το ουσιαστικό να συμβαίνει εκεί.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γνωστοποίησε ότι θέλει να μετεξελιχθεί σε μαζικό κόμμα της αριστεράς και να διεκδικήσει την εξουσία, καλούσε τον κόσμο να πάει και να οργανωθεί. Πολλοί έσπευσαν, ελπίζοντας ότι ίσως κάτι να αλλάξει. Δύο περιπτώσεις αξιόλογων ανθρώπων που έχω υπόψη, ωστόσο, περιέγραψαν μία άκρως απογοητευτική εικόνα: Στις συναντήσεις των οργανώσεων των δήμων τους "κουμάντο" έκαναν τα παλιά στελέχη του Συνασπισμού και μόνο. Εκείνοι περιορίζονταν στο ρόλο των θεατών. Και οι δύο έβαλαν υποψηφιότητα για να εκλεγούν σύνεδροι, αλλά δεν τους ψήφισε κανένας από τους παλιούς - οι οποίοι ήταν αυτοί που εκπροσώπησαν τελικά τις οργανώσεις. Και οι δύο σταμάτησαν να πηγαίνουν. Όχι επειδή δεν τους ψήφισε κανείς, ούτε επειδή δεν ενδιαφερόταν κανένας να τους ακούσει, αλλά επειδή δεν είχαν τίποτα να κάνουν. Και οι δύο θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Παρόλα αυτά και παρά ταύτα. Και μπορεί και με βαριά καρδιά. Σε συγκεντρώσεις όμως, δεν πρόκειται να ξαναπάνε, ούτε και να ανεμίσουν σημαίες.
Κάπως έτσι νιώθουν πολλοί από τους ψηφοφόρους του 27% του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αποτόλμησε το άνοιγμα στην κοινωνία και παρέμεινε με την παλιά κλειστή ομάδα. Με ολίγη από ΠΑΣΟΚ φυσικά, καθώς η παρουσία τους κρίνεται αναγκαία για την προσέλκυση και του υπόλοιπου εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ.
Στην συνέντευξη του Α.Τσίπρα στη ΔΕΘ, όταν η κάμερα έφευγε από το πρόσωπό του ζούμαρε σε στελέχη και βουλευτές που ήταν παρόντες και παρακολουθούσαν: Βίτσας, Μητρόπουλος, Βαρεμένος, Κουρουπλής... Όχι ακριβώς οι νέοι άνθρωποι με όραμα και διάθεση να συγκρουστούν, που περιμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει. Και ξαναλέω, δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι αυτό που εκπροσωπεί και συμβολίζει ο καθένας.
Σίγουρα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καινούργιος. Είχε όμως μια ευκαιρία να ανανεωθεί για να εμπνεύσει και δεν την αξιοποίησε. Ούτε το ώριμο τέκνο της οργής, που λέει ο ποιητής, είναι. Η οργή του Έλληνα δεν έχει ωριμάσει ακόμα. Ούτε το καινούργιο έχει γεννηθεί, ούτε κι η νέα εποχή έχει ανατείλει. Είμαστε ακόμα στο επώδυνο μεταβατικό στάδιο, που δυστυχώς διαρκεί πολύ. Ήταν και είναι όμως τέκνο κι επιλογή της ανάγκης. Η χώρα πρέπει να αλλάξει διακυβέρνηση και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αυτή τη στιγμή η μόνη εναλλακτική. Πρέπει όμως να γίνει πειστική και να εμπνεύσει. Κι αυτό δε γίνεται με μικροκομματικούς υπολογισμούς, αλλά μόνο με βούληση για πραγματική ανατροπή. Χωρίς φόβο. Με πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου