Η πώληση
του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού «902» που ολοκληρώθηκε πριν μέρες έχει
ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ένα τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου, όπως αυτό
εκφράζεται μέσω των συγκροτημάτων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν και
σε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου κυρίως αναφερόμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ.
Στον κόσμο του κόμματος φουντώνει η... δυσαρέσκεια, η απογοήτευση και η αγωνία για
το μέλλον. Με την κίνηση αυτή ο σταθμός και το ΚΚΕ έχουν εμπλακεί σε ένα
τεράστιο πόλεμο, σε μια δίνη επιθέσεων κάθε είδους.
Τι
τροφοδοτεί αυτή την αντιπαράθεση; Αφενός μεν στον επιχειρηματικό χώρο και στα
συγκροτήματα του τύπου το γεγονός ότι η πώληση αυτή φέρνει ένα νέο παίκτη στην
αγορά και από ότι φημολογείται είναι παίκτης με σημαντικές δυνατότητες που θα
οδηγήσει σε παραπέρα όξυνση του ανταγωνισμού για τη διαφημιστική πίτα,
γενικότερα για την αγορά και την πολιτική επιρροή και μάλιστα σε μια περίοδο με
σημαντικές δυσκολίες για το κεφάλαιο λόγω της κρίσης. Αφετέρου η αντίδραση του
ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ είναι πρωτοφανούς οξύτητας μεν αλλά εύκολα εξηγήσιμη. Ο
ΣΥΡΙΖΑ από τη μια χρησιμοποιεί εντελώς αβάσιμα επιχειρήματα για να οικοδομήσει
την επιθετική τακτική του, ξεκινώντας από τον παραλογισμό ότι η άδεια του «902»
δεν ανήκει τάχα στο ΚΚΕ, παρά δόθηκε στο σύνολο της αριστεράς, είναι «κοινωνική
περιουσία της αριστεράς» και θα πρέπει να παραμείνει στην Αριστερά ολόκληρη, ως
μέσο μαζικής επικοινωνίας της. Στη συνέχεια προχωρά στη θέση ότι «με την κίνηση
του αυτή να πουλήσει το «902» σε επιχειρηματία φιλικό προς την κυβέρνηση, και
μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, το ΚΚΕ αναδεικνύεται σε εμφανή συστημικό κρίκο…
Τελικά ο Περισσός παραδίδει τα όπλα στους αντιπάλους, διότι το να έχεις κανάλι
είναι ένα πολύ ισχυρό όπλο και το ΚΚΕ δεν το απεμπολεί απλώς, αλλά το δίνει για
να γίνει ένα μνημονιακό πλυντήριο. Διαλέγει στρατόπεδο». Αυτά γράφει η «Αυγή»
της Τρίτης 6 Αυγούστου.
Δεν υποστηρίζουμε τις ενέργειες της ηγεσίας
του ΚΚΕ σχετικά με την πώληση του «902» και μας χωρίζουν πάρα πολλά από την
πολιτική που το Κόμμα ακολουθεί. Το να βλέπει όμως η «Αυγή» το ΚΚΕ ως εμφανή
συστημικό κρίκο είναι πρωτάκουστο. Ποιός; Η «Αυγή»! Όταν δυσκολεύονται όχι οι
απλοί άνθρωποι αλλά και όσοι ασχολούνται εντατικά με τις πολιτικές εξελίξεις να
παρακολουθήσουν την ιλιγγιώδη ταχύτητα προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική του
κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τις απίθανες κολοτούμπες του, ώστε
να γίνει αποδεκτός από το σύστημα και να πάρει την ευλογία του προκειμένου να
αναδειχθεί στην κυβέρνηση.
Εκείνο
όμως που είναι εξοργιστικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό της σκέψης και της
συμπεριφοράς της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άλλο απόσπασμα από την «Αυγή» της
ίδιας μέρας. «Το σίγουρο είναι, γράφει, ότι στο Μαξίμου πανηγυρίζουν για το
κανάλι που κέρδισαν, δηλαδή για το κανάλι που έχασε η Αριστερά. Ορισμένοι
καχύποπτοι σκέπτονται ότι, πέρα από το τίμημα της πώλησης, μπορεί να υπάρχουν
και άλλα ανομολόγητα συμβόλαια. Το βρώμικο 2013»; Η «Αυγή» ζήλεψε φαίνεται το
ρόλο της Αυριανής εκείνης της περιόδου και ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά πλέον συμπεριφέρεται
ως ΠΑΣΟΚ, αντιγράφοντας το ΠΑΣΟΚ του 1989. Με βάση τη λογική αυτή το ΚΚΕ
ενισχύει τη ΝΔ όχι μόνο με έναν τηλεοπτικό σταθμό αλλά και με άλλες
ανομολόγητες παραχωρήσεις και συμφωνίες, δηλαδή με «συμβόλαια» μυστικά και όλα
αυτά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δίκαια λοιπόν κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ το 1989 κατηγορούσε
το ΠΑΣΟΚ το ενιαίο Συνασπισμό και εσείς το αντιγράφετε σήμερα; Σωστά σας
καταλόγιζε τότε όσα σας καταλόγιζε; Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει καθένας
για τις αποφάσεις του 1989- 90 μια τέτοια τοποθέτηση σήμερα είναι εντελώς
απαράδεκτη. Ο σκοπός και ο στόχος αυτής της επίθεσης είναι προφανής. Η ανατροπή
του συσχετισμού και τα πρωτεία που ο διακηρυγμένος ρεφορμισμός κέρδισε στις
εκλογές του 2012 σε βάρος του ΚΚΕ για πρώτη φορά από τη δημιουργία του, το 1918
θέλει όχι απλά να τα διατηρήσει αλλά και να εδραιώσει τη σχέση αυτή. Θέλει να
ενισχύσει την προσπάθεια για την πρωτιά του στις επερχόμενες εκλογές και με
κάθε μέσον να διεκδικήσει τη λαϊκή πλειοψηφία και οριστικά την ηγεμονία στην
Αριστερά, η δε ΔΗΜΑΡ την κοινοβουλευτική επιβίωση της. Όλα αυτά φυσικά
ηθελημένα ή αθέλητα έχουν αρωγό τη λαθεμένη πολιτική γραμμή και τις λαθεμένες
αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ Εκεί πατάει ο ΣΥΡΙΖΑ και μέσω αυτής ενισχύεται.
Είναι καλό όμως να γνωρίζουν ότι το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι πολύ
δύσκολο να περιθωριοποιηθεί. Έχει πολλές δυνάμεις ακόμη και σημαντική
ζωτικότητα και με αυτές τις δυνάμεις η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να
αναμετρηθεί για να κερδίσει οριστικά την απόλυτη κυριαρχία στην Αριστερά. Για
να είμαστε ειλικρινείς από την ηγετική πλειοψηφία του περιμέναμε και
περιμένουμε και άλλες παρόμοιες τοποθετήσεις. Δεν μας ξενίζουν. Το ερώτημά μας
είναι για την ηγεσία του αριστερού ρεύματος, που θέλει να αναφέρεται στο
μαρξισμό και στο κομμουνιστικό παρελθόν και με ένα τρόπο και στο κομμουνιστικό
μέλλον. Ποιά θέση παίρνει απέναντι σ' αυτές τις επιθέσεις;
Φοβούμαστε
ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα σχετικά με τον «902» οι μόνες λύσεις που
μπορούσαν να δοθούν ήταν το κλείσιμο ή η πώληση του. Άλλες επιλογές δεν
φαίνεται ότι υπήρχαν. Βέβαια όλο το προηγούμενο διάστημα, παρά την πολύ κακή
οικονομική κατάσταση του «902» ποτέ δεν είχε γίνει η παραμικρή αναφορά για
πώληση του ραδιοφώνου. Η αναφορά γίνονταν μόνο για την τηλεόραση. Δεν έχουμε
καμία πρόθεση να παρακάμψουμε και να αθωώσουμε το σύνολο των χειρισμών και των
διαδικασιών που έγιναν μήνες τώρα και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Το
καθεστώς αδιαφάνειας, οι συζητήσεις και συμφωνίες με αυτούς που το ΚΚΕ
καταγγέλλει κάθε μέρα σε όλους τους τόνους, η εμπλοκή στην υπόθεση κυπριακής
υπεράκτιας εταιρείας που φυσικά είναι νόμιμη με βάση τους νόμους της κυπριακής
δημοκρατίας, δεν παύει όμως να είναι υπεράκτια, όλες οι υπεράκτιες εταιρείες
είναι με βάση τους νόμους των κρατών, η απόλυση χωρίς κανένα ενδοιασμό
ολόκληρου του προσωπικού του «902» όπως και προηγούμενα άλλων κομματικών
επιχειρήσεων είναι μεγάλα αγκάθια που θα αφήσουν βαθιά τα ίχνη τους. 40
τουλάχιστον εργαζόμενοι απολύονται και την ίδια στιγμή στις σελίδες του
Ριζοσπάστη ορισμένοι εργαζόμενοι του «902» προτρέπονται και αρθρογραφούν υπέρ
των επιλογών της ηγεσίας του κόμματος και κατά όλων όσων αντιδρούν. Μαζί και
ορισμένα άλλα μέλη και κομματικά στελέχη. Τι είδους ενέργεια είναι αυτή; Αν
ακολουθούσαν όσοι επιχειρηματίες κάνουν απολύσεις παρόμοια τακτική που θα
οδηγούμαστε; Σε τελική ανάλυση είναι δυνατόν να στηριχθεί το κόμμα στην
εκδήλωση κομματικού πατριωτισμού εναντίον όλων;
Θέλουμε
εδώ να σημειώσουμε ότι οι επιπτώσεις των χειρισμών και της τακτικής αυτής δεν
είναι μικρό πράγμα, αντίθετα θα έχουν ολέθριες και ισοπεδωτικές συνέπειες στον
κύρος του ΚΚΕ και στην απήχηση του στο λαό. Οι απαράδεκτοι αυτοί χειρισμοί σε
όλους τους τομείς τα τελευταία χρόνια έχουν προσθετικές ιδιότητες. Τίποτα δεν
ξεχνιέται, αντίθετα αφήνει τα ίχνη του ανεξίτηλα στη συνείδηση του λαού. Στον
ένα λανθασμένο και απαράδεκτο χειρισμό και στις επιπτώσεις του στη λαϊκή
συνείδηση έρχεται να προστεθεί ο επόμενος και ο επόμενος και θα έρθουν και
άλλοι με αποτέλεσμα την ισοπέδωση του κύρους του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και το
λαό, κύρος που οικοδόμησε η δράση ενός σχεδόν αιώνα του κόμματος, ο αγώνας
εκατομμυρίων κομμουνιστών για τα πιο ψηλά ιδανικά που σε χιλιάδες και χιλιάδες
περιπτώσεις σφραγίστηκε με τη ζωή με το αίμα τους. Έτσι οικοδομήθηκαν οι δεσμοί
του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και το λαό, μέσα σ' αυτή την πορεία ξεχώρισε το
ΚΚΕ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία οδηγήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, ανεξαρτήτως
των πολιτικών πεποιθήσεων τους, να ξεχωρίζουν το ΚΚΕ και να το βλέπουν ως την
«άλλη» πολιτική δύναμη, ως την τίμια και φιλολαϊκή πολιτική δύναμη, να το
ξεχωρίζουν από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα. Σήμερα δυστυχώς με αυτά και
με αυτά η υποβολιμαία αντίληψη που προωθούσαν ορισμένοι «όλοι οι ίδιοι είναι»
απέκτησε πλατιά υπόσταση μέσα στο λαό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για
τους κομμουνιστές σήμερα και εδώ ακριβώς οι ευθύνες της ηγεσίας του κόμματος
είναι κολοσσιαίες.
Πέρα από
την επιχειρηματολογία που τα συγκροτήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ο
ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσουν και η οποία σε μεγάλο βαθμό πηγάζει από τα συμφέροντα και
τις πολιτικές τους επιδιώξεις τίθενται από την πλευρά του απλού κόσμου και των
κομμουνιστών πιεστικά ερωτήματα τα οποία ζητούν απαντήσεις.
Γιατί
ο «902» έφτασε ως εδώ, ως τη χρεοκοπία;
Γιατί
πριν τον «902» το ίδιο συνέβη με την «Τυποεκδοτική», παρόμοια κατάσταση
χαρακτηρίζει άλλες επιχειρήσεις και δραστηριότητες του κόμματος, αλλά και τα
ίδια τα οικονομικά του;
Μπορεί
κανείς να δεχθεί την αιτιολογία της ηγεσίας του κόμματος ότι για αυτά φταίει η
κρίση και οι συνέπειες της που δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθούν, παρότι η ίδια
έκανε ό,τι ήταν δυνατόν;
Η ηγεσία
του ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι προέβλεψε και ερμήνευσε έγκαιρα την κρίση, πήρε τα
σωστά μέτρα προετοιμασίας του κόμματος και διατύπωσε τη σωστή και
αποτελεσματική γραμμή πάλης του εργαζόμενου λαού. Αναρωτιέται πολύς κόσμος,
γιατί δεν κατάφερε να δει το οικονομικό πρόβλημα του κόμματος και των
επιχειρήσεων του έγκαιρα και να πάρει τα σωστά και αναγκαία μέτρα ώστε η
κατάσταση να μη φτάσει στο σημερινό σημείο; Γιατί δεν συζήτησε και δεν δέχτηκε
πρόταση για πώληση της «Τυποεκδοτικής» πριν από τρία χρόνια, η οποία ήταν
μάλιστα συμφέρουσα; Γιατί απέρριψε προτάσεις, χωρίς καθόλου να τις συζητήσει
για συνεργασία στην τηλεόραση με ιδιώτη, όταν το ΚΚΕ θα διατηρούσε στην
τηλεόραση ολόκληρες ζώνες του προγράμματος και φυσικά θα είχε αποφύγει την
τεράστια οικονομική αιμορραγία και τις περιπέτειες;
Γιατί
ποτέ δεν αξιοποίησε τη γνώμη και τις προτάσεις ειδικών του κομματικού χώρου,
που ήθελαν και μπορούσαν να συμβάλουν πολύπλευρα στη λειτουργία και την
ανάπτυξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης του κόμματος;
Η ηγεσία
του κόμματος δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει μια ολοκληρωμένη και σε βάθος
απάντηση, που θα αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες και θα συμβάλει στη χάραξη
της σωστής τακτικής. Το 19ο συνέδριο συζήτησε την κατάσταση στην «Τυποεκδοτική»
και την κατάσταση των οικονομικών του κόμματος και το συμπέρασμα ήταν ότι
φταίει το διοικητικό συμβούλιο και η διεύθυνση της «Τυποεκδοτικής» πριν το
Μάρτη του 2009 καθώς και ο υπεύθυνος των οικονομικών από το Πολιτικό Γραφείο.
Το πρόβλημα δηλαδή ήταν να βρεθεί ένα ή κάποια εξιλαστήρια θύματα, ιδιαίτερα
όταν στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για στελέχη με διαφορετικές
απόψεις από αυτές της ηγεσίας του κόμματος σε μια σειρά κορυφαία θέματα.
Ακριβώς
σ’αυτά τα ζητήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε ώστε να φωτιστούν όλες οι
πλευρές τους και να ενημερωθούν οι κομμουνιστές. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι
η ύπαρξη επαρκών οικονομικών μέσων είναι μεγάλης σημασίας ζήτημα για ένα
κομμουνιστικό κόμμα, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει την πολιτική του, ιδιαίτερα
στις σύγχρονες συνθήκες. Η έλλειψη τους σε πολλές περιπτώσεις ήταν μια από τις
αιτίες που αρκετά κομμουνιστικά κόμματα είχαν τεράστιες δυσκολίες στην
λειτουργία και την δράση τους και έφτασαν ακόμη ως την περιθωριοποίηση τους. Οι
πηγές όμως και η διαχείριση των οικονομικών του κομμουνιστικού κόμματος είναι
στοιχείο του επαναστατικού του χαρακτήρα. Δεν είναι δυνατόν να εξαρτηθούν τα
οικονομικά του από την αστική τάξη και το κράτος της, ούτε συνολικά η δράση του
και ο αγώνας εναντίον του κεφαλαίου και για την υπεράσπιση του λαού με ορίζοντα
την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού από τις διαθέσεις τη. Σε μια τέτοια
περίπτωση οι επιπτώσεις θα είναι πολύ μεγάλες. Το οικονομικό πρόβλημα, η ύπαρξη
επαρκών οικονομικών ή όχι, συνήθως δεν είναι πρόβλημα αυτοτελές και αυθύπαρκτο,
δεν κινείται και δεν διαμορφώνεται ανεξάρτητα από την πολιτική γραμμή και τη
συνολική κίνηση του κόμματος και βέβαια δεν είναι κυρίως διαχειριστικό
πρόβλημα. Τέτοιες πλευρές μπορεί να έχει, αλλά δεν είναι οι κύριες και οι
καθοριστικές.
Το
οικονομικό πρόβλημα του ΚΚΕ είναι πρόβλημα πολύ σοβαρό, το οποίο διαμορφώνεται
σταδιακά από παλιότερα, δέκα-δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, φυσικά καμία σχέση δεν
έχει με την τωρινή κατάσταση. Σταδιακά μεγάλωνε και στις συνθήκες της
οικονομικής κρίσης και ως συνέπεια των τεράστιων λαθών που έγιναν και της
γραμμής που ακολουθήθηκε παροξύνθηκε. Μια πολύ σοβαρή αιτία γι’ αυτό ήταν οι
παντελώς λαθεμένοι χειρισμοί από την ηγεσία του κόμματος και οι αποφάσεις της
που υπαγορεύονταν αφενός μεν από ιδεοληψίες και αφετέρου από την προσπάθεια
ελέγχου του κόμματος από τη σημερινή ηγετική ομάδα. Επιπλέον είναι στενά δεμένο
με την πολιτική που εφάρμοσε το κόμμα, με τη μεγάλη στροφή στην πολιτική γραμμή
του σταδιακά από τις αρχές ακόμη της δεκαετίας του 2000.
Η κρίση
του 1989-91 άφησε μεγάλα προβλήματα και στον οικονομικό τομέα. Η ανασυγκρότηση
του κόμματος έπρεπε να περιλαμβάνει και ως ένα βαθμό αυτό συνέβη και
ανασυγκρότηση των οικονομικών του. Να μπουν τα οικονομικά του στη βάση της
γνωστής και δοκιμασμένης κομμουνιστικής μεθόδου, να στηριχθούν δηλαδή πλατιά
στον εργαζόμενο λαό, να γίνουν στοιχείο της καθημερινής δράσης των κομμουνιστών
και των φίλων του κόμματος, να παρακολουθούνται και να ελέγχεται η υλοποίηση
των μηνιαίων προϋπολογισμών του, να διαμορφώνονται τα έξοδα ανάλογα με τα έσοδα
που συγκέντρωνε, να στηρίζεται επίσης σε δραστηριότητες απόλυτα ελεγχόμενες από
το ίδιο το κόμμα. Αυτό τα πρώτα χρόνια μετά το 1991 συνέβη. Τα οικονομικά
διαμορφώθηκαν σε σωστή βάση, μπήκε τάξη, ελέγχθηκαν τα έξοδα και οι
προϋπολογισμοί. Σταδιακά η θετική αυτή πορεία άρχισε να ανατρέπεται. Τα έξοδα
διογκώνονται υπέρμετρα. Δίπλα στο ραδιόφωνο δημιουργήθηκε η τηλεόραση και τα
δύο μαζί απορρόφησαν ένα πολύ σημαντικό ποσό. Ο επαγγελματικός μηχανισμός
διογκώθηκε υπέρμετρα σε σημείο που όχι μόνο τα Γραφεία Περιοχής αλλά και τα
Νομαρχιακά και τα Αχτιδικά γραφεία δεν είχαν καθόλου, ή ορισμένα είχαν ελάχιστα
στελέχη τους στην παραγωγή. Δημιουργήθηκε ένας υδροκέφαλος οργανισμός που το
κεφάλι συνεχώς μεγάλωνε και το σώμα γίνονταν όλο και περισσότερο καχεκτικό.
Ήταν εντελώς αναποτελεσματικός και κόστιζε πανάκριβα. Η καθημερινή συλλογή
οικονομικών από τους κομμουνιστές με το κουπόνι στο χέρι σταδιακά μεταβλήθηκε
σε ένα ετήσιο γιουρούσι, την ετήσια οικονομική εξόρμηση, που αφενός μεν δεν
ήταν σωστή τακτική από πλευράς διαπαιδαγώγησης και αφετέρου δεν μπορούσε
οικονομικά να αντισταθμίσει την καθημερινή δουλειά.
Σταδιακά
το σκέλος των εξόδων του προϋπολογισμού του κόμματος μεγάλωνε και πολλές φορές
από δραστηριότητες που δεν ήταν εντελώς αναγκαίες, ιδιαίτερα στις σημερινές
συνθήκες. Πάρα πολύ πρόσφατα διοργανώθηκε διεθνής συνάντηση κομμουνιστικών και
εργατικών κομμάτων στην Αθήνα, έγινε ταξίδι κομματικών στελεχών στις Ηνωμένες
πολιτείες της Αμερικής. Και τα δύο μαζί κόστισαν ένα σημαντικό ποσόν όταν τα
οικονομικά προβλήματα ήταν ήδη κολοσσιαία. Τον προηγούμενο χρόνο προσλήφθηκαν
ξενόγλωσσοι υπάλληλοι στο κόμμα και οργανώθηκε μεταφραστικό τμήμα στην Κεντρική
Επιτροπή. Αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο και ποιά αναγκαιότητα υπηρετούσε η
ενέργεια αυτή και σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία; Μήπως τις υπερφίαλες αντιλήψεις
ορισμένων στελεχών ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι ή μπορεί να γίνει ο
παράγοντας εκείνος που θα αναμορφώσει και θα δώσει επαναστατική πνοή στο
κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα παγκόσμια στον 21ο αιώνα, θα διαμορφώσει
την επαναστατική θεωρία και την επαναστατική στρατηγική του;
Όλα αυτά
οδήγησαν σε ετήσιους προϋπολογισμούς του κόμματος στους οποίους το ποσοστό των
εσόδων του που προερχόταν από το κράτος και τους αστικούς θεσμούς ξεπερνούσε το
70%. Εννοούμε την κρατική χρηματοδότηση, τους μισθούς των ευρωβουλευτών και των
βουλευτών, τις συντάξεις παλαιότερων βουλευτών και ευρωβουλευτών, τις έκτακτες
κρατικές επιχορηγήσεις για τη διεξαγωγή των εκλογών κ.λπ. Οι πόροι αυτοί φυσικά
ήταν νόμιμοι, δεν γινόταν κάτι ιδιαίτερο υπέρ του ΚΚΕ, πράγμα που ήταν συχνό
φαινόμενο για τα αστικά κόμματα. Το πρόβλημα ωστόσο βρίσκεται στο ότι η αστική
νομιμότητα με όλα όσα τη συνοδεύουν δεν είναι για να υπηρετεί την επαναστατική
ανατροπή του καπιταλισμού, αντίθετα είναι για να τον στερεώνει. Δεν αρκούν οι
καταγγελίες εναντίον του καπιταλισμού, του κοινοβουλευτισμού, της αστικής τάξης
και των θεσμών της. Πρέπει να λαμβάνονται όλα εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται,
ώστε να μην πέφτει το κομμουνιστικό κόμμα στην ανάγκη της αστικής τάξης με κίνδυνο
να πέσει και στην επιρροή της. Είναι δυνατόν να καταγγέλλεις τον
κοινοβουλευτισμό, την αστική δημοκρατία και τον «ειρηνικό δρόμο» και πρακτικά
να συμπεριφέρεσαι σε μεγάλο βαθμό ως κοινοβουλευτικό κόμμα. Ακριβώς αυτό ζούμε
στο ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Η επαναστατική λογοκοπία από τη μια και η
αστικοκοινοβουλευτική συμπεριφορά από την άλλη.
Αναφέραμε
πριν την ουσιαστική σύνδεση της πορείας των οικονομικών του ΚΚΕ με την πολιτική
γραμμή, στρατηγική και τακτική, που ακολούθησε και ακολουθεί.
Η
χαραγμένη πολιτική γραμμή του 15ου συνεδρίου διαμόρφωνε θετικές συνθήκες για
την επιρροή του ΚΚΕ στο λαό. Η γραμμή συσπείρωσης της εργατικής τάξης και του
εργαζόμενου λαού για τα άμεσα προβλήματα του και σε σύγκρουση με τα μονοπώλια
και τον ιμπεριαλισμό και σε τελική ανάλυση εναντίον του κεφαλαίου συνολικά,
βοήθησε το ΚΚΕ να ανεβάσει κατακόρυφα το κύρος και την επιρροή του στο λαό. Η
ανατροπή της γραμμής αυτής σταδιακά και διολισθαίνοντας μετά το 16ο συνέδριο
και ως τον 18ο και ριζικά στο 19ο συνέδριο και η προώθηση ως τακτική
συσπείρωσης των εργαζομένων της Λαϊκής Συμμαχίας σε μια άμεσα αντικαπιταλιστική
βάση αλλάζει ριζικά τα δεδομένα. Η εγκατάλειψη της πολιτικής των κοινωνικών και
πολιτικών συμμαχιών στο βάση της λογικής του 15ου συνεδρίου, η λογική ότι από
την μια πλευρά το ΚΚΕ και από την άλλη όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι
οποίες χωρίς δεύτερη συζήτηση υπηρετούν το κεφάλαιο, η αναθεώρηση της ιστορίας
του κόμματος ολόκληρου του 20ου αιώνα, η λαθολογία και η απόρριψη του αγώνα των
κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος εναντίον του φασισμού και του πολέμου
στο μεσοπόλεμο, του ΕΑΜ και του αγώνα της κατοχής, των μεγάλων αγώνων στη
μετεμφυλιακή Ελλάδα, η αναθεώρηση των θέσεων του κόμματος που είχαν διαμορφωθεί
σε πλήθος κορυφαίων πολιτικών ζητημάτων, απογοήτευσαν βαθιά τον ελληνικό λαό,
εκατοντάδες χιλιάδες φίλους και ψηφοφόρους του, χιλιάδες άλλους που δεν
συμφωνούσαν απόλυτα μαζί του, αλλά αναγνώριζαν το ρόλο του και το ενίσχυαν
σταθερά και σημαντικά.
Η
δυσαρέσκεια και η απογοήτευση αυτή είχε τις επιπτώσεις της και στα οικονομικά
του κόμματος. Μεγάλο τμήμα οργανωμένων δυνάμεων του απογοητεύτηκαν, πολλοί
σταμάτησαν να αγωνίζονται και να πιστεύουν στην πολιτική του και την αξιοπιστία
της ηγεσίας του όπως παλιότερα, πολλοί βρέθηκαν εκτός κόμματος. Δεκάδες χιλιάδες
φίλοι του έπαψαν να συνεισφέρουν οικονομικά. Αυτή είναι η πολιτική βάση της
κρίσης των οικονομικών του.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η ανόρθωση
των οικονομικών του ΚΚΕ θα είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης στροφής στην
πολιτική του, στο σεβασμό της ιστορίας του, στους δεσμούς και τις σχέσεις του
με τον εργαζόμενο λαό, στη διαμόρφωση των σχέσεών του με τις άλλες πολιτικές
δυνάμεις με κριτήρια καθαρά ταξικά και πολιτικά και όχι μεταφυσικά. Χωρίς μια
τέτοια ολοκληρωτική στροφή, χωρίς την ανάκτηση του επαναστατικού
χαρακτηριστικού του, οικονομική σωτηρία και ανόρθωση του ΚΚΕ δεν θα υπάρξει. Το
ΚΚΕ θα συνεχίσει τον ολισθηρό του δρόμο. Στο βαθμό που η ηγεσία του δεν μπορεί
και δεν θέλει να θέσει το ΚΚΕ πραγματικά σε βάσεις λενινιστικές, αυτό είναι
πλέον καθήκον και υποχρέωση των κομμουνιστών εντός και εκτός των γραμμών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου