Του Λουκά Ελευθερίου
Δεν είναι το θέμα ότι, όταν σήμερα η ΕΡΤ έχει την απόλυτη ανάγκη της λαϊκής παρουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί σε μια κομματική συγκέντρωση.
Μπορεί να την είχε προγραμματίσει και να είχε κάνει ήδη έξοδα. Μπορεί μια κομματική συγκέντρωση με...
ουσία να δώσει στήριξη στον αγώνα για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Δεν είναι το θέμα ότι ήταν μια μικρή σε μέγεθος συγκέντρωση. Μπορεί πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να είχαν την εντολή να είναι παρόντες στην ΕΡΤ. Ή μπορεί να υπήρχε μια κόπωση από τις συγκεντρώσεις των προηγούμενων ημερών στο ραδιομέγαρο. Ανθρώπινο, φυσικό, κατανοητό.
Δεν είναι ακόμα το θέμα ότι μέσα στην κοινωνία ελάχιστοι ασχολήθηκαν ή ενδιαφέρθηκαν για την ομιλία Τσίπρα. Μπορεί να ήταν άτυχος, γιατί η συγκέντρωσή του συνέπεσε με την κρίσιμη συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Μπορεί όλη η κρίση της ΕΡΤ και ο ορισμός της συνάντησης της Δευτέρας να έγινε μόνο και μόνο για να μειωθεί ο κόσμος στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν είναι τέλος το θέμα ότι στον διάκοσμο μπροστά – την τηλεοπτική εικόνα – υπήρχαν δίπλα στις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ μπόλικες ελληνικές σημαίες. Η σημαία είναι ιερό λάβαρο. Κι εξάλλου κάθε σοβαρό κόμμα που το έχει πιστέψει ότι μπορεί να ανέβει στην κυβέρνηση πρέπει στις συγκεντρώσεις του να έχει και την ελληνική σημαία. Είχαμε τις γαλάζιες σημαίες της ΝΔ δίπλα στη γαλανόλευκη. Είχαμε τις πράσινες σημαίες του ΠΑΣΟΚ δίπλα στη γαλανόλευκη. Γιατί να μην έχουμε τις κόκκινες σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ δίπλα στη γαλανόλευκη; Είναι απόλυτα φυσικό. Είναι δικαίωμα τους. Μπορεί να το έβαλε κι ως όρο ο Ρούντι Ρινάλντι.
Αλλού είναι το θέμα. Η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε μια τρομερή χρησιμότητα γιατί έδωσε μια σαφή απάντηση στο μεγάλο γρίφο αυτό τον καιρό στην Ελλάδα: «Γιατί, ενώ έχουμε μια κυβέρνηση που ακολουθεί μια βάρβαρη πολιτική απέναντι στην κοινωνία, που βρίσκεται μέσα στη δίνη της πολιτικής κρίσης της ΕΡΤ, ο λαός δεν θέλει να γίνουν εκλογές».
Η απάντηση δίνεται από την ομιλία Τσίπρα στο Σύνταγμα. Δυστυχώς, η ομιλία αυτή δεν σου δίνει δυνατότητα ούτε για συζήτηση, ούτε για σχολιασμό, ούτε για αντιπαραθέσεις. Για ένα απλό λόγο : Γιατί δεν είχε κανένα περιεχόμενο. Απλώς ήταν χωρισμένη σε δύο μεγάλες ενότητες.
Η πρώτη ήταν η «καταγγελία». Η πολιτική της κυβέρνησης αντιμετωπίζεται με ένα εισαγγελικό λόγο με δεκάδες παραγράφους με υπερθετικούς, με την αντίθεση «φωτός» και «σκότους», με διατυπώσεις του τύπου: «Aπ' ό,τι φαίνεται, όμως, δεν σας ενοχλεί πλέον το σκοτάδι κ. Σαμαρά. Επιλέξατε να το σφιχταγκαλιάσετε. Αφήνετε τους κολλητούς σας να δηλώνουν πως ενδεχομένως να κυβερνήσετε και με τους νεοναζί. Διαλέγετε επικίνδυνο δρόμο για το λαό και την πατρίδα. Θα μείνετε, όμως, σε αυτό το περιθώριο. Γιατί ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει το σκοτάδι. Το έζησε το σκοτάδι, τον έζησε το γύψο και δεν θα σας αφήσει να παίξετε με τη Δημοκρατία. Με τη Δημοκρατία δε παίζουν σε αυτό το τόπο!».
Σχεδόν όλα αυτά σωστά και γνωστά. Τα ακούμε και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και από το ΚΚΕ. Η Χρυσή Αυγή έχει τα πρωτεία γιατί καταργεί και κάθε σαβουάρ βιβρ στην καταγγελία της. Τι σημασία όμως έχει μια καταγγελία που δεν συνοδεύεται από μια πρόταση ποινής;
Η ομιλία Τσίπρα είναι το αποκορύφωμα της απίστευτης στειρότητας του «αντιμνημονιακού» λόγου ο οποίος περιορίζεται σε ένα εύκολο «αντί» χωρίς να αντιπροσωπεύει τίποτε.
Αυτό επιβεβαιώνεται από την δεύτερη ενότητα. Τις υποτιθέμενες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα διάφορα μεγάλα θέματα. Του τύπου : « Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί». «Καμία φορολογική υποχρέωση και κανένα χαράτσι στις οικογένειες χωρίς μισθό». «Διασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους».
Οι ίδιες, αφηρημένες, αόριστες υποσχέσεις. Ίδιες με αυτές του Σαμαρά όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Ίδιες με αυτές του Κουβέλη πριν μπει στην τρικομματική. Σε μια εποχή κρίσης η επίκληση γενικών ιερών αρχών, χωρίς αναφορά στο δρόμο κατάκτησής τους, είναι ο δρόμος της εγκατάλειψης των αρχών αυτών.
Δεν υπάρχει τίποτε για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τους δανειστές. Τίποτε για το πώς θα λειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα. Τίποτε για την Ευρωζώνη, σαν να περνάει μέσα από αυτήν ο δρόμος της σωτηρίας και του σοσιαλισμού. Τίποτε για το πώς θα αποκτήσουμε ρευστότητα. Τίποτε για τι είδους παραγωγική ανασυγκρότησης πρέπει να εφαρμοσθεί. Τίποτε για τη στάση του ΔΝΤ ή της Ευρωζώνης απέναντι στις παροχές ΣΥΡΙΖΑ που θα τίναζαν στον αέρα το πρόγραμμά του.
Με αυτόν τον απίστευτα κενό λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ μας βοηθάει να καταλάβουμε γιατί η κοινωνία έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο σημερινό κοινοβουλευτικό σύστημα και στην ικανότητά του να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση. Κι αυτό κάνει ακόμα πιο επιτακτικό να προχωρήσει η προσπάθεια που κάνει το Σχέδιο Β.
Ο Τσίπρας χρησιμοποιεί ακραίες πομπώδεις εκφράσεις για να δείξει τον ιστορικό χαρακτήρα της συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα: «Και σήμερα σε τούτη εδώ την πλατεία ο λαός μας στέλνει το μήνυμα στους έντρομους εντολοδόχους της τρόικας. Σε τούτη εδώ την πλατεία,170 χρόνια πριν ο λαός μας ξεσηκώθηκε και διεκδίκησε το πρώτο Σύνταγμα. Σε τούτη εδώ την πλατεία, τον Δεκέμβρη του ΄44, ο λαός μας αντιστάθηκε στον κατακτητή και διεκδίκησε τη λευτεριά. Σε τούτη εδώ την πλατεία, τον Ιούλη του ΄65, ο λαός μας αντιστάθηκε στο παλάτι και διεκδίκησε τη δημοκρατία. Τον Ιούλη του ΄74 διεκδίκησε τη Μεταπολίτευση. Τον Οκτώβριο του ΄81 πανηγύρισε την αλλαγή. Το καλοκαίρι του 2011 διαδήλωσε την αντίθεσή του στη βαρβαρότητα των μνημονίων και διεκδίκησε την αξιοπρέπεια.»
Ποιες είναι οι προβολές στο ασυνείδητο από όλες αυτές τις μεγαλοστομίες; Το σύνδρομο μεγαλείου! Ο Τσίπρας Μακρυγιάννης. Ο Τσίπρας Βελουχιώτης. Τσίπρας Γιώργος Παπανδρέου (ο παππούς). Ο Τσίπρας Παναγούλης. . Ο Τσίπρας Αντρέας Παπανδρέου (ο γιος) . Ο Τσίπρας «αγανακτισμένοι».
Στη συγκεκριμένη «ιστορική» περίπτωση όμως ο «ανένδοτος» αγώνας είναι απλά «ανέκδοτος».
πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου