 |
| του Διον. Ελευθεράτου |
Επειδή πλάι στο σαπισμένο φρούτο του...
«ευρωπαϊσμού» ανθεί και η κολοκυθιά, μερικά ημέτερα «παπαγαλάκια» επιδόθηκαν προ ημερών στην αναζήτηση του μνημονιακού «μικρότερου κακού»- παλιά μου τέχνη, δηλαδή... «Γιατί να μην κουρευτούν οι καταθέσεις; Είναι καλύτερο να την πληρώσουν τα ασφαλιστικά τους ταμεία;». Περίεργο (τρόπος του λέγειν) το δίλημμα, αλλά και η όψιμη ευαισθησία των «παπαγάλων»: Μέχρι τώρα από αυτά τα... ράμφη δεν βγήκε «κιχ» για την αρπαγή του 75% των αποθεματικών των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων (PSI), αλλά ούτε και για την ταυτόχρονη ιδιότυπη, συντελούμενη μέσω εξωφρενικών «χαρατσιών» και φόρων, αποψίλωση των καταθέσεών μας. Βλέπετε, τα κακά- «ισοδύναμα» ή ετεροβαρή- τελικά είθισται να καταφθάνουν μαζί! Στα λόγια τα χωρίζει το διαζευκτικό «ή», στην πράξη τα ενώνει το «και».
Βιώνουμε την εξέλιξη του ευρώ από «ζουρλομανδύα» ( Κρούγκμαν) σε αγχόνη. Το όλο πράγμα δεν κρύβεται, δεν διορθώνεται, δεν επιδέχεται εξωραϊσμούς. Βοά, μέσω των κραυγών αγωνίας και οργής των παθόντων. Βοά μέσω και των επινίκιων επιφωνημάτων όσων σώθηκαν - και το πέτυχαν ευκολότερα επειδή δεν φορούσαν το «ζουρλομανδύα», ούτε ήταν έγκλειστοι στο φρενοκομείο - λησταρχείο «η ωραία ΕΕ». Ναι, εννοούμε την πασίγνωστη υπόθεση της Ισλανδίας. Περιττεύει κάθε αντιδιαστολή προς τα πάθη των ευρω- υπάκουων Ιρλανδών και των Κυπρίων, οι οποίοι τώρα επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη σε ποσοστό 67,3%, βάσει δημοσκόπησης που διενεργήθηκε (19, 20 Μαρτίου), για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού Sigma.
Μάλλον περιττεύουν και οι πολλές αναλύσεις για τον «ευρωπαϊσμό» που ανεμίζει πλέον το φλάμπουρο του Κοινωνικού Δαρβινισμού- σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Χώρες και κοινοβούλια περιορισμένης ευθύνης, απεριόριστος ταξικός κυνισμός, εντονότατα στοιχεία πολιτικού ολοκληρωτισμού, υστερικός θεολογικός μονεταρισμός, «μακαρθική» αντιμετώπιση ακόμη και ψηγμάτων ανεπαίσθητου κεϊνσιανισμού.
Κοντά σε αυτά, ο ατόφιος παραλογισμός των διαφορετικών μέτρων και σταθμών: Η ιδέα πως ο Λουξεμβούργο παραμένει υπόδειγμα ενάρετου χρηματοπιστωτικού παρθεναγωγείου τη στιγμή που η Κύπρος καταδικάζεται σε «οικονομική γενοκτονία» για τα – αιφνιδίως ανακαλυφθέντα- τραπεζικά αμαρτήματά της, είναι το πρόσφατο, όχι το μοναδικό «μάθημα» αυτού του είδους.
Παράδειγμα: Έχουμε διαπιστώσει ότι το ιερατείο Βερολίνου και Βρυξελλών μπορεί ανά πάσα στιγμή να ρίξει στην πυρά κάθε χώρα της Ευρωζώνης που αδυνατεί να υπομείνει αμφότερα τα «θεϊκά πλαφόν» - κληροδοτήματα του Μάαστριχτ (έλλειμμα και δημόσιο χρέος). Δηλαδή ... όλους πλην Εσθονίας, Λουξεμβούργου και Φινλανδίας, σύμφωνα με τα τελευταία σχετικά στοιχεία της Eurostat - για το 2011. Μόνο που μέσα στην αγωνία μας να δούμε ποιος «έχει σειρά», κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως και η Γερμανία, μολονότι δανείζεται με επιτόκια μηδαμινά και ενίοτε αρνητικά (!), βαρύνεται με δημόσιο χρέος που κινείται σταθερά άνω του «επιτρεπτού» 60% του ΑΕΠ και μάλιστα επιδεινώνεται σε βάθος χρόνου: Από 64,9% το 2007, στο 81,2% το 2011...
Όταν όμως ο χθεσινός «ζουρλομανδύας» γίνεται θηλιά, το κακό μεγεθύνεται και για την Αριστερά που διστάζει να απαλλαγεί από το «ταμπού του ευρώ»: Χθες μπορεί να ήταν απλώς ταμπού, σήμερα είναι πολιτικό χαρακίρι! Αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας ειδικά στην ατολμία εκείνη που δεν απορρέει (τουλάχιστον δεν αιτιολογείται έτσι) από μια σειρά οικονομικών και πολιτικών εκτιμήσεων ως προς το τι «δέον γενέσθαι», ούτε από την υιοθέτηση στοιχείων της καθεστωτικής καταστροφολογίας, η οποία για κάθε νέο βασανιστήριο που καλούμαστε να υπομείνουμε ανακαλύπτει εκατό δράκους που καιροφυλακτούν, εκτός της «ευρω – στρούγκας».
Πρόκειται για εκείνη τη «συνιστώσα» της ατολμίας που θεμελιώνεται στο αξίωμα «ο κόσμος δεν είναι έτοιμος». Το ακούς και αναρωτιέσαι: Τίνος ακριβώς την «ωρίμανση» νουθετούμαστε ... κατά βάθος να περιμένουμε; Την κοινωνία να αποφασίσει (ανεπηρέαστη από τον πολιτικό λόγο της Αριστεράς, που θα σφυρίζει αδιάφορα;) αν μπορεί να ζήσει με το ευρώ στην καρδιά αλλά χωρίς ευρώ στην τσέπη, ή κάποια τμήματα της ελληνικής οικονομικής ελίτ να αρχίσουν – αλά ιταλικά- να επανεξετάζουν τη «μεγάλη ιδέα» της ΟΝΕ, ώστε να νοιώσουμε «νομιμοποιημένοι»; Αν πρόκειται για το δεύτερο, κάτι μας λεει ότι ίσως χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι την επόμενη ζωή. Μπορεί τη δική μας επόμενη ζωή, μπορεί και του ευρώ. Ποιος ξέρει...
«Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος»... Αυτή κι αν είναι ρίψη της μπάλας στην κερκίδα! Έλα όμως που η μπάλα επιστρέφει ταχύτητα... Η τελευταία δημοσκόπηση (της GPO) που θυμόμαστε για το κοινό νόμισμα, τον περασμένο Νοέμβριο, εμφάνισε ένα 34% το οποίο απέρριπτε το αξίωμα «ευρώ πάση θυσία». Πέντε μήνες νωρίτερα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 18%. Στο πεντάμηνο αυτό συντελέστηκε η στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση «το ευρώ δεν είναι φετίχ» στα ...σημερινά. Στο ίδιο διάστημα, με αφορμή το σίριαλ της δόσης, πύκνωσαν οι φοβέρες για τα δεινά που θα περιμένουν αν φύγουμε από το ευρώ. Παρ’ όλα αυτά η αμφισβήτηση του ευρώ - «αδέσποτη» πολιτικά και φυσικά εξ ορισμού ανομοιογενής ιδεολογικά- έφθασε σε επίπεδα «πρώτου κόμματος», όπως θα έλεγαν και οι δημοσκόποι που συνηθίζουν ανάγουν σε κόμμα «τον κανένα», αλλά τα αποφεύγουν αυτά όταν προκύπτει εύρωστο «καμία (άλλη) θυσία» για το κοινό νόμισμα...
Τι ακριβώς περιμένουν όσες δυνάμεις της Αριστεράς αντιλαμβάνονται πως η καθαρή άρση του «ταμπού - ευρώ» είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ, ώστε να πάψει να φαντάζει αμήχανο, ταμπου- ρωμένο πίσω από γενικότητες και από λόγια περί «ξεχωριστών διαπραγματευτικών ικανοτήτων», ένα αναγκαίο, ρεαλιστικό, τολμηρό αριστερό πρόγραμμα για την επιβίωση και την οικονομική - κοινωνική ανασυγκρότηση; Να περιμένουμε να δείξουν οι δημοσκοπήσεις «50% +1»;
Υπό μία έννοια, είναι ευτύχημα που η «Χρυσή Αυγή» δεν έχει προεκτείνει (ακόμη τουλάχιστον) την «αντισυστημική» της μουτσούνα μέχρι την άρση της θέσης «το να φύγουμε από το ευρώ θα είναι μια τραγωδία» (Μιχαλολιάκος στον Κ. Παπούλια, στις 13/5/2012). Διότι είναι βέβαιο πως κάποιοι , κάπως, κάποια στιγμή θα εκφράσουν την «κουφόβραση» που στρέφεται εναντίον του δημοσιονομικού και πολιτικού «λευκού κελιού» της Ευρωζώνης (πρόσφατες είναι άλλωστε οι ιταλικές εκλογές). Κι αυτός που θα το κάνει σωστά, είναι πολύ πιθανό να κατορθώσει να καθορίσει πολλά και σημαντικά. H δε σωστή στιγμή είναι ...χθες.
Στην Ελλάδα ανέκαθεν η άρχουσα τάξη υπερασπιζόταν τα θέσφατα της εκάστοτε «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», με το πάθος ενός επαρχιώτη της δεκαετίας του ’50 ή ’60 που ήλθε στην Αθήνα και οποίος πίστευε ότι θα υποβάθμιζε την «ανέλιξή του», εάν δεν επαινούσε διαρκώς την επιβλητικότητα της κακοφτιαγμένης πολυκατοικίας του. Η «επαρχιώτικη» δογματική επιθετικότητα, με την οποία οι εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ «κατακεραύνωναν» κάθε ικμάδα «ευρωσκεπτικισμού», έκανε αρκετά διστακτική την Αριστερά (δεν εννοούμε ασφαλώς τον εκ φύσεως ευρω-λιγούρικο ιστορικό άξονα Λεωνίδα - κυρ Φώτη).
Το 2005, όταν οι Γάλλοι καταψήφισαν σε δημοψήφισμα το Ευρωσύνταγμα, εδώ προβληματιζόμασταν μήπως η ικανοποίησή μας θα εκλαμβανόταν ως εξ αποστάσεως συμπόρευση με ...τον Λεπέν! Τότε βεβαίως είχαν γίνει «μαλλιά κουβάρια» οι Γάλλοι Σοσιαλιστές κι από τη ρήξη γεννήθηκε το πολιτικό μόρφωμα του Μελανσόν. Το γεγονός αυτό, μολονότι ήταν και είναι σημαντικό για τη σωστή «ακτινογράφηση» του γαλλικού «όχι», έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Όταν οι Ιρλανδοί καταψήφιζαν τις Συνθήκες της Νίκαιας και της Λισσαβόνας, εδώ ακούγαμε (πέραν φυσικά των ...δημοκρατικότατων αφορισμών), χίλιες εξηγήσεις. Έφταιγε ο καθολικισμός που τους έκανε εσωστρεφείς και μονόχνοτους, έφταιγε η διάσημη ...μουσική σκηνή τους που τους είχε μετατρέψει σε ψηλομύτες... Ένα τσούρμο αιτίες «διαγνώστηκαν» κάπου ανάμεσα στον Πάπα, τον Βαν Μόρισον και τους U2. Ελάχιστες φορές εμείς «κολλήσαμε στη μούρη» των ...ειδημόνων τα στοιχεία που πιστοποιούσαν πόσο εκτεταμένη ήταν η ζώνη της κοινωνικής ένδειας στην Ιρλανδία (ναι, την εποχή που επαινούσαν το οικονομικό «θαύμα» της οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι), ρωτώντας τους μήπως τους περνάει από το νου ότι τα δυο «όχι» σχετίζονταν λιγουλάκι και με αυτήν την παράμετρο...
Μια άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα έκανε προσφάτως στη Γερμανία η εταιρεία TNS-Emnid (δημοσιεύθηκε στο Focus). Αντικείμενό της: Πώς κατανέμονται πολιτικά όσοι Γερμανοί δηλώνουν ότι θα μπορούσαν να ψηφίσουν ένα κόμμα που θα στοχεύει στην έξοδο της χώρας από το ευρώ (όχι απαραιτήτως το νεοσυσταθέν, συντηρητικό «Εναλλακτική για τη Γερμανία»). Ε, λοιπόν, «ανοικτοί» σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δήλωσαν οι ψηφοφόροι τω Χριστιανοδημοκρατών κατά 17%, του SPD κατά 15%, των Πρασίνων κατά 27% και της Αριστεράς («Ντι Λίνκε») κατά... 57%!
Παρεμπιπτόντως, στη Γερμανία έχει γίνει θηριώδης η κοινωνική ανισότητα: Το πλέον εύπορο 10% του πληθυσμού κατέχει το 53% του πλούτου της χώρας, το φτωχότερο 50% αρκείται στο 1% του εθνικού πλούτου. Πριν από μερικά χρόνια η γερμανική κοινωνία ήταν μια από τις πιο «ισορροπημένες» στην Ευρώπη, με δείκτη εισοδηματικής ανισότητας του πλουσιότερου 20% και του φτωχότερου 20% του πληθυσμού 4:2 (στην Ελλάδα υπερέβαινε το 6 από την εποχή του Σημίτη).
Επιδέχεται φυσικά και διαφορετικές ερμηνείες η εντονότατη απέχθεια των ψηφοφόρων της γερμανικής Αριστεράς προς τον «ευρωμονόδρομο». Πχ ο Βενιζέλος θα έλεγε ότι «οι ριζοσπάστες του Βορρά δεν συμπαρίστανται στο Νότο». Ο Σαμαράς θα συμβούλευε τη Μέρκελ (αν υποθέσουμε ότι διαθέτει σχετική άδεια) να εξετάσει πόσοι επιχειρηματίες του «κόμματος του μάρκου» εξαγοράζουν ψηφοφόρους. Φανταζόμαστε ότι ο Δένδιας θα διατύπωνε την ιδέα να υποβληθούν σε εξετάσεις DNA οι ψηφοφόροι της γερμανικής Αριστεράς, με την ατάκα: «Όταν η Ευρώπη εκπέμπει SOS, ας γίνουν όλα Ιερισσός». Θα διαχώριζε όμως τη θέση του ο Κουβέλης. Άρα υπάρχει ελπίδα...
(Δημοσιεύθηκε στο «Πριν», το Σάββατο 23 Μαρτίου 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου