 |
| Της Ν. Πανταζή |
Ελευθεροτυπίας.
Σε μια χώρα που, την προηγούμενη ακριβώς μέρα, έγινε επέλαση των Γάλλων αποικιοκρατών επιχειρηματιών, 120 ο αριθμός παρακαλώ, υπό τον «ναύαρχο» Ολαντρέου, αφού μας διεμήνυσαν, όπως ακριβώς και οι Γερμανοί εισβολείς το 1940, ότι είναι φίλοι και ότι μας αγαπούν. Μας έκλεισαν το μάτι συνωμοτικά για το δίκαιο θαλάσσης και ότι αυτοί θα είναι παρόντες για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου μας και του πετρελαίου, καθώς και για τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις. Η τρικομματική συγκυβέρνηση τους ευχαρίστησε και θα νοικιάσει φρεγάτες, αεροπλανοφόρα κ.ο.κ, αντί να ζητήσει τη συνταγή από το μαγικό φίλτρο του τελευταίου ελεύθερου Γαλατικού χωριού.
Και πώς να μην αστειευτείς ή να μην χλευάσεις με το προφανές; Ότι αφού ξεπουλήσαμε στο Κατάρ, ολοκληρώσαμε τις επεγδύσεις μας (και όχι επενδύσεις) με την Γαλλία.
Σε μια χώρα που το λάθος στα Μνημόνια ονομάσθηκε πολλαπλασιαστής και απλά αποσιωπήθηκε.
Σε μια χώρα που τους τελευταίους δύο μήνες έχει καταπατηθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα είτε με τον βασανισμό των συλληφθέντων με την κατηγορία για συμμετοχή στην οργάνωση Πυρήνες της Φωτιάς είτε με τις προσαγωγές πολιτών στις Σκουριές και πόσο μάλλον με την νέα «τράπεζα» συλλογής γενετικού υλικού υπό την απειλή μηνύσεων για απείθεια που νομικά δεν υφίσταται.
Σε μια χώρα που η οικονομική εξαθλίωση έχει χτυπήσει τις πόρτες όλων πλέον.
Σε μια χώρα που οι εργαζόμενοι έχουν χάσει κάθε εργασιακό δικαίωμα και εργάζονται με την απειλή της απόλυσης αποδεχόμενοι συμβάσεις με μειώσεις μισθών ή ακόμα και να μην λαμβάνουν μισθό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σε μια χώρα που η τρικομματική συγκυβέρνηση στο όνομα της «κοινωνικής συνοχής» βίαια και αντισυνταγματικά καταστέλλει κάθε μορφή αντίδρασης, είτε με επιτάξεις-επιστρατεύσεις ή με την συνδρομή των ΜΑΤ.
Σε μια χώρα που ένα στικάκι και μία λίστα έχουν γίνει σήριαλ και όλοι αναμένουν τις νέες εξελίξεις που σαφώς και είναι σημαντικές αλλά δεν είναι πρωτευούσης σημασίας για την επιβίωσή μας όταν παράλληλα η συγκυβέρνηση περνά χαράτσια, φόρους, περικοπές και επονείδιστα μέτρα που μας οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Σε μια χώρα που ο φασισμός και ο ναζισμός χαίρουν πάσης δημοκρατικής ασυλίας και δικαιώματος, ενώ την ίδια στιγμή προπηλακίζουν, τραμπουκίζουν και βιαιοπραγούν, είτε λεκτικά είτε κυριολεκτικά, με το κράτος να σφυρίζει τάχα μου αδιάφορα.
Σε μια χώρα που η Υγεία και η Παιδεία περνούν στο στάδιο της ιδιωτικοποίησης με την πλήρη υποβάθμιση που υφίστανται λόγω περικοπών και νομοσχεδίων.
Σε μια χώρα που οι πολίτες είναι σε πλήρη σύγχυση και υπό την επήρεια μερίδας Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας που καθημερινά μας βομβαρδίζουν με στοχευμένη καθεστωτική πληροφόρηση ή με εσκεμμένη παραπληροφόρηση.
Σε μια χώρα που μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα και ότι όποιος και αν κυβερνήσει δεν θα υπάρξει καμία ουσιαστική διαφορά γιατί αυτή η σκληρή οικονομική πολιτική είναι επιβεβλημένη και δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί.
Σε μια χώρα που πλέον έχει γίνει συνείδηση στην πλειοψηφία των πολιτών ότι μας αξίζει αυτό που βιώνουμε γιατί εμείς είμαστε αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνοι.
Σε μια χώρα που οι πολίτες όσο και αν έχουν μάθει να είναι είτε βολεμένοι είτε καλομαθημένοι είτε υποτελείς είτε συμφεροντολόγοι είτε απαθείς είτε… είτε… αναζητούν εναγωνίως αυτό που θα τους δώσει πίστη και ελπίδα και παλμό και θα τους δώσει την ώθηση να διεκδικήσουν πλέον δυναμικά…
Σε μια χώρα που ζητείται ελπίς…
Σε μια χώρα που ζητείται αυτή η ελπίς που στις εκλογές του Ιούνη έκανε το 4% … 27%...
Σε μια χώρα που αναζητεί την ελπίδα του 27% … την διαφορετικότητα που τείνει να γίνει ομοιότητα… όχι σε πολιτικές αλλά σε τακτικές προσέγγισης του πολίτη…
Σε μια χώρα που ζητείται πίσω η ελπίς της ανατροπής… το σύνθημα «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, Προχωράμε χωρίς αυτούς»…
Σε μια χώρα που ζητείται αυτή η ελπίς που θα ενώσει συνειδήσεις και καρδιές και όχι πολιτικές…
Σε μια χώρα που ζητείται η ελπίς που θα έχει φτερά και όχι κορμούς…
Σε μια χώρα που ζητείται η ελπίς των ελπίδων…
Πίνακας: Allen Schmertzler
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου