Σαφείς και οραματικοί

του Δ. Λαβατσή

(Ένα σχόλιο για  τις επικλήσεις στον  ρεαλισμό της πολιτικής και το ταξίδι στο Κατάρ:  στον δρόμο χωρίς εκλογές –ή εμείς ή αυτοί.)

Είναι διάχυτη η εντύπωση, τόσο που κινδυνεύει να μετατραπεί σε βεβαιότητα, ότι η εξάντληση της πλειοψηφίας του πληθυσμού,  «των από κάτω» οφείλεται σε ένα είδος ανθρωπολογικής μετάλλαξης. Το πλήθος των εντυπώσεων και συναισθημάτων που προκαλεί ο καταιγιστικός ρυθμός της επίθεσης που υφίσταται αυτή η κοινωνική πλειοψηφία και η ...
εντεινόμενη σύγχυση του  μας βάζει νέα καθήκοντα, πολύ πέραν του ξεπερασμένου αντιμνημονιακού μετώπου. Το πολιτικό προσωπικό των κοινωνικών μας αντιπάλων νοηματοδοτεί κάθε κίνησή του είτε πρόκειται για οικονομικά μέτρα είτε για καταστολή είτε για θεσμούς( άντε να τα ξεμπλέξεις) με όλη την ισχύ των μέσων του και με εξαιρετική ετοιμότητα. Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες άλλωστε!

Θα ήταν μεγάλο λάθος από την μεριά μας να θεωρήσουμε ότι όλη αυτή η ιδεολογική- και όχι μόνο- επίθεση αποσκοπεί κυρίως στο να πείσει. Στόχος τους είναι να απελπίσουν αυτή την κοινωνική πλειοψηφία. Να την πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την προσαρμογή στην ρευστή κατάντια, την υλική και ηθική απαξία της καθημερινότητας. Χωρίς σχέδιο ζωής, χωρίς επιθυμίες, πέραν των βιολογικών, χωρίς προσωπικό όνειρο. Και επειδή, όπως  το είχε επισημάνει ο Μαρξ,  «μονάχα μέσα στην  συλλογικότητα οι άνθρωποι γίνονται πρόσωπα»  είναι απαραίτητο για την εξουσία να διαλυθεί κάθε συλλογική πρακτική γιατί εμπεριέχει δύο κινδύνους: την χειραφέτηση που δίνει η γνώση του συλλογικού τρόπου και την συμμετοχή στο αδιαμόρφωτο, υφέρπον, γέννημα των περιφρονημένων από τους κυρίαρχους συλλογικών αναγκών- και γι αυτό πιο  ισχυρό από όσο νομίζουμε- συλλογικό όνειρο. 

Πριν από λίγες μέρες διάβασα την έκπληξη και την ανάγκη στα μάτια κάποιων νέων ανθρώπων όταν τους περιέγραφα τα  βασικά: Να εργάζονται με πλήρη απασχόληση σε σταθερή εργασία, να έχουν ωράριο υλικές απολαβές που να τους εξασφαλίζουν  ένα σπίτι που δεν θα στριμώχνονται, σωστή διατροφή και ελεύθερο χρόνο να ταξιδέψουν, να ονειρευτούν. Και η ανάγκη έγινε δίλλημα όταν τους είπα ότι για όλα αυτά πρέπει να αγωνιστούν, ότι έχει  ξανασυμβεί  στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά θα γίνει αλλιώς γιατί τα «αφεντικά», που  ποτέ  δεν κάνουν καλοσύνες, τώρα ακόμη περισσότερο  δεν έχουν περιθώρια για υποχωρήσεις, γιατί υποχώρηση πλέον σημαίνει άρνηση του μονόδρομου στον οποίο βάσισαν την ύπαρξη τους τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια. Υποχώρηση τους σημαίνει δημοκρατία δηλαδή δημοκρατική αντιπαράθεση. Όπου θα έχουν σίγουρη την ήττα τους. Γιατί  η δημοκρατική αντιπαράθεση ανοίγει το δρόμο  στην κατεύθυνση της συλλογικής παραγωγής με βάση τις ανάγκες μας δηλαδή χωρίς  αυτούς. Χωρίς τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης.Και επειδή το δίλλημα ανάμεσα στην ευτελή καθημερινότητα και το επικίνδυνο,  ως  άγνωστο, πείραμα της συλλογικά χειραφετημένης ζωής  είναι σκληρό και επειδή στα σκληρά διλλήματα κερδίζει  η πιο αποφασιστική πλευρά, αυτό είναι το καθήκον μας: Να είμαστε πιο αποφασιστικοί: Όταν  οι άλλοι λένε « δεν έχει άλλο δρόμο από το κέρδος του εργοδότη   και την υποταγή σε αυτό» ,εμείς οφείλουμε να φωνάξουμε «αυτό είναι ψέμα, γίνεται κι αλλιώς». Να φωνάξουμε ότι η μόνη ωφέλιμη κοινωνικά λύση είναι αντίθετη στο κέρδος.  Οφείλουμε να το αποδείξουμε με τις συλλογικές δομές που δημιουργούνται και οφείλουμε να τις υπερασπιζόμαστε περισσότερο από την βίλλα Αμαλία  για τον μοναδικό λόγο  ότι  είναι επικίνδυνες ως πιθανό μαζικό υπόδειγμα. Και όταν ρωτάει ο προβοκάτορας- οικονομολόγος  «ποιος θα πληρώσει τους εργαζόμενους» η απάντηση είναι μία: «η εργασία τους!»

Κι όταν ρωτήσει  πως θα κάνετε επενδύσεις είναι λάθος να φοβόμαστε να μιλήσουμε για επίταξη «εγκαταστάσεων» την περίοδο που αυτοί επιτάσσουν την εργασία. Και αν  το «όραμα» είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ, η σαφήνεια  των προτεραιοτήτων που βάζουμε μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική εφόσον την κάνουμε εργαλείο και στόχο από τον οποίο δεν υποχωρούμε: Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε κάθε νοικοκυριό ανάλογα με τον αριθμό των μελών του είναι εντελώς απαραίτητο για να φρενάρουμε την συντελούμενη  ανθρωπιστική κρίση, το   περιουσιολόγιο   ως μηχανισμός για την  άμεση και σκληρή φορολόγηση  των από πάνω με όρους πολέμου  ώστε εκτός των άλλων  να χρηματοδοτηθεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που επιδιώκουμε και η σωτηρία και ανάταξη των δημόσιων υπηρεσιών υγείας μπορούν να είναι τρείς στόχοι που, εφόσον τους παλέψουμε δογματικά προσηλωμένοι, γειώνουν το ριζοσπαστικό όραμα που πασχίζει να γεννηθεί. Μετατοπίζουν την κοινωνική συζήτηση και την πολιτική αντιπαράθεση για το άμεσο και απαραίτητο και ανατρέπουν την ιεράρχηση από τις ιδιωτικοποιήσεις και την κινεζοποίηση της κοινωνίας στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και την ανάδειξη τους ως σκοπού που πρέπει να υπηρετεί άμεσα η κεντρική πολιτική. Έτσι  είναι δυνατόν να εμπνεύσει και  να στρατεύσει σε αυτήν την κατεύθυνση τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Γειωμένη  λοιπόν μπορεί να είναι  και όχι ρεαλιστική η αριστερή πολιτική. Αυτή μόνο είναι δυνατό να αποδομήσει  τον πολιτικό αντίπαλο, αυτή μπορεί να αλλάξει την υφή και την δυναμική ενδεχομένων συμμαχιών κοινωνικών ,πολιτικών ακόμη και εκλογικών. Η διαρκής, σαφής κίνηση σε αυτήν την κατεύθυνση , η υλικοποίηση  και ιδεολογικοποίηση του πολιτικού μας προγράμματος. Αλλιώς θα ζήσουμε  το θρίαμβο του μαέστρου-αφέντη  μετά την αποτυχία της εξέγερσης στην «Πρόβα Ορχήστρας». Και ο μαέστρος θα έχει την στριγκιά  φωνή του φασισμού. Μέσος όρος δεν υπάρχει: Η σημαία  « Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ» μεταφέρεται ολοκληρωτικά στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου.