ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΣΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ:ΑΛΛΗ ΜΙΑ "ΕΠΙΤΥΧΙΑ" ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

της
Τουτουντζίδου Μαριάνθης

Δυο τρία χρόνια πριν, ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι σε μια χώρα όπου η πλειοψηφία των παιδιών απολάμβανε τη θαλπωρή ενός σπιτιού,το αγαθό της υγείας,της παιδείας, θα έφτανε η στιγμή εν καιρώ ειρήνης να λιποθυμούν από την πείνα, να κρυώνουν, να αλλάζουν ριζικά συνθήκες διαβίωσης;
Έρχεται και η ανακοίνωση από τον...
υπουργό Παιδείας ότι από τα τέλη Φεβρουαρίου θα διατίθεται καθημερινά σε 250.000 μαθητές δημοτικών σχολείων μικρό γεύμα που θα περιλαμβάνει τοστ, φρούτο και γάλα. Πανηγύριζαν κάποιοι βουλευτές στα κανάλια με το ποσό των 60 εκατ.ευρώ που εξασφαλίστηκε από κοινοτικούς πόρους και θα διατεθεί για την καταπολέμηση του υποσιτισμού στα σχολεία. Παρόμοια πανηγυρίζουν κι άλλοι που, αφού συναίνεσαν με τις μνημονιακές πολιτικές, τις στήριξαν και συνεχίζουν να τις στηρίζουν και να τις εφαρμόζουν, κάνουν παράλληλα και "κοινωνική πολιτική"κι αυτή συνήθως με ξένα κόλυβα...

Αν δεν είχαμε πάντως υποστεί σοκ από τις βίαιες αλλαγές των τελευταίων ετών, αυτές "που έπρεπε να γίνουν χρόνια πριν και κανείς δεν τολμούσε"- αλλά τόλμησαν και πάλι οι ίδιοι που δεν τολμούσαν -και δέος από τους σωτήρες που μας οδηγούν στο "μοναδικό δρόμο σωτηρίας" υπό τις κραυγές των παπαγάλων και της κουλτούρας του Σουλειμάν, ίσως να αξιολογούσαμε πιο καθαρά τη σημερινή εικόνα της χώρας: συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, ανταλλακτικά παζάρια, κοινωνικά ιατρεία... και ό τι άλλο επινοούμε ως πολίτες υποκαθιστώντας τις βασικές υποχρεώσεις του κράτους απέναντί μας.

Σα να μηδενίσαμε το χρόνο, σα να κόψαμε κάθε δεσμό με το παρελθόν αποδεχόμαστε ως φυσιολογική την οπισθοδρόμηση, έτοιμοι να εγκαταλείψουμε συνήθειες, όνειρα, σχέδια, άλλοι προσαρμοζόμενοι ήδη σε συνθήκες κατοχικές κι άλλοι βαδίζοντας με γοργά βήματα προς τα εκεί. Και αυτό φυσικά είναι που επιθυμεί διακαώς αυτή η κυβέρνηση που σπεύδει να βαφτίσει την κρίση ευκαιρία, τον εξαναγκασμό θυσία, την κατάντια πατριωτισμό και την εθελοδουλία αξιοπιστία.

Η προσαρμογή μας βέβαια δεν αφορά μόνο τις συνθήκες διαβίωσης. Σιγά-σιγά γινόμαστε ανεκτικοί σε καταστάσεις πολύ πιο σοβαρές, όπως είναι η κατάφορη παραβίαση και ακύρωση των δημοκρατικών θεσμών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η άρση της ασυλίας και της εθνικής κυριαρχίας, η προκλητικότατη φοροδιαφυγή και διαφθορά και φυσικά η συγκάλυψη. Η ανοχή μας δε σ' αυτές τις περιπτώσεις βαπτίζεται "ωριμότητα", ενώ η αντίδρασή μας μιζέρια.

Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε, αφού στα πρώτα μνημονιακά χρόνια μας σέρβιραν το "μαζί τα φάγαμε"και μοίρασαν ξεδιάντροπα την ευθύνη που τους βαραίνει, τώρα μας επιβραβεύουν λεκτικά γιατί το πιστέψαμε και σαν "καλοί" και "ώριμοι" πολίτες θυσιαζόμαστε για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες οι κρυμμένες σε στικάκια,συρτάρια,λίστες και offshore...

Η ανοχή μας όμως δεν εντυπωσιάζει μόνο τα θρασίμια που διοικούν τον τόπο μας δεκαετίες ολόκληρες, εντυπωσιάζουν και εμάς τους ίδιους όταν κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον και αναρωτιόμαστε πώς δεν ξεσηκωθήκαμε ακόμη και τους ανεχόμαστε και αυτούς και όλο το σαθρό τους μηχανισμό. Και αναζητούμε άλλοθι στα δικά τους επιχειρήματα, ότι είναι οι μοναδικοί που έχουν λύση ...και ας είναι η καταστροφή μας και πως οι άλλοι δεν έχουν τάχα σχέδιο ή εκφράζουμε μια ανεδαφική και ράθυμη αισιοδοξία ότι "τα πράγματα θα πάνε καλύτερα..."
Γι' αυτό ίσως η μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης θα ήταν η συμβολή να συνειδητοποιήσουμε όλο και πιο πολλοί,όλο και πιο σύντομα τι ζωή σχεδίασαν για μας και τις επόμενες γενιές,με παράνομες συμβάσεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου-όλες κατ' επείγουσες,όλες αναγκαίες. Να συνειδητοποιήσουμε αν μας αξίζει αυτή η ζωή και ποιος είναι όλος αυτός ο συφερτός που το αξιολογεί και το ορίζει. Ποιοι ευθύνονται για την κατάντια της χώρας σε αποικία και των κατοίκων της σε δουλοπάροικους και πώς θα επέλθει επιτέλους η κάθαρση, ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου, που χρόνια τώρα χλευάζεται με το απύθμενο θράσος που ενθαρρύνεται με νόμους περί ασυλίας και στημένες επιτροπές.

Η αφύπνιση που μπορεί πολύ πιο γρήγορα να επέλθει απ' όσο τη σχεδιάζουν οι δυο τρόικες, πριν προλάβουν να χτυπήσουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της χώρας, θα οδηγήσει στην καθολική αντίσταση και θα φέρει την ανατροπή. Γιατί άμεση ανάγκη προς το παρόν είναι η ανατροπή ώστε να σταματήσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα, ο δρόμος προς την καταστροφή.
Και τότε θα καταρρεύσει μαζί και ο μύθος του μονόδρομου,των μοναδικών "λύσεων" και αναντικατάστατων "σωτήρων" ...