άρθρο - ΤΟ ΚΚΕ ΑΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

του
Κώστα Παπουλή

Το ΚΚΕ έδωσε στην δημοσιότητα τις θέσεις του για το 19ο συνέδριο του. Σίγουρα, είναι κατανοητές και απολύτως σαφείς. Κανείς, δεν μπορεί να τις χαρακτηρίσει θολές, όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίθουν από την σύγχυση των ευρωαυταπατών. Ούτε, ότι δεν είναι καθαρές στα ζητήματα των...
 πολιτικών συμμαχιών και της πολιτικής τακτικής. Δεν θα συμμαχήσει με κανέναν και ως μοναδικός στόχος τίθεται ο σοσιαλισμός. Βέβαια, υπάρχει η έλλειψη της εκτίμησης του χρόνου που θα πραγματοποιηθεί ο τελευταίος, αλλά μάλλον τίθεται λίγο μακριά, μια που όπως γράφουν οι συντάκτες (θέση 87): η Κεντρική Τράπεζα, αφού σχεδόν καταργήσει το χρήμα, θα «ελέγχει τις διεθνείς συναλλαγές,.. για όσο υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη στην γη».


Όντως, πέρα από την σαφήνεια, υπάρχουν και στατιστικά και άλλα αναλυτικά στοιχεία που καθιστούν ενδιαφέρον το κείμενο. Από εκεί και πέρα, φαίνεται ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει αποφασίσει να αποποιηθεί την κληρονομιά του ΕΑΜ, του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη. Το περιεχόμενο του κειμένου, είναι περισσότερο κοντά στην ανάλυση και στην πρακτική μιας περιθωριακής τροτσκιστικής ομάδας, από τις πολυάριθμες και ολιγομελείς που γνώρισε ο τόπος μας, και το κομμουνιστικό κίνημα, παρά έχει σχέση με αυτό που υπήρξε το ΚΚΕ, και τις παρακαταθήκες που άφησε αυτό το κόμμα στον ελληνικό λαό, τουλάχιστον από το 1940 και μετά. Χαρακτηριστικά στην θέση 76, αφού οι συντάκτες διαπιστώνουν ότι «δεν είναι δυνατόν να προβλεφτούν εκ των προτέρων οι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση», δεν αποκλείουν τέτοιες συνθήκες να διαμορφωθούν από πολεμικές αναμετρήσεις. Και τότε σε «περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το κόμμα……κλπ.»

Δεν είναι μόνο, ότι ο λαϊκός κόσμος θέλει να ακούσει τι γίνεται αύριο, πως θα βρει δουλειά σήμερα, και αφού μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να του βρει δουλειά (κατά ΚΚΕ), πώς το ΚΚΕ, εδώ και τώρα, θα συμβάλλει για να διαμορφωθούν αυτές οι συνθήκες. Είναι και ότι η επανάσταση παραπέμπεται στην περίπτωση πόλεμου και μάλιστα ακόμη και στην περίπτωση αμυντικού πολέμου. Αυτά, πραγματικά θυμίζουν Στίνα και βερμπαλιστικό τροτσκισμό, εκτός τόπου και χρόνου.

Το μεγάλο πραγματικό κενό των θέσεων, που δυστυχώς φωτογραφίζει το μεγάλο θεωρητικό κενό της ελληνικής αριστεράς, που φαίνεται να συνεισφέρει αρνητικά και στα υπόλοιπα, είναι το έλλειμμα ανάλυσης για το ευρώ και την Ε.Ε., δηλαδή για την απόλυτη ελευθερία κυκλοφορίας, κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που προωθούν τα ισχυρά κράτη της γης, η «τάση» δηλαδή της «παγκοσμιοποίησης» και η θέση της αριστεράς απέναντι της. Εντάξει, όπως λένε οι συντάκτες, η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι εφικτή στα πλαίσια του ευρώ, της Ε.Ε., η του ΝΑΤΟ. Όμως τι είναι τελικά η ευρωζώνη και η Ε.Ε.; Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ μας λέει κάτι παραπάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ (που δεν μας λέει απολύτως τίποτα) και συγκεκριμένα, ότι η Ε.Ε. και η ευρωζώνη αποτελούν μια διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και μέσα της διαμορφώνονται ανισότιμες σχέσεις. Από εκεί και πέρα όμως, τελεία και παύλα. Διαπιστώνουν ακόμη, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε.-ευρωζώνη επιδεινώνει την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Η οποία, φυσικά (;;;) χαρακτηρίζεται ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, χωρίς την παραμικρή επιχειρηματολογία γιατί συμβαίνει αυτό και περί τίνος πρόκειται. Η γιατί, το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα, είναι ιστορικά πρωτοφανές για λεγόμενη ανεπτυγμένη χώρα, ή για χώρα με ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με διεθνείς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., όπως την χαρακτηρίζουν. Εδώ, άλλωστε είναι και η μοναδική φορά που υπάρχει στο κείμενο των θέσεων, η «απαγορευμένη» πια λέξη εξάρτηση.

Τι συνεπάγεται η έξοδος από αυτήν την «αόριστη» και «γενική» ιμπεριαλιστική συμμαχία για τον ελληνικό λαό; θα είναι θετική; θα είναι αρνητική; τι είναι αυτή τελικά; τι σημαίνει για τις διαφορετικές οικονομίες που την απαρτίζουν και τις έντονα διακριτές συνέπειες για το κάθε έθνος;

Μάλιστα, γράφουν (θέση 28) ότι στόχοι, όπως η ρήξη με την Ε.Ε., μπορούν να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις. Εν ολίγοις, -υπονοούν- δεν έχει σημασία το μέσα ή έξω από το ευρώ ή και την Ε.Ε., χωρίς τον σοσιαλισμό. Τότε γιατί φώναζαν (και δικαιώθηκαν) ενάντια στην συμμετοχή της χώρας στην συνθήκη του Μάαστριχτ, και στην Ε.Ε.; Ακόμη και αν η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και στην ζώνη του ευρώ δεν είναι η κύρια πλευρά της ελληνικής κρίσης (που είναι, ότι και να λέει οποιοσδήποτε), και επιδεινώνει σημαντικά την κρίση και την κάνει τον αδύναμο κρίκο (όπως παραδέχονται), γιατί μια έξοδος με πρωτοβουλία του λαού, δεν θα βελτιώσει τις γενικές συνθήκες ζωής των εργαζόμενων τάξεων;

Ούτε το επιχείρημα ότι μερίδες του ελληνικού αστισμού (που δεν έχουν όμως εμφανιστεί πολιτικά) θέλουν την έξοδο για τα συμφέροντα τους, σημαίνει τίποτα. Σημασία έχει, τι σημαίνει η έξοδος για τα εργατικά συμφέροντα.

Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα καταστρέφονται όχι μόνο ο λαός της, αλλά και κομμάτια του παραγωγικού και όχι μόνο, κεφαλαίου κλπ. Όμως είναι τέτοιος ο φόβος του ελληνικού αστισμού και του πολιτικού κόσμου, είναι τέτοια η ταύτιση του κατεστημένου με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, που μπροστά στην προοπτική να μείνει μόνος του, πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στον λαό, σε αυτές τις συνθήκες, χωρίς τις πλάτες της Ε.Ε., είναι έτοιμος, όχι μόνο να σκοτώσει εργάτες για να μείνει στο ευρώ, αλλά και να θυσιάσει και πολλούς δικούς του. Η αντίληψη ότι με τα φτηνά μεροκάματα, και τον εκμηδενισμό του κοινωνικού κράτους, η Ελλάδα θα ανακάμψει και το κεφάλαιο θα σωθεί, με μικρές ίσως απώλειες, ή ακόμη και κέρδη, αποδεικνύεται φενάκη και για τους εμπνευστές της, όπως αρκετές από τις ψευδαισθήσεις του ελληνικού κεφαλαίου για την συμμετοχή του στην Ε.Ε. και στην ζώνη του ευρώ.

Τις ίδιες ψευδαισθήσεις όμως φαίνεται να μοιράζεται και το ΚΚΕ. Γράφουν, θέση 58: «ενισχύεται η πρόβλεψη ότι την επόμενη τριετία δεν αναμένεται επάνοδος του ΑΕΠ στα προ του 2008 επίπεδο». Άρα, κάποια στιγμή αναμένεται. Δεν έχουν λοιπόν συνειδητοποιήσει οι συντάκτες περί τίνος πρόκειται και όσο και αν γράφουν περί ανισόμετρης ανάπτυξης και ότι μια από τις αιτίες τις δημοσιονομικής χρεοκοπίας είναι το εμπορικό έλλειμμα της χώρας, λόγω της συμμετοχής της στην ευρωζώνη-Ε.Ε., αδυνατούν να συλλάβουν το ζήτημα της πακιστανοποίησης της πατρίδας μας. Η αντιλαϊκή επίθεση εκλαμβάνεται σαν προσπάθεια «των μονοπωλίων να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα τους και να διαχειριστούν την κρίση εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ενώ εντείνεται η διαδικασία συγκεντροποίησης του συσσωρευμένου κεφαλαίου σε μεγαλύτερους και λιγότερους αριθμητικά ομίλους».

Έτσι τα περί εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας, υποβάθμιση της χώρας, προτεκτοράτου κλπ χαρακτηρίζονται αποπροσανατολιστικά (θέση 28, στ,), μόνος άξιος στόχος είναι ο σοσιαλισμός.

Τα μεγάλα παραπάνω ελλείμματα και η εγκατάλειψη της κληρονομιάς του ΚΚΕ από το ΚΚΕ, συνοδεύονται από μια πολύ «εύκολη» ανάλυση περί των υλικών προϋποθέσεων του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, και της μαγικής σχεδόν λύσης του κεντρικού σχεδιασμού. Θα περίμενε κανείς, από το κόμμα πρωταγωνιστή της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον βασικό μέχρι χθες εκφραστή της αριστεράς, τους απογόνους του Μπάτση και του «Ανταίου», κόμμα από το οποίο από την μεταπολίτευση έως σήμερα πέρασαν χιλιάδες επιστήμονες, να έχει εμβαθύνει, ή τουλάχιστον να έχει εντοπίσει προβλήματα και σημεία, να έχει «μελετήσει» πιο συγκριμένα το ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και μιας νέας οικονομίας. Αντίθετα, όπως ακριβώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, περνάει το ζήτημα της «ανασυγκρότησης», απολύτως επιπόλαια, αν και για το ΚΚΕ δεν φαίνεται να τίθεται καν θέμα σταδίου ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.

Τέλος, δεν διακρίνεται στις θέσεις, να υπάρχει πουθενά στον κόσμο για το ΚΚΕ -πλην ίσως της Κούβας- κάποιο θετικά παράδειγμα, κάπου να γίνονται κάποια έστω μικρά βήματα, που να ανοίγουν το παράθυρο στο σοσιαλισμό. Ακόμη και το πείραμα συνεργασίας, της ALBA, της Μπολιβαριανής συμμαχίας, που γίνεται σε κράτη της Λ. Αμερικής, όπου συμμετέχει και η Κούβα, μαζί με την Βενεζουέλα, την Βολιβία και άλλες μικρές χώρες δεν αναφέρεται καν, αν δεν θεωρείται άλλου τύπου καπιταλισμός. Έτσι το ΚΚΕ (θέση 47), δεν εκφράζει την αλληλεγγύη του και στο κράτος ή την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, αλλά μόνο στην εργατική της τάξη και τα λαϊκά της στρώματα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και απειλές.

Άλλωστε, σε παγκόσμια κομμουνιστική πρωτιά, απορρίπτουν την «συμμετοχή των Κ.Κ., σε αστικές κυβερνήσεις στο έδαφος της καπιταλιστικής κοινωνίας». Ξεχνούν ότι ακόμη και οι αναρχικοί, οι ορκισμένοι εχθροί κάθε κυβέρνησης, συμμετείχαν στην αντιφασιστική-αστική κυβέρνηση της Ισπανίας τα ταραγμένα και όμορφα χρόνια του Ισπανικού εμφυλίου. Έτσι, στον ριζοσπάστη διαβάζουμε (όχι στις θέσεις), ότι οι εθνικοποιήσεις στην Βολιβία, γίνονται, για να ανθίσει ο καπιταλισμός των Άνδεων. Άρα, τι εθνικοποιήσεις, τι ιδιωτικοποιήσεις;…… όπως τι ευρώ τι δραχμή;

Με αυτά και άλλα πολλά, φαίνεται ότι το ΚΚΕ αποχαιρετά, όχι μόνο εμάς που δεν δέχεται καμία συμμαχία μαζί μας, αλλά και τον ίδιο τον λαό και την εργατική τάξη, και τον ίδιο του τον εαυτό, πιθανόν και το κοινοβούλιο. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα που θα μπορούσε και μπορεί (στο βαθμό που είναι εφικτό αυτές οι θέσεις να μεταστραφούν συνολικά μέχρι το συνέδριο), να ανατρέψει καταστάσεις και συσχετισμούς και να πρωταγωνιστήσει σε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή στην πατρίδα μας, διαμορφώνοντας συγχρόνως ένα εναλλακτικό παράδειγμα για όλη την Μεσόγειο, οδηγείται σε κατάσταση δογματικής τροτσκιστικής οργάνωσης.

Από την άλλη η ευρωπαϊκή αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει προγραμματικά και πολιτικά, πολύ πιο θαμπός και λιγότερο ριζοσπαστικός από ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ του 80, σε συνθήκες που απαιτούν πολύ μεγαλύτερες συγκρούσεις και ρήξεις από ότι το 1981. Ο λαός, μην έχοντας μια αντισυστημική αριστερά να στηριχθεί, έχει υποχωρήσει, ενώ όλο και περισσότερα πληβειακά και νεόπτωχα στρώματα, λοξοκοιτούν ή φλερτάρουν με την Χρυσή Αυγή.

Αν και ένα από τα πράγματα που έχει δίκιο το ΚΚΕ, είναι για τα άλλοθι που δίνει η λεγόμενη αριστερή αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ και η κριτική που της ασκεί, οι θέσεις του, όπως και η γενικότερη κατάσταση όχι μόνο στην αριστερά, αλλά και στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, επιβεβαιώνει την ανάγκη δημιουργίας μιας Νέας Αριστεράς που να μπορεί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και να συζητήσει με ειλικρίνεια με τον λαϊκό παράγοντα, ώστε να του δώσει την απαραίτητη ώθηση. Αν αυτό δεν γίνει εφικτό, αν δεν συναντηθούν δυνάμεις και άνθρωποι που κρύβονται ή βρίσκονται πίσω από τα σύννεφα, αν δεν εμφανιστούν και άλλοι, τίποτα δεν πρόκειται να φωτίσει την ατελείωτη και σκοτεινή νύχτα που ζει ο ελληνικός λαός. Η αυγή είναι κοντά, είναι και μακριά, μπορεί όμως, και ποτέ να μην ξημερώσει.