Απόψε δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα φωτεινό σχηματισμό, καμία φωτιζόμενη φυσιογνωμία αστεριών δεν...
ξεχωρίζει στον ορίζοντα. Προσμένεις, η ανυπομονησία σου χτυπά κόκκινο αλλά δε καταφέρνεις να ξεχωρίσεις τίποτα που να ενεργοποιεί τα συναισθήματά σου, να αφυπνίζεις τις αισθήσεις σου.
Παράξενο, δεν έχει ούτε σύννεφα απόψε, μήτε ίχνος κανενός σημαδιού του καιρού που να σε εμποδίζει να δεις αυτό που αναζητάς. Μια άλλου είδους καταιγίδα έχει σκιάσει τόσο πολύ την όραση σου στον άλλοτε κατάφωτο νυχτερινό ουράνιο κόσμο.
Ίσως να είναι που τα σημάδια της τριτοκοσμικής κατάληξης της κοινωνίας μας είναι τόσο ορατά. Οι καμινάδες από τζάκια και σόμπες είναι πιο πολλές από ποτέ και οι ουρές από τους καπνούς που βγαίνουν, ακόμα πιο πολλές και από τις ουρές χαρταετών στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας.
Σκέψεις που επιβεβαιώθηκαν το αμέσως επόμενο πρωινό, όταν και διάβασες τις ανησυχίες του κρατικού μηχανισμού, μέσα από την συμβουλευτική ανακοίνωση που εξέδωσε. Λιτή, άμεση και τόσο μα τόσο αληθινή, ίσως αν αναφερόταν σε ένα άλλο κόσμο, σε μια άλλη κοινωνία.
Ο βαθμός υποκρισίας αυτής της ανακοίνωσης ήταν τόσο μεγάλος που τρόμαζε, θαρρείς και τη συνέταξε ένα συμβούλιο ευγενών γαλαζοαίματων και όχι συμπολίτες μας που μοιράζονται τις ίδια ανησυχίες με εμάς και αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα με όλους εμάς.
Προσπαθείς να βρεις κάπου μια ανακοίνωση, από τον ίδιο κρατικό φορέα που είναι υπεύθυνος για τη διασφάλιση της ακεραιότητας του περιβάλλοντος που ανήκει σε όλους μας, για τον κακό χαμό που συντελείται στα βουνά της Χαλκιδικής. Εκεί που ένα αρχαίο δάσος, ένα βουνό και μια θάλασσα, θυσιάζονται για τα κέρδη ενός εργολάβου και μερικών επιτελών του. Πουθενά δε βρίσκεις κάτι, παρά μόνο δήθεν ευαισθησίες και κάποια πολύ συγκεκριμένα κηρύγματα για το καλό του πλανήτη αυτού και το μέλλον που πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά μας.
Λες και τα παιδιά μας δεν είναι εδώ, δε βιώνουν αυτό που έχει στοιχειώσει όλους εμάς, το σύγχρονο αδηφάγο τέρας της επικράτησης των λίγων εχόντων ενάντια στους πολλούς μη έχοντες. Ένα αύριο που μοιάζει να είναι ακόμα πιο σκοτεινό και από τις πιο μαύρες ιστορίες αληθινού τρόμου.
Είναι πιο εύκολο να καταδικάζεις ένα γονιό που καίει στη σόμπα σκουπίδια, απλά για να ζεστάνει το φτωχικό του, να μην πεθάνουν από το κρύο τα παιδιά του. Η υποκρισία του να δείχνω με το δάχτυλο κάποιον παράνομο, απένταρο, που απλά παρανομεί για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του αλλά να σιωπώ όταν βλέπω κάποιους να καταστρέφουν την ίδια τη γη και με το κυάνιο να συνθλίβουν την χλωρίδα και την πανίδα ενός τόπου, μιας πατρίδας πολλών γενεών ανθρώπων και ζώων.
Θαρρείς και ζούμε σε μια άλλη κοινωνία ανθρώπων, με άλλες αξίες και προτεραιότητας. Για κάποιους προέχει το τραπέζι των γιορτών να είναι γεμάτο με υπερβολικά πολλά εδέσματα, που το σύνολο τους θα πεταχτεί στα σκουπίδια παρά σε ανθρώπινα στομάχια. Ο ακαταλόγιστος καταναλωτισμός και η λατρεία της κοινωνίας μας προς το κάθε τι υλιστικό, μας έχει οδηγήσει σε αυτή τη γωνιά.
Εγκαταλελειμμένα κτίρια που μεταμορφώθηκαν σε στέκια πολιτισμού, σε πυρήνες μόρφωσης και σε ξενώνες ανθρώπινων ψυχών, να διώκονται ως στέκια ανομίας και παραβατικής συμπεριφοράς. Άψυχα κτίρια που μεταμορφώθηκαν σε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι τυχαίο που κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι που εκπέμπει ανεξαρτησία και ελευθερία από κάθε μορφής επιβολής κοινωνικού προφίλ, να διώκεται λυσσαλέα από το σύστημα.
Είδαμε ξενώνες αστέγων να σφραγίζονται από τις δημοτικές αρχές, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γιατί ήταν παράνομοι. Για κάποιους είναι πιο σωστό να βλέπουν τα άχρηστα κτίρια για αυτούς, σφραγισμένα, σκοτεινά και ερημωμένα, παρά να σφύζουν ζωή και κάποιοι συνάνθρωποί μας να βρίσκουν μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν τη ζωή τους.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην κοινωνία μας, όπως προβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Στην προσπάθειά τους να φιμώσουν κάθε ελεύθερη φωνή, στη διακοπή κάθε ελεύθερης σκέψης, έχουν αλλάξει όλο το σύστημα αξιών που έχουμε διδαχθεί από την ιστορία μας, από τους ίδιους τους γονείς μας.
Η περιβόητη Δημοκρατία τους, να πνίγεται κάθε διαφορετική φωνή, να εξαφανίζεται κάθε άλλη άποψη, να πιέζεται ασφυκτικά κάθε μειοψηφική αντίδραση, γιατί το θέλουν οι πολλοί, η μάλλον αυτοί που έχουν τα πολλά και έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε όλα τα ΜΜΕ.
Αρχίζει να σκοτεινιάζει και πάλι, απόψε το βράδυ δε χρειάζομαι τα άστρα για να αποκτήσω ελπίδα στη ζωή μου. Έχω βρει το καταφύγιό μου, το ορμητήριό μου για να πολεμήσω για τα όνειρα μου και τις φιλοδοξίες μου. Κανένας δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό, αποφάσισα να ζήσω όπως θέλω, ένας ελεύθερος άνθρωπος με πάρα πολλές ανησυχίες και προβληματισμούς, αποφασισμένος να βρω την αλήθεια.
Ο ουρανός αυτό το βράδυ, δείχνει ακόμα πιο όμορφος από ποτέ, ακόμα και με το νέφος από τις καμινάδες που καταστρέφουν το δικό τους περιβάλλον, όχι το δικό μας. Αυτό το βράδυ ξεκινά ένα άλλο όνειρο, όχι πια εφιάλτες από όλα όσα ήθελα να κάνω και να πω αλλά έκρυβα και έσπρωχνα στον πάτο. Απόψε καμία αμφιβολία, καμία φοβία δε θα με σταματήσει από το να στηρίξω όλα όσα μου δίνουν ελπίδα.
Στήριξη και αλληλεγγύη σε όποιον το χρειάζεται, τη στιγμή που σταμάτησε ο ένας να ζει για τον άλλον, καταδικάσαμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας σε αυτά τα χάλια. Ένα απέραντο νεκροταφείο αξιών και πεθαμένων ονείρων.
Ας βγάλει ο καθένας μας ότι εικόνα επιθυμεί από το μέλλον.
Εδώ είναι ο πολιτισμός, εδώ είναι η ιστορία, εδώ και η ουτοπία. Άνομα αστέρια για πάντα…
ξεχωρίζει στον ορίζοντα. Προσμένεις, η ανυπομονησία σου χτυπά κόκκινο αλλά δε καταφέρνεις να ξεχωρίσεις τίποτα που να ενεργοποιεί τα συναισθήματά σου, να αφυπνίζεις τις αισθήσεις σου.
Παράξενο, δεν έχει ούτε σύννεφα απόψε, μήτε ίχνος κανενός σημαδιού του καιρού που να σε εμποδίζει να δεις αυτό που αναζητάς. Μια άλλου είδους καταιγίδα έχει σκιάσει τόσο πολύ την όραση σου στον άλλοτε κατάφωτο νυχτερινό ουράνιο κόσμο.
Ίσως να είναι που τα σημάδια της τριτοκοσμικής κατάληξης της κοινωνίας μας είναι τόσο ορατά. Οι καμινάδες από τζάκια και σόμπες είναι πιο πολλές από ποτέ και οι ουρές από τους καπνούς που βγαίνουν, ακόμα πιο πολλές και από τις ουρές χαρταετών στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας.
Σκέψεις που επιβεβαιώθηκαν το αμέσως επόμενο πρωινό, όταν και διάβασες τις ανησυχίες του κρατικού μηχανισμού, μέσα από την συμβουλευτική ανακοίνωση που εξέδωσε. Λιτή, άμεση και τόσο μα τόσο αληθινή, ίσως αν αναφερόταν σε ένα άλλο κόσμο, σε μια άλλη κοινωνία.
Ο βαθμός υποκρισίας αυτής της ανακοίνωσης ήταν τόσο μεγάλος που τρόμαζε, θαρρείς και τη συνέταξε ένα συμβούλιο ευγενών γαλαζοαίματων και όχι συμπολίτες μας που μοιράζονται τις ίδια ανησυχίες με εμάς και αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα με όλους εμάς.
Προσπαθείς να βρεις κάπου μια ανακοίνωση, από τον ίδιο κρατικό φορέα που είναι υπεύθυνος για τη διασφάλιση της ακεραιότητας του περιβάλλοντος που ανήκει σε όλους μας, για τον κακό χαμό που συντελείται στα βουνά της Χαλκιδικής. Εκεί που ένα αρχαίο δάσος, ένα βουνό και μια θάλασσα, θυσιάζονται για τα κέρδη ενός εργολάβου και μερικών επιτελών του. Πουθενά δε βρίσκεις κάτι, παρά μόνο δήθεν ευαισθησίες και κάποια πολύ συγκεκριμένα κηρύγματα για το καλό του πλανήτη αυτού και το μέλλον που πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά μας.
Λες και τα παιδιά μας δεν είναι εδώ, δε βιώνουν αυτό που έχει στοιχειώσει όλους εμάς, το σύγχρονο αδηφάγο τέρας της επικράτησης των λίγων εχόντων ενάντια στους πολλούς μη έχοντες. Ένα αύριο που μοιάζει να είναι ακόμα πιο σκοτεινό και από τις πιο μαύρες ιστορίες αληθινού τρόμου.
Είναι πιο εύκολο να καταδικάζεις ένα γονιό που καίει στη σόμπα σκουπίδια, απλά για να ζεστάνει το φτωχικό του, να μην πεθάνουν από το κρύο τα παιδιά του. Η υποκρισία του να δείχνω με το δάχτυλο κάποιον παράνομο, απένταρο, που απλά παρανομεί για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του αλλά να σιωπώ όταν βλέπω κάποιους να καταστρέφουν την ίδια τη γη και με το κυάνιο να συνθλίβουν την χλωρίδα και την πανίδα ενός τόπου, μιας πατρίδας πολλών γενεών ανθρώπων και ζώων.
Θαρρείς και ζούμε σε μια άλλη κοινωνία ανθρώπων, με άλλες αξίες και προτεραιότητας. Για κάποιους προέχει το τραπέζι των γιορτών να είναι γεμάτο με υπερβολικά πολλά εδέσματα, που το σύνολο τους θα πεταχτεί στα σκουπίδια παρά σε ανθρώπινα στομάχια. Ο ακαταλόγιστος καταναλωτισμός και η λατρεία της κοινωνίας μας προς το κάθε τι υλιστικό, μας έχει οδηγήσει σε αυτή τη γωνιά.
Εγκαταλελειμμένα κτίρια που μεταμορφώθηκαν σε στέκια πολιτισμού, σε πυρήνες μόρφωσης και σε ξενώνες ανθρώπινων ψυχών, να διώκονται ως στέκια ανομίας και παραβατικής συμπεριφοράς. Άψυχα κτίρια που μεταμορφώθηκαν σε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι τυχαίο που κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι που εκπέμπει ανεξαρτησία και ελευθερία από κάθε μορφής επιβολής κοινωνικού προφίλ, να διώκεται λυσσαλέα από το σύστημα.
Είδαμε ξενώνες αστέγων να σφραγίζονται από τις δημοτικές αρχές, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γιατί ήταν παράνομοι. Για κάποιους είναι πιο σωστό να βλέπουν τα άχρηστα κτίρια για αυτούς, σφραγισμένα, σκοτεινά και ερημωμένα, παρά να σφύζουν ζωή και κάποιοι συνάνθρωποί μας να βρίσκουν μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν τη ζωή τους.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην κοινωνία μας, όπως προβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Στην προσπάθειά τους να φιμώσουν κάθε ελεύθερη φωνή, στη διακοπή κάθε ελεύθερης σκέψης, έχουν αλλάξει όλο το σύστημα αξιών που έχουμε διδαχθεί από την ιστορία μας, από τους ίδιους τους γονείς μας.
Η περιβόητη Δημοκρατία τους, να πνίγεται κάθε διαφορετική φωνή, να εξαφανίζεται κάθε άλλη άποψη, να πιέζεται ασφυκτικά κάθε μειοψηφική αντίδραση, γιατί το θέλουν οι πολλοί, η μάλλον αυτοί που έχουν τα πολλά και έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε όλα τα ΜΜΕ.
Αρχίζει να σκοτεινιάζει και πάλι, απόψε το βράδυ δε χρειάζομαι τα άστρα για να αποκτήσω ελπίδα στη ζωή μου. Έχω βρει το καταφύγιό μου, το ορμητήριό μου για να πολεμήσω για τα όνειρα μου και τις φιλοδοξίες μου. Κανένας δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό, αποφάσισα να ζήσω όπως θέλω, ένας ελεύθερος άνθρωπος με πάρα πολλές ανησυχίες και προβληματισμούς, αποφασισμένος να βρω την αλήθεια.
Ο ουρανός αυτό το βράδυ, δείχνει ακόμα πιο όμορφος από ποτέ, ακόμα και με το νέφος από τις καμινάδες που καταστρέφουν το δικό τους περιβάλλον, όχι το δικό μας. Αυτό το βράδυ ξεκινά ένα άλλο όνειρο, όχι πια εφιάλτες από όλα όσα ήθελα να κάνω και να πω αλλά έκρυβα και έσπρωχνα στον πάτο. Απόψε καμία αμφιβολία, καμία φοβία δε θα με σταματήσει από το να στηρίξω όλα όσα μου δίνουν ελπίδα.
Στήριξη και αλληλεγγύη σε όποιον το χρειάζεται, τη στιγμή που σταμάτησε ο ένας να ζει για τον άλλον, καταδικάσαμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας σε αυτά τα χάλια. Ένα απέραντο νεκροταφείο αξιών και πεθαμένων ονείρων.
Ας βγάλει ο καθένας μας ότι εικόνα επιθυμεί από το μέλλον.
Εδώ είναι ο πολιτισμός, εδώ είναι η ιστορία, εδώ και η ουτοπία. Άνομα αστέρια για πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου