Διάλογος στην Αριστερά: Για το Σχέδιο Διακήρυξης ΣΥΡΙΖΑ

Δόθηκε στη δημοσιότητα και ταχυδρομήθηκε στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ το σχέδιο Διακήρυξης που θα αποτελέσει τη βάση της συζήτησης προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψή του και τη συγκρότησή του σε ενιαίο κόμμα.
Το κείμενο της Διακήρυξης σε σχέση με το Πρόγραμμα που είχε κατατεθεί στη συνέντευξη Τύπου στην Αθηναΐδα πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου είναι πράγματι πιο ....
αριστερόστροφο σε πολλά σημεία του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι προσπαθεί να αξιοποιήσει εκφράσεις της επαναστατικής αριστεράς όπως ότι «εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα», ενώ επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημεία του κειμένου ότι «στρατηγικός στόχος είναι ο σοσιαλισμός».
Αυτό που όμως χαρακτηρίζει ολόκληρο το μακροσκελές κείμενο είναι οι γενικόλογες τοποθετήσεις και οι υπεκφυγές στα πιο κρίσιμα ζητήματα. Ακόμα και οι τρεις διαφοροποιήσεις που θέλησαν να θέσουν υπό συζήτηση το Αριστερό Ρεύμα και η Αριστερή Ανασύνθεση (τάσεις του Συνασπισμού) δεν στάλθηκαν στα μέλη με το Σχέδιο Διακήρυξης και δεν δημοσιεύτηκαν στην Αυγή στις 14/11 όταν και πρωτοεμφανίστηκε το κείμενο.
Στο τέταρτο σημείο του κειμένου με τίτλο «Οι αρχές της στρατηγικής μας» υπάρχει μια λεπτομερής περιγραφή για την Ευρώπη για την οποία παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλά επίθετα και αναφορές στα κινήματα, στις γυναίκες, στην οικολογία.
Όμως, απουσιάζει εντυπωσιακά έστω και η αναφορά στο ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς μπορείς να φτάσεις έστω και να πλησιάσεις τις αναφορές που κάνει το κείμενο αν δεν βάλεις καθαρά τη σύγκρουση με το μηχανισμό της ΕΕ που ολοένα και περισσότερο πιέζει για αντιδραστικές αλλαγές υπέρ του κεφαλαίου, και αποτελεί βασικό κομμάτι της τρόικας; Αντί για καθαρή κατεύθυνση για ρήξη, υπάρχει η γενικόλογη θέση ότι «η δική μας Ευρώπη βρίσκεται στον αντίποδα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού, των αυτοκρατορικών βλέψεων κάποιων κρατών της και του εντεινόμενου αυταρχισμού».
Πιο κάτω, στο σημείο 13 των Προγραμματικών Στόχων γίνεται καθαρή αναφορά ότι το ζήτημα σε σχέση με το ευρώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πρόβλημα «της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ και της νεοφιλελεύθερης λογικής που διέπει το κοινό νόμισμα». Άρα αυτό που χρειάζεται είναι «να επαναθεμελιωθούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί» μέσα από τη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Κόμμα της αριστεράς, στο ευρωκοινοβούλιο, τη συμμετοχή στα κινήματα. Αυτό το σημείο είναι ένα από τα τρία τα οποία το Αριστερό Ρεύμα και η Αριστερή Ανασύνθεση ήθελαν να αντικατασταθούν.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτά τα δύο σημεία στα οποία κυριαρχεί η αυταπάτη ότι μπορείς να διαπραγματευτείς με τους καπιταλιστές και να μεταρρυθμίσεις τους μηχανισμούς τους.
Στο σημείο 2 των Προγραμματικών Στόχων αναφέρεται ότι χρειάζεται «να ακυρώσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν και να τα αντικαταστήσουμε με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης και πολιτιστικής αναγέννησης». Η δημοσιονομική εξισορρόπηση, έκφραση που χρησιμοποιούν όλα τα στελέχη της συγκυβέρνησης από το Στουρνάρα μέχρι τον Κουβέλη, είναι ο συμβιβασμός με τα κριτήρια που βάζουν οι από πάνω όσον αφορά τα ελλείμματα. Αυτή η κατεύθυνση γίνεται πιο καθαρή στο αμέσως επόμενο σημείο πάνω στο ζήτημα του χρέους.
«Να καταγγείλουμε τις δανειακές συμβάσεις και να επαναδιαπραγματευθούμε το δημόσιο χρέος σε ευρωπαϊκό επίπεδο» γράφει συγκεκριμένα το Σχέδιο Διακήρυξης. Αυτό είναι το άλλο σημείο που οι δυνάμεις του Αριστερού Ρεύματος και της Αριστερής Ανασύνθεσης πρότειναν να αντικατασταθεί, αλλά δεν εισακούστηκαν. Όπως και το προηγούμενο διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμάει ούτε να μιλήσει για μονομερείς ενέργειες, για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Παραμένει καθηλωμένος στην θέση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές παρά τον ολοένα και μεγαλύτερο εκβιασμό από τη δική τους μεριά, παρά την υπογραφή του βάρβαρου Μνημονίου 3.

Υποχωρήσεις

Υποχωρήσεις υπάρχουν και σε άλλα ζητήματα. Παρόλο που στο Σχέδιο υπάρχει τοποθέτηση υπέρ της συγκρότησης αντιφασιστικού κινήματος, έστω και με γενικό τρόπο, όσον αφορά τους μετανάστες οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και στρογγυλεύουν. Δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά «μεταναστευτικό ζήτημα» που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Έτσι, το βασικό πρόταγμα είναι «η κατάργηση της συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ» που εγκλωβίζει στη χώρα μας πρόσφυγες ή μετανάστες που δεν επιθυμούν να παραμείνουν εδώ». Η θέση για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και πολύ περισσότερο για ανοιχτά σύνορα για όλους τους εργάτες έχει εξοβελιστεί.
Συνολικά το κείμενο του Σχεδίου Διακήρυξης θέτει ένα βασικό στόχο και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα υποτάσσονται σε αυτόν: τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Από αυτή τη γενική γραμμή δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν ούτε οι δυνάμεις που τοποθετούν τον εαυτό τους στην πιο αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Εποχή (11/11). «Σήμερα το μεγάλο διακύβευμα δεν είναι αν θα πάμε “εδώ και τώρα” στο σοσιαλισμό ή όχι. Το κεντρικό ζήτημα για τον τόπο είναι να επιβιώσει, να ακυρώσει τα μνημόνια, να βγούμε από την κρίση με προοδευτικούς, και όχι με νεοφιλελεύθερους και συντηρητικούς όρους, που άλλωστε δεν μας βγάζουν από την κρίση» απαντάει σε μια από τις ερωτήσεις.
Όταν διαχωρίζεις τη μάχη ενάντια στα Μνημόνια από το πέρασμα στο σοσιαλισμό, τότε είσαι ευάλωτος σε όλες τις πιέσεις από τα δεξιά σου -από τους Σταθάκηδες και τους υπόλοιπους Κουβέληδες που έχουν μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ- και με αυτό τον τρόπο δέχεσαι και τις εκπτώσεις που περιγράψαμε παραπάνω.
Η επαναστατική αριστερά, το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν απαντήσει καθαρά στα πραγματικά διλήμματα που αποφεύγουν να κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ: ενότητα στη δράση και στο εργατικό κίνημα με κλιμάκωση των αγώνων, πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι για τη διαχείριση του καπιταλισμού.

εργατική αλληλεγγύη