παρεμβαση- ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΜΑΧΗΤΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

της
Σ. Παπαδόγιαννη*

Για να μπορέσει η Αριστερά, στις σημερινές συνθήκες, να προωθήσει τους μεγάλους στόχους της εποχής, την ακύρωση των μνημονίων, την ανατροπή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών και να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, για να ανοίξει μαζί με το λαό νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες, πρέπει να διαθέτει εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα διεξόδου από...

την κρίση και πολιτικό σχέδιο, αλλά και ένα μαχητικό και αποτελεσματικό κόμμα, πρωτοπόρο στην πολιτική παρέμβαση και δράση, ικανό να σηκώσει το βάρος της πιο σκληρής σύγκρουσης της εποχής μας και να τη φέρει νικηφόρα εις πέρας. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πορεία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα.

Η μέχρι σή­με­ρα συ­ζή­τη­ση για τον ενιαίο πο­λι­τι­κό φορέα και η όποια προ­σπά­θεια σχε­τι­κά με την ορ­γά­νω­σή του πε­ρι­στρέ­φο­νται, σχε­δόν απο­κλει­στι­κά, γύρω από το ζή­τη­μα της μα­ζι­κό­τη­τάς του. Αναμ­φί­βο­λα η ορ­γα­νω­τι­κή ανά­πτυ­ξη απο­τε­λεί όρο, όχι όμως επαρ­κή για να κα­τα­στή­σει ένα κόμμα απο­τε­λε­σμα­τι­κό στη δράση και δη­μο­κρα­τι­κό στη λει­τουρ­γία.

Η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα μας δώσει την ευ­και­ρία, μαζί με τη Δια­κή­ρυ­ξη, να συ­ζη­τή­σου­με ανα­λυ­τι­κά και να ανα­ζη­τή­σου­με τις κα­ταλ­λη­λό­τε­ρες, στις ση­με­ρι­νές πρω­τό­γνω­ρες κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά συν­θή­κες, μορ­φές ορ­γά­νω­σης του πο­λι­τι­κού φορέα.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση όμως, η ανα­ζή­τη­ση αυτή πρέ­πει να κι­νεί­ται στην κα­τεύ­θυν­ση εν­δυ­νά­μω­σης και όχι υπο­βάθ­μι­σης βα­σι­κών αρχών ορ­γά­νω­σης, οι οποί­ες απο­τε­λούν συ­στα­τι­κό στοι­χείο της φυ­σιο­γνω­μί­ας ενός αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος, ενι­σχύ­ουν την πο­λι­τι­κή του απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και ταυ­τό­χρο­να ανα­δει­κνύ­ουν το συ­γκρι­τι­κό μας πλε­ο­νέ­κτη­μα και στο επί­πε­δο της κομ­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας. Γιατί η Αρι­στε­ρά μπο­ρεί να αντι­πα­ρα­θέ­σει στο συ­γκε­ντρω­τι­σμό, στον αρ­χη­γο­κε­ντρι­σμό, στον πα­ρα­γο­ντι­σμό των κb, ένα κόμμα των μελών που λει­τουρ­γεί με δη­μο­κρα­τία, συλ­λο­γι­κό­τη­τα και πλου­ρα­λι­σμό. Μπο­ρεί να αντι­τά­ξει στην πο­λι­τι­κή ιδιο­τέ­λεια και την πε­λα­τεια­κή αντί­λη­ψη, την ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά, την αγω­νι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, την αυ­τε­νέρ­γεια και την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη των μελών, που πη­γά­ζουν από τις με­γά­λες αξίες και τα απε­λευ­θε­ρω­τι­κά προ­τάγ­μα­τα της Αρι­στε­ράς.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά ενιαί­ος φο­ρέ­ας, οφεί­λει να έχει συ­γκε­κρι­μέ­νη ορ­γα­νω­τι­κή δομή, με ορ­γα­νώ­σεις βάσης που θα λει­τουρ­γούν και θα είναι δρα­στή­ριες, με πα­ρου­σία και ου­σια­στι­κή κι­νη­μα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση σε κάθε χώρο δου­λειάς και κα­τοι­κί­ας. Για έναν πο­λι­τι­κό φορέα που φι­λο­δο­ξεί να εκ­φρά­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των άλλων υπο­τε­λών τά­ξε­ων, επι­βάλ­λε­ται να δια­τη­ρεί άμεση και ζω­ντα­νή σχέση με τον κόσμο αυτό, να συμ­με­τέ­χει στα­θε­ρά με τα μέλη και τα στε­λέ­χη του στους αγώ­νες του. Να συμ­βά­λει στην ορ­γά­νω­ση της λαϊ­κής αντί­στα­σης, στην ανά­πτυ­ξη τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και στη συ­γκρό­τη­ση ενός πλα­τιού πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νου λαϊ­κού-τα­ξι­κού κι­νή­μα­τος ανα­τρο­πής.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να εκλέ­γει δη­μο­κρα­τι­κά σε όλα τα επί­πε­δα (Π.Κ. – Νο­μαρ­χια­κό – Κε­ντρι­κό Πο­λι­τι­κό) όρ­γα­να τα οποία θα έχουν την ευ­θύ­νη των πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων και θα ελέγ­χο­νται από τα μέλη. Εκτε­λε­στι­κά όρ­γα­να, ο Πρό­ε­δρος, Επι­τρο­πές «ει­δι­κών» συμ­βού­λων και επι­τε­λεία, δεν επι­τρέ­πε­ται σε ένα κόμμα της Αρι­στε­ράς να υπο­κα­θι­στούν το ρόλο των βου­λευό­με­νων συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων στη λήψη των απο­φά­σε­ων.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να κα­τα­κτή­σει μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή σχέση δη­μο­κρα­τί­ας, πλου­ρα­λι­σμού και ενιαί­ας δη­μό­σιας έκ­φρα­σης. Να λει­τουρ­γεί με τον κα­νό­να της πλειο­ψη­φί­ας, δια­σφα­λί­ζο­ντας, όμως, τα δι­καιώ­μα­τα της μειο­ψη­φί­ας.

Ο με­τα­σχη­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία κομ­μά­των και συλ­λο­γι­κο­τή­των σε ενιαίο πο­λι­τι­κό φορέα της Αρι­στε­ράς δεν ση­μαί­νει ότι τα δια­φο­ρε­τι­κά υπαρ­κτά ιδε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα εξο­βε­λί­ζο­νται ή ομο­γε­νο­ποιού­νται. Αντι­θέ­τως, η ύπαρ­ξη τά­σε­ων και ιδε­ο­λο­γι­κών ρευ­μά­των δεν πρέ­πει απλώς να είναι κα­τα­στα­τι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νη, αλλά και να εν­θαρ­ρύ­νο­νται η κα­τά­θε­ση επε­ξερ­γα­σιών, ιδεών και προ­τά­σε­ων ως συμ­βο­λή στην κοινή θε­ω­ρη­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή προ­σπά­θεια, η ελεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ιδεών και η ανοι­χτή ιδε­ο­λο­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση σε ολό­κλη­ρο το κόμμα.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να κα­τα­βά­λει επί­μο­νη και συ­στη­μα­τι­κή θε­ω­ρη­τι­κή προ­σπά­θεια και να δια­θέ­τει δομές αρι­στε­ρής θε­ω­ρη­τι­κής σκέ­ψης και ανά­λυ­σης των οι­κο­νο­μι­κών, κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών φαι­νο­μέ­νων και διερ­γα­σιών.

Η πα­ρού­σα πο­λύ­πλευ­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή κρίση κα­θι­στά κα­τε­πεί­γου­σα αυτή την ανά­γκη, για την κα­τα­νό­η­ση των αι­τιών της και για τη συ­γκρό­τη­ση εκ μέ­ρους της Αρι­στε­ράς μιας συ­νε­κτι­κής εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης εξό­δου, με προ­ο­πτι­κή το σο­σια­λι­σμό.

Σε αυτή την προ­σπά­θεια το έργο του Μαρξ και των με­τέ­πει­τα δια­νοη­τών του επα­να­στα­τι­κού και αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος μας προ­σφέ­ρει τις θε­ω­ρη­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές βά­σεις και τα θε­ω­ρη­τι­κά-με­θο­δο­λο­γι­κά ερ­γα­λεία, χρή­σι­μα όχι μόνο για την κα­τα­νό­η­ση, αλλά και για την αλ­λα­γή του κό­σμου.

 

*Η Σόφη Παπαδόγιαννη είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και την ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή: ΙΣΚΡΑ