Tοποθέτηση της πολιτικής ομάδας ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
1. Ενσωμάτωση και νομιμότητα η προσφυγή στην οργάνωση του λαού για την ανατροπή;
Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της κρίσης, τρία χρόνια μετά την είσοδο του Μνημονίου στην χώρα, η ελληνική υπόθεση του χρέους συνεχίζει να αποτελεί τον κρίσιμο κρίκο για την διαχείριση... της γενικής κρίσης της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ. Ο αδύναμος κρίκος «Ελλάδα» έχει γίνει η αχίλλειος πτέρνα της ΕΕ, και για αυτό παραμένει διεθνές πρόβλημα, ζήτημα κρίσιμο για το πώς θα αντιμετωπιστεί η παγκόσμια κρίση που έχει ξεσπάσει από το 2008 και μετά, ζήτημα που γίνεται ακόμα πιο φλέγον μέσα στις συνθήκες της πλέον θερμής γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά περιοχής της Μ.Ανατολής.
Είναι φανερό πως η διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, εξαρτάται όλο και περισσότερο από την «λύση» που θα δώσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στο ελληνικό πρόβλημα. Αν επιλεχθεί η λύση της εγκατάλειψης της Ελλάδας αφού συνυπολογιστούν από το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο γεωπολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί όροι αυτό θα σημάνει ανεξέλεγκτες εξελίξεις και καταστάσεις. Στη τέτοια περίπτωση μάλλον θα εισέλθουν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής οι εναπομείνασες δυνάμεις του αντιμνημονιακού τόξου, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ανερχόμενη Χρυσή Αυγή, για να διαχειριστούν ένα χρεοκοπημένο σύστημα και ένα απελπισμένο λαό σε γενική κατάρρευση.
Η άλλη λύση είναι η μακρά επιμήκυνση της χρεοκοπίας και της κοινωνικής ισοπέδωσης σε συνδυασμό με την σύγχρονη μορφή -εργαλείο η χρεομηχανή - ιμπεριαλιστικής ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου και του εθνικογεωγραφικού χώρου. Σε τούτη την επιλογή απαιτείται σχετική πολιτική σταθερότητα. Ο Σαμαράς μπορεί να εμφανίζεται ως ο τελευταίος πολιτικός -θα του δοθεί γενναία στήριξη και χρόνος- εμπιστοσύνης από το παλιό πολιτικό προσωπικό. Είναι όμως γνωστό πως το σύστημα δεν αυτοκτονεί, έχει και γεννάει πολλές λύσεις, είτε ενσωματώνοντας ριζοσπαστικές δυνάμεις, είτε ανακαινίζοντας παλιές, είτε οικοδομώντας νέες. Εξάλλου μπορεί να δώσει τον οβολό του σε ακροδεξιές λύσεις και σε ολοκληρωτικές καταστάσεις.
Σε αυτή την κατάσταση η στάση, το σχέδιο και η πολιτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αξιολογηθεί με κριτήριο : α. Τι σημαίνει αντιμνημονιακή γραμμή και πώς υπηρετείται συγκεκριμένα μέχρι τέλους; Ποια είναι η σχέση της με την ΕΕ; β. Πως αντιμετωπίζει και τι έμπρακτα κάνει για το ζήτημα της προετοιμασίας και οργάνωσης του λαού; γ. Τι μετωπική στρατηγική και τακτική εφαρμόζει με ποιο οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα, με ποια εθνική πολιτική αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ανάληψης εξουσίας. Με ποιους θα πάει και με ποιους θα έρθει σε ρήξη (οικονομικά –πολιτικά- κοινωνικά) γιατί αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Η αριστερή κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του, όταν μάλιστα δεν μιλάμε για στιγμιαίο λάθος (ας συνυπολογιστεί και η συνάντηση με τον γκαουλάιτερ Ραιχενμπαχ) δεν μπορεί παρά να έχει σαν στόχο να αναδείξει την στάση του κόμματος μέσα από τις επιλογές της ηγεσίας του και μέσα από την γενική επιρροή που ασκεί σε λαό και αριστερά, με στόχο να τροφοδοτήσει με πολιτικά συμπεράσματα και τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες και όχι με ψυχολογικό-ιδεολογικά επιχειρήματα, όλους όσους εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ αγωνιούν για την τύχη της χώρας, της Αριστεράς και του εργαζόμενου λαού. Αυτή η προσέγγιση μας αναγκάζει να κρίνουμε πιο συνολικά την στάση και τις θέσεις της ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ , τρεις μήνες μετά τις εκλογές που τον ανέδειξαν δεύτερη πολιτική δύναμη στον τόπο.
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα (στην ουσία της ηγεμονεύουσας ομάδας στον ΣΥΝ) στην ΔΕΘ , αποτελεί πια ένα σημαντικό σημείο αναφοράς της νέας περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ.
Υποστηρίζουμε ότι η ομιλία Τσίπρα στην ΔΕΘ , έδωσε στίγμα μιας πρόθεσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ , στο δρόμο προς την εξουσία, να περπατήσει την οδό της ενσωμάτωσης, του ρεαλισμού και της κυβερνητικής συμμόρφωσης. Αυτή η τοποθέτηση μοιάζει (ουδόλως θα το επιθυμούσαμε και καθόλου δεν χαιρόμαστε) να είναι δήλωση αστικής νομιμότητας και αποδοχής του διεθνούς πλαισίου, μοιάζει να αγχώνεται για να περάσει τις εξετάσεις του συστήματος. Από το γενικό κιόλας ύφος της τοποθέτησης , (με πολλές υιοθεσίες και τσιμπολογήματα γραμμής) με τη χρήση των γενικόλογων και ουδέτερων αναφορών και επικλήσεων απέπνεαν άρωμα Ανδρέα Παπανδρέου, συνθηματολογία περιόδου Κωνσταντόπουλου, και δυστυχώς έστελναν δεξιά σήματα προς το σύστημα.
2. Εγκατάλειψη και συμμόρφωση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ;
« Γιατί δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο κακό Μνημόνιο. Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο ακατάλληλο φάρμακο. Το Μνημόνιο ή το εφαρμόζεις ή το ακυρώνεις. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν να το ακυρώσουν για να το εφαρμόσουν. Εμείς θα το ακυρώσουμε» Αλέξης Τσίπρας, ομιλία παρουσίασης προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ, πριν τις εκλογές 17ης Ιούνη
«Στόχος μας είναι, επίσης, να διεκδικήσουμε μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, μορατόριουμ στην πληρωμή των τόκων του εξωτερικού χρέους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα καθώς και τη διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο και την αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης..» Αλέξης Τσίπρας, ομιλία στη ΔΕΘ, Σεπτέμβριος 2012
Στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας, διακριτικά και επιλεγμένα, αποδόμησε και εγκατέλειψε προεκλογικές δεσμεύσεις και συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα του χρέους. Η αθέτηση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, έγιναν διαγραφή σημαντικού μέρους και αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης. Αναγνωρίστηκαν επίσημα όλοι οι τόκοι ως υποχρέωση της χώρας να τους καταβάλλει έστω και με μορατόριουμ, και φυσικά αναγνωρίζοντας υπόλοιπο του εξωτερικού χρέους, και εμμέσως και σαφώς. Και όταν η συντριπτική μερίδα του ελληνικού χρέους είναι εκ φύσεως λόγω ευρώ- εξωτερικό χρέος, τότε αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς ριζοσπαστικό και αντι-μνημονιακό θα πάει να επαναδιαπραγματευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εάν ήταν στην διακυβέρνηση της χώρας. Από αυτές τις γραμμές στην ομιλία του Τσίπρα γίνεται κατανοητό ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αυτό της 17ης Ιουνίου αποτελεί περιοριστικό πλαίσιο για την σχεδιασμένη αναμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε πρόταση εξουσίας εντός Ευρωζώνης και με σχέδιο νέας συμφωνίας με την Τρόικα, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα το λέει μνημόνιο (Με βάση τα ίδια τα λεγόμενα του Αλ. Τσίπρα στην ΔΕΘ, «Να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα, απαλλάσσοντας το λαό και τον τόπο από το Μνημόνιο της καταστροφής. Αντικαθιστώντας το μ’ ένα Εθνικό Σχέδιο για την Αναπτυξιακή και Παραγωγική Ανασυγκρότηση της πατρίδας μας») αλλά στην πραγματικότητα θα είναι το τρίτο στην σειρά. Όμως δεν σταμάτησε εκεί η προσέγγιση Τσίπρα για μια ουσιαστικά νέα σε επίπεδο εξάρτησης συμφωνία με το διεθνές χρηματοπιστωτικό ιμπεριαλισμό.
Ανέφερε χαρακτηριστικά :
«Καθώς και τη διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο και την αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης. Όπως ακριβώς συνέβη και για τη Γερμανία, το 1953.Πρόκειται για τη μόνη αξιόπιστη κα ιβιώσιμη δυνατότητα, να βγει η χώρα από τον Καιάδα της ύφεσης..» Αλέξης Τσίπρας, ομιλία στη ΔΕΘ, 2012
Η Γερμανία του 1953, σώθηκε από το σχέδιο Μάρσαλ, την Αμερικάνικη πρωτοβουλία για παραγραφή των πολεμικών χρεών της , και φυσικά και αυτό που όφειλε στην Ελλάδα, μέχρι να καταφέρει η Γερμανία να αποπληρώσει τα δάνεια του Σχεδίου. Η Γερμανία στήθηκε πάνω στην αμερικανόπνευστη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, που ονομάστηκε Ευρωπαϊκή Ένωση Πληρωμών. Η οποία για να εξασφαλίσει ότι η Γερμανία θα διέθετε επαρκείς ποσοστώσεις, κατέθεσαν στη Διεθνή Τράπεζα Διακανονισμών στη Βασιλεία εγγυήσεις σε δολάρια. Η Ένωση Πληρωμών υπήρξε η οικονομική αφετηρία της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κατ' ουσία βασίστηκε στην παραγραφή γερμανικών χρεών εξαιτίας των αμερικανικών εγγυήσεων και εκβιασμών.
Ο Τσίπρας ποιο είδος νέου σχεδίου Μαρσάλ προτείνει στην Ελλάδα; Ποιοι θα συνάψουν νέα δάνεια και θα εγγυηθούν για εμάς μέχρι να αναπτυχθούμε; Η Ευρωζώνη; Η Γερμανία; Μήπως η Γαλλία; Η μήπως οι Αμερικάνοι; Με ποιους όρους και ανταλλάγματα; Είναι απορίας άξιο αν μας προτείνει να βγούμε από το Μνημόνιο για να μας βάλει σε μια νέα περίοδο Μάρσαλ, με ακόμα μεγαλύτερα βάσανα για το λαό, με ακόμα μεγαλύτερες συνέπειες στην εθνική κυριαρχία της χώρας. Και πρέπει να προβληματιστούμε για μια τέτοια πρόταση την ώρα που η πολιτική Μπερνάνκι – Ομπάμα – Μόντι - Ντράγκι και Ολάντ συνιστά σκληρό νεοφιλελευθερισμό –πολιτική ενοποίηση της ΕΕ και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΕΚΤ.
3. Κοσμοπολίτικος ευρωατλαντισμός; Η νέα εθνική στρατηγική;
Το γνωστό Παπανδρεικό σλόγκαν για την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» επανέλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ σαν τη κεντρική κατεύθυνση «ανάγκης νέας εθνικής στρατηγικής». Πέρα όμως από την αναπαλαίωση δεν ανακαλύψαμε παρά το γνωστό μίγμα κοσμοπολιτισμού και ευρωπαισμού. Δεν περιμέναμε βέβαια να εξαγγελθεί η ρήξη με την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση αλλά τουλάχιστον αναμέναμε να ακούσουμε ποια θεσμικά διεθνή πλαίσια ποιους όρους και διεθνείς συμφωνίες ποιες συγκεκριμένες παρελθούσες πολιτικές θα ανατρέψει η έστω θα τροποποιήσει. Θα «πειραχθεί» ο ευρωατλαντισμός και συγκεκριμένα το ΝΑΤΟ μιας και η κριτική στην ΕΕ είναι απαγορευμένη; Στα 2/3 της αναγγελθείσας «νέας εθνικής στρατηγικής» το μόνο συγκεκριμένο είναι η «επιθυμία βελτίωσης των σχέσεων μας με την Τουρκία», με πρόταση περί «μορατόριουμ στις περαιτέρω αγορές μειζόνων αμυντικών συστημάτων». Ποια βελτίωση μπορεί να υπάρξει και κάτω από ποιους όρους με την επιθετική και επεκτατική πολιτική Ερντογάν και Νταβούτογλου με τον διακηρυγμένο και μόνιμα επιχειρούμενο στόχο για μια Τουρκία μόνη και μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή Μεσογείου, Μ. Ανατολής, Βαλκανίων; Μπορεί και πώς να υπάρξει βελτίωση με τις προκλητικές επιθυμίες της τούρκικης αστικής πολιτικής για την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, με το casus belli σε περίπτωση ανακήρυξης των 12 μιλίων, με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας με τις συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου με την αμφισβήτηση της Κυπριακής και Ελληνικής ΑΟΖ;
«Και οι δύο λαοί πληρώνουν βαρύ τίμημα στον ψυχρό πόλεμο που συνεχίζεται επί δεκαετίες στο Αιγαίο…Αυτός ο ανταγωνισμός πρέπει να σταματήσει.» Είναι ίδιο το βαρύ τίμημα για Ελλάδα και Τουρκία, για παράδειγμα έχουν και οι Τούρκοι Κυπριακό; Πόσο αριστερά είναι η γλώσσα που συνεχώς στρογγυλεύει, και φοβάται(;) να πεί ποιες είναι «οι τρίτες δυνάμεις και τα μεγάλα συμφέροντα»;
Θέλουμε να πιστεύουμε πως για την αριστερά εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει θέμα επιλογής ανάμεσα στο δουλοπρεπές ζεμπέκικο του ΓΑΠ και στο κοσμοπολιτικό μπλούζ.
4. Η υποταγή στo μεταπολιτευτικό μοντέλο εξάρτησης, σημαίνει σεβασμό στους πατρώνες στα «ιερά και τα όσια» του μνημονίου.
Όταν ακούς, διαβάζεις προσεκτικά τον Αλέξη Τσίπρα, μερικές φορές μπορεί και να ξεχάσεις αν το Μνημόνιο είναι ή δεν είναι πολιτική επιλογή της Ευρωπαικής Ένωσης. Αν έχει πιάσει κάποια περίεργη ξεροκεφαλιά την Μέρκελ και οδηγεί την ευρωζώνη στο χείλος του γκρεμού και με έναν άλλο πολιτικό συσχετισμό στον οποίο θα πρωτοστατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Ε.Ε.Η συστηματική όμως αναφορά του και στην ΔΕΘ σε ΕΕ και Ευρωζώνη μας διευκολύνει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για θεσμούς-φορείς που για τον ίδιο έχουν ουδέτερη σημασία στο ελληνικό δράμα.
Για παράδειγμα :
«Θα εργαστούμε, για τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και την αναπτυξιακή αναζωογόνηση της Ευρωζώνης..» Αλέξης Τσίπρας, ομιλία στη ΔΕΘ, 2012
Η Ιδεολογία και η πολιτική του Ευρωπαισμού είναι γνωστό ότι διαπνέει την βασικότερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ , τον ΣΥΝ από την στιγμή της ίδρυσης του. Ιδεολογία με πολιτικές προεκτάσεις την συναίνεση της Αριστεράς στην Εοκική ένταξη της χώρας, αποδοχή του Μααστριχτ, της ΟΝΕ και όλων των συνθηκών και συμφωνιών που ακολούθησαν. Όλα αυτά όμως θα περίμενε κανείς ότι μετά τον ανελέητο πόλεμο της Τρόικας -- η οποία αποτελείται στα 2/3 της από την ΕΕ, κάτι που συνεχώς «ξεχνιέται» -- στην Ελλάδα και στον λαό της με όπλο το Μνημόνιο, θα άλλαζαν τα ιδεολογήματα του Ευρωπαισμού, θα έθεταν αντικειμενικά και επί της ουσίας και όχι επικοινωνιακά σαν κριτήριο πολιτικής το ‘’καμιά θυσία για το ευρώ’’. Αυτή η θέση όχι μόνο δεν υιοθετήθηκε, εκτός προσωρινών προεκλογικών αναφορών, αλλά έχει εγκαταλειφθεί πλήρως από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί αυτού πληθαίνουν οι καθησυχαστικές δηλώσεις για διαπραγμάτευση με τους εταίρους και για απουσία μονομερών ρήξεων.
Και αυτό γίνεται χωρίς φόβο και πάθος αφού το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει ότι οι εταίροι δεν θα μας βγάλουν εκτός ευρωζώνης, ότι μπλοφάρει ο Σαμαράς και οι δανειστές, ότι καμία συνθήκη της ΕΕ δεν προβλέπει Μνημόνιο, ότι τελικά για κάποιον ανεξήγητο λόγο κάποιοι –άγνωστο ποιοι- διαστρεβλώνουν την σωστή και αντικειμενική πολιτική και οικονομική λειτουργία της ΕΕ. Όμως ο Τσίπρας δεν τολμάει να αναδείξει την σχέση χρεοκοπίας και ευρώ, να μιλήσει για τα λόμπυ που υπηρετώντας το ευρώ μας σπρώχνουν προς την χρεοκοπία, δηλαδή τράπεζες-βιομήχανοι-μεγάλα ΜΜΕ που στηρίζουν το Μνημονιακό Μπλοκ.
Άλλωστε διευκρινίζει ότι
«Θα επανασχεδιάσουμε την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την ελληνική γεωργία, από το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020, με κριτήρια: εθνικά, παραγωγικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά.»
Τα παραπάνω θα τα παραγγείλει η κυβέρνηση Τσίπρα και τρομάζοντας οι Μερκολάντ θα τα αποδεχτούν; Με λίγα λόγια δεν γίνεται να διαχειρίζεσαι κονδύλια της ΕΕ και να θες και να απειλήσεις την Μέρκελ με επαναδιαπραγμάτευση. Αυτό το σχήμα δεν είναι πολιτικά εφικτό και λογικό παρά μόνο αν έχεις πάρει ήδη απόφαση να μην διαπραγματευτείς (κοινώς έρθεις σε ρήξη) όπως ακριβώς αποδείχτηκε και συνέβηκε με τον Κουβελοσαμαρά.
Συνεπώς ξαναγυρίζουμε σε ερωτήματα. Η λιτότητα είναι τελικά ή όχι βασική επιλογή της ΕΕ από την ώρα της ίδρυσης της; Η ΟΝΕ και το σύμβολό της το ευρώ περικλείουν και ενισχύουν θεσμικά οικονομικά και πολιτικά τα παραπάνω η αποτελούν ουδέτερους θεσμούς και πολιτικές; Το νεοφιλελεύθερο δόγμα είναι ή δεν είναι η ταυτότητα της ΕΕ από την εποχή της ΕΟΚ μάλιστα; Απελευθέρωση αγορών-εργασιακή ευελιξία-συρρίκνωση κράτους-υπερσυγκέντρωση αποφάσεων σε όργανα πάνω από λαούς και χώρες; Το τσάκισμα των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας σαν απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση είναι ή δεν είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική του συνόλου των κυβερνήσεων της Ε.Ε.; Οι συνθήκες από το Μάαστριχτ και μετά δεν είναι το στήριγμα, το έδαφος, ο προθάλαμος του μνημονιακού ζουρλομανδύα που με επιστέγασμα την απώλεια του εθνικού νομίσματος , διαλύουν σήμερα Ελλάδα-Ισπανία-Ιταλία-Πορτογαλία και απειλούν και όλη την Ευρώπη;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και η ηγεμονική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ απαντάει με διατήρηση και αποδοχή της κεντρικής αιχμής της μεταπολίτευσης, δηλαδή του πολιτικού και στρατηγικού πλαισίου του αστισμού, που είναι ο δρόμος της ΕΕ και του Ευρώ, ο δρόμος της εξάρτησης από τον κάθε φορά κυρίαρχο ιμπεριαλισμό.
5. Μια μεγάλη παγίδα, μια λαική σύγχυση
Κάποιοι -αφελώς η όχι δεν έχει σημασία- αναμένανε μετά από όλα τα εξοντωτικά πακέτα μέτρων, ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει να μιλήσει για το τι σημαίνει αντι-μνημονιακός αγώνας, ενάντια σε ποιους διεξάγεται, με τι στόχους, πως πρέπει να προετοιμαστεί ο λαός, ποια είναι η εναλλακτική λύση κ.α. Αντ’ αυτών συνεχείς αναφορές γενικά στο μνημόνιο, γενικά στην Τρόικα, χωρίς να λέμε στον λαό ποιοι αποτελούν την Τρόικα –ποιοι και με ποια εργαλεία σχεδιάζουν τα νέα μνημόνια ποια και κάτω από ποιες προυποθέσεις διέξοδος μπορεί να υπάρξει. Επιτέλους πρέπει να συνομολογήσουμε όλοι όσοι παραμένουμε στο αριστερό μετερίζι ότι πλέον ο όρος αντιμνημονιακός σήμερα είναι παγιδευτικός και αποπροσανατολιστικός. Βοηθάει και επιτείνει την σύγχυση του λαού. Ο λαός μέσα στα ταυτόχρονα και αντιφατικά συναισθήματα της δυσαρέσκειας, του θυμού, της τιμωρίας της απελπισίας του δεν ψήφισε για αριστερή αλλά για «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση κάτι που επιδίωξε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Άσχετο είναι το γεγονός το ότι η κούφια αντιμνημονιακή ρητορεία έγινε κολυμβήθρα του Σιλωάμ αρχικά για τον Σαμαρά και μετέπειτα για την ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη ; Η λέξη αντιμνημονιακός κρύβει την απουσία, την έλλειψη προβολής συγκεκριμένων αιτημάτων και προγράμματος που στην ουσία συγκρούονται με την μήτρα του μνημονίου με το ίδιο το σύστημα (διεθνώς και εσωτερικά). Είναι ευνόητο ότι ο θολός όρος αντιμνημονιακός βολεύει και θα είναι και το «γνήσιο» χαρτί της ανάπτυξης της Χρυσής Αυγής που την εμφανίζουν και σαν αντισυστημική δύναμη. Χωρίς υπερβολή και πολιτική κακεντρέχεια θα αρκούσε ένα πείραμα. Αποσπασματικά λόγια και λόγοι αντιμνημονιακοί δεν σου επιτρέπουν να καταλάβεις -αν δεν γνωρίζεις τον ομιλητή είτε τον γράφοντα- αν είναι ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Μιχαλολιάκος... Ποια άραγε είναι τα κομβικά και διακριτά στοιχεία των γνήσιων αντιμνημονιακών δυνάμεων; Κρυβόμαστε, τα κρύβουμε τι ακριβώς επιλέγουμε; Δικαίως κατηγορείται για λαθροχειρία από τον πρόεδρο του Συριζα ο Σαμαράς μιλώντας για το «κόμμα της δραχμής». Όμως ας απαντήσει η ηγετική ομάδα του Συριζα αν υπάρχει το «λόμπυ του ευρώ», αν το «λόμπυ της χρεοκοπίας» ταυτίζεται με το λόμπυ του ευρώ με την λιτότητα, την εσωτερικά υποτίμηση, την κοινωνική κατάρρευση….Υπάρχει και ηγεμονεύει το λόμπυ του ευρώ (τράπεζες, εφοπλιστές, ΣΕΒ, ΜΜΕ), υπάρχει και εφαρμόζει την μνημονιακή πολιτική και το κόμμα του ευρώ σε ποικίλες συσκευασίες, αλλά ο Συριζα ούτε καν τα αναγνωρίζει γιατί μάλλον πάσχει από κοινοβουλευτική τύφλωση.
6. Ο αντι-μνημονιακός βάλτος
Ο πρώτος κύκλος των λαικών αγώνων ενάντια στο Μνημόνιο είχε πολλά εκτός από την νίκη. Είχε λαϊκό ριζοσπαστισμό, αλλά και αμηχανία, πλατείες, μαζικές απεργίες, κινητοποίηση των κοινωνικών τάξεων, είχε άγρια καταστολή , έκτακτες κυβερνήσεις, εκλογές και ιστορικές ανατροπές του εκλογικού συσχετισμού. Η διαχωριστική γραμμή μνημόνιο-αντιμνημόνιο καθόρισε την πολιτική συμπύκνωση αυτής της σύγκρουσης. Όμως από τις εκλογές και μετά, θα λέγαμε από την προεκλογική περίοδο κιόλας, το πεδίο μετατοπίστηκε, η ατζέντα επανακαθορίστηκε αλλά οι αντιπολιτευόμενοι το μνημόνιο έμειναν στα ίδια. Η ομιλία Τσίπρα δυστυχώς δεν αποτέλεσε μια αφετηρία καλέσματος για συστηματική κινητοποίηση και προετοιμασία του λαού για ανένδοτο αγώνα ανατροπής της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Δεν βαθαίνει προς τα αριστερά, δεν αναπτύσσεται κινηματικά, δεν ταυτοποιείται αντισυστημικά.
Αν παρατηρήσει κανείς καλά, πολιτικά συνθήματα με άμεσα καθήκοντα για το λαό δεν υπάρχουν. Πρόταση και πρόσκληση ανατροπής κυβέρνησης δεν υπάρχει. Ο νικητής του αντιμνημονιακού τόξου δεν κάνει τίποτα για να ανοίξει ο νέος γύρος αντιμνημονιακής αντιπαράθεσης του λαού στην κυβέρνηση Σαμαρά. Γιατί; Απλά αυτό σημαίνει νέο πολιτικό περιεχόμενο στην αντιπαράθεση του λαού, εξοπλισμό του κινήματος με κατευθύνσεις για το ζήτημα χρέος-ευρωζώνη-εκβιασμοί-δρόμος ανασυγκρότησης της χώρας-ενότητα Αριστεράς-Λαικό Μέτωπο. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην γενική αντιμνημονιακή ρητορική ώστε να καρπωθεί μόνο από την φθορά του αντιπάλου.
Όσο θα συνεχίζεται αυτή η πολιτική τακτική, με μαθηματική ακρίβεια για όλο το «λαό του ριζοσπαστισμού» θα γίνονται δυσδιάκριτες οι διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, κάτι που το επιβεβαιώνουν οι τάσεις στην κοινωνία, και κάθε αναφορά αντιμετώπισης του νεοφασιστικού κινδύνου θα είναι απλώς γενικής ιδεολογικής φύσεως και όχι πολιτικής και στρατηγικής διαφοροποίησης απέναντι στο σύστημα και την συγκυρία. Η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με το να λες μόνο ότι είναι εφεδρεία του συστήματος όταν το σύστημα που τα «βάζει» η Χρυσή Αυγή –όπως και εσύ - δεν είναι το σύστημα του ευρώδουλου αστισμού αλλά το διεφθαρμένο παλιό πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει με κάτι καινούριο εντός του Ευρωπαικού πλαισίου και εκτός του Μνημονίου. Συμπληρωματικά επίσης η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με διαβήματα και αποσιώπηση γεγονότων με φόβο, με εξεταστικές επιτροπές και κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις και απαγορεύσεις. Η αριστερά οφείλει άμεσα να κερδίσει τις επικίνδυνες τάξεις και στρώματα οφείλει να τσακίσει τον φασισμό σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, οφείλει να αντλήσει από την ηρωική ιστορία της.
Στον δρόμο προς την εξουσία, η ηγεσία Τσίπρα προχωράει μέσα από μια ταύτιση της Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ, του Μετώπου με τον ΣΥΡΙΖΑ, του αντισυστημικού με το αντι-μνημονιακό και όσο πλησιάζει προς το Μαξίμου τόσο ξεδοντιάζει το πολιτικό και ιδεολογικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, να αποτελέσει ευκαιρία διεξόδου-δύναμη ανατροπής-μπροστάρη μιας νέας κοινωνίας και μιας νέας οικονομίας μέσα από ένα νέο Κράτος του εργαζόμενου λαού.
7. Η αναμονή του ώριμου φρούτου δεν απαιτεί ουτε λαό στο προσκήνιο ούτε μόνιμο προσκλητήριο αριστεράς για κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.
Η τοποθέτηση στην ΔΕΘ γεννά ένα ερώτημα; Τι ζητάει ο Τσίπρας από την Αριστερά; Από την Αριστερά σχεδόν τίποτα. Όχι τυχαία την αναφέρει μια φορά απευθυνόμενος μάλιστα στην ευρωπαική. Η Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νικητής, δεν χρειάζεται να μιλάμε ειδικά για τους άλλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το Μέτωπο να γιατί δεν χρειαζόμαστε διεργασίες ενότητας με την υπόλοιπη Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά, να γιατί η Αριστερά ήδη κάνει Μέτωπο. Η κατεύθυνση συγκρότησης κυβερνητικής παράταξης είναι η μόνη έγνοια που αποπνέει η ομιλία στην ΔΕΘ. Τι ζητάει από τον λαό; Αναμονή, ανάθεση και ψήφο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως διαμεσολαβητής του λαϊκού θυμού, ο ΣΥΡΙΖΑ ως διαχειριστής του αντιμνημονιακού αγώνα χωρίς κίνημα, χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς παλλαϊκό μέτωπο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, χωρίς ξεσηκωμό. Η ομιλία Τσίπρα ζητάει από τον λαό να ακούσει ένα νέο προεκλογικό πρόγραμμα, να το στηρίξει μέχρι την ώριμη στιγμή των νέων εκλογών.
Από την Αριστερά ζητάει να προσέλθει, να ενταχθεί, να στηρίξει, να δουλέψει στο ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο είναι βραχυπρόθεσμο, βλέπει μέχρι την άνοδο στην εξουσία, δεν μπορεί να σταθεί σαν πρόταση ανόρθωσης και ανασυγκρότησης του λαού.
8. Αναζητείται εναλλακτική λύση και πρόγραμμα διεξόδου η εκσυγχρονισμένο πρόγραμμα διαχείρησης της επερχόμενης χρεοκοπίας ;
Στην παρουσίαση στην ΔΕΘ η εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση είναι μια παράθεση σημείων για γενικόλογες αλλαγές σχεδιασμού. Απουσιάζει ο προσανατολισμός και δεν δίνεται ο χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας. Δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στην ανάγκη μιας αυτοδύναμης –όχι αυτάρκους- οικονομικής ανάπτυξης, για την ανάγκη οικοδόμησης ανεξάρτητης βιομηχανικής και βιοτεχνικής πολιτικής που να αποσκοπεί στην κάλυψη βασικών αναγκών και συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, δεν στοιχειοθετείται καν μια προσέγγιση για την ενεργειακή αυτοδυναμία της χώρας, δεν παρουσιάζονται καθόλου οι πυλώνες μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης που για κάθε κράτος είναι προυποθέσεις για μια πορεία διεξόδου και επιβίωσης. Οι «επτά αρχές για την ανασυγκρότηση» και τα «πέντε συμπλέγματα» παραμένουν στο μεταπολεμικό και εκσυχρονισμένο μεταπολιτευτικά μοντέλο-τρίπτυχο της οικονομίας της χώρας όπου οι πυλώνες του είναι ο τουριστικός(«με ποιοτική αναβάθμιση»), ο κατασκευαστικός («με αναπλάσεις και οικολογία») και οι μεταφορές(σήμερα προβάλλεται σαν πλεονέκτημα η ενεργειακή ικανότητα και η δυνατότητα ενεργειακού κόμβου) Στον λαό και την Αριστερά προτείνεται μια θολή πρόταση εξουσίας με ορίζοντα μικρό μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον τρομακτικά ρευστό.
Η προστασία του κοινωνικού κράτους αλλά κυρίως η υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων (αν μιλάμε για αριστερά και αριστερή κυβέρνηση), το χτύπημα της ανεργίας και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων παραπέμπεται στις καλένδες. Και αυτό γιατί λείπει μια κρίσιμη «λεπτομέρεια» για ένα τέτοιο εκτεταμένο σχέδιο επενδύσεων στους βασικούς τομείς, ειδικά μέσα στην κρίση. Ο επενδυτής... Που στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο ή θα είναι «ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ» με τις συνέπειες που προαναφέραμε ή μια πορεία αυτοδύναμης ανάπτυξης σε ρήξη με το πλαίσιο αυτό. Έτσι, λείπει και η Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και συγκρότηση μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής, με αναπτυξιακά, παραγωγικά και κοινωνικά κριτήρια και μετασχηματίζεται σε μια απλή αναφορά για τα πρόσφατο ξεπουλήματα-δωρεές Α.Τ και Τ.Τ.
Σε αυτό το πλαίσιο, ευχολόγιο είναι και η προστασία των μισθών και του εισοδήματος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, χωρίς δημοσιονομικό εκτροχιασμό ή χωρίς πληθωρισμό σε περίπτωση που είχαμε δικό μας νόμισμα. Η λεγόμενη προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση που είναι ο πυρήνας της κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγα οφέλη μπορεί να δώσει όσο δεν αμφισβητείται το διεθνές νεοφιλελεύθερο πλαίσιο (offshore, 3 ελευθερίες της Ε.Ε. κοκ).
Ο λαός, οι άνθρωποι, τα απλά μέλη, οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, που σκέφτονται και δρουν με την Αριστερά στην καρδιά τους, με την επιθυμία να σηκωθεί ο τόπος στα πόδια του μια και έξω, με το φιλότιμο του αγώνα ίσως περίμεναν στη ΔΕΘ ένα προγραμματικό λόγο που οριστικά, αριστερά και με σαφήνεια να απαντούσε στο προεκλογικό ερώτημα «ή αυτοί η εμείς». Μάλλον όμως στο «εμείς» αυξήθηκε η καχυποψία ενώ «αυτοί» από τον Καψή και τον Κύρτσο, και από τον ΔΟΛ και τον Πήγασο έως τον Χατζηνικολάου (διαπλεκόμενα, εργολάβοι, παπαγαλάκια του «λόμπυ του ευρώ») μέχρι τους Μερκολάντ αμβλύνεται διαρκώς ο φόβος.
πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου