Ο «Ξένιος Ζευς», οι φασίστες και η Αριστερά

του

Παν. Λίλλη

 

Είναι γεγονός ότι η Αριστερά αυτό το διάστημα έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων και είχε αναιμικές και αποσπασματικές αντιδράσεις. Όπως και να έχει όμως, κάθε τοπική και μαζική κινητοποίηση (Αγρίνιο, Ηράκλειο, Ομόνοια κλπ) αποτελεί μεγάλη ηθική παρακαταθήκη για τις μάχες του Σεπτεμβρίου που έρχονται.

Αυτό το καλοκαίρι, στις εφημερίδες της Αριστεράς δεν ήταν ασυνήθιστοι οι τιτλοι όπως...
«Η νύχτα των μαχαιριών», «Η κηλίδα απλώνεται σ’ όλη τη χώρα», «Άγριο κύμα ρατσιστικής βίας». Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολικοί. Από τα μέσα του Ιούλη μέχρι τα τέλη Αυγούστου καταγράφηκαν πάνω από 100 επιθέσεις σε μετανάστες, με σοβαρούς τραυματισμούς και 4-5 δολοφονικά συμβάντα... Επρόκειτο για μια απογείωση της ρατσιστικής βίας στην ήδη ανοδική τροχιά της από τις αρχές της χρονιάς (500 σοβαρά τραυματίες την περίοδο Γενάρη-Ιούνη σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της αστυνομίας).
Αυτή όμως η πλευρά της ρατσιστικής βίας συμπληρωνόταν απο μια επίσης πολύ θεαματικη άνοδο του ρατσιστικού και φασιστικού λόγου στα ΜΜΕ. Η Χρυσή Αυγή δεν ανηκει πια στο πολιτικό περιθώριο και είναι ευπρόσδεκτη σ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Επιπλέον μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, στο πλαίσιο δήθεν της αντικειμενικης δημοσιογραφίας, προωθούν και διαφημίζουν τις ιδέες και τη δράση της.
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε ορθολογικά αυτή την κατάσταση; Από όπου και να πιάσουμε το θέμα, το βέβαιο είναι ότι το ξέσπασμα της ρατσιστικής βίας ακολούθησε κατα πόδας το ξετύλιγμα της αστυνομικής επιχείρησης «Ξένιος Ζεύς», από τις 2 Αυγούστου.
Η επιχείρηση
Ο ρητός σκοπός της επιχείρησης, όπως ανακοινώθηκε από τον Δένδια, υποτίθεται ήταν ενάντια στη «λαθρομετανάστευση» και την εγκληματικότητα. Αυτό δεν αποτέλεσε όμως το καινούργιο στοιχείο της επιχείρησης. Ούτε επίσης είναι πρωτοφανές ότι ο «Ξένιος Ζευς» χρηματοδοτείται κατά 80% από την Ευρωπαική Ένωση.
Το πρώτο που κάνει ξεχωριστή αυτή την επιχείρηση είναι η ίδια η συγκυρία όπου διεξάγεται. Με την οικονομική και πολιτική κρίση να εξελίσσονται επικίνδυνα για την καπιταλιστική ολιγαρχία, χωρις καμιά σοβαρή βάση συγκατάθεσης των «από κάτω» για τα μέτρα που έρχονται, το μόνο όπλο που έχει απόμεινει στην κυβέρνηση είναι ο αποπροσανατολισμός και η διαίρεση των εργαζόμενων. Και οι μετανάστες, που βαφτίζονται αυτόματα «λαθρομετανάστες», είναι το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα.
Το δεύτερο που κάνει ξεχωριστή αυτή την επιχείρηση των αστυνομικών πογκρόμ και των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι η ιδεολογική της βάση. Αυτή τη φορά η «δικαιολογία» δεν είναι ο νομος και η τάξη, αλλά όλα σχεδόν τα φασιστικά πιστεύω. Έτσι ο Σαμαράς, ο Δένδιας και τα ΜΜΕ προετοίμασαν τον «Ξένιο Δία», καλώντας για «ανακατάληψη των πόλεών μας από τους ξένους εισβολείς» ή τονίζοντας ότι «το μεταναστευτικό είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας, του κράτους και του πολιτισμού μας» κλπ.
Το τρίτο που την ξεχωρίζει απο προηγούμενες ανάλογες δράσεις, ήταν ο πολύ καλός συντονισμός της επίθεσης, που είχε αφετηρία τους μεταναστες, αλλά κατέληξε γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά.
Όλα αυτά μαζί δείχνουν ότι ο «Ξένιος Ζεύς» είναι μια στρατηγική πολιτική επιλογή και θα την ξανασυναντήσουμε στο μέλλον.
Ο «Ξένιος Ζευς» ξεκίνησε με επιχειρήσεις «σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας και σε μερικές ακόμη πόλεις. Βέβαια ότι η επιχείρηση είχε στόχους άλλους απ’ αυτούς που δήλωνε, φάνηκε αμέσως, γιατί περιορίστηκε να μαζεύει από το άδειο κέντρο της Αθήνας τους μετανάστες που μαζεύουν τα ανακυκλώσιμα υλικά από τα σκουπίδια. Και δεν άγγιξε τις τουριστικές περιοχές, που ήταν γεμάτες αυτή την περίοδο από «μαύρους σκλάβους» στα ξενοδοχεία και τις άλλες τουριστικές επιχειρήσεις.
Σ’ αυτό το φόντο η επιθετική δράση της Χρυσής Αυγής, που λειτούργησε συμπληρωματικά στις αστυνομικές δυνάμεις καταδίωξης, βγήκε πολλαπλά κερδισμένη. Αρχίζοντας τη θορυβώδη εκστρατεία της από την υπόθεση του λεγόμενου «δράκου της Πάρου» (3/8), πέρασε γρήγορα στην Κομοτηνή (6/8), κάνοντας καμπάνια ενάντια στην προσωρινη κράτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά στα κτίρια της Αστυνομικής Σχολής. Στη συνέχεια κλιμάκωσε την κινητοποίησή της στην Κόρινθο (23/8) για το ανάλογο ζήτημα και κατέληξε με μια προσπάθεια επίδειξης δύναμης στις Θερμοπύλες (25/8). Και όλα αυτά έχοντας την πλατειά προβολή των ΜΜΕ. Παράλληλα στη δημόσια πολιτικη εμφάνιση των φασιστών αναπτύσσονταν και οι δολοφονικές τους επιθέσεις σε μετανάστες, ακόμη και μέσα στα σπίτια τους.
Ο ισολογισμός
Είναι γεγονός ότι η Αριστερά αυτό το διάστημα έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων και είχε αναιμικές και αποσπασματικές αντιδράσεις. Όπως και να έχει όμως, κάθε τοπική και μαζική κινητοποίηση (Αγρίνιο, Ηράκλειο, Ομόνοια κλπ) αποτελεί μεγάλη ηθική παρακαταθήκη για τις μάχες του Σεπτεμβρίου που έρχονται.
Η κυβέρνηση του Σαμαρά προσπάθησε να επιβάλει μια ατζέντα στο δημόσιο διάλογο με κέντρο την εγκληματικότητα και τους λαθρομετανάστες και όχι τα προβλήματα της κρίσης και της φτώχειας. Είναι αμφίβολο αν τα κατάφερε και η επιστροφή στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης θα γίνει πολύ γρήγορα και πολύ σκληρά. Ήδη η νέα περίοδος ξεκίνησε με κινητοποιήσεις στους δήμους όλης της χώρας...
Παρ’ όλα αυτά σε ένα τόσο πολωμένο και ρευστό περιβάλλον, η παγιωμένη παρουσία των φασιστών αποτελεί ένα αγκάθι στα πλευρά του κινήματος και η απειλή που αντιπροσωπεύουν πρέπει να αντιμετωπιστεί όσο μπορούμε πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.
Για να εξυπηρετήσουμε μια τέτοια ανάγκη το πρωτο βήμα που έχουμε να κάνουμε είναι να επιβάλουμε πεισματικά σαν κέντρο της πολιτικής ζωής τα ζητήματα της φτώχειας και της ανεργίας των εργαζομένων, παραμερίζοντας τη λεγόμενη «λαθρομετανάστευση» και την εγκληματικότητα στο περιθώριο των αντιπαραθέσεων. Σ’ αυτό το μέτωπο οι ιδέες και οι προτάσεις για την «κοινωνική αλληλεγγύη» είναι αυτονόητα χρήσιμες, αλλά πολύ ανεπαρκείς. Κέντρο μας πρέπει να παραμείνουν οι ταξικοί αγώνες για την υπεράσπιση του βιοτικου επιπέδου του κόσμου μας.
Παρότι αυτό το πρώτο βήμα είναι μεγάλο από μόνο του, η απάντηση στη φασιστική απειλή έχει επιπλέον απαιτήσεις. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κόσμου στις φασιστικές προκλήσεις, όπως στο Μοναστηράκι (1/9) και στο Νέο Κόσμο (2/9), είναι ζωτικής σημασίας για την αρχή. Αυτό όμως που θα κρίνει τελικά την αναμέτρηση με το φασισμό θα είναι η οργανωμένη και ενωτική δράση της Αριστεράς. Αυτό το είδαμε στις 6 Ιούλη στη Νίκαια του Πειραιά και στις 2 Σεπτέμβρη στο Χορτιάτη της Θεσσαλονίκης. Και ελπίζουμε να το ξαναδούμε σύντομα και σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα.

πηγή: ΔΕΑ