άρθρο Α. Νεφελούδη- ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

του
Ανδρ. Νεφελούδη

Σε λίγες μέρες θα μπουν, ελπίζω, στη Βουλή για ψήφιση τα νέα μέτρα που θα εξειδικεύουν το μνημόνιο 2, ή θα αποτελούν ένα νέο μνημόνιο για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Να θυμίσω ότι παρόμοια μέτρα, στην ίδια κατεύθυνση και με το ίδιο άρωμα πολιτικής είναι η έκτη φορά που τίθενται για ψήφιση και εφαρμογή.

 

Μέχρι σήμερα οι προηγούμενες...

προσπάθειες στην ίδια πολιτική δεν απέδωσαν τίποτα και όχι μόνο, αλλά διεύρυναν την ύφεση και έχουν φέρει σε κατάσταση απελπισίας τους χαμηλόμισθούς και την λεγόμενη μεσαία τάξη. Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι δεν προωθήθηκε καμία διαρθρωτική αλλαγή, από αυτές που είναι απαραίτητο να γίνουν για να αλλάξει η ρότα αυτής της χώρας.

 

Η φοροδιαφυγή ανθεί, οι καταθέσεις σε άλλες χώρες διογκώνονται, αυτοί που έχουν, συνεχίζουν να μην πληρώνουν για την κρίση, σχέδιο ανάπτυξης δεν υπάρχει, η παραοικονομία συνεχίζει απτόητη το έργο της, ρυθμίσεις ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας στο Δημόσιο, για παράδειγμα, εξαντλούνται στο πόσοι υπάλληλοι θα απολυθούν ή πόσοι θα μπουν στην εφεδρεία ή όπως αλλιώς ονομαστεί αυτή, η αυτοδιοίκηση, ο μόνος φορέας που ασκεί σήμερα κοινωνική πολιτική κινδυνεύει με λουκέτο, η αγορά στενάζει από τα χρέη του δημοσίου, μεγάλα έργα δεν εκτελούνται και η επέλαση συνεχίζεται με βασικό εργαλείο την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη της ισοπέδωσης των χαμηλών και μεσαίων.

 

Το σενάριο των μέτρων που φαίνεται να επικρατεί περιλαμβάνει ρυθμίσεις που κατά το 75% χτυπούν στη καρδιά του εναπομείναντος κοινωνικού κράτους (μισθοί, συντάξεις, επιδόματα κλπ), τι και αν όλα αυτά τα χρόνια οι συνταξιούχοι σήμερα, πλήρωναν ότι τώρα περικόπτεται.

 

Στην αυτοδιοίκηση χτυπά η καμπάνα των ιδιωτικοποιήσεων των βασικών υπηρεσιών (καθαριότητα και κοινωνικές υποδομές), οι φόροι (έμμεσοι κυρίως) πάνε και άλλο προς τα πάνω είτε με την αύξηση των ανταποδοτικών τελών, είτε με την κατά 24% αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ.

 

Και δεν φτάνουν αυτά αναπτύσσονται πολιτικές που θέτουν σε κίνδυνο, βασικά κοινωνικά αγαθά με τις ιδιωτικοποιήσεις που προγραμματίζονται.

Όπως για παράδειγμα αυτήν του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων ο οποίος είναι ο κύριος φορέας δανεισμού της αυτοδιοίκησης, κατέχει εμπράγματες αξίες της και όλα αυτά σχεδιάζεται να δοθούν σε ιδιώτες.

Σε όλα αυτά συμμετέχει και ένα τμήμα της αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, της οποίας είμαι και από τους ιδρυτές της.

Στο διάστημα και των δύο εκλογικών περιόδων, η ΔΗΜΑΡ, πολιτεύτηκε, σωστά, ως η αριστερά της ευθύνης, του αριστερού ευρωπαϊσμού, του αριστερού μεταρρυθμισμού, δίνοντας πάντα έμφαση στο πρόσημο, δηλαδή με τα μάτια εστραμμένα στη κοινωνία.

 

Μετά τις εκλογές του Ιούνη, εγκλωβισμένη στη λογική του «πάση θυσία κυβέρνηση» έκανε την επιλογή της στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά, παρότι ακουστήκαν πολλές φωνές, περίπου το 20% των μελών της ΚΕ που ζητούσαν είτε την ψήφο ανοχής, είτε τον ρόλο της προγραμματικής αντιπολίτευσης.

 

Η σωστή έννοια της κυβερνώσας αριστεράς, δηλαδή της αριστεράς της ευθύνης δεν ήταν παντός καιρού και η αναγκαία για τον τόπο συνευθύνη δεν μπορεί παρά να καθορίζεται από ένα σαφές προγραμματικό πλαίσιο, πολύ περισσότερο που όταν η κοινωνία με τον δικό της τρόπο στρέφεται στα αριστερά, εσύ, ένα τμήμα της δηλαδή, δεν πρέπει να της στρέφεις τη πλάτη.

 

Το πλαίσιο της προγραμματικής συμφωνίας ήταν ένα έντιμο κείμενο αλλά από την περίοδο της σύνταξης του αποδείκνυε την απόσταση διακηρυγμένων λόγων και πρακτικών κυρίως του χώρου της ΔΗΜΑΡ (η απλή αναλογική δεν συμπεριελήφθη, οι ιδιωτικοποιήσεις ως αντίληψη λειάνθηκαν, οι αποκαταστάσεις ακραίων ή επαχθών όρων του μνημονίου ξεχάστηκαν κλπ) επιβεβαιώνοντας, όλους εμάς που διαφωνούσαμε με την επιλογή που έκανε η ΔΗΜΑΡ, ότι με τα δύο κόμματα που έφεραν την χώρα σε αυτό το σημείο δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συγκλίσεις σε τόσο σημαντικά πράγματα.

 

Ο καιρός κύλησε και τα πράγματα εξελίχθηκαν, η ΔΗΜΑΡ αντί να λειτουργήσει ως ανάχωμα σε νεοφιλελεύθερες επιλογές και οριζόντια εκ νέου μέτρα, φαίνεται πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε και σε αυτό.

 

Οι περίφημες κόκκινες γραμμές της έγιναν μία, δηλαδή η παραμονή στο ευρώ, σημαντική, στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή, αλλά όχι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αποδεχθείς κοινωνικά δυσβάσταχτα μέτρα.

 

Σήμερα προβάλλει περισσότερο από αναγκαίο η ΔΗΜΑΡ να αναθεωρήσει βασικές πλευρές των αποφάσεων και πολιτικών πάνω στις οποίες περπατά.

 

Η πρώτη και σημαντικότερη αλλαγή είναι η αναγκαιότητα της μη ψήφισης από την πλευρά της μέτρων που έχουν οριζόντιο και άδικο χαρακτήρα σε βάρος των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, οι βουλευτές της σε κάθε περίπτωση πρίν από την όποια ψηφοφορία πρέπει να «συνομιλήσουν» με την συνείδηση τους και να πράξουν με αυτό τον γνώμονα.

 

Από την άλλη πλευρά η ΔΗΜΑΡ πρέπει να επιχειρήσει να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, με την κοινωνία που φαίνεται πως έχει εγκαταλείψει στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου κυβερνητισμού.

 

Η πεμπτουσία για την ύπαρξη της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς είναι η σχέση μεταρρύθμισης που αναπτύσσει με την κοινωνία, αν αυτό δεν υπάρχει τότε δεν έχει και λόγο ύπαρξης ως συγκροτημένης συλλογικότητας.

 

Τέλος πιστεύω ότι από την άποψη των προγραμματικών θέσεων η ΔΗΜΑΡ πρέπει να επανασυνδεθεί με τις προγραμματικά διακηρυγμένες και προεκλογικά διατυπωμένες θέσεις της από τις οποίες βάναυσα και αντιδημοκρατικά έχει απομακρυνθεί. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αρκεί να θυμίσω τις θέσεις της για τον Δημόσιο Τραπεζικό πυλώνα, για την καταψήφιση των μνημονίων 1 και 2 για την πώληση της Δωδώνης και άλλα πολλά.

 

Για να γίνουν όλα αυτά υπάρχει μια βασική προυπόθεση, να συνειδητοποιήσει η ηγεσία του κόμματος ότι τα μέλη και τα στελέχη τους δεν αντέχουν να φορτωθούν την ευθύνη για την επιβολή νέων και κοινωνικά άδικων μέτρων, η ιστορία τους και η διαδρομή στον χώρο δεν το επιτρέπει.

Κλείνοντας, να σημειώσω ότι όσο οι κυβερνήσεις φαίνονται αδύναμες για να αντισταθούν τόσο διάφοροι νεοφιλελεύθεροι κήνσορες θα επιτίθενται, όπως σήμερα με τις προτάσεις του ΔΝΤ για περαιτέρω μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα και αυξήσεις των ωρών εργασίας.

 

Τώρα είναι λοιπόν η ώρα να καταργηθεί η άρση της μετενέργειας και να αρθεί η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για τις μειώσεις των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα.