Επιμέλεια: Mαρίνα Παπαδημητρίου
Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Καπετάνιοι-ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943-1949" του Dominique Eudes, ο οποίος, όπως εύστοχα επισημαίνεται στο εκδοτικό σημείωμα, αντιλαμβάνεται ότι τα στρατηγικά προβλήματα της Αντίστασης δεν αποτελούν μονάχα μια παρελθούσα στιγμή του ελληνικού και παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και πως τα διλήμματα που μετέτρεψαν σε τραγωδία την ελληνική σοσιαλιστική επανάσταση, εξακολουθούν να...
προβάλλουν το ίδιο απειλητικά και να σκιάζουν τον σύγχρονο κόσμο.
"...Στο τέλος του Μάη 1949, οι Πωλ Ελυάρ, Υβ Φαργκ, Ζαν Μωρίς Ερμάν και Μπασσίς, πηγαίνοντας προς την Πράγα, ανακαλύπτουν την Ελεύθερη Ελλάδα. Διαπιστώνουν με τα μάτια τους τις νίκες ενός αποσπάσματος εφήβων, βλέπουν γυναίκες εικοσιπέντε χρονών να οδηγούν στην επίθεση ολόκληρα τάγματα ανταρτών, παρασύρονται από την ενθουσιώδη ατμόσφαιρα και πιστεύουν στην πραγματικότητα της νίκης.
Ο Ελυάρ, φορώντας ένα καπέλο που του σκεπάζει τ' αυτιά, συνδυασμός από φρυγικό σκουφί και τσοπάνικο καλπάκι, παίρνει έναν τηλεβόα και απευθύνει στις κυβερνητικές δυνάμεις που συνωθούνται στους πρόποδες του βουνού μια έκκληση που επαναλαμβάνεται από 200 μεγάφωνα:
"Παιδιά της Ελλάδας,
Απευθύνομαι σε σας τους αγρότες, τους εργάτες, τους διανοούμενος, που βρισκόσαστε στην ανάγκη να υπηρετείτε στο στρατό μιας κυβέρνησης που δεν σας αντιπροσωπεύει. Και πρώτα απ' όλα θέλω να σας βεβαιώσω πως ήρθα για να διαπιστώσω τα πράγματα με τα ίδια μου τα μάτια και πως ο μοναδικός λόγος που μ' έσπρωξε σ' αυτό είναι η δίψα μου για την αλήθεια και το πάθος μου για την ειρήνη.
...Σας εξορκίζω να σκεφθείτε, αυτού που βρίσκεστε, δίπλα στους δεσμοφύλακες και τους δήμιους, όλους εκείνους που πληρώνουν με το αίμα τους τη δικαιοσύνη για την οποία σας ομιλώ. Σας εξορκίζω να σκεφτείτε τη φρίκη της Μακρονήσου και των φυλακών της χώρας σας όπου χιλιάδες πατριώτες, βέβαιοι για τη νίκη τους, περιμένουν κάθε μέρα τα βασανιστήρια και το θάνατο.
Όπου κι αν πήγα εδώ που βρίσκομαι, στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, είδα τους αιχμάλωτους συναδέλφους σας ν' απολαμβάνουν τον πιο μεγάλο σεβασμό σαν ανθρώπινα όντα και να διατρέφονται ακριβώς όπως οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού.
Αυτοί οι αιχμάλωτοι, που κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι, είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή να ενταχθούν στο Δημοκρατικό Στρατό. Οι πιο πολλοί διαλέγουν αυτή τη δεύτερη λύση.
Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που ένας στρατός αισθάνεται τόσο δυνατός, τόσο βέβαιος για τη νίκη, ώστε να είναι σε θέση να δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.
Είναι επίσης η πρώτη φορά που ένας στρατός δείχνει τόσο περισσότερο πρόθυμος να προσφέρει την ειρήνη, όσο περισσότερο αυξάνουν οι δυνάμεις του. Η μόνη νίκη που εύχεται αυτός ο στρατός είναι η καθολική ενότητα του λαού του και το τέλος των δεινών του πολέμου που έχουν επιβάλλει οι Αγγλοσάξονες ιμπεριαλιστές.
Σ' ολόκληρο τον κόσμο οι απλοί άνθρωποι αγωνίζονται για την ειρήνη. Ο γενναίος Ελληνικός Λαός, γεμάτος δόξα, βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα".
Ο Ελυάρ δεν είδε παρά τα μάτια των παρτιζάνων. Τόσο γι' αυτόν, όσο και για κείνους, η άλλη όψη της πραγματικότητας μένει κρυφή.
Σε μερικές βδομάδες η ανθρωπότητα θα προτιμήσει να ξεχάσει την Ελλάδα κι ένας βαρύ πέπλο σιωπής , που το επιβάλλουν όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, θα πέσει πάνω στο δράμα της.
Αυτό ήταν. Ο Γράμμος ξαναβρίσκει την πέτρινη σιωπή του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου