του
Άρη Δημητρίου
Δεν ξέρουμε αν πέφτουμε τόσο πολύ έξω αλλά ξεφυλλίζοντας τους τελευταίους «Ριζοσπάστες» διαπιστώνουμε μια πρόοδο!
Έχουν περιοριστεί κάπως οι αυθαίρετες επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται μια προσπάθεια, μάλλον, ρεαλιστικότερης επανατοποθέτησης της πολιτικής του ΚΚΕ!
Στο βαθμό που είναι έτσι τα πράγματα, χαιρετίζουμε αυτά τα μικρά βήματα, όσο δειλά και ανεπαρκή και αν μοιάζουν. Σχολιάζουμε θετικά, ως προς...
τη λογική τους, τα τελευταία πρωτοσέλιδα του «Ριζοσπάστη», που φέρνουν ως τίτλο: «Αποδέσμευση από την ΕΕ – μονομερής διαγραφή του χρέους, η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος» (βλ. Κυριακάτικος Ριζοσπάστης στις 5/8).
Είναι μάλλον η πρώτη φορά (ή από τις πρώτες φορές) που τίθενται άμεσοι στόχοι, οι οποίοι θεωρούνται ως βάση για μια φιλολαϊκή διέξοδο, χωρίς να συνυφαίνονται απόλυτα με τη λεγόμενη, κατά ΚΚΕ, «λαϊκή εξουσία», η οποία με τη σειρά της περισσότερο παραπέμπει στο «σοσιαλισμό».
Στο άρθρο με την υπογραφή Ι. (το οποίο νομίζω ότι έχει καθοδηγητική σημασία), που συνοδεύει τον προαναφερόμενο πρωτοσέλιδο τίτλο, νομίζουμε ότι γίνονται ακόμα περισσότερα βήματα.
Ο συντάκτης του κειμένου για πρώτη φορά θεωρεί την κατάργηση του μνημονίου ΑΦΕΤΗΡΙΑ για να αντιμετωπιστούν τα λαϊκά προβλήματα και αυτό σε διάσταση με το παρελθόν όταν ο αντιμνημονιακός λόγος και η ακύρωση των μνημονίων θεωρείτο, περίπου, αποπροσανατολιστική μονομέρεια ή σε κάθε περίπτωση απόπειρα να αποκρυφτεί το πραγματικό δίλλημα που αντιμετωπίζει ο λαός!
Παραθέτουμε επί λέξει ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το άρθρο του I. στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη.
«Αυτή τη στιγμή στην απόλυτη επικαιρότητα βρίσκεται η πρόταση του ΚΚΕ, το σχέδιο νόμου που έχει καταθέσει στη Βουλή, για την κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων που ψήφισαν στη Βουλή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στη συνέχεια με την ευθύνη που αναλογεί και στο ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό αποτελεί αφετηρία για να αντιμετωπίσει ο λαός όλους τους ποικιλώνυμους εκβιασμούς και το πραγματικό πρόβλημα που βρίσκεται μπροστά του: Η απόλυτη χρεοκοπία.»
Νομίζω ότι όλοι στη ριζοσπαστική Αριστερά θα μπορούσαν να συνυπογράψουν αυτή την εκτίμηση και όλοι μαζί θα μπορούσαν όχι μόνο να ψηφίσουν την αντιμνημονιακή πρόταση νόμου του ΚΚΕ αλλά και να δράσουν από κοινού για την κατάργηση των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων, πράγμα που μόνο με την ανάδειξη μια κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς μπορεί να γίνει πράξη!
Την ίδια ώρα, όμως, που πολύ σωστά ο αρθογράφος Ι. του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη, γράφει τα παραπάνω αλλά και άλλα θετικά και συναφή, την ίδια ώρα, προκειμένου να κρατήσει την επαφή με την «επικρατούσα» (;) γραμμή, θολώνει τους άμεσους και μεταβατικούς στόχους συνδέοντας τους, δια περίεργων λεκτικών ακροβατισμών, περίπου άμεσα με την «λαϊκή εξουσία».
Ιδού κατά γράμμα ο λεκτικός αχταρμάς προς κρίση των αναγνωστών μας από το άρθρο του Ι.
«Το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.»
Τι θέλει να πει λοιπόν το απόσπασμα; Ότι η κατάργηση του μνημονίου θα γίνει μόνο με λαϊκή εξουσία, δηλαδή, περίπου με σοσιαλισμό; Το ίδιο και η μονομερής διαγραφή του χρέους και η αποδέσμευση από την ΕΕ; Θα υλοποιηθούν μόνο με «λαϊκή εξουσία» ή μόνον τότε θα έχουν προοδευτικό νόημα;
Δεν υπάρχουν αντιμνημονιακοί στόχοι, μεταβατικοί προοδευτικοί μετασχηματισμοί και μεταβατικά ριζοσπαστικά προγράμματα, που ανοίγουν δρόμους με αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό ορίζοντα;
Είναι σε σημαντικό βαθμό σωστή, αν και μονόπλευρη, η κριτική που γίνεται συχνά στο ΣΥΡΙΖΑ από αριστερά, για αοριστία, υπεκφυγές, σύγχυση και παλινωδίες. Ιδιαίτερα η κριτική που αφορά στη δογματική εμμονή του κυρίαρχου μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρώ.
Από την άλλη, όμως, η απάντηση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι η απογείωση από τα καυτά προβλήματα επιβίωσης του σήμερα και η εκτόξευση σε μια λογική η οποία κλίνει τον «αντικαπιταλισμό» και τη «λαϊκή εξουσία» σε όλους τους τόνους και παραπέμπει τα πάντα στην «επίτευξη» τους;
Πως όμως μπορεί να υπάρξει σοσιαλιστική προοπτική χωρίς άμεσους και ενδιάμεσους στόχους και προγράμματα μετάβασης, ικανά να συσπειρώνουν και να συγκροτούν μεγάλα ηγεμονικά κοινωνικά μπλοκ και μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες;
Η πορεία προς το σοσιαλισμό μπορεί και πρέπει να μην είναι πορεία μέσα από διαχωρισμένα και αυτόνομα στάδια! Θα είναι όμως μια πορεία επαναστατικής, στην ουσία, μετάβασης με μεγάλες ρήξεις και ανατροπές που θα διαμορφώνουν σταδιακά τους όρους για νέα σοσιαλιστικά πειράματα κοινωνικοποίησης των παραγωγικών μέσων, βαθύτατης δημοκρατίας και συμμετοχής και νέων στόχων δυναμικής ανάπτυξης μακριά από στενά ανταγωνιστικές, μονόπλευρα ποσοτικές και αντιπεριβαλλοντικές πρακτικές.
Ας ανοίξουμε πρακτικά αυτή τη συζήτηση, θέτοντας τολμηρά μπροστά μας την πρόκληση για μια άμεση στροφή προς τα αριστερά της χώρας, τώρα και όχι στο απώτατο μέλλον όταν και εφόσον ωριμάσουν κάποιες προϋποθέσεις, οι οποίες, όπως τις φαντάζονται κάποιοι δεν θα υπάρξουν ποτέ!
πηγή: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου