Marx Factor
Τοσο η πεδινη ζουγκλα οσο...
και η ορεινη εχουν την βλάστηση της υποτροπικης ζώνης αλλά αυτο δεν τις κάνει λιγότερο ζουγκλες. Η χρωματικη αισθηση που παίρνει κανεις κοιτάζωντας απο πανω το οροπέδιο ειναι κοκκινο απο την γη που ειναι ετοιμη να φυτευτει η να σπαρεί, πράσινο απο τις φυτείες καπνου καφε και τσαγιου η κοκκινοπράσινου αν εχει καρπισει ο καφές, ασπρο απο τις κροκάλες των ξερων ποταμιών καφεκιτρινο απο τα ποτάμια που δεν ξεράθηκαν ακομα ξανθο απο τις φυτειες σοργου (κεχρι) σιζαλ και δημητριακων και πράσινο απο τις μπανάνες και τη ζουγκλα.
Αυτή η πολυχρωμία κοβεται απο μαυρους ογκους πετρωμάτων με βαση τον σιδηροπυριτη και τον οψιδιανο. Το εδαφος δηλαδη στο Μαλάουι ειναι εντονα ηφαιστειογενές γεγονος που φαινεται τοσο στο ειδος του , στην υφη των μητρικών πετρωμάτων και κυρίως στις καλλιέργειες που ευδοκιμουν και στις ψηλες αποδόσεις που αυτές δινουν. Αν δεν ειχε τοσο ευφορο εδαφος το ποσοστο φτώχειας θα ηταν ακομα ψηλότερο απο το 23% του 92 η το σημερινο 53%.
Ετσι πριν ανέβω στο ξενοδοχειο στη κορφη του βουνου ειδα ηδη αποκλείσει και το οροπεδιο της Ζομπα απο την καλλιεργεια Κατερινης γιατι εψαχνα για ρηχα προσχωσιγενη μικρης γονιμοτητας εδάφη και μικρο υψος βροχοπτώσεων ενω εκει ηταν εμφανως το αντίθετο. Τα ποτάμια που ηταν ξερα δεν ηταν απο ελλειψη βροχης αλλα απο υπεράντληση η τεχνητη αποξηρανση για να δημιουργηθουν τεχνητες λιμνες χωρικης η αστικης υδροδοτησης. Η δυσεντερία θεριζε. Αυτή η ασθενεια που στη δυση απλα σου λεν πιες νερο και θα περάσει σε μια βδομαδα εκει ειχε και νεκρους. Βεβαια στη Δύση οφείλεται σε βακτήριο ενω στις τροπικες χώρες σε αμοιβαδα και μάλιστα αιμολυτική. Αφου τακτοποιηθηκα σε ενα υπεροχο ξενοδοχειο αποικιακου στυλ ολο ξυλο πορσελανινους νιπτηρες και μπανιερες και μπρουτζινες βρυσες και πομολα ξεκινησα τη δουλια. Την επομενη μερα ψηνομουν στον πυρετο ενω εξω ειχε 35-40 βαθμους εγω κρυωνα.
Ειχα ριγη τυλιχτηκα με κουβέρτες και ο ιδρωτας ηταν παγωμένος. Ο κοντινοτερος γιατρος ηταν 3 ωρες δρομο. Την πρωτη μερα νομισα οτι ηταν απο κουραση και δεν εδωσα σημασια. Τη δευτερη μερα δεν ειχα δυναμη να φτάσω καν στο τηλεφωνο να ειδοποιησω καποιον, απο το ψηλο πυρετο επεφτα σε ληθαργο. Την τριτη μερα πιεσα τον εαυτο μου και ειδοποιησα να φέρουν γιατρο. Επειδη δεν υπηρχαν τοτε κινητα ο συνεργατης μου εμαθε οτι ημουν «αδιαθετος» και περιμενε να γινω καλα χωρις να σκεφτει να το πει στην εταιρεία. Αν δεν ηταν στο ξενοδοχειο ο γενικος διευθυντης των Ξενοδοχείων του Μαλάουι ενας ελληνικης καταγωγης ρωσομετανάστης 60 χρονων τοτε, να καταλάβει οτι κατι δεν πάει καλα και να στειλει το προσωπικο του αυτοκινητο να φέρει γιατρο οταν ειδε οτι ηταν αδυνατον να μετακινηθω θα ειχα σβησει εκει.
Οταν ηρθε ο γιατρος διεγνωσε «ελονοσια» . Μετα αφου μου εδωσε αγωγη με ενημερωσε οτι ημουν τυχερος γιατι ειχα προσβληθει απο την ηπια μορφη με αποτέλεσμα να αναπτυξω κατα πασα πιθανοτητα μια μορφη ανοσίας που εχουν πολλοι ντοπιοι και λευκοι που εχουν γεννηθει εκει και συμφωνα με την οποια περναν την ελονοσια οπως εμεις την γριππη. Αν ειχα προσβληθει απο την κανονικη θα ειχα πεθανει τη τριτη με τεταρτη μερα. Με ρωτησε γιατι δεν ειχα παρει τα χάπια ελονοσιας που παιρνουν ολοι οι ταξιδιωτες. Του τα εδειξα, «τα παιρνω» του ειπα, και τοτε με ρώτησε «το πρωτο ποτε το πηρες?» και του απάντησα «παιρνω ενα την εβδομαδα απο τοτε που ηρθα, πηρα ενα τη προηγουμενη και αυτην την εβδομαδα θα επαιρνα το δευτερο», «μα επρεπε να ξεκινησεις μια βδομαδα πριν να ερθεις στο Μαλάουι»....τοτε κατάλαβα τι μαλακια ειχα κανει αλλα και ποσο νοιαζοταν για μενα οι αλλοι οι εμπειροι των τροπικων που μου εδωσαν ενα πακεττο που ειχαν «για να μη ξοδευεσαι και το αγοράζεις μονος σου» χωρις να μου πουν οτι επρεπε το πρωτο να το παρω μια εβδομαδα πριν. Επειδη ηταν χρησιμοποιημενο μαλιστα δεν ειχε και το χαρτι με τις οδηγιες χρησης γιατι ο τυπος που μου το χαρισε τοχε πεταξει.
Ευχαριστησα τον διευθυντη και τον γιατρο που αρνηθηκε να πληρωθει γιατι λεει τον ειχε ηδη πληρώσει ο διευθυντης. Διαμαρτυρηθηκα, αυτος μου εξηγησε οτι συνεβηκε στο ξενοδοχειο του και επαιρνε ολη την ευθυνη. Τον ειδα πολλες φορες απο τοτε, καναμε και παρέα τα τρια χρονια που δουλεψα εκει. Ηταν αποβλητος της ελληνικης κοινοτητας γιατι συζουσε με μια 22χρονη Αφροασιατισσα πανεμορφη, ψηλης μορφωσης και με επιτηδευμενη αγγλικη προφορα και γιατι ηταν επιλογη του δοκτωρα Μπάντα να ειναι διευθυντης στα Ξενοδοχεια. Ενας συνδυασμος προσωπικης και επαγγελματικης επιτυχιας που δεν γινοταν δεκτος απο την μικρη ρατσιστικη και εντονα οπισθοδρομικη ελληνικη παροικια του Μαλάουι.
Τα δυο συμπαθεστερα παιδια που ειχα γνωρισει εκει τον Παυλο Τ. και τον Νικο Τ. με καταγωγη απο τη Λημνο ηταν και αυτοι «εκτος του κλαμπ» των ελληνων ορθοδοξων γιατι ειχαν κανει την «αμαρτια» να παντρευτουν αγγλιδες προτεστάντισες. Αν δεν ειχε ψηφους η Χρυση Αυγη το 92 ο λογος ειναι οτι δεν ειχε κατεβάσει υποψηφιο στο Μαλάουι η σε καποια αλλη αφρικανικη χώρα γιατι και στην Ζιμπαμπουε ο ρατσισμος και ο συντηρητισμος των ελληνων ηταν απιστευτος.
Η ελληνικη κοινοτητα αριθμουσε τοτε 3 με 4 χιλιαδες μελη και ηταν μοιρασμένη ανάμεσα στη πρωτευουσα Λιλονγκουε και τη δευτερη μεγαλυτερη πολη το συμπλεγμα Μπλεντάυρ –Λιμπε (δυο πολεις ενωμενες με γεφυρα) στο Νοτο. Ηταν κυριως απο Λημνο Κεφαλλονια και Ανδρο και αρχικα ηταν ψαράδες. Ειχαν το μονοπωλιο των ψαριων και του υποβρυχιου τουρισμου της λιμνης. Μολις ο Μπάντα πηρε την εξουσια καπου στις αρχες του 60 τους εδιωξε απο τη λιμνη δινοντας την στους μαλαουιανούς να ψαρευουν. Με τον οποιο μαζεμένο πλουτο τους μετατράπηκαν σε μεγαλογαιοκτημονες και τα πηγαν εξισου καλα και σε αυτη τη δουλια. Με τοσο ευφορη γη και τοσο φτηνα εργατικα χέρια κι ενας ψαράς γινεται καλος γεωργος. Επισης ασχοληθηκαν με το εμποριο και τον τουρισμο οπως και οι Ελληνες της Ζιμπαμπουε. Αυτο που δεν εκαναν σε αντιθεση με τους ελληνες της Ζιμπαμπουε ηταν ταβερνες και κλαμπ. Ειχαν μια ταβέρνα γκετο για την ελληνικη παροικια και ενα κλαμπ στο οποιο με δεχτηκαν μια φορα αλλα οχι δευτερη οταν εμαθαν οτι εκανα παρέα με τους ξενοπαντρεμμενους αδελφους Τ. και με τον ελληνορώσο που συζουσε με αφροασιατισσα. Ειχε σχολειο και ορθοδοξη εκκλησια επισης. Εννοειται οτι αυτά τα μερη δεν τα επισκεφτηκα γιατι ηδη μου ειχαν γυρισει τα εντερα με τον ρατσισμο και συντηρητισμό της.
Ο λογος που κανω αυτη την παρένθεση για τα χαρακτηριστικά της κοινοτητας αλλα και για τον ρατσισμό ολων των αποικων εκει ειναι για να δώσω την επόμενη πληροφορια και να γινει κατανοητή.
Ολη σχεδον η διοικηση των πολυεθνικών εταιρειών καπνου ήταν στα χέρια αποικων ειτε των Αφρικανικών αποικιων ειτε των αποικιων της Λατινικης Αμερικης ειτε της Ασιας, ασχετα αν οι εταιρειες ειχαν τα κεντρικά τους στις ΗΠΑ στην Ευρώπη η αλλου. Με ελαχιστες εξαιρεσεις ηταν η αγγλικης καταγωγης γαιοκτημονες η γαλλικης η γερμανικης η ισπανικης και σε δυο περιπτωσεις ελληνικης.
Το ίδιο συνεβαινε με τα υψηλοβαθμα στελέχη αλλα οχι με τα μεσαία. Στα υψηλοβαθμα στελέχη ηταν 50% απο ΗΠΑ η Ευρωπη και 50% απο αποικιες. Σαν αποικιακο προιόν ο καπνός ειχε αναθέσει τις τυχες του σε απογόνους των αποικιοκρατών. Το ιδιο συνέβαινε με τον καφέ, το τσάι την ζαχαρη αλλα και με το μαλλι, το μετάξι και το βαμβάκι.
Οπως ειπα και σε προηγουμενο ποστ ομως, οι χειροτεροι ρατσιστές ηταν οι Ινδοι, ειτε σαν αποικοι ειτε μεσα στην Ινδία και αυτο γιατι ο ρατσισμός τους στρέφεται και κατά της ίδιας τους της φυλης και ειναι οικονομικος ρατσισμος και ρατσισμός κοινωνικης θεσης. Ειναι εντέλει ταξικος ρατσισμός και ως εκ τουτου πολυ πιο βιωσιμος απο τον αιματολογικο των Ευρωπαιων που στην ακραια εκδοχη του οδηγησε τις βασιλικες οικογένειες της Ευρώπης στον εκφυλισμο και την εξαφάνιση της αιμορροφιλιας λογω ενδογαμιας.
Οι Ινδοι ανακατέβαν το αιμα γιατι παντρευοταν με βαση τον πλουτο και οχι το αιμα. Η επιβιωση αυτης της συνηθειας μεχρι τον 21ο αιώνα εχει αποτυπωθει και πλουτισει την σκουπιδοβιομηχανια θεάματος του Μπολυγουντ που το αγαπημενο της θεμα στο 90% της πολυ παραγωγικης της δραστηριοτητας ειναι δυο νεοι απο διαφορετικες καστες που αγαπιουνται και πανε εναντια σε ολη την κοινωνια. Η ταινια παντα τελειώνει με ενα χορευτικο 1000 η 2000 πολυχρωμων κομπάρσων αντρων και γυναικων που χορευουν πισω απο το παντρεμμένο ζευγάρι με φοντο τις χιονισμένες κορφες των Ιμαλαιων και τις καταφυτες με αρωματικο τσαι πλαγιες του Νταρτζηλινγκ.
Μετα την αναρρωση πηρα το δρομο για την τελευταια περιοχη που ειχα ευκαιρια να δω αν ευδοκιμουσε η Κατερινη. Το νοτιο Μαλαουι και τις πολεις Μπλενταυρ και Λιμπε λιγα χιλιομετρα πριν απο το τεραστιο στρατοπεδο προσφυγων του εμφυλιου της Μοζαμβικης που εκεινη την εποχη αριθμουσε μισο εκατομμύριο ανθρώπους και ηταν κατω απο την προστασια του ΟΗΕ ενω η χωρα υπεφερε απο το εμπάργκο του ιδιου οργανισμου.
(Συνεχιζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου