Οι αόρατοι «δράκοι» της ελληνικής κοινωνίας

Το καλοκαίρι, λέει, –εν μέσω θερινής ραστώνης ή τουλάχιστον του επιθετικού της προσδιορισμού που έχει απομείνει στην ελληνική επικράτεια της μνημονιακής πολιτικής– γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Ένα απ’ αυτά ήταν ο βιασμός που διέπραξε ένας άνδρας εις βάρος μιας ανήλικης κοπέλας στην Πάρο.

Αυτό αρκούσε για να ακολουθήσουν πολλαπλοί βιασμοί εις βάρος της ίδιας κοπέλας από...
αστυνομικούς, δικαστές, τηλεαστέρες, προαγωγούς και δεκάδες άλλους όψιμους υποστηρικτές των γυναικείων δικαιωμάτων.Στα δελτία των 20:00 οι αριθμοί μιας φαιδρής διαπραγμάτευσης μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας αντικαταστάθηκαν από «δράκους», σαν αυτούς που στοιβάζονται καθημερινά στις κλούβες της κακόηχης αστυνομικής επιχείρησης του Δένδια με μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο την εθνικότητα τους, σ’ ένα ουσιοκρατικό παραλήρημα όπου η φυλή και το έθνος νοούνται ως αιτιογόνοι παράγοντες μιας δυνάμει εγκληματικότητας.

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα εις βάρος του γυναικείου σώματος, της γυναικείας ανεξαρτησίας και της όποιας προσπάθειας για χειραφέτηση. Είναι η οριακή κορύφωση της σεξιστικής βίας, που υπάρχει διάχυτη σε όλες τις δομές της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός από όψιμη, λοιπόν, είναι άκρως υποκριτική η ευαισθητοποίηση μιας πολιτείας που έως το 2006 θεωρούσε νόμιμο και μη ποινικοποιημένο το βιασμό εντός του γάμου, όταν μάλιστα όλα τα εμπειρικά δεδομένα δείχνουν ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι βιασμοί συντελούνται από πρόσωπα οικεία του θύματος. Μιας πολιτείας που δεν έχει αναπτύξει κανένα δίκτυο συμπαράστασης σε κακοποιημένες γυναίκες, ενώ αντίθετα εντάσσει τη λειτουργία των ελάχιστων ξενώνων που υπήρχαν γι’ αυτόν το σκοπό στην ευρύτερη στρατηγική της «εξοικονόμησης» δαπανών. Μιας πολιτείας που αντιστρέφει τους ρόλους θύτη-θύματος, καταλήγοντας εν τέλει στην ενοχοποίηση του ίδιου του θύματος, που κουβαλάει ακόμα τη «ντροπή της Αμαρύνθου» – τότε που το ανήλικο θύμα αλβανικής καταγωγής «τα ήθελε» σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ενώ το κίνημα αλληλεγγύης διώκονταν με τσεκούρια και μαχαίρια από τους νοικοκυραίους ψηφοφόρους της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, σαν αυτούς που πλήρωναν παραπάνω για να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό με τα θύματα του σεξουαλικού καταναγκασμού αλλά ποτέ δεν δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες τους.

Μιας πολιτείας που ευνοεί τις πολλαπλές κακοποιήσεις του θύματος, με την έκθεση της ίδιας και της οικογένειας της, με τη δημοσιοποίηση ειδεχθών λεπτομερειών του εγκλήματος, την έγκληση για αυτοδικία, την προεξόφληση της δικαστικής έρευνας και την ακύρωση οποιασδήποτε δυνατότητας να λειτουργήσει το κράτος δικαίου και να αποφευχθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Εδώ που ο άνθρωπος που κυκλοφορούσε με μαύρες σακούλες κουβαλώντας εκατομμύρια, που συμμετείχε σε κυκλώματα εκβιασμού, εκείνος που κατέστησε το γυναικείο σώμα νούμερο προς τηλεθέαση, αντί να βρίσκεται στη φυλακή εκδίδει φυλλάδες μνημεία κιτρινισμού και απευθύνει κηρύγματα μίσους. Εδώ που οι απολογητές του ναζισμού αντί να βρίσκονται στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας είναι μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου, εξαπολύουν ανενόχλητοί πογκρόμ στους μετανάστες, στους ρομά, στους ομοφυλόφιλους, στους αριστερούς και κάνουν business με την εξαθλίωση. Οι προστάτες και μπράβοι της νύχτας, αυτοί που αντιλαμβάνονται τη γυναίκα ως μηχανή αναπαραγωγής, εξουσιοδοτήθηκαν από τη μνημονιακή κυβέρνηση ως αυτόκλητοι σωτήρες, στρώνοντας το δρόμο για τον ολοκληρωτικό εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Όλοι αυτοί είναι οι αόρατοι «δράκοι» της ελληνικής κοινωνίας˙ απ’ αυτούς απειλούνται οι γυναίκες, οι εργαζόμενοι, οι γειτονιές μας, η ίδια η δημοκρατία. Όλα τα υπόλοιπα περί «δράκων» είναι παραμύθια χωρίς happy end.

Εκτός Γραμμής

10.08.12 www.ektosgrammis.gr