Η υπόθεση με τα φάρμακα των καρκινοπαθών που χρειάστηκε την έκτακτη παρέμβαση της υπηρεσιακής κυβέρνησης για να λυθεί έφερε στο προσκήνιο την κατάσταση της δημόσιας υγείας. Τι συμβαίνει πραγματικά στο χώρο της υγείας; Υπάρχει κρίση; Και αν ναι, πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η πραγματικότητα είναι πως στην Ελλάδα των μνημονίων η υγεία βρίσκεται σε οριακό σημείο και...
η απειλή μιας άνευ προηγουμένου καταστροφής βρίσκεται προ των πυλών.
Τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται στο κόκκινο. Οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα που ξεκίνησαν πριν ακόμα το πρώτο μνημόνιο έχουν οδηγήσει σε τεράστιες ελλείψεις και των πιο απλών υλικών όπως είναι τα γάντια και οι σύριγγες. Ο φετινός προϋπολογισμός των νοσοκομείων ήταν εξαρχής πετσοκομμένος κατά το ήμισυ με αποτέλεσμα τα περισσότερα νοσοκομεία να αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοδότησης. Το κούρεμα των αποθεματικών τους που έγινε με το PSI ουσιαστικά εξαφάνισε και τους τελευταίους διαθέσιμους πόρους, με αποτέλεσμα οι διοικητές να ομολογούν πως χωρίς επιπλέον χρηματοδότηση τα νοσοκομεία δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν από φθινόπωρο.
O κατάλογος των ιδρυμάτων που ανακοινώνουν αδυναμία λειτουργίας σε κλινικές ή τμήματα λόγω αυτής της κατάστασης καθημερινά μεγαλώνει και αν δεν υπάρξει χρηματοδότηση από το κράτος θα γονατίσουν. Τραγική ειρωνεία: με την οριζόντια περικοπή των προϋπολογισμών, τα νοσοκομεία που πρώτα ξέμειναν από ρευστό είναι αυτά που εφάρμοσαν πιστότερα τις οδηγίες του υπουργείου κάνοντας τον προηγούμενο χρόνο τις μεγαλύτερες περικοπές, όπως πχ το ΑΧΕΠΑ που η διοίκηση ανέστειλε τη λειτουργία του εξωτερικού Καρδιολογικού Ιατρείου και του αιμοδυναμικού εργαστηρίου της Καρδιολογικής Κλινικής, καθώς υπάρχει έλλειψη σε υλικά πρώτης ανάγκης για στεφανιογραφίες, αγγειογραφίες.1
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τι ισχύει με το ΕΣΥ;
Όσον αφορά το προσωπικό η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη. Από τη μια η μαζική συνταξιοδότηση γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικών λόγω των νέων ασφαλιστικών νόμων αλλά και διότι η πρώτη φουρνιά εργαζομένων που μπήκαν στο ΕΣΥ με την ίδρυση του στη δεκαετία του 80 έφτασαν σε ηλικία συνταξιοδότησης, και από την άλλη το πάγωμα των προσλήψεων ουσιαστικά πολλαπλασίασαν τις ελλείψεις που έτσι κι αλλιώς ήταν τεράστιες και στην προ μνημονίου εποχή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι λιγότεροι εργαζόμενοι στη δημόσια υγεία είναι αναγκασμένοι να δέχονται μεγαλύτερο όγκο περιστατικών (η προσέλευση στα δημόσια νοσοκομεία έχει αυξηθεί λόγω της κρίσης) χωρίς τα απαραίτητα υλικά και με χειρότερες υποδομές, και όλα αυτά με πολύ χαμηλότερες αμοιβές και πολλές φορές με απλήρωτη (κουρεμένη για την ακρίβεια) υπερωριακή εργασία (εφημερίες γιατρών, υπερωρίες υπόλοιπου προσωπικού).Η απάντηση του υπουργείου σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση είναι ...ακόμα μεγαλύτερη ασφυξία. Το πρόγραμμα “εξορθολογισμού” του Λοβέρδου περιλαμβάνει συγχωνεύσεις κλινικών και τμημάτων που οδηγούν σε λουκέτο δεκάδες νοσοκομεία και δεκάδες χιλιάδες κρεβάτια. Ήδη με συνοπτικές διαδικασίες το υπουργείο υγείας ολοκληρώνει την αλλαγή των οργανισμών των νοσοκομείων μειώνοντας έτσι κι άλλο τις κλίνες αλλά και τις αντίστοιχες οργανικές θέσεις. Αν σε αυτό προστεθούν η διάλυση των υποδομών πρόνοιας, ψυχικής υγείας κλπ τότε καταλαβαίνουμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία πρωτοφανή καταστροφή.
Κι αν οι περικοπές είναι η μία όψη της επίθεσης στη δημόσια υγεία, η ιδιωτικοποίηση είναι η άλλη. Το εισιτήριο των 5 ευρώ, τα απογευματινά ιατρεία, η κοστολόγηση κάθε εξέτασης και η υπέρογκη χρέωση της νοσηλείας μέσω των ΚΕΝ (Κεντρικά Ενοποιημένα Νοσήλεια) είναι η απόπειρα του Λοβέρδου και της τρόικας να στήσουν έναν εισπρακτικό μηχανισμό μετατρέποντας τα νοσοκομεία σε επιχείρηση. Έτσι, οι ασθενείς θα πρέπει πρώτα να περνάνε από το ταμείο, οι ανασφάλιστοι θα πρέπει να πληρώνουν, οι πέραν του πλαφόν εφημερίες, οι μισθοί του επικουρικού προσωπικού και κάποιες δαπάνες πλέον πληρώνονται από τις εισπράξεις του νοσοκομείου και άρα οι εργαζόμενοι... δεν θα πρέπει να ανέχονται “τζαμπατζήδες”, ενώ οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες θα μπορούν να νοικιάζουν τις πτέρυγες πολυτελείας. Την ίδια ώρα η παραχώρηση όλο και μεγαλύτερων βοηθητικών υπηρεσιών (καθαρίστριες, προσωπικό φύλαξης, κυλικεία, σίτιση, ακόμα και το τηλεφωνικό κέντρο) σε ιδιώτες εργολάβους (θυμηθείτε την περίπτωση της Κούνεβα) οδηγούν σε σταδιακή ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, ενώ έχουν δημιουργήσει μια στρατιά νέων εργαζόμενων με χαμηλούς μισθούς και χτυπημένα εργασιακά δικαιώματα.
Tι ισχύει με τα ταμεία; τι άλλαξε με τον ΕΟΠΥΥ;
Ο ΕΟΠΥΥ αποτελεί τη συνένωση των κλάδων υγείας των περισσότερων ταμείων (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ, ΟΠΑΔ κλπ) δηλαδή αφορά το 92% των ασφαλισμένων και ήδη έχει μείνει χωρίς ρευστό και αποθεματικά. Η συνένωση έτσι κι αλλιώς αφορούσε ήδη υπερχρεωμένα και κουρεμένα πρόσφατα ταμεία μέσα από τη λεηλασία του κράτους (που εξακολουθεί να χρωστάει δις ευρώ στα ταμεία την ώρα που εκτοξεύει τα νοσήλεια μέσω των ΚΕΝ), των εργοδοτών (που συνεχίζουν να εισφοροδιαφεύγουν και πάντα καλύπτονται από την εκάστοτε κυβέρνηση), των τραπεζών (που τζόγαραν τα αποθεματικά σε δομημένα ομόλογα), του PSI (με το κούρεμα των αποθεματικών) και της οικονομικής ύφεσης (που λόγω ανεργίας και μειωμένων μισθών συρρίκνωσε δραματικά τις συνολικές εισφορές). Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν η ακόμα μεγαλύτερη περικοπή της κρατικής δαπάνης καθώς η επιχορήγηση για όλον τον ΕΟΠΥΥ αρχικά ορίστηκε στο 0,6% του ΑΕΠ για να αναθεωρηθεί τελικά στο 0.4%, την ώρα που μέχρι πέρυσι το ΙΚΑ έπαιρνε το 1,2% από μόνο του χωρίς αυτό να είναι αρκετό. Έτσι, λίγους μήνες μετά τη εφαρμογή λειτουργίας του ο ΕΟΠΥΥ αδυνατεί να εξοφλήσει τους γιατρούς, τα φαρμακεία, τα δημόσια νοσοκομεία και τους προμηθευτές και ήδη άρχισαν οι περικοπές στις ασφαλιστικές καλύψεις επισκέψεων, εξετάσεων, συνταγογράφησης κλπ. Αυτό που μας λένε κατάμουτρα κυβέρνηση και τρόικα είναι πως οι εισφορές που δίναμε τόσα χρόνια ουσιαστικά εξανεμίστηκαν και μάλλον θα πρέπει να μάθουμε να πληρώνουμε από την τσέπη μας για την υγεία.Και το κράτος τι κάνει απέναντι σε αυτή την κατάσταση;
Είναι κοινό μυστικό ότι εδώ και δύο χρόνια το ελληνικό κράτος έχει επιβάλλει μια ιδιότυπη στάση πληρωμών στο χώρο της υγείας η οποία αφορά τα δημόσια νοσοκομεία, τους προμηθευτές, τα ταμεία και τα φαρμακεία, συσσωρεύοντας ένα χρέος αρκετών δις ευρώ. Αυτό είναι που κάνει τους προμηθευτές να απειλούν με εμπάργκο και να ζητάνε την προπληρωμή των φαρμάκων, ειδικά των εισαγόμενων, αφήνοντας εκατομμύρια ασθενείς χωρίς φάρμακα. Είναι πρόκληση την ώρα που τα κρατικά ταμεία εξοφλούν μέχρι τελευταίου ευρώ τους τραπεζίτες κερδοσκόπους να μη διαθέτουν δεκάρα τσακιστή για φάρμακα και υγειονομικό υλικό, αφήνοντας χωρίς πόρους τα νοσοκομεία, τα ταμεία και την υγεία όλων μας. Είναι υποκρισία να μας τρομοκρατούν πως αν φύγουμε από το ευρώ θα μείνουμε από φάρμακα, όταν οι ίδιοι μας έφεραν σε αυτή την οριακή κατάσταση να έχουν ήδη αρχίσει ελλείψεις φαρμάκων και οι ασθενείς να τα πληρώνουν τοις μετρητοίς. Το επόμενο διάστημα είναι αρκετά κρίσιμο και η άμεση χρηματοδότηση του ΕΣΥ και των ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό για να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας πρέπει να γίνει η πρώτη διεκδίκηση του κινήματος και της αριστεράς απέναντι στη νέα ηγεσία του υπουργείου υγείας.Δεν υπάρχει όμως κερδοσκοπία στα υλικά και τα φάρμακα;
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η φαρμακευτική και νοσοκομειακή δαπάνη έχουν εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια (η δαπάνη για φάρμακα διπλασιάστηκε μεταξύ 2004 και 2009). Δεκάδες δις ευρώ μπήκαν στα ταμεία των φαρμακευτικών εταιριών και κάθε είδους προμηθευτών (ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις) αλλά και των ιδιωτικών κλινικών και τα διαγνωστικών κέντρων για να μην ξεχνιόμαστε. Όλοι αυτοί επί χρόνια λεηλατούσαν τα χρήματα των ταμείων και του κράτους στο χώρο της υγείας και σε συνεργασία με τους εκάστοτε υπουργούς υγείας έστηναν ένα πάρτι αναθέσεων, υπερτιμολογήσεων, φωτογραφικών διαγωνισμών, αδειοδοτήσεων, ευνοϊκών ρυθμίσεων κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ζήμενς είναι ένας βασικός προμηθευτής εξοπλισμού στα δημόσια νοσοκομεία (πχ μαγνητικοί τομογράφοι κι όχι μόνο).Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι υπερτιμολογήσεις, έτσι κι αλλιώς οι φαρμακευτικές εταιρίες κερδοσκοπούν εις βάρος όλων μας πουλώντας τα φάρμακα σε τιμές πολλαπλάσιες του κόστους παραγωγής και ουσιαστικά χωρίς κανένα έλεγχο.2 Τώρα που οι τραπεζίτες τους άρπαξαν το ρευστό εκβιάζουν την κυβέρνηση απειλώντας με εμπάργκο και αδιαφορώντας για τους ασθενείς, ενώ δε διστάζουν να απαιτούν από τα νοσοκομεία τη δέσμευση των χρημάτων που προορίζονται για τις υπερωρίες του προσωπικού.
Όσο όμως και να κραυγάζουν οι εκάστοτε υπουργοί υγείας ότι δίνουν μάχη με τα “πιράνχας” και τους “νταβατζήδες” είναι απλά υποκριτές. Όχι μόνο γιατί ήταν πάντα πρόθυμοι να τους κάνουν όλες τις διευκολύνσεις και άρα είναι οι οικοδεσπότες σε όλα τα πάρτι κερδοσκοπίας στο χώρο της υγείας, αλλά και γιατί εφάρμοσαν πιστά το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς στο φάρμακο και την περίθαλψη, βάζοντας τα κέρδη των πολυεθνικών πάνω από την υγεία όλων μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να σταματήσουμε την καταστροφή;
Το πρώτο πράγμα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε είναι πως οτιδήποτε σώθηκε μέχρι τώρα ήταν με αγώνες. Καταρχήν οι συγχωνεύσεις δεν έχουν προχωρήσει πουθενά παρόλο που έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την πρώτη ανακοίνωση τους. Οι αγώνες των εργαζόμενων στο Γενικό Πατησίων, στο Λοιμωδών Αθήνας και Θεσσαλονίκης, στο Ελπίς, στο νοσοκομείο Ιεράπετρας, στο Κιλκίς κλπ κατάφεραν να κερδίσουν υποστήριξη των τοπικών κοινωνιών αλλά και να κρατήσουν ανοιχτά μέχρι σήμερα όλα τα νοσοκομεία. Οι επισχέσεις των γιατρών και οι ποικίλες κινητοποιήσεις των υπόλοιπων εργαζόμενων έφεραν την πληρωμή ενός μέρους των δεδουλευμένων και απέτρεψαν πολλές από τις μεθοδεύσεις των διοικήσεων για περικοπές. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο χαράτσι των 5 ευρώ ανάγκασαν το υπουργείο σε αναδιπλώσεις (δεν καταβάλλεται πλέον στα επείγοντα και σε χρόνια νοσήματα) και έκοψαν τη φόρα πολλών διοικητών να στήσουν εισπρακτικούς μηχανισμούς.Αλλά και έξω από τα νοσοκομεία οι αγώνες των εργαζόμενων στις δομές ψυχικής υγείας ή στο “Βοήθεια Στο Σπίτι“ κρατούν ακόμα ανοιχτές μια σειρά από υπηρεσίες που βρέθηκαν στο στόχαστρο, ενώ και στο χώρο της ιδιωτικής υγείας οι εργαζόμενοι αντιστέκονται με επισχέσεις και απεργίες στην περικοπή των αμοιβών και τη μη καταβολή δεδουλευμένων (Euromedica, Ερρίκος Ντυνάν κλπ). Ένας συντονισμένος απεργιακός αγώνας διαρκείας σε όλα τα νοσοκομεία μπορεί να ξεσηκώσει όλη την κοινωνία και να αντιστρέψει ολοκληρωτικά όλα τα μέτρα που έχουν εφαρμόσει μέχρι σήμερα τρόικα και κυβέρνηση.
Υπάρχει κίνημα στο χώρο της υγείας σήμερα;
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δε σταμάτησαν λεπτό να αντιστέκονται. Πέρα από τις παραπάνω αναφερθείσες κινητοποιήσεις έδωσαν το παρόν σε όλες τις πανεργατικές απεργίες και έκαναν μαζικές στάσεις εργασίας και συγκεντρώσεις ενάντια σε κάθε επί μέρους επίθεση. Δεν υπήρχε βδομάδα που το υπουργείο υγείας να μην πολιορκείται από διαδηλωτές ή να μην καταλαμβάνεται από τους πάντες (τους εργαζόμενους του υπουργείου, τους γιατρούς, τα σωματεία).Όλη αυτή η μαχητικότητα δεν ξεκίνησε σε καμιά περίπτωση από τις ηγεσίες των συνδικάτων. Η ΠΟΕΔΗΝ και η ΟΕΝΓΕ δεν κάλεσαν καμία απεργία και δεν πήραν καμία σοβαρή πρωτοβουλία για σύγκρουση με την πολιτική διάλυσης των νοσοκομείων τα τελευταία δύο χρόνια. Αντίθετα πάντα οι κινητοποιήσεις ξεκινούσαν από τη βάση με συνελεύσεις ανά νοσοκομείο, πολλές φορές χωρίς καν την έγκριση των ΔΣ των σωματείων, που αποφάσιζαν το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων και σε πολλές περιπτώσεις εξέλεγαν επιτροπές αγώνα. Σε πολλά νοσοκομεία έσπασε ο διαχωρισμός μεταξύ γιατρών και υπόλοιπου προσωπικού, ενώ ο συντονισμός των νοσοκομείων από τα κάτω όπως έγινε με την πρωτοβουλία της συνέλευσης του Αγίου Σάββα ή με τα συντονιστικά των επισχέσεων των γιατρών ήτανε ένα σημαντικό βήμα για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στην αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Αυτή η ανταρσία ενάντια στις ηγεσίες είχε σαν αποτέλεσμα μια αριστερή στροφή που αποτυπώθηκε σε όλες τις εκλογές των συνδικάτων στα νοσοκομεία. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ καταποντίστηκαν πολύ πριν τις 6 Μάη και η αριστερά πέτυχε εντυπωσιακά αποτελέσματα παίρνοντας την ηγεσία με τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να βρίσκονται στην καρδιά αυτού του ρεύματος (σωματεία Αγ Σάββα, Θριάσιου, Αττικόν κλπ) .
Ποια είναι όμως η λύση στην κρίση της υγείας;
Η δημόσια υγεία δεν είναι “σπατάλη” ούτε “πολυτέλεια“ όπως λένε τα παπαγαλάκια του συστήματος. Η μαζικοποίηση των “εθνικών” συστημάτων υγείας κυρίως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του εργατικού κινήματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο δημόσιος τομέας υγείας και το ασφαλιστικό σύστημα αποτελούν ένα τμήμα του πλούτου που παράγει συνολικά η εργατική τάξη και χρηματοδοτούνται στο μεγαλύτερό τους μέρος από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Για τους καπιταλιστές πάντα ήταν ένα οικονομικό βάρος που ήθελαν να αποφύγουν, έστω και αν είναι πηγή κέρδους για τμήματα του κεφαλαίου. Τώρα η τρόικα και οι τραπεζίτες βάζουν χέρι χωρίς προσχήματα στον πλούτο που επί δεκαετίες συσσωρευόταν με τον ιδρώτα και την εργασία μας. Η διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών και η φορολόγηση του κεφαλαίου μπορούν να σταματήσουν αυτή τη ληστεία και να εξασφαλίσουν τα χρήματα όχι μόνο για να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο, αλλά και για να γίνουν προσλήψεις, να δοθούν αυξήσεις, να επεκταθούν οι δομές υγείας για να ικανοποιηθούν οι ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες. Χρειάζεται να εξασφαλιστεί η ελεύθερη πρόσβαση όλων των ασθενών σε ποιοτικές και σύγχρονες υπηρεσίες υγείας. Το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης μετά το ρατσιστικό παραλήρημα του Λοβέρδου και τις ευθείες απειλές της Χρυσής Αυγής ότι θα “διώξει τους μετανάστες από τα νοσοκομεία” είναι ένα μέτωπο που θα χρειαστεί άμεση αντιμετώπιση από τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, τα συνδικάτα και την αριστερά το επόμενο διάστημα.Ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε ότι δε θα φτάσουμε σε ανθρωπιστική καταστροφή είναι να παλέψουμε για δημόσιο ΕΣΥ με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και εργατικό έλεγχο. Οι εργαζόμενοι στην υγεία (γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί, προσωπικό εργαστηρίων, τεχνικοί, καθαρίστριες, φύλακες, μάγειρες, τραυματιοφορείς, αλλά και οι εργαζόμενοι στις φαρμακευτικές εταιρίες και τις εταιρίες προμηθειών) έχουν τη γνώση και τη δύναμη να βάλουν σε λειτουργία το σύστημα υγείας και συλλογικά μπορούν να διοικήσουν πολύ καλύτερα τις “μονάδες υγείας” από τους “μάνατζερ - λογιστές“. Εξίσου απαραίτητο βήμα είναι η κρατικοποίηση και ο εργατικός έλεγχος στον τομέα παραγωγής και διακίνησης φαρμάκων και υλικών. Μόνο έτσι μπορούμε να απαλλαγούμε οριστικά από τους εκβιασμούς, την κερδοσκοπία, τη διαφθορά και την ανεξέλεγκτη δράση των πολυεθνικών εταιριών και της φαρμακευτικής βιομηχανίας και να εξασφαλίσουμε ποιοτικά, ασφαλή και φθηνά φάρμακα και υγειονομικό υλικό για όλη την κοινωνία.
Τελικά η υγεία αφορά το ίδιο το σύστημα;
Η κρίση στην υγεία στην Ελλάδα του μνημονίου αναδεικνύει για μία ακόμη φορά τη βαρβαρότητα αυτού του συστήματος όπου η διάσωση των τραπεζών είναι πιο σημαντική από τα φάρμακα των καρκινοπαθών, αλλά και τον παραλογισμό του όταν οι γιατροί μένουν άνεργοι και οδηγούνται στη μετανάστευση την ώρα που η νοσηρότητα στη χώρα αυξάνεται. Μόνο μία κοινωνία που ελέγχεται συλλογικά από τους εργαζόμενους μπορεί να προγραμματίσει όλη την οικονομία με κριτήριο την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και όχι το τυφλό κυνήγι του κέρδους.Ο πλούτος, η επιστημονική γνώση, η τεχνολογία και οι παραγωγικές δυνατότητες σήμερα μπορούν να εξασφαλίσουν ποιοτική και δωρεάν υγεία για όλους τους κατοίκους του πλανήτη, αρκεί να ελέγχονται από την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι από μια χούφτα πολυεθνικών. Και επειδή προφανώς η δημόσια υγεία δεν είναι μόνο θεραπεία αλλά και πρόληψη, μόνο μια δημοκρατικά σχεδιασμένη σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να εξασφαλίσει την εξάλειψη της φτώχειας και των πολέμων, τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και την προστασία του περιβάλλοντος που θα σημάνουν πραγματική αναβάθμιση της δημόσιας υγείας. Γι’ αυτό η πάλη για την ανατροπή αυτού του συστήματος είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ.
1. Για περισσότερες πληροφορίες για την κατάσταση του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ δειτε: http://www.alterthess.gr/content/edo-kai-15-xrono-axepa-leitoyrgei-me-zotikes-elleipseis-ylikon
2. Περισσότερες λεπτομέρειες για το βίο και την πολιτεία των φαρμακευτικών εταιριών μπορείτε να βρείτε στο άρθρο “Η κερδοσκοπία στο φάρμακο: το πιο μεγάλο σκάνδαλο” του Δημήτρη Λάμπρου στην εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη, φύλλο 1025, 20/6/2012 http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4764:i1025&Itemid=62
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου