Το τρελό πάρτι των επιδοτήσεων που πήγαινε στους βιομήχανους όλων των αγροτικών προϊόντων δεν πέρασε απαρατήρητο από την κοινωνία. Από όλη την κοινωνία; Όχι, από τους «εκλεγμένους εκπροσώπους» των κοινωνικών «εταίρων» μια ακόμα λέξη κενή νοήματος αφού οι «εταίροι» δεν μοιραζόταν τα κέρδη όπως σημαίνει η λέξη απλά και μόνο την συνύπαρξη σε ένα τραπέζι διαλόγου θεατό από την κοινωνία μέσω των ΜΜΕ για να...
εξασφαλίζεται «ησυχία στο μαντρί τώρα μιλάνε οι αρχηγοί».
Οι αγροτοπατέρες των αγροτικών συνεταιρισμών μοιραζόταν στα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ειδικά στα καπνά δεν υπήρχε σε καμιά καπνοπαραγωγική περιφέρεια αριστερός πρόεδρος συνεταιρισμού. Αντίθετα το βουλευτικό λόμπι των καπνών της Ελλάδας ήταν το ισχυρότερο της Ευρώπης στα καπνά και το τρίτο ισχυρότερο γενικά στην αγροτική παραγωγή καθώς εκλεγόταν 52 βουλευτές από τις καπνοπαραγωγικές περιοχές και 9 απο τις περιοχες με καπνεργοστάσια.
Το 20% σχεδόν της Ελληνικής Βουλής όφειλε την ύπαρξή του σε χειραγωγημένους ικανοποιημένους καπνοπαραγωγούς και χειραγωγημένους ικανοποιημένους καπνεργάτες/τριες. Όπως ήταν επόμενο οι συνεταιρισμοί ζήτησαν κομμάτι από τη πίτα του σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων που ήταν μόνο το όφελος από τις επιδοτήσεις χωρίς να υπολογίζουμε τα κέρδη από την εξαγωγή καπνών καθόλου.
Αυτό το ποσό το 1991 ήταν πολλά λεφτά. Δεν ξέρω με σημερινές ισοτιμίες σε τι ποσό θα αντιστοιχούσε αλλά τότε κάλυπτε το 3% του ΑΕΠ και όλο το κύκλωμα έδινε δουλειά σε μισό εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες δηλαδή το 5% του πληθυσμού ή το 17% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Τότε η ΕΕ άλλαξε τροπάρι. Η επιδότηση θα δινόταν στον καπνοπαραγωγό ένα μήνα μετά την κατάθεση της δήλωσης της καπνοκαλλιέργειας δηλαδή μέχρι τις 31 Μάη. Μέχρι εκείνη την ημερομηνία όμως θα έπρεπε να έχει καταθέσει και συμβόλαιο αγοραπωλησίας με τον καπνέμπορο χωρίς σαφή προσδιορισμό της τιμής αλλά με παράθεση της αξίας των ποιοτήτων αναφοράς που για την ΕΕ ήταν τρεις Α , Β και Γ.
Φυσικά για εμάς που δουλεύαμε τόσο στο γεωπονικό όσο και στο εργοστασιακό κομμάτι ήταν γνωστό ότι αφενός οι ποιότητες ήταν πολύ περισσότερες αφ’ετέρου ο καθορισμός τους ήταν τελείως υποκειμενικός αυθαίρετος και της στιγμής, ο,τι και οπως και αν οριζόταν οι ποιότητες.
Πραγματικά, ο τότε Οργανισμός Καπνού είχε μια λεπτομερέστατη περιγραφή των ποιοτήτων η οποία όμως βασιζόταν στο ποσοστό ύπαρξης της κάθε ποιότητας στο δέμα και εκεί έμπαινε η αυθαιρεσία. Ο ένας βαθμολόγος έλεγε «εγω βλέπω 30% Α», ο άλλος έβλεπε 35% Α, ένας τρίτος 60% Α και ένας τέταρτος δεν έβλεπε καθόλου.
Η λεγόμενη διαιτησία ήταν μια κοροϊδία γιατί αφενός συνήθως οι γεωπόνοι του Οργανισμού έπαιρναν την πλευρά του ιδιώτη ή δίνοντας ένα μικρο ποσοστό πάνω από την εκτίμηση του ιδιώτη αφ’ετέρου γιατί ο παραγωγός ήξερε ότι αν πήγαινε στη διαιτησία θα πληρωνόταν 3-4 μήνες αργότερα το καπνό όταν δηλαδή «κατέληγε» η διαιτησία σε απόφαση που δεν θα μπορούσε να προσβληθεί από τον καπνέμπορο.
Ήταν όμως το ποσό που έπαιρναν οι συνεταιρισμοί ίδιο με την χορταστική πίτα των 80’ς; Καθόλου.
Πριν πάρει η ΕΕ την απόφαση να περάσουν τα χρήματα στους προέδρους των συνεταιρισμών και ΟΧΙ στους αγρότες απευθείας είχε πάρει μια άλλη απόφαση.
Η ποικιλία Βιρτζίνια που υποτίθεται θα αντικαθιστούσε τις προβληματικές ελληνικές ποικιλίες και θα εξυπηρετούσε τον στόχο της ΚΑΠ, δηλαδή την μετεξέλιξη των μικρομεσαίων αγροτών και την μετατροπή τους σε επιχειρηματίες μεγάλων «βιώσιμων» μονάδων, βλέπε φεουδα νεου τυπου, είχε φτάσει σε ένα ποσό παραγωγής 70 χιλιαδων τόννων ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ της πολιτικής αυτής.
Η ΕΕ τότε είπε: «Είναι πολλά τα καπνά θέλω να πάτε την παραγωγή στα επίπεδα του ΄89 και ό,τι αύξηση έγινε το ΄90 είναι σαν να μην έγινε».
Δηλαδη τι κανανε; Πρώτα χρεώσαν τους μικρομεσαίους να γίνουν μεγάλοι αλλά πως; Υπήρχε γη να αγοράσουν; Οχι, ..επρεπε να νοικιάσουν. Ειχαν μηχανήματα; Οχι, ...τα έβαλαν σε σχέδια βελτίωσης τα οποία όμως είχαν ένα ποσοστό 50% αυτοχρηματοδότησης. Πως λυνόταν το πρόβλημα του 50%; ΄Η με υπερκοστολόγηση του σχεδίου βελτίωσης ή με δάνεια.
Είναι λοιπόν αυτός ο μικρομεσαίος χρεωμένος ή εκτεθειμένος σε ψηλά νοίκια για να γίνει «μεγάλος» και του λέει η κοινότητα: «Θα ξαναγίνεις μικρός».
Πανικός στην αγορά, σπέκουλα γης, ξεπούλημα μηχανημάτων όσο όσο για να πληρωθούν δάνεια, μεταφορά ξηραντηρίων σε όλη την Ελλάδα από τους μικρούς στους μεγάλους, μεταφορά χρεών από τις καρτέλες των παραγωγών στην ΑΤΕ, γιατί είχαμε και εκλογές το ΄91.
Η αλήθεια ήταν και είναι μία. Η ΕΕ ΔΕΝ ήθελε να γίνουν «βιώσιμες» οι αγροτικές επιχειρήσεις, ήθελε να δημιουργήσει μια ισχυρή τάξη γαιοκτημόνων που ήδη υπήρχε αλλά δεν ήταν τόσο εύρωστη οικονομικά όσο μετά τις επιδοτήσεις και ούτε τόσο σύγχρονα εξοπλισμένη όσο έγινε μετά τις επιδοτήσεις. Και τους υπόλοιπους ήθελε απλά να τους ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ μετατρέποντάς τους ή σε φτηνους εργάτες γης στη δούλεψη των μεγάλων ή ανεργιακό δυναμικό στις βιομηχανικές ζώνες των πόλεων για να πιεστούν τα μεροκάματα των ήδη εργαζομένων προς τα κάτω. Και τα κατάφερε ΚΑΙ τα δυο.
Απο το ΄91 και μετά οι μισθοί μας στη βιομηχανία μειώνονται αργά και σταθερά γιατί περιμέναν στη σειρά άνεργοι αγρότες και παιδιά αγροτών και μας κούναγαν το δάκτυλο οι επιχειρηματίες ... Οι καλοί «ιδιώτες» που «δημιουργούν» θέσεις εργασίας κατά την ανόητη φιλελεύθερη ρητορική ενώ στην ουσία γιγαντώνονται δημιουργώντας θέσεις ανεργίας.
Ετσι επεσε η παραγωγή απο τις 70 χιλιάδες τόννους στις 33 χιλιάδες αρχικά για να καταλήξει σε ενα βάθος 5 ετών σε κάτι λιγότερο απο 8 χιλιάδες τόννους μεχρι το 1996.
Άρχισαν οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών αλλά τα κέρδη των εταιριών στο ζενίθ γιατί υπήρχε μεγάλη διεθνής ζήτηση για καπνά.
Τότε απελπισμένος από τους χαμηλούς μισθούς αποφασίζω να παραιτηθώ και να φύγω εξωτερικό να δουλέψω για πολυεθνική καπνών. Την επομενη της παραίτησης κιόλας ειχα βρει δουλιά.
Η εταιρεια θα με εστελνε σε διάφορες χώρες της Αφρικης, Μεσης Ανατολης, Ασιας και Ανατ.Ευρώπης για να βρώ σε ποιες περιοχες θα μπορουσαμε να καλλιεργήσουμε τις ελληνικες ποικιλιες που ειχαν μεγάλη ζητηση. Φυσικα αφου ειχαν ζητηση γιατι μας μειωσαν τον μισθο? Γιατι απολυαν συναδέλφους? Γιατι εξαφανιζαν αγρότες?
Η απάντηση πάλι απλή. Γιατι τις ηθελαν να βγαίνουν απο πιο φτηνα αμειβομενους εργατες, απο πιο φτηνά αμειβόμενους αγροτες. Οι καπιταλιστές όταν κερδιζουν δεν διαχέουν τον πλουτο οπως μαλακωδώς περιμενουν και ισχυρίζονται αφελεις οπαδοι των φιλελευθερων και ακομα πιο αφελεις οπαδοί των σοσιαλδημοκρατικων απόψεων διαχείρισης του καπιταλισμου και δηθεν μετατροπης του σε εναν «με ανθρώπινο πρόσωπο» Απλά τους ανοιγει η ορεξη για παραπάνω και οι ανθρωποι που «πεφτουν» γυρω τους υπαλληλοι εργάτες αγροτες ειναι με μια πολιτικη δαρβινικη έννοια «παραπλευρες απώλειες» της μεγάλης περιπέτειας που λεγεται «ζωη στον καπιταλισμο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου