Χρ. Στεργίου
Είναι γεγονός οτι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές έχει προσδώσει ενα εορταστικό χαρακτήρα στην ελληνική αριστερά. Παράλληλα όμως, υπάρχουν και απλουστευτικές αναλύσεις για το τι έχει γίνει με τα ποσοστά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όλες οι αναλύσεις γίνονται γύρω...
από το ευρώ και τα συνηθή οικονομικιστικά χαρακτηριστικά της σκέψης που έχει επικρατήσει. Παράδειγμα το Μέτωπο ενώ για αρκετό καιρό μιλούσε για μια αριστερά που μπορεί να έχει κινηματική δράση με η χωρίς ευρώ, το τελευταίο διάστημα έθεσε ως προτεραιότητα την έξοδο μας από την ευρωζώνη.
Το ερώτημα που θα έπρεπε η αριστερά να απαντήσει σήμερα είναι: τι είδους κοινωνία οραματίζεται;
Έχω προσωπικά μπερδευτεί γιατί το πρόταγμα της (κομμουνιστικής) απελευθέρωσης λέιπει από πάντου. Αντίθετα οι αναλύσεις είναι μόνο για το ευρώ.
Αντιλαμβάνεται κανείς οτι φυλακίζουμε την κοινωνία μας σε δίλημμα ευρώ η δραχμή αλλά δεν τις δίνουμε την δική μας οραματική διέξοδο;
Παλεύουμε να γυρίσουμε την χώρα στην δραχμή με το καταναλωτικό μοντέλο του 2000; Παλεύει η αριστερά του ευρώ να γυρίσει την χώρα στον «παράδεισο» του 2004;
Αντιλαμβάνεται κανείς οτι οι διεργασίες που γίνονται σε κοινωνικό επίπεδο γύρω από το ευρώ η δραχμή είναι με βάση το παραγωγικό μοντέλο της τελευταίας 20ετίας;
Η ηγεμονία της αριστεράς σε μια κοινωνία αφορά το δικό της αξιακό σύστημα και πολυ περισσότερο την ανωτερότητα της Ιδέας της κοινωνικής απελευθέρωσης με πρότυπο μια κοινωνία που δεν έχει σχέση με τις σημερινές «δημοκρατίες».
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα οδηγήσουν σε ποιό νόμισμα μας κάνει (νομίζω είναι ξεκάθαρο), ποιές συμμαχίες μπορούν να γίνουν (ζήσαμε προεκλογική περίοδο που μας έλεγαν ότι η ΔΗΜΑΡ θα στηρίξει αριστερή κυβερνηση) και γενικά την στρατηγική μιας απελευθερωτικής αριστεράς.
Όσο ο διαλογος παραμένει στα στενά αυτά όρια του σήμερα δεν υπάρχει προοπτική.
Όσο η αριστερά δεν μιλάει για μια άλλη κοινωνία, την δυνατότητα του εφικτού, την ψευδαίσθηση των εκλογών και ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής τότε παραμένει μια συνιστώσα του συστήματος.
Πολύ περισσότερο αν πιστέυει έτσι απλά ότι στις επόμενς εκλογές παίρνοντας την πλειοψηφία (35% θέλετε 40%) το σύστημα θα υποχωρήσει και σοσιαλιστικές πολιτικές θα επιβληθούν ώστε να αλλάξει η μοίρα του τόπου. Μόνο που αυτά συμβαίνουν στα παραμύθια η στον κινηματογράφο.
Εκτός αν η αρρώστεια της κυβερνητικής αριστεράς είναι να μην πειράζει βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού..
Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε καταλάβει τίποτα από την βιο-εξόντωση που συμβαίνει στην καπιταλιστική κρίση του σήμερα.
πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου