Οι Έλληνες πληρώνουν φόρους και με το παραπάνω!

του
Λ. Βατικιώτη

Αυθαιρεσίες οι αφορισμοί της Λαγκάρντ

Από θράσος και υποκρισία ξεχείλιζε η οργισμένη, δήθεν, αναφορά της γενικής διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, στην βρετανική εφημερίδα Guardian όπου δήλωσε ότι θρέφει μεγαλύτερη συμπάθεια για τους υποσιτιζόμενους της υπο-σαχάριας Αφρικής παρά για τους Έλληνες που δεν πληρώνουν τους φόρους τους! Η επικεφαλής του ΔΝΤ πολύ σύντομα διαπίστωσε ότι υπέπεσε σε γκάφα. Άλλο τι νιώθουμε (όχι μόνο.... αδιαφορία αλλά και μίσος για τους λαούς, ειδικότερα όσους δεν σκύβουν το κεφάλι) κι άλλο τι λέμε δημόσια κι ειδικά στον Τύπο… Έτσι, μετά από λίγες ώρες, κι αφού πρώτα η σελίδα της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δέχθηκε δεκάδες χιλιάδες «αναφορές» κι απαντήσεις από την Ελλάδα, προέβη σε διορθωτική δήλωση επιχειρώντας να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιούργησε.

Εις μάτην! Η Κριστίν Λαγκάρντ αποδείχθηκε όχι μόνο εμπαθής, αλλά επιπλέον υποκρίτρια και άσχετη! Υποκρίτρια επειδή η ίδια αμοίβεται με 468.000 δολάρια τον χρόνο (ενώ απολαμβάνει άπειρα προνόμια στις μετακινήσεις και την διαμονή της που δεν τα διανοείται ο νους ενός καθημερινού ανθρώπου) χωρίς να πληρώνει καν φόρους γι’ αυτό το μυθικό ποσό. Ακόμη κι αν καλύπτεται πίσω από ένα σταθερό συμβόλαιο που συνοδεύει την συγκεκριμένη θέση (ενδεικτικό κι αυτό των σκανδαλωδών προνομίων με τα οποία έχουν θωρακιστεί οι μανδαρίνοι των διεθνών οργανισμών) η Κριστίν Λαγκάρντ όφειλε να πληρώνει φόρους. Δεν μπορεί ένας γάλλος μισθωτός να πληρώνει περισσότερους φόρους από την διευθύντρια του ΔΝΤ κι αυτό να θεωρείται φυσιολογικό και να έχει μάλιστα το θράσος η Λαγκάρντ να κάνει και μαθήματα φορολογικής υπευθυνότητας στους Έλληνες, που έχουν οδηγηθεί σε κοινωνική γενοκτονία, εφαρμόζοντας τις καταστρεπτικές οδηγίες του οργανσιμού του οποίου προΐσταται.

Αποδείχθηκε όμως και άσχετη η αντικαταστάτρια του Ντομινίκ Στρος Καν. Η Κριστίν Λαγκάρντ έπρεπε να ξέρει, λόγω της θέσης που κατέχει, ότι …οι Έλληνες πληρώνουν φόρους. Αρκεί να έριχνε μια ματιά στα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, της Eurostat. Ειδικότερα, στην ετήσια έκθεση με τίτλο «Φορολογικές τάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση» (Taxation trends in the European Union). Μελετώντας την συγκεκριμένη έκθεση και συγκρίνοντας όσα ισχύουν στην Ελλάδα με τις χώρες της υπόλοιπης ΕΕ τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι τα εξής δύο: Πρώτο, στην Ελλάδα έχουμε μια από τις πιο βαριές, έμμεσες φορολογίες. Οι Έλληνες δηλαδή πληρώνουν φόρους! Δεύτερο, αν κάποιοι δεν πληρώνουν φόρους είναι οι μεγάλες ανώνυμες εταιρείες (κι όχι γενικά οι επιχειρήσεις) που απολαμβάνουν έναν από τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές! Οφείλουμε ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι οι δύο αυτές τάσεις (μείωση των συντελεστών φορολόγησης του κεφαλαίου και αύξηση των φόρων στην κατανάλωση, εν είδει αντιστάθμισης) παρατηρούνται σε όλη την Ευρώπη. Χαρακτηριστικά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ο ανώτερος φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις μειώθηκε από 35,3% σε 23,5%, Στην Ελλάδα όμως αυτή η τάση παρατηρείται πολύ πιο έντονα, με τον ονομαστικό συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων να μειώνεται από το 40% στο 20%!

Στα ύψη ο ΦΠΑ

Ξεκινώντας με το ΦΠΑ πρέπει εξ αρχής να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για την πιο αντιλαϊκή φορολογία καθώς οι συγκεκριμένοι φόροι δεν ακολουθούν την γενική αρχή της προοδευτικότητας: να αυξάνονται δηλαδή αναλόγως του εισοδήματος του φορολογούμενου. Έτσι, τόσο ο άνεργος όσο και ο ζάπλουτος πληρώνουν τον ίδιο φόρο αγοράζοντας τσιγάρα. Αν δε, επιχειρήσουμε να υπολογίσουμε τον φόρο που πληρώνει ο καθένας στο κιλό της ζάχαρης ως ποσοστό επί του εισοδήματός του, τότε φαίνεται ότι είναι αντίστροφα προοδευτικός φόρος! Δηλαδή, ο ΦΠΑ βαραίνει περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα, ως ποσοστό, παρά τα υψηλά. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η άνοδός του αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα αντιλαϊκής πολιτικής, ενώ η μείωσή του τεκμήριο φιλολαϊκής πολιτικής.

Με βάση τα παραπάνω η φορολογική πολιτική στην ΕΕ τα τελευταία χρόνια στρέφεται προς τα δεξιά! Η Ελλάδα, μετά τις αυξήσεις που επέβαλε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, συγκαταλέγεται στις χώρες με τον υψηλότερο ΦΠΑ, πολύ άνω του μέσου όρου της ΕΕ που είναι 21%. Στις χώρες με τον υψηλότερο ΦΠΑ συμπεριλαμβάνονται τρεις ομάδες κρατών: Πρώτον, οι νεοφιλελεύθεροι παράδεισοι της ανατολικής Ευρώπης (Ουγγαρία με 27%, Ρουμανία με 24% – είναι δύο χώρες που δέχθηκαν την «περιποίηση» του ΔΝΤ και η Πολωνία με 23%), δεύτερον οι χώρες θύματα των Μνημονίων ΕΕ – ΔΝΤ (Πορτογαλία, Ελλάδα και Ιρλανδία με 23% – όχι ότι το ένα Μνημόνιο ήταν αντιγραφή του άλλου…) και, τρίτον, σκανδιναβικές χώρες με τα γενναιόδωρα και υποδειγματικά, ακόμη και σήμερα παρά δηλαδή τις περικοπές, κράτη πρόνοιας (Δανία και Νορβηγία με 25% και Φινλανδία 23%). Το (ρητορικό) ερώτημα φυσικά που γεννιέται είναι απλό: Καλά οι Δανοί, οι Νορβηγοί και οι Φινλανδοί. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι (ανατολικοευρωπαίοι και θύματα του ευρώ) έναντι ποιών ανταποδοτικών παροχών πληρώνουν στο κράτος σχδόν το ένα τέταρτο της αξίας κάθε αγοράς τους;

Αποτέλεσμα της δυσανάλογα υψηλής έμμεσης φορολογικής επιβάρυνσης των Ελλήνων σε σχέση με τους υπόλοιπους κατοίκους της Ευρώπης είναι και το υψηλότερο μερίδιο έμμεσων φόρων που αντιστοιχεί στην Ελλάδα στο σύνολο της φορολογικής επιβάρυνσης (39,7%) ως προς το μέσο όρο των 27 κρατών μελών της ΕΕ (38,6%) και των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης (36,5%). Η ίδια κοινωνική αδικία αντανακλάται στο μικρότερο μερίδιο που καταλαμβάνουν οι άμεσοι φόροι στο σύνολο της φορολογικής επιβάρυνσης στην Ελλάδα (25,2%) σε σχέση με την ΕΕ των 27 (30,4%) και την ευρωζώνη των 17 (30,6%).

Στα βάθη οι εταιρικοί φόροι

Η σημαντική φορολογική επιβάρυνση ωστόσο δεν ισχύει για όλα μέρη της κοινωνίας. Αντίθετα με ό,τι παρατηρούμε στους φόρους επί της κατανάλωσης, οι πραγματικοί φόροι του κεφαλαίου στην Ελλάδα είναι σημαντικά χαμηλότεροι (16,5% το 2010) σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου στην ευρωζώνη των 17 είναι 23,5% και 27,5% (κατά μέσο όρο αριθμητικό και σταθμισμένο στο ΑΕΠ, αντίστοιχα). Στην δε ΕΕ των 27 είναι 23,3% και 28,8% αντίστοιχα.

Αποτέλεσμα της παραπάνω θεσμοθετημένης, επίσημης φορολογικής ελάφρυνσης των ανωνύμων εταιρειών (και φυσικά της φοροδιαφυγής των μεσαίων στρωμάτων) είναι ο συνολικά χαμηλός λόγος φόρων προς ΑΕΠ που εμφανίζει η Ελλάδα (35,6%) σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ (35,6%) και πολύ περισσότερο της ευρωζώνης (36,4%). Επομένως, δεν είναι οι Έλληνες που δεν πληρώνουν φόρους, όπως με ευκολία δήλωσε η Λαγκάρντ αποκαλύπτοντας την άγνοια ουσιωδών στοιχείων για το φορολογικό προφίλ της Ελλάδας, αλλά οι ανώνυμες εταιρείες!