Η σύγκρουση μήτρα νέων ισορροπιών, νέων συσχετισμών

Του Ρ. Ρινάλντι

Στη χημεία, για να μιλήσουμε απλοϊκά, ο καταλύτης παίζει το ρόλο της επίσπευσης, της ταχύτητας της φοράς μιας χημικής αντίδρασης, χωρίς να συμμετέχει στα μέρη που μεταβάλλονται μέσα στη χημική αντίδραση. («Καταλύτης είναι η ουσία που με την παρουσία της διευκολύνει μία χημική αντίδραση, χωρίς όμως να λαμβάνει μέρος στη συγκεκριμένη αντίδραση»).
Στα κοινωνικά φαινόμενα που...
είναι εξαιρετικά πιο σύνθετα μπορούν να γίνουν παρομοιώσεις για παράγοντες που μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο, να δράσουν ως καταλύτες.
Η φόρμουλα «Αριστερά+λαός» μπορεί να διαδραματίσει ένα σπουδαίο καταλυτικό παράγοντα για τις εξελίξεις, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Είναι ο απαραίτητος όρος για την εξουδετέρωση όλων των προσπαθειών της αντίδρασης και των συστημικών δυνάμεων στο διπλό τους έργο: να διατηρήσουν την πολιτική εξουσία, να ξαναστήσουν το πολιτικό σύστημα (έστω πάνω στα συντρίμμια του) και να συντρίψουν το πολιτικό λαϊκό ρεύμα χειραφέτησης που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα, να το εμποδίσουν να πραγματοποιήσει μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή στη χώρα.
Η φόρμουλα «Αριστερά+λαός» θα είναι ο αποφασιστικός παράγοντας, η λύση όλων των σύγχρονων προβλημάτων και νεοελληνικών «αινιγμάτων». Στην περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, για να γίνουν πράξη όλες οι εξαγγελίες και το πρόγραμμα, για να σταθεροποιηθεί η διακυβέρνηση, για να ξηλωθεί το σάπιο πολιτικό σύστημα, χρειάζεται η στήριξη, η ώθηση, ο έλεγχος από το δρώντα λαϊκό παράγοντα. Το λαϊκό κίνημα, η μορφή/κόμμα που θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ -που δεν είναι πλέον μια αντιπολιτευτική δύναμη του 5%- η κοινοβουλευτική ομάδα, η προοδευτική-λαϊκή-αριστερή κυβέρνηση, όλα αυτά που θα μορφοποιούν και συγκεκριμενοποιούν τη φόρμουλα «Αριστερά+λαός» στην νικηφόρα εκδοχή, δηλαδή, στην περίπτωση που θα ανοίξει ο δρόμος της διακυβέρνησης στις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, που είναι απαραίτητος όρος για την κάλυψη της πολιτικής εξουσίας και της εξουσίας γενικά. Το λαϊκό κίνημα, η μορφή/κόμμα που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα είναι αυτά που θα μορφοποιούν τη φόρμουλα, σε περίπτωση νίκης της Ν.Δ. στις αυριανές εκλογές. Μόνο που σε αυτό το ενδεχόμενο θα έχουμε πάλι μια ιδιαίτερα ασταθή κυβέρνηση που ο βίος της μάλλον θα είναι σύντομος, καθιστώντας εξαιρετικά πιθανή την σύντομη ανάληψη της επόμενης διακυβέρνησης από την κυβέρνηση της αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση η φόρμουλα «Αριστερά+λαός» είναι ο εξαιρετικά καταλυτικός, ο αποφασιστικός παράγοντας που δεν μένει ουδέτερος, ούτε απλά επιταχύνει μια διαδικασία. Είναι ο βασικός συντελεστής, είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Ας σκεφτούμε μόνο πόση επίθεση δέχτηκε και δέχεται επί ένα μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, κόμματα, ΜΜΕ, οικονομικούς παράγοντες, εγχώριους και διεθνείς…

Η «βίαιη ωρίμανση»
Έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η έκφραση για την τεράστια εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει το καλό πως σπρώχνει σε σκέψεις τον βαθμό ετοιμότητας και τις ανάγκες που πρέπει καλυφθούν. Φυσικά, στην ιστορία, σχεδόν ποτέ δεν επισυμβαίνουν γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις, όταν κάποιος φορέας είναι εντελώς έτοιμος ή πανέτοιμος. Η ιστορία είναι πιο «πονηρή», φέρνει στο προσκήνιο τις αναγκαιότητες, σπρώχνει στην εμφάνιση υποκειμένων και φορέων ώριμων αλλαγών. Πρόκειται για μια πιο διαλεκτική διαδικασία που οι μονόπλευρη και πρόχειρη σκέψη αδυνατεί να συλλάβει.
Πριν από 6-7 μήνες, τον περασμένο Οκτώβριο ή Νοέμβριο, ποιος μπορούσε να φανταστεί το πολιτικό τοπίο που υπάρχει σήμερα και έτσι όπως αυτό θα παρουσιαστεί την δευτέρα το πρωί; Ποιος ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη αυτή; Τι διεργασίες και σε ποιο επίπεδο γίνονταν; Πώς από την αμφισβήτηση περάσαμε στο λαϊκό ριζοσπαστισμό, από το ριζοσπαστισμό στο μαζικό λαϊκό κίνημα (με όλες του τις ιδιομορφίες διάχυτο, ασύμμετρο, ακηδεμόνευτο) για να φθάσουμε εδώ και λίγες βδομάδες το τεράστιο λαϊκό πολιτικό ρεύμα χειραφέτησης που εκδηλώνεται σε όλη τη χώρα; Πώς τώρα η φόρμουλα «Αριστερά+λαός» αποτελεί ανάγκη, όπλο, εργαλείο, φορέα μιας μεγάλης, πολιτικής κυρίως, μετασχηματιστικής, μεταβατικής διαδικασίας προς μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα;
Όλα αυτά συμβαίνουν όταν τα στερεότυπα και οι δογματισμοί της Αριστεράς ξεπεράστηκαν από το λαό, όταν ο τελευταίος έβαλε την σφραγίδα του στις εξελίξεις και υποχρέωσε την Αριστερά (το πιο ανοικτό, το λιγότερο δογματικό, το πιο φρέσκο, το πιο δημοκρατικό και ριζοσπαστικό τμήμα της) να προσγειωθεί στα συγκεκριμένα και μεγάλα προβλήματα, να αναλάβει την ευθύνη μιας πιθανής διακυβέρνησης και αλλαγής της χώρας. Κι όλα αυτά επισυμβαίνουν εδώ και τώρα μπροστά στα μάτια μας , εντός και πέριξ ολόκληρης της Αριστεράς. Συντελούνται εδώ και τώρα και μάλιστα με τον περιορισμό πώς δεν έχουμε τον άπειρο χρόνο ή δύο-τρεις ζωές για να τα απαντήσουμε. Συνολικά, αυτή η «βίαιη ωρίμανση» μέσα από την τραχύτητα και την ταχύτητα των γεγονότων είναι εξαιρετικά θετική και ευεργετική για την Αριστερά. Ο «φόβος της μεγάλης αναθεώρησης» είναι ένα καταφύγιο της στερεοτυπικής σκέψης που αδυνατεί να συλλάβει τη δυναμική της φόρμουλας «Αριστερά+λαός», που αδυνατεί να συλλάβει τη δύναμη που έχει κάθε λαός μέσα από την πάλη του και τη δική του πείρα.
Η «βίαιη ωρίμανση» ξεπροβάλλει ως ανάγκη, σε μια περίοδο όπου η πάλη για τη διακυβέρνηση γίνεται μια μεγάλη παρατεταμένη αναμέτρηση και σύγκρουση ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα: το συστιμικό/μνημονιακό και το λαϊκό/αντιμνημονιακό. Aυτή η σύγκρουση είναι η μήτρα νέων πραγμάτων, νέων ισορροπιών, νέων συσχετισμών. Όποιος φοβάται προκαταβολικά τις πρωτόγνωρες καταστάσεις, δεν μπορεί να βρει βηματισμό στα νέα τοπία που δημιουργεί -ποιος άλλος;- η ταξική πάλη με την ειδική μορφή που παίρνει στη χώρα μας αλλά που φέρει πάνω της χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν με τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης πάλης σε διαφορετικές περιοχές (π.χ. Λατινική Αμερική κ.λπ.). Το θυμίζει πάντα η φράση του Γκαίτε «Η θεωρία, φίλε μου, είναι γκρίζα, όμως το αιώνιο δέντρο της ζωής πράσινο θάλλει…».