Είμαι 24 ετών- Επιστολή στα ΧΡΟΝΙΚΑ μιας 24χρονης

Είμαι 24 ετών. Έχω τελειώσει το σχολείο, πήρα το πτυχίο μου από το δημόσιο πανεπιστήμιο αν και ξοδεύτηκαν χιλιάδες μη δημόσια ευρώ μέχρι την περάτωση των σπουδών μου, χρημάτων που είχαν μαζέψει οι γονείς μου εργαζόμενοι σε εργοστάσια από τα 16 και 18 τους χρόνια. Έχω πτυχία σε...

ξένες γλώσσες, σε η/υ και άλλα συναφή, πολύ λιγότερα από πολλούς άλλους συνομήλικους μου βέβαια..

 Δε πηγαίνω εκκλησία, συμμετέχω σε δυο πολιτιστικούς συλλόγους, δε πετάω σκουπίδια, δε χτυπώ αδέσποτα ζώα, δε δίνω χρήματα σε παιδάκια σε φανάρια, μα τους αγοράζω κάτι να φάνε. Αν βλέπω να γίνεται κάτι άδικο επεμβαίνω και ας μην είναι η δουλειά μου. Εργάζομαι, πλέον λίγες ώρες και φυσικά όχι πάνω στο αντικείμενο σπουδών μου, πληρώνω ότι μου αναλογεί με βάση τις κρατικές επιταγές (ναι, το ζώο)  και προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο το δυνατόν καλύτερα και σωστότερα.

Όχι γιατί θέλω να είμαι νομοταγής πολίτης ούτε επειδή θεωρώ πως έχω ίδιο συμφέρον με την εργοδοσία. Επειδή δε θα έχω δώσει το δικαίωμα να μου προσάψουν τίποτα σήμερα αύριο, μεθαύριο. Δεν κλέβω το κράτος , δεν έχω βάλει μέσο για τίποτε δεν έχω ψηφίσει ποτέ δεξιό, κεντρώο ή ενσωματωμένο στην αθλιότητα κόμμα. Σίγουρα δεν έχω ψηφίσει κόμμα εξουσίας. Πηγαίνω σε πορείες, είμαι γραμμένη στο σωματείο, συμμετέχω σε συνελεύσεις, πρωτοβουλίες και ό,τι άλλο κινείται για να αντισταθεί, να ανατρέψει να μείνει αξιοπρεπής.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μου προσάψει τίποτα για το σημερινό κράτος, τίποτα που να μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον. Αυτό το μπουρδέλο που με «φιλοξενεί», δυστυχώς δε μπορεί να μπει χωρίς εισαγωγικά η λέξη, δε μπορεί να συνεχίσει να φουσκώνει σε βάρος μου, σε βάρος όσων τόσα χρόνια προσπαθούν να είναι αξιοπρεπείς, τίμιοι με τη λαϊκή έννοια της λέξης, να είναι καλά με τον εαυτό τους, τα παιδιά τους, με όσους και όσες θυσίασαν πολλά ακόμη κ τη ζωή τους για μερικά ιδανικά. Μερικά ιδανικά που δεν μπορεί να χαρακτηριστούν ως υψηλά  ως χαμηλά, δε χρειάζεται.

Για όσους την 17 Ιούνη έδωσαν λευκή επιταγή για την καταδίκη των νέων, είτε ψηφίζοντας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε αυτούς που έδωσαν λευκή επιταγή σε εναπομείναντα αλλά ζώντα σπερματοζωάρια του Χίτλερ να κυνηγούν εμένα που είμαι αριστερή, το φίλο μου, το σύντροφο μου, το συνάδελφο, τον αδερφό, τον πατέρα και το παιδί  ανωφελείς κώνωπες. Τους θεωρώ Ηθικούς και Φυσικούς αυτουργούς για όσα ακολουθήσουν σε αυτή τη γη. Για όσους θα μείνουν στο δρόμο, θα πεινάσουν, θα κλέψουν, θα ζητιανέψουν, θα κυνηγηθούν και θα πονέσουν σα να μην είναι όντα με υποχρέωση και δικαίωμα να ζήσουν μια ζωή που τους δόθηκε και ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΤΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΠΗΛΕΥΕΤΕ.

 Αυτούς που (θα) με βρίζουν όταν ξαναβγώ στο δρόμο και θα καθυστερήσουν να πάν στο ραντεβού για φρέντο καπουτσίνο με γεύση βλακεία. Για αυτούς που θα ταραχθούν όταν γράφουμε συνθήματα στην περίφραξη της εκκλησίας αλλά δε ταράζονται να κουτσομπολεύουν τα τσόκαρα της γειτόνισσας στο διπλανό στασίδι. Για αυτούς που θέλουν τους δημοσίους υπαλλήλους χαμηλόμισθους επειδή ξαφνικά σταμάτησαν να τους κάνουν τα χατίρια. Για όσους δε πηγαίνουν το αμάξι για ΚΤΕΟ και θεωρούν έξυπνο τον εαυτό τους που πλήρωσαν το 40αρι και τους έστειλαν το χαρτί του δήθεν ελέγχου, ενώ μπορεί να σκοτωθούν επειδή έδωσαν τσάμπα 40 ευρώ και δεν έμαθαν ποτέ ότι τα μαρκούτσια ήταν έτοιμα να σκάσουν. Για όσους το παίζουν έξυπνοι σε μικρά παιδία, νεαρές κοπέλες, φοβισμένους  μετανάστες ενώ σκύβουν σα σκουληκαντέρες μπροστά σε ένα κουστουμαρισμένο σκουπίδι. Σε όσους εκφράζει το σύνθημα «κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».

Σε όλους αυτούς που δε σκέφτονται με το κεφάλι μα με την κοιλιά, που λόγω τόσης σιχαμερής οκνηρίας έχουν βάλει την Τηλεόραση να σκέφτεται για αυτούς. Που δε τους νοιάζει τίποτα πέρα από την καλοπέραση, την επίπλαστη, προφανώς! Σε όσους δεν έχουν αξιοπρέπεια. Καμία. Ούτε δείγμα. Τίποτα. Μηδαμινά όντα, άξια της μοίρας τους, θολή συνείδηση, καμία κρίση, καμία αξιοπρέπεια ,καμία αξία, κανένα ιδανικό. Το απόλυτο Τίποτα.  Παραθέτω το αγαπημένο μου απόσπασμα από βιβλίο, λόγια του Μ. Εντε:

«Μόλις έρθει η σειρά σου να πηδήξεις εσύ μέσα στο Τίποτα, θα γίνεις κι εσύ ένας άβουλος και αγνώριστος υπηρέτης της εξουσίας. Ποιος ξέρει σε τι θα την ωφελήσεις! Ίσως με τη βοήθειά σου θα παρακινήσουν ανθρώπους να αγοράσουν πράγματα που δεν τους είναι χρήσιμα ή να μισούν κάτι που δε ξέρουν. Να πιστεύουν σε ό, τι τους μεταβάλει σε πειθήνια όργανα ή να αμφιβάλουν για κάτι που θα μπορούσε να τους σώσει…»

 Για όλα αυτά ευχαριστώ τη μαμά μου που με παρότρυνε όταν ήμουν πιτσιρίκι να διαβάσω το βιβλίο του Λουντέμη «ένα παιδί μετράει τα άστρα». Την ευχαριστώ που με παρότρυνε να διαβάζω. Και δεν αναφέρομαι σε ό,τι έχει να κάνει με το σχολείο. Για όλα αυτά κατηγορώ τους γονείς μου που τους ψήφιζαν για χρόνια και που δε αντιμιλούσανε στους φαφλατάδες φίλους που ξέρουν τα πάντα , τους πάντες μα δεν έχουν τίποτα.            

Τους κατηγορώ που ξέρουν  τα πάντα, τους πάντες και δεν έχουν τίποτα.

Για όλα αυτά ελπίζω να αγωνίζομαι πάντα, να κρατάω τη συνείδησή μου  καθαρή και  ξάστερη, να αισθάνομαι αξιοπρεπείς, να μη κατηγορηθώ ποτέ για ψήφους υποταγής, για αλισβερίσια βρώμικα, για καθωσπρεπισμό , για φόβο (που δεν είναι κακό), για οκνηρία, για εθελοτυφλία, για αδικία, για ανηθικότητα, για αναξιοπρέπεια. Για όλα αυτά στηρίζομαι σε φίλους, σε συντρόφους και σε συνανθρώπους μου. Για όλα αυτά θα είμαι απέναντι όχι μόνο στο σύστημα και τους εκφραστές του, μα και σε όσους άμεσα ή έμμεσα το στηρίζουν, σε όσους άμεσα ή έμμεσα μας εγκλωβίζουν σε ένα κλουβί. Ζήσε γρήγορα, πέθανε νωρίς. Αλλά ζήσε. Και αυτό να μη μας το στερήσει κανείς. Και ζωή ολόκληρη μπορεί να είναι μόνο μερικές ώρες στο δρόμο, δίπλα σε ανθρώπους, ακούγοντας μουσικές βαριές και φωνάζοντας ζωή – αξιοπρέπεια -δίκαιο. Τίποτε άλλο.

Μάλλον δε λέω τίποτα. Αλλά σίγουρα λέω περισσότερα από άλλους.