Επιθέσεις Ριζοσπάστη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πολλά βήματα πίσω

του
Θαν. Καμπαγιάννη


Με δύο οπισθόφυλλα αφιερωμένα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα ο Ριζοσπάστης. Το ένα, με τίτλο “ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Σε ρόλο 13ης συνιστώσας” (23/05/2012), προσπαθεί να χρεώσει στην αντικαπιταλιστική Αριστερά τακτική ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο, με τίτλο “Τα κροκοδείλια δάκρυα του κ. Γ. Ρούση” (24/05/2012), απαντάει στην ανοιχτή επιστολή στα μέλη...
του ΚΚΕ που έστειλε ο Ρούσης (για χρόνια μέλος του ΚΚΕ ο ίδιος και στις τελευταίες εκλογές συνεργαζόμενος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας). Η “απάντηση” ήταν τελικά ένας λίβελος κατά του κειμένου του Ρούση, που στολίστηκε καταλλήλως ως “συκοφαντία”, “διαστρέβλωση”, “απόπειρα αναστήλωσης της σοσιαλδημοκρατίας” και ούτω καθεξής. Ο συνήθης χαρακτηρισμός του Ριζοσπάστη σε ανάλογες κριτικές στο ΚΚΕ είναι ότι όσοι τις απευθύνουν είναι “ναυάγια της ταξικής πάλης”...

Τα κείμενα του Ριζοσπάστη γυρνάνε δυστυχώς τον απαραίτητο διάλογο που πρέπει να γίνει μέσα στις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς πολλά βήματα πίσω. Πρόκειται για οπισθοχώρηση ακόμα και από την προεκλογική τακτική του ίδιου του ΚΚΕ. Μάλιστα στο κείμενο κατά του Ρούση, ο Ριζοσπάστης το γράφει ρητά: “ενώ το ΚΚΕ κατά την προεκλογική περίοδο δεν επέλεξε την ανοιχτή αντιπαράθεση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο κ. Ρούσης στην κεντρική ομιλία στην προεκλογική συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά του ΚΚΕ”. Ο Ριζοσπάστης είχε δημοσιεύσει επίσης (πριν τις εκλογές) απάντηση στην ανοιχτή επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου προτεινόταν ένα κοινό “αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής”, όχι με ορίζοντα τις εκλογές αλλά την κοινή δράση μέσα στο κίνημα. Η απάντηση εκείνη για πρώτη φορά έμπαινε στην ουσία των ζητημάτων, ακόμα και αν τελικά ήταν αρνητική. Τι μεσολάβησε και αλλάζει στάση το ΚΚΕ;

Αντικαπιταλιστική ανατροπή

Όχι παντως η πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι κατηγορίες ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ουρά του ΣΥΡΙΖΑ ή ότι φλερτάρει με την προοπτική της αριστερής κυβέρνησης είναι ανυπόστατες. Καταρχάς, αν οι δυνάμεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιθυμούσαν να γίνουν η “13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ”, θα το είχαν κάνει ήδη, απολαμβάνοντας και τα σχετικά ανταλλάγματα. Αλλά και στα πολιτικά ζητήματα που ανοίγει ο Ριζοσπάστης, οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι γνωστές: η οποιαδήποτε νίκη του εργατικού κινήματος δεν θα έρθει μέσα από μια “αριστερή κυβέρνηση”, αλλά μέσα από την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Για να αποδείξει το αντίθετο,ο Ριζοσπάστης παραθέτει δηλώσεις και κείμενα μελών ή φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που υπονοούν το αντίθετο. Δεν κάνει βέβαια τον κόπο να παραθέσει τις επίσημες αποφάσεις των συλλογικών οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επίσης χρησιμοποιεί τη συνάντηση αντιπροσωπείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ για να βάλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κάδρο της “αριστερής κυβέρνησης”. Και πάλι το επιχείρημα είναι προβληματικό: γιατί να μπορεί να συναντιέται η Παπαρήγα με τον Παπούλια, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και να μην συναντιέται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με δυνάμεις της Αριστεράς;
Η αλλαγή της στάσης του ΚΚΕ και η κλιμάκωση των πολεμικών εντός της Αριστεράς έχει να κάνει με το σοκ των αποτελεσμάτων. Η ερμηνεία τους θέτει το ζήτημα γιατί το ΚΚΕ δεν κατάφερε να συσπειρώσει κομμάτι - μικρό έστω - της οργής κατά του Μνημονίου μετά από μια περίοδο μεγάλων αγώνων και κινητοποιήσεων (για την ακρίβεια στα μεγάλα αστικά κέντρα, το ΚΚΕ σημείωσε πτώση). Για να μην προχωρήσει σε καμία αυτοκριτική, το ΚΚΕ προτιμάει να βρίσκει “αντικειμενικά” αίτια και να κάνει κυριολεκτικά το άσπρο μαύρο. Έτσι, στο άρθρο “Το επίπεδο του κινήματος και το εκλογικό αποτέλεσμα “ (9/05/2012) μαθαίνουμε ότι είναι το “επίπεδο της ταξικής πάλης” (“αναντίστοιχο με το μέγεθος της επίθεσης”) που φταίει για τα αποτελέσματα του ΚΚΕ... Κομμάτι αυτής της αντιμετώπισης που κάνει το άσπρο μαύρο είναι και οι επιθέσεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λες και δεν είναι γνωστές οι θέσεις της για το ευρώ και την ΕΕ, για την μονομερή διαγραφή του χρέους, για την επιμονή στον επαναστατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Ας το ξανασκεφτούν στον Ριζοσπάστη. Στην ιστορία της Αριστεράς (όσο και αν το ΚΚΕ δεν θέλει πλέον να λέγεται “Αριστερά”), οι πολιτικές αναζητήσεις ποτέ δεν αναχαιτίστηκαν με όπλο τη διαστρέβλωση, την άρνηση της πραγματικότητας ή πολύ περισσότερο τα οργανωτικά μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη δράση και τις αντικαπιταλιστικές θέσεις της θα συμβάλει σ' αυτές τις αναζητήσεις, χωρίς να πεφτει στις παγίδες του ενδοαριστερού εμφύλιου που ανεπιτυχώς στήνουν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ