Η σημασία των επερχόμενων εκλογών

του
Αιμιλιανού Επικούρειου

Έμεινε σχεδόν ένας μήνας για τις βουλευτικές εκλογές (απ΄ότι φαίνεται θα γίνουν στις 6 Μάη) που θα γίνουν μέσα σε ένα περιβάλλον δραματικής αποσύνθεσης της κοινωνίας από τη πολιτική εξουσία, που μετέτρεψε τη κρίση των κεφαλαίων σε κοινωνική κρίση και αποσάθρωσε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις, που ήταν αποτελέσματα ενός αιώνα αγώνων των ανθρώπων της εργασίας. Έτσι μοιραία η κρίση αξιών φαίνεται να αγγίζει πλέον και τους θεσμοθετημένους μηχανισμούς της κοινωνίας.
Σαν ένας από αυτούς (τους μηχανισμούς), τα κόμματα βρίσκονται σε...
κρίση πανικού.

Μέρα με τη μέρα αλλάζουν οι σχηματισμοί, γίνονται διαγραφές, εγγραφές και επανεγγραφές στελεχών, δημιουργία νέων σχηματισμών, διασπάσεις των παλιών…

Τα πλέον εκτεθειμένα πολιτικά λαμόγια, φοβισμένα, αποσύρονται από το προσκήνιο. Άλλοι, πιο θρασείς, αλλάζοντας φρασεολογία, προσπαθούν να προβάλουν το καινούργιο τους φιλολαϊκό προφίλ, δηλώνοντες αντιμνημονιακοί…

Εμείς τι πρέπει να προσδοκούμε από όλα αυτά;

Ο δρόμος της ανατροπής αυτού του σάπιου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, περνάει μέσα από τις εκλογές;

Mπορούν οι εκλογές να δώσουν λύση στη κοινωνία για το γκρέμισμα της φαύλης αυτής «δημοκρατίας δι΄ αντιπροσώπων» και τη μετατροπή της σε ένα κοινωνικό σύστημα προοπτικής της Άμεσης δημοκρατίας;

Σ΄αυτό το ερώτημα, τα αριστερά κόμματα από τη μια απαντούν καταφατικά, από την άλλη δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μας επιβάλουν τα όρια της πολιτικής μας ευπρέπειας απέναντι στους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν… δηλαδή, ουσιαστικά λειτουργούν ως συστημικό ανάχωμα.

Πόσο σημαντική μπορεί να είναι στην επόμενη βουλή, μια αλλαγή όπου στη καλύτερη περίπτωση τα κόμματα που είναι εναντίον του μνημονίου θα έχουν 120 βουλευτές;

Καμιά τέτοια αλλαγή δε μπορεί να κάνει τη κοινωνία πιο δημοκρατική. Αυτό είναι δύσκολο για μας να το αποδεχτούμε γιατί γαλουχηθήκαμε με τη λογική που λέει πως αν βρούμε το σωστό κομματικό μηχανισμό, τον σωστό πολιτικό ηγέτη, όλα θα είναι εντάξει και τότε θα μπορούμε να ησυχάσουμε. Όμως αυτό δε γίνεται. Καμία εκλογική διαδικασία, κανένας νόμος ή σύνταγμα, και ακόμη περισσότερο, κανένας πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Γι΄αυτά απαιτείται συνεχής αγώνας, μια διαρκής συζήτηση μεταξύ των πολιτών, μια ατέλειωτη σειρά κινημάτων που θα ασκούν πίεση σε όποιες αντιλαικές δυνάμεις και δράσεις υπάρχουν.

Το αντιρατσιστικά κίνημα, το εργατικό, το γυναικείο, το αντιπολεμικό, μας έμαθαν μια απλή αλήθεια: τα πολιτικά κόμματα είναι μερικές φορές χρήσιμα αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά και συχνά αποτελούν εμπόδιο στη προσπάθεια της κατάκτησης ορισμένων βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτό που έχει ιστορικά αποδώσει είναι η άμεση δράση των ανθρώπων που αγωνίστηκαν ενωμένοι, κάνοντας θυσίες και αναλαμβάνοντας ρίσκα για ένα σκοπό που άξιζε τον κόπο.

Όσοι είχαν την εμπειρία γνωρίζουν ότι, αντίθετα με την αναποτελεσματική πράξη των εκλογών, η σύμπραξη των ανθρώπων σε ένα μεγάλο κίνημα με σκοπό τη κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή, όχι μόνο δίνει ζωή στη δημοκρατία, αλλά δίνει ζωή και στους ανθρώπους που εμπλέκονται στον αγώνα αυτόν. Προσφέρει ολοκλήρωση και απόλαυση. Η αλλαγή έρχεται δύσκολα, αλλά για να την πετύχουμε αυτός είναι ο μοναδικός πιθανός τρόπος.

Αυτό δε σημαίνει κατ΄ ανάγκη αποχή από τις προσεχείς εκλογές. Απλά πιστεύω πως πρέπει να υποβαθμίσουμε την υπερτιμημένη σημασία τους.

Εξάλλου, αν οι εκλογές από μόνες τους θα μπορούσαν ν΄αλλάξουν την κοινωνία, θα είχαν κηρυχτεί παράνομες…