Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κι όμως, η κοινή δράση είναι αναγκαία

του
Ν. Λούντου

Απάντηση του ΚΚΕ στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συντονισμό της δράσης της Αριστεράς δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 24ης Μάρτη. Είναι από μόνο του ένα θετικό βήμα ότι το ΚΚΕ μπαίνει σε αυτή τη συζήτηση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε την αυταπάτη ότι με μια επιστολή θα λυθούν όλα τα προβλήματα συντονισμού, αλλά ότι ακριβώς θα άνοιγε ένα παράθυρο πολιτικού και στρατηγικού διαλόγου μεταξύ των δυνάμεων που παρεμβαίνουν στο κίνημα. Είναι επίσης θετικό ότι ο Ριζοσπάστης μπαίνει στην ουσία της...
πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,

Υπάρχουν δύο κεντρικά επιχειρήματα στην απάντηση του Ριζοσπάστη, που σε ένα βαθμό αντιφάσκουν μεταξύ τους. Το πρώτο επιχείρημα είναι λίγο πολύ ότι δεν χρειάζεται κάποιου είδους μέτωπο ή συντονισμός μεταξύ της Αριστεράς, γιατί στο επίπεδο των αγώνων και των απεργιών έτσι κι αλλιώς προκύπτει συντονισμός. Γράφει για παράδειγμα: “Η διαπάλη στο κίνημα δεν εμποδίζει τα συνδικάτα να αποφασίζουν κινητοποιήσεις χωρίς η κάθε συνδικαλιστική δύναμη να δεσμεύεται για το πλαίσιο με το οποίο θα απευθύνεται στους εργαζόμενους”. Από μια άποψη, αυτή η τοποθέτηση είναι χρήσιμο κρατούμενο, την επόμενη φορά που οι δυνάμεις του ΚΚΕ στα Πανεπιστήμια δεν θα στηρίξουν καταλήψεις επειδή “διαφωνούν με το πλαίσιο”.

Εξάλλου, μόνο από την εμπειρία των τελευταίων δύο ετών, δεν υπάρχει εργαζόμενος που να συμφωνεί με μια τοποθέτηση ότι είχαμε αρκετό συντονισμό. Το ΚΚΕ χρειάστηκε να φτάσει η κορύφωση της 48ωρης απεργίας του Οκτώβρη για να αποφασίσει να συντονιστεί με το υπόλοιπο κίνημα και να διαδηλώσει στο Σύνταγμα, αντί για την Πειραιώς ή την Ομόνοια. Πέρα από τέτοιες λάθος πολιτικές επιλογές, είναι φανερή η έλλειψη ακόμη και του συντονισμού στο πιο πρακτικό επίπεδο. Οι αγώνες στους ιδιωτικούς χώρους που ξέσπασαν για απολύσεις και καθυστερήσεις πληρωμών, πετάχτηκαν σαν μανιτάρια.

Υπήρχε κανείς που αμφέβαλε ότι χρειάζεται μια πρωτοβουλία που θα τους συντόνιζε μετατρέποντάς τους σε μια ενιαία δύναμη που θα απλώνεται από τη Χαλυβουργία, μέχρι το Λουκίσα, την Ιντρακόμ και από εκεί ως τα σούπερ μάρκετ Αριάδνη στην Κρήτη; Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις μέρες στα νοσοκομεία. Επιμέρους συντονισμοί κάνουν τεράστια βήματα, αλλά όσο πιο ασυντόνιστη είναι η Αριστερά (τουλάχιστον αυτή η Αριστερά που θέλει να κλιμακώσει τους αγώνες) τόσο μεγαλύτερο φορτίο έχουν να φορτωθούν οι αγωνιστές που προσπαθούν μέσα στους χώρους. Αυτά είναι καθήκοντα που προφανώς δεν προϋποθέτουν με το ζόρι μια ενιαία πολιτική συμφωνία. Αλλά από τη μεριά μας δεν τα παραπέμπουμε σε ένα ακαθόριστο μέλλον. Δίνουμε τις δυνάμεις μας και για το παραμικρό βήμα που θα συντονίσει έναν εργατικό χώρο με το διπλανό του, και θέλουμε όλη η Αριστερά να μπει σε αυτή την προσπάθεια.

Αν το πρώτο επιχείρημα του Ριζοσπάστη είναι ότι η ενότητα στη δράση υπάρχει έτσι κι αλλιώς, το δεύτερο λέει μάλλον το αντίθετο. Ισχυρίζεται ότι δεν έχει και πολύ νόημα η συγκρότηση μετώπου ρήξης και ανατροπής γιατί όπως λέει: “Τι θα έλθει μετά την ανατροπή της κυβέρνησης και της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου; Αλλη κυβέρνηση; Ποια; Και με ποιο πρόγραμμα; Τους στόχους που παρατάσσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι θα γίνει με την καπιταλιστική ιδιοκτησία;”

Εδώ παρεμβαίνει ένα αδικαιολόγητο ψέμα του Ριζοσπάστη. Γράφει: “Η πρότασή [της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...] συνεπάγεται ότι μια άλλη κυβέρνηση και όχι μια άλλη εξουσία θα επιβάλει την ανατροπή των μνημονίων”. Ενώ λίγες γραμμές παραπάνω έχει αναγκαστεί να αντιγράψει την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: “Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα προβάλει τη δική της προοπτική: την κοινωνική επανάσταση και τη νέου τύπου εργατική εξουσία προς το σοσιαλισμό και κομμουνισμό της εποχής μας”.

Άδικος κόπος

Να καταγγέλλει το ΚΚΕ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως όχι αρκετά αντικαπιταλιστική και να προσπαθεί να αποκρύψει ότι η στρατηγική μας έχει στο κέντρο της την εργατική εξουσία είναι άδικος κόπος. Όπως και το να προσπαθεί να πείσει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει κάποιας μορφής εναλλακτική καπιταλιστική κυβέρνηση.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ελλάδα είναι οι δυνάμεις που είπαν απανωτές φορές Όχι στα κελεύσματα της αστικής πολιτικής -ακόμα και το '89 όταν το ΚΚΕ είπε το πιο επικίνδυνο Ναι στη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Με αυτό το δρόμο άμυνας ο Ριζοσπάστης καταλήγει να αναφέρει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και να τις χρεώνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό δεν είναι ειλικρινής διάλογος.

Επί της ουσίας όμως, το επιχείρημα του Ριζοσπάστη είναι ένα κλασικό ρεφορμιστικό επιχείρημα -θυμίζει γερμανική Σοσιαλδημοκρατία αρχών του 20ου αιώνα. Μας λέει ότι οι αγώνες έχουν νόημα αποκλειστικά και μόνο όταν επικεφαλής πολιτικά βρίσκεται το κόμμα που έχει στο πρόγραμμά του την ανατροπή του καπιταλισμού. Και αφού έχει αρνηθεί ότι αυτή τη θέση του “επικεφαλής” την κερδίζει κανείς μέσα στους αγώνες, προωθώντας το συντονισμό, την κλιμάκωση, την καλύτερη οργάνωση, το μόνο που μένει είναι η ενδυνάμωση του ΚΚΕ στην κάλπη.

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει να βγει δυνατότερη από τις κάλπες. Με αποκλειστικό στόχο οι προσπάθειες συντονισμού και κλιμάκωσης μέσα στους εργατικούς χώρους να έχουν ένα δυνατό πολιτικό στήριγμα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Γιατί εμείς, ακολουθώντας τον Μαρξ, λέμε ότι “κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι πιο σημαντικό από μια ντουζίνα προγράμματα”. Και πιστεύουμε πως αυτά τα πραγματικά βήματα θα βοηθήσουν και το ΚΚΕ να συνεχίσει τον απαραίτητο στρατηγικό διάλογο που άνοιξε, με αφορμή την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

πηγή:  ΕΡΓΑΤΙΚΗ