ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Από την ανυπόμονη να κυβερνήσει δεξιά μέχρι την κυβερνώσα αριστερά του Φώτη Κουβέλη ακούγεται τον τελευταίο καιρό μια άποψη από πρώτη ματιά λογική: Οι δανειακές συμβάσεις είναι δεδομένες, σε επίπεδο θεσμικής εκπροσώπησης υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο που θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει. Τι πάει να πει αυτό σε...
απλά ελληνικά;
Απλούστατα πως όποια κυβέρνηση κι αν υπάρξει μετά τις εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση με επικεφαλής τον Φώτη Κουβέλη και υπουργό οικονομικών τον Σπύρο Λυκούδη, θα είναι υποχρεωμένη να επιβάλει ως το τέλος όσα προβλέπουν τα μνημόνια. Διεθνείς δεσμεύσεις είναι αυτές δεν είναι παίξε γέλασε.
Μάλιστα. Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς βέβαια στους δεξιούς και κυρίως στους αριστερούς θιασώτες τέτοιου είδους απόψεων, ότι τα κατά καιρούς δεσμευτικά πλαίσια του είδους ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων συνθηκών και συγκεκριμένων συσχετισμών. Ότι αν ίσχυε αυτού του είδους η νομιμοφροσύνη ακόμα ο κόσμος θα ήταν όπως τον προηγούμενο αιώνα. Ότι συχνά η πρόοδος και των κρατών αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της εξαρτάται όχι από την πιστή τήρηση συνθηκών αλλά από την ακύρωση ή και την ανατροπή τους. Κι ότι για παράδειγμα η Γερμανία θα ήταν ακόμα διαιρεμένη αν οι Γερμανοί ήταν τόσο νομιμόφρονες όσο μερικοί δικοί μας.
Η άποψη αυτή όμως, το καταλαβαίνουν είτε όχι όσοι τη διακινούν, είναι βολική. Δίνει τη δυνατότητα σε όσους θα αναλάβουν τη συνέχεια της καταστροφής της χώρας να νίπτουν προκαταβολικά τας χείρας. Εμείς άλλα πιστεύουμε και άλλα θέλουμε, αλλά δεσμευόμαστε από ένα πλαίσιο για το οποίο δεν έχουμε ευθύνες, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να σεβαστούμε. Πρόκειται με άλλα λόγια για τη θεσμική εκδοχή του ίδιου μύθου που ακούμε εδώ και καρό. Ο Παπανδρέου δεν φταίει για το μνημόνιο, γιατί η δεξιά του φόρτωσε επαχθείς δανειακές συμβάσεις. Ο Σαμαράς δεν φταίει για το δεύτερο μνημόνιο, γιατί ο Παπανδρέου δέσμευσε τη χώρα με το πρώτο. Και κανένας δεν φταίει για τα επερχόμενα –οι πρότερες δεσμεύσεις άλλων φταίνε.
Τελικώς αυτή η λογική άποψη καταλήγει στο επίσης λογικό ότι για όλα φταίει ο Χατζηπετρής. Κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε και να εφαρμόζουμε για κανένα αιώνα το δεσμευτικό πλαίσιο. Διαμαρτυρόμενοι και διαφωνούντες βεβαίως –όσο αυτό επιτρέπεται…
* Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (25/2/2012).
Όμως ο λαός περιμένει εκείνον τον ηγέτη που θα ορθώσει το ανάστημα και θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας, ακόμη μια φορά. Έναν ηγέτη αντάξιο της τρισχιλιόχρονης ιστορίας του, της βαμμένης με το αίμα των προγόνων του που ακόμη περιμένουν δικαίωση!
ΑπάντησηΔιαγραφή