Ν. Βούτση
Το μήνυμα του κόσμου της αριστεράς και των πολύμορφων κινημάτων που αναπτύχθηκαν για την ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου έχει ληφθεί απ' όλους. Πέραν από τις δημοσκοπήσεις, που με τα... ποιοτικά τους χαρακτηριστικά επιβεβαιώνουν τη συνεχώς αυξανόμενη διάθεση μέσα στον λαό για τη διαμόρφωση μιας μετωπικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης που θα βάλει τέρμα - και μέσω φυσικά των εκλογών - στη δολοφονική πολιτική που εφαρμόζουν ενάντια στον λαό οι δυνάμεις του μνημονιακού μπλοκ, η καθημερινή επαφή με τον κόσμο της εργασίας επιβεβαιώνει την πίεση προς όλους τους φορείς της αριστεράς για ενότητα στη δράση.
Ως φυσική εξέλιξη μιας αναγκαίας ανταπόκρισης των ηγεσιών των δυνάμεων της αριστεράς στο συγκεκριμένο, κορυφαίο, λαϊκό αίτημα της περιόδου, καταγράφονται διεργασίες ενωτικής ανασύνθεσης ή τουλάχιστον ανοικτού διαλόγου με βάση τις πιο ιδιαίτερες προτάσεις και τη στρατηγική πολιτικών δυνάμεων και ομαδοποιήσεων στον χώρο της αριστεράς. Στο πλαίσιο αυτών των ζυμώσεων κεντρική θέση έχουν εδώ και καιρό οι προτάσεις που έχουν κατατεθεί και βρίσκονται σε συνεχή επεξεργασία με πρωτοβουλία των δυνάμεων που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εμμονή στην υπόθεση της ενότητας γονιμοποιεί και άλλες προτάσεις και φωνές στον ευρύτερο αριστερό αντιμνημονιακό χώρο, προτάσεις που επικοινωνούν και με αντίστοιχες διεργασίες σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα για τη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης στο έδαφος της δομικής συστημικής κρίσης του καπιταλισμού.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμάχεται σθεναρά οποιαδήποτε επικοινωνία και σχετική συζήτηση, προφανώς και ομολογημένα για να μη δημιουργούνται «αυταπάτες». Αυτή η μαγική λέξη, οι αυταπάτες, αποτελεί δυστυχώς ένα μόνιμο και ασφαλές (;) καταφύγιο, ένα σαθρό προκάλυμμα μιας στείρας και κάθετης ανθενωτικής στάσης μέσα στα μαζικά κινήματα, αλλά και στο πεδίο των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών για την ανατροπή της βάρβαρης κοινωνικής πολιτικής που επιχειρείται να εφαρμοστεί μεσομακροπρόθεσμα μέσα από τη συνομολόγηση της περίφημης δανειακής σύμβασης.
Στον βωμό της ρητορείας για τη διεκδικούμενη «μοναδικότητα» από το ΚΚΕ της αριστερής πρότασης για τη διέξοδο από την κρίση «καίγονται» όλες οι άλλες προτάσεις και ιδέες, που φιλοδοξούν να διαμορφωθεί ένα αντίπαλο αριστερό δέος που να εκφράζει τις δυνάμεις της εργασίας στη σκληρή αντιπαράθεση και την επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου στη χώρα μας και σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Στο πλαίσιο αυτού του παραλογισμού πολλά ερωτηματικά δημιούργησε η άρνηση καθ' αυτή της δυνατότητας να υπάρξει αριστερή κυβερνητική λύση, η αξιωματική άρνηση να διαμορφωθεί φιλολαϊκή πολιτική από μια αριστερή διακυβέρνηση, με κεντρικό στόχο την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών για την αναδιανομή του πλούτου, την ανάπτυξη στη βάση της οικονομίας των αναγκών, την απασχόληση, τη φορολόγηση του κεφαλαίου, τη διευρυμένη κοινωνική αλληλεγγύη ως άμεση προτεραιότητα για την ανάκτηση όσων δικαιωμάτων ήδη έχουν χαθεί. Μια πολιτική που ρητά, σε ό,τι μας αφορά, προϋποθέτει το πάγωμα της αποπληρωμής χρεών μέσα στο πλαίσιο μιας διευθέτησης για τη διαγραφή του μεγαλύτερου δυνατού μέρους των, όπως επίσης και τη διαμόρφωση νέων πολιτικών συσχετισμών σε ευρωπαϊκή κλίμακα, που θα επιβάλουν την ανατροπή της παρούσας αρχιτεκτονικής και των νέων συνθηκών που στηρίζουν το ευρώ ως μοχλό για να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι.
Γιατί αποτελεί εμπαιγμό του λαού η ενωτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δημιουργούν αυταπάτες, αναχώματα και συνιστούν επίσης εμπαιγμό οι συγκροτημένες προτάσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των δυνάμεων της αριστεράς στην Ευρώπη; Οι συμμαχίες, οι συνεργασίες, τα μέτωπα, οι συγκλίσεις σε επί μέρους στόχους και σε κοινές δράσεις, η συνύπαρξη, προφανώς μέσα από τη διαφορετικότητα, στα μαζικά κινήματα και στις πολιτικές συγκρούσεις, όλα αυτά που αποτελούσαν και αποτελούν το αλφαβητάρι των παραδόσεων και της κουλτούρας των αριστερών δυνάμεων μπαίνουν στο ράφι, εξορκίζονται, ενοχοποιούνται από εκπροσώπους της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Όταν καταρρέει το δικομματικό πολιτικό σκηνικό, όταν κατά κοινή ομολογία έχει απωλεσθεί από τις αστικές δυνάμεις τόσο η ικανότητα διαμεσολάβησης των κοινωνικών στρωμάτων της εργασίας, όσο και η παραδοσιακή πολυσυλλεκτική συνοχή τους, είναι αδιανόητη η εμμονή ως ιδιότυπη «αρετή» στην πολυδιάσπαση της αριστεράς.
Αν μη τι άλλο και αφού πλέον έχει εξαντληθεί το οπλοστάσιο του καταγγελτισμού και των αυθαίρετων αιτιάσεων προς όλες τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, έχει έρθει η ώρα για την ηγεσία του ΚΚΕ να καταθέσει με σαφήνεια τη δικιά της ενωτική πρόταση για το κίνημα και την πολιτική αριστερά. Αν βεβαίως υπάρχει τέτοια πρόταση κι αν πιστεύουν ότι αφορά και οποιονδήποτε άλλον πέραν από τα μέλη, ίσως και όχι όλα, του κόμματος!
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου