Νέος νόμος για τα ναρκωτικά: Από τη θανατοκρατία της απαγόρευσης στο δημοπρατήριο της υγείας

Η πιο ανοικτά φιλοκαπιταλιστική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών διεκδικεί δάφνες δημοκρατικότητας και ανθρωπισμού νομοθετώντας την αποποινικοποίηση της χρήσης. Στον ίδιο νόμο προβλέπεται η έφοδος των ιδιωτών στην αντιμετώπιση των ουσιοεξαρτημένων πάνω στα ερείπια της δημόσιας-δωρεάν υγείας. Τα έργα τους μιλούν από μόνα τους.

του
Παντελή Μέλιου

Η πιο ανοικτά φιλοκαπιταλιστική κυβέρνηση των...
τελευταίων δεκαετιών διεκδικεί δάφνες δημοκρατικότητας και ανθρωπισμού νομοθετώντας την αποποινικοποίηση της χρήσης. Στον ίδιο νόμο προβλέπεται η έφοδος των ιδιωτών στην αντιμετώπιση των ουσιοεξαρτημένων πάνω στα ερείπια της δημόσιας-δωρεάν υγείας. Τα έργα τους μιλούν από μόνα τους.

Οι οργανισμοί με αντικείμενο την αντιμετώπιση των ουσιοεξαρτημένων διαλύονται από τις εφεδρείες και τον παροξυσμό των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Τα προγράμματα εργασιακής και κοινωνικής επανένταξης έχουν παγώσει επ’ αόριστον. Ακόμα και οι ελάχιστες μονάδες υποκατάστασης φυτοζωούν, ενώ τα σκευάσματα που χορηγούν καθορίζονται με μαφιόζικου τύπου κοστοβόρες συμφωνίες μεταξύ παραγόντων του υπουργείου και φαρμακευτικών εταιρειών. Το μόνο που δεν έχουν κατά νου είναι η θεραπεία και η επανένταξη των εξαρτημένων.

Εκείνο που επιδιώκουν είναι να λυθούν τα χέρια των εμπόρων της υγείας, να στηθεί ένα πραγματικό δημοπρατήριο στην πλάτη των ασθενών και των οικογενειών τους. Μετά από δεκαετίες της πιο άγριας κατασταλτικής πολιτικής στην Ευρώπη εις βάρος των εξαρτημένων, οι φυλακές δεν χωρούν άλλα αθώα θύματα της πολιτικής τους. Πριν την κατά Λοβέρδο αποποινικοποίηση η θεραπεία ήταν επί της ουσίας απαγορευτική. Μετά την αποποινικοποίηση η θεραπεία θα επιτρέπεται μόνο στους έχοντες.

Το ρεσιτάλ υποκρισίας των κυβερνώντων απαντήθηκε με μπαράζ συντηρητισμού και μικροαστικής τύφλωσης από την πλευρά του ΚΚΕ. Η αποποινικοποίηση ανάγεται στον κύριο εχθρό ενάντια στον οποίο πρέπει να ξεσηκωθούν οι εργατικές-λαικές οικογένειες! Το σύνολο της αντίληψης του Περισσού αφήνει ακάλυπτο τον κόσμο της Αριστεράς στην ιδεολογική πλαγιοκόπηση της κυβέρνησης και απέχει από τα συμφέροντα της εργατικής νεολαίας όσο απέχει ο αστικός νόμος από την πραγματική δικαιοσύνη.

Αποποινικοποίηση και καταστολή

Ο νόμος στην καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί φωτογραφία του συσχετισμού δύναμης μεταξύ της εξουσίας και του δημοκρατικού και εργατικού κινήματος. Η επίκληση από την Αριστερά κατασταλτικών ρυθμίσεων για να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές παθογένειες της αστικής κοινωνίας είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την κόλαση. Στρέφονται τελικά ενάντια στην ίδια την κοινωνική της βάση. Ο κάθε μαθητής, ο κάθε νέος εργαζόμενος, έχει βιώσει τα εξευτελιστικά μπλόκα της αστυνομίας με πρόσχημα τα ναρκωτικά. Ο καθένας μας γνωρίζει ότι το βασικότερο κριτήριο σε κάθε δικαστική απόφαση είναι η ταξική καταγωγή του κατηγορουμένου.

Μια πολιτική «μείωσης της ζήτησης και της διαθεσιμότητας», που μπαίνει ως τακτικός στόχος από το ΚΚΕ, δεν στρέφεται εναντίον της χρήσης, αλλά εναντίον των ίδιων των εξαρτημένων και δεν μπορεί να επιχειρηθεί παρά με τη γιγάντωση της καταστολής. Η επιλογή της χρήσης γίνεται σε μεγάλο βαθμό κάτω από το βάρος των συνθηκών της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η κοινωνία του ανταγωνισμού, της απόρριψης, της αλλοτρίωσης των ανθρώπων από το περιβάλλον είναι ιδανικό πεδίο για τη φυγή της χρήσης. Πόσο μάλλον σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και μαζικής ανεργίας.

Υποκατάσταση ή πρόληψη;

Η αντιπαράθεση υποκατάστασης και πρόληψης, όπως τίθεται σε όλα τα κείμενα της ΚΝΕ-ΚΚΕ, είναι αποπροσανατολιστική. Ο φαύλος κύκλος εξάρτηση-κατοχή-εμπορία-φυλάκιση εγκληματικοποιεί χιλιάδες ανθρώπους συστηματικά. Η κάλυψη των φαρμακευτικών αναγκών των ήδη εξαρτημένων, με τη γενίκευση της χορήγησης αποτελεσματικών υποκατάστατων, είναι η πιο αποτελεσματική πρόληψη επέκτασης του φαινομένου. Γιατί άραγε δεν θα έπρεπε η «ανθρωπιστική» εξαίρεση που προβλέπει ο Νίκος Σοφιανός εκ μέρους του ΚΚΕ (να χορηγούνται δηλαδή υποκατάστατα μόνον σε πάσχοντες από ανίατες ασθένειες) να αφορά και τους εκατοντάδες νεκρούς το χρόνο από τα νοθευμένα κατακάθια της μαύρης αγοράς;

Η αποποινικοποίηση της χρήσης είναι ένα στοιχειώδες δημοκρατικό βήμα. Θα μπορούσε να είναι η απαρχή να αντιμετωπιστεί η επιδημία της ουσιοεξάρτησης στη βάση της ιατρικής και της ειλικρινούς ενημέρωσης. Η κυβέρνηση, διαλύοντας τις δημόσιες δομές υγείας και παιδείας, «εμπορευματοποιεί» τις ανάγκες των χιλιάδων ασθενών. Η μαύρη αγορά της «πιάτσας» διευρύνεται στη νόμιμη πιάτσα των αρπακτικών της αγοράς. Πέφτει στις πλάτες του κινήματος των υγειονομικών και όλων των εργαζομένων να σώσουν το δημόσιο σύστημα υγείας, να εξασφαλίσουν δωρεάν υπηρεσίες για όλους, ανατρέποντας την κυβέρνηση του κεφαλαίου και το σύστημα που την αναπαράγει

ΠΗΓΗ: ΔΕΑ