παρεμβαση- ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

της
Ιλιάνας Μιχαλοπούλου

Κάποτε οι λέξεις είναι σφαίρες. Λαθρομετανάστες. Το λένε πια όλοι: σοσιαλιστές τεχνοκράτες, φιλελεύθεροι δημαγωγοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, ελεύθεροι δημοσιογράφοι. Το λένε οι αυλικοί, οι μελλοντολόγοι, οι μεγάλοι διανοητές, αυτοί που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη κρεμάστρα. Το λένε οι φασίστες παπάδες, καθολικοί...,
ορθόδοξοι και προτεστάντες. Το λένε οι νεοναζί – και όλοι οι νεοναζί αστοί. Το λένε όλα τα σπουδαία λεξικά. Λαθρομετανάστες – κι όμως ο ορθογράφος του υπολογιστή το λογαριάζει για σωστό. Σκέψου: ποιοι σε βάλαν να προφέρεις τούτη τη λέξη;

Οι λέξεις είναι σφαίρες και σκοτώνουν. Λαθρομετανάστες. Το λέει ο Ρομάνο Πρόντι – αυτός που βούλιαξε το πλοίο με τους ογδόντα εφτά. Το λένε όλοι οι φασίστες της Ευρώπης – το λένε και οι "κομμουνιστές". Το λένε οι αγανακτισμένοι δάσκαλοι, οι αγανακτισμένοι δημοσιογράφοι, οι αγανακτισμένοι πολίτες. Το λένε κι όλοι οι μικροβρυκόλακες που επισκέπτονται το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Το λες εσύ και το λέω εγώ. Μέτρα, λοιπόν: πόσους φάγαμε σήμερα;
Το βράδυ θα δώσουμε αναφορά στον καλό Χριστούλη μας.
Δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες. Δεν υπάρχουν λαθροπεινασμένοι, λαθράνθρωποι, λαθρομητέρες, λαθροϊδρώτας, λαθρολαχτάρα. Δεν υπάρχουν λαθροπτώματα, λαθροπληγές, λαθροδάκρυα. Όχι, δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, όπου ακούς τη λέξη να ξέρεις πως κάποιος άκουσε σύρσιμο μες στο σκοτάδι και πυροβόλησε.

Οι μετανάστες είναι η ψυχή της ιστορίας. Αυτοί ξανασπέρνουν ό,τι θερίζουμε. Οι νεοναζί αστοί με τα ψυγεία. Στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια. Θυμίσου τον Απρίλιο του 1943: Η Ευρώπη φτιάχτηκε από Εβραίους, Τσιγγάνους και Άραβες που καίγονταν στις φωτιές. Θυμίσου τα κορμιά που φορούσαν διπλές μπλούζες και διπλά παντελόνια.

Αν υπάρχει Χριστός, σίγουρα δεν είναι Θεός στις συρματοπλεγμένες εκκλησίες μας – είναι ένα τρεμάμενο σώμα μαζί τους, στα καράβια και στις βάρκες τους, πεθαίνει τον θάνατό τους, αρνείται να υπάρξει (: να πεθάνει και να αναστηθεί) δίχως αυτούς. Αν υπάρχει αλήθεια, είναι η ανάγκη τους. Αν υπάρχει κάτι πέρα από τον θάνατό μας, αρχίζει από εκείνα τα τουμπανιασμένα πτώματα στις λάσπες του Έβρου. Αν είναι να πούμε μια κουβέντα πριν να σαπίσουμε, ας είναι για αυτούς, για τα κορμιά τους που είναι το σώμα μας.